ลุงของเราเป็นคนเลี้ยงแมว แต่ก็ไม่ใช่ทาสแมวอะไรแบบนั้นนะ
เอาเป็นว่าเลี้ยงแมวแบบคนโบราณหนะ ให้อาหาร กับเรียกเข้าบ้านแค่นั้น
สำหรับผม แมวของลุงดูจะเป็นเหมือนทาสลุงสะมากกว่า เพราะไอ้เจ้าแมวตัวนี้มันมีหน้าที่เฝ้าลุงผม
คือใครหน้าใหม่ๆ เข้าใกล้ลุงไม่ได้ มีขู่มีข่วนอ่ะ บางครั้งผมกะโดนนะ ขนาดอยู่มาหลายปีละ เข้าๆ ออกๆ บ้านลุงก็บ่อย
ใครจะเล่นกับมันนี้ไม่ได้เลย ไอ้แมวตัวนี้มันเชื่องกับลุงแค่คนเดียว ลูกสาวลุงมันก็ไม่เชื่องด้วยนะเออ
แต่เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงที่
ทุกครั้งที่ลุงแกกลับบ้านมา ก็จะเรียกหาแต่แมว "กาแฟ กาแฟ มานี้ หายไปไหนหนะ มามา เข้าบ้าน"
ไอ้เจ้าแมวตัวดีนี้ก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันที
ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที เจ้ากาแฟไม่อยู่ในสายตาลุง หายไปไหนไม่รู้ คือเหมือนลุงแกจะต้องเห็นแมวแกอยู่ตลอดเวลาที่แกอยู่บ้านอะ
ลุงผมก็จะ ถามทุกคนที่เขาเห็นหน้า ไม่ว่าจะ ผม ป้า หรือแขกที่มาบ้าน และโดยเฉพาะลูกสาวเขานี้โดนถามบ่อยสุด "เห็นกาแฟไหม" คำถามติดปากเลย
ใครมาบ้านลุงผมบ่อยๆ จะรู้ ตอนแรกๆ ก็จะงงนึกว่าหมายถึง เครื่องดื่มกาแฟ บางคนก็บอก "อืมมม... ไม่เห็นนะ ผมยังไม่เห็นชงมาเลย" ผมนี้ขำเลย
ทุกครั้งที่ถามลูกสาวแก ทั้งๆ ที่เห็นว่าแมวอยู่ไหน เพราะผมก็อยู่ด้วย แต่คุณลูกสาวคุณลุงกลับบอกว่า ไม่เห็น ทั้งที่สายตาแอบมองไปที่หลังตู้ทีวีที่เจ้ากาแฟ นอนอยู่ เท่านั้นแหละครับ หาทั่วบ้านเลย "กาแฟ เหมี้ยวๆๆ ไปไหนหนะ มานี้ๆ"
ครั้งนี้ไอ้แมวตัวดีไม่ยอมมาหา คงนอนสบายมั้ง ในขณะที่ลุงหาแมว ลูกสาวแกก็ลุกขึ้น พรึบ!! โดยไม่บอกไม่กล่าว วิ่งเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดังปัง!
ตอนแรกผมก็ งงๆ หลังๆ เริ่มเข้าใจละ ว่ามันไม่ชอบไอ้กาแฟ เพราะทุกครั้งที่ลุงผมเผลอมันจะแอบตี หรือตะคอก บ่อยๆ
"ไอ่กาแฟ ทำไมวะ ทำไม" ผมนี้งงเลย แมวมันอยู่เฉยๆ ไปตะคอกมัน ถาม ทำไม ทำไม ทำไมอะไรก็ไม่รู้
แต่ไอ้แมวนี้มันรู้ถ้าลุงไม่อยู่มันจะไม่เข้าใกล้ลูกสาวลุงเลย นอกจากตอนที่ลุงอยู่มันจะไม่กลัวใครทั้งนั้น
เดินลอยหน้าลอยตา บางทีไป นอนมองหน้าลูกสาวลุงสะงั้น ห่างไม่เกินคืบ แบบมองหน้าแบบแมวมึนอะ แบบกูไม่รู้กูแมว กระดิกหางนอกหน่อย เคลื่อนไหวคอน้อยๆ ทำตาปรือๆ แบบที่แมวชอบทำเวลาได้ที่นอนสบายๆ มองหน้าทำตาปรือๆ สักพักก็หันไปมองทางอื่นแบบ slow life อะ
คือผมมองผมยัง หมันไส้แทนเลย ไม่ต้องถามถึงลูกสาวลุง นั่งจ้องแมวตาเขียว ตากระตุก ปากบ่น แยกเขี้ยวยิงฟัน แบบไม่มีเสียง ซึ่งผมอ่านปากได้ใจความประมาณว่า " เดี๋ยว เดี๋ยว" ดูแล้วก็ตลกดี คนกะแมว ที่ลูกสาวลุงไม่ทำอะไรมัน เพราะทุกครั้งที่มันตีแมวต่อหน้าลุง
ลุงก็จะดุมันแรงมาก และจะอารมณ์เสียใส่มัน ทั้งวันอะ เรื่องมันจะยาว ซึ่งมันคงไม่อยากโดนแบบนั้นแน่ๆ เผื่อแรกกับการได้ตีแมวทีนึง
ผมเห็นก็แอบคิดไม่ได้ว่า สักวันอีนี่จะต้องฆ่าแมวแน่ๆ (ไอ้ค่าตะกอน)
และไอ้เจ้าแมวตัวนี้ ก็มีนิสัยเสียอีกอย่างนึง คือ ชอบไปนอนบนเก้าอี้ ลูกสาวลุง (เก้าอี้สำหรับเล่นคอม)
ซึ่งลูกสาวลุงเค้าก็ไล่มันทุกที ตีบ้าง ตะคอกบ้าง จนเดี๋ยวนี้แค่เห็นหน้ามันก็รีบกระโดดลงแล้ว
แต่ครั้งนี้ มันคงนอนสบายจนลืมตัวล่ะมั่ง เพราะผมได้ยินเสียงแมวร้องด้วยความเจ็บปวดมาก จริงๆ ทุกคนได้ยินนั้นแหละ รวมถึงลุงผมด้วย
ลุงผมรีบวิ่งไปเลย ผมก็เลยวิ่งตามไปดูด้วย ภาพที่เห็นคือ ไอ้เจ้าแมวกาแฟนี้ เดินกระเพกๆ อยู่ ร้องด้วยความเจ็บปวด โดยที่มีลูกสาวลุงยืนอยู่ใกล้ๆ ท่าทางตกใจมากไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากลูกสาวลุง ซึ่งดูยังไงก็คงเป็นต้นเหตุ
"มันทำไมละ มันทำไม นี่ทำอะไรมันเนี่ยหา นี้หลายครั้งแล้วนะ" ลุงผมด่าลูกสาวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวมาก ในขณะที่รีบไปรับร่างเจ้าแมวที่พยามเดิน เดินกระเพก มาหาลุง มันคงขาหักอะ เพราะขาหน้าข้างนึงมันห้อยเลย
"ก็มันนั่งแล้ว ตกเก้าอี้ไปเอง" ลูกสาวลุงพูดด้วยเสียงสั่นแบบคนมีความผิดแล้วแก้ตัว เป็นการโกหกที่ไม่เนียนมากๆ
"เออดีเนอะ กาแฟ แกมันตกเก้าอี้ขาหักเอง ไปเถอะลูก เดะเราไปหาหมอกัน" ลุงผมพูดขึ้น โดยที่ทำเป็นเหมือนพูดกับแมว โดยที่มีไอ้เจ้าแมวกาแฟ ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปนอ้อน ซึ่งตอนนี้ดูจะเจ็บน้อยลงแล้วเมื่ออยู่บนอ้อมอกลุงผม
จากนั้นลุงก็พาแมวไปหาหมอ ปรากฎว่ามันขาหักจริงๆ คงโดนพลักตกเก้าอี้แบบไม่ทันตั้งตัวหรือ อะไรทำนองนั้นละมั่ง 555 เจ้าแมวเอ้ย
หลังจากเมื่อกลับมาถึงบ้าน ลุงแกก็พูดว่า "ไอ้กาแฟเอย ระวังจะไปตกเก้าอี้ขาหักเองอีกล่ะ"
พอลูกสาวแกได้ยินก็รีบวิ่งไปเลย ป้าก็เลยตามไป ผมก็ตามไปด้วยเพราะอยากรู้
ลูกสาวลุงแกร้องไห้ พอเห็นว่าป้า (แม่ของเขา) ตามมาด้วยก็พูดปนน้ำตาว่า
"เออ แมวขาหักก็โทษหนู อะไรๆ หนูก็ผิดไปหมด เออเริ่มสงสัยแล้ว ว่าใครลูกแท้ๆ กันแน่ระหว่างไอ้แมวนั้นกับหนูเนี่ย"
"แต่ลูกก็ทำรุนแรงไปนะคราวเนี่ย" ป้าพูดน้ำเสียงอ่อนโยน คงหวังให้ลูกสาวสำนึกผิด
"หนูป่าวทำ แมวมันตกไปเอง" ลูกสาวแกยังคงแกตัวอยู่ 555
ทิ้งช่วงสักพักป้าก็พูดต่อว่า "ลูก ทำไมแม่จะไม่รู้ละ แม่เป็นแม่หนูว่า 10 กว่าปี ว่าเวลาหนูโกหกจมูกหนูจะปาน"
ลูกสาวแก ก็ทำสะบัดสะบิ้ง ไม่พอใจแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
สักพักก็เงินหน้ามา แล้วพูดว่า
" ก็ดูสิ เนี่ย กลับบ้านมาเคยไหมละ เคยไหม เคยมาถามถึงลูกไหม กลับมาก็ถามหาแต่กาแฟๆ เคยเรียกหาลูกบ้างไหม "
" ไม่รุ้หนูหายไปจะรู้เรื่องไหมเนี่ย "
ทันใดนั้นประตูเปิดก็เปิดออก แอ๊ด คุณลุงเข้ามาในห้อง
"เห็นกาแฟไหม"
55555 ผมนี้ขำเลยครับ แต่ไม่กล้าขำดังออกมามีเสียง
เพราะเจ้าลูกสาวลุง ไม่พอใจมากๆ ถอนหายใจดังมากแล้วก็ ฟุบลงกับโต๊ะ
คุณป้า ขมวดคิ้ว ส่ายหัว ทำสัญญานเชิงบอกกับลุงว่า ให้ออกไปก่อน แมวไม่ได้อยู่นี้
ทันทีที่ลุงออกไป ลูกสาวลุงก็ เงยขึ้นว่า "เห็นไหมล่ะ เนี่ยยังไม่ทันขาดคำเลย"
แล้วก็ฟุบต่อ ป้าก็เลยได้แต่กอดปลอบ พร้อมกับหันมายิ้มกับผม 555
เล่าเรื่องน้อง อิจฉาแมวจนทำแมวขาหัก เอิ๊กๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าเลี้ยงแมวแบบคนโบราณหนะ ให้อาหาร กับเรียกเข้าบ้านแค่นั้น
สำหรับผม แมวของลุงดูจะเป็นเหมือนทาสลุงสะมากกว่า เพราะไอ้เจ้าแมวตัวนี้มันมีหน้าที่เฝ้าลุงผม
คือใครหน้าใหม่ๆ เข้าใกล้ลุงไม่ได้ มีขู่มีข่วนอ่ะ บางครั้งผมกะโดนนะ ขนาดอยู่มาหลายปีละ เข้าๆ ออกๆ บ้านลุงก็บ่อย
ใครจะเล่นกับมันนี้ไม่ได้เลย ไอ้แมวตัวนี้มันเชื่องกับลุงแค่คนเดียว ลูกสาวลุงมันก็ไม่เชื่องด้วยนะเออ
แต่เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงที่
ทุกครั้งที่ลุงแกกลับบ้านมา ก็จะเรียกหาแต่แมว "กาแฟ กาแฟ มานี้ หายไปไหนหนะ มามา เข้าบ้าน"
ไอ้เจ้าแมวตัวดีนี้ก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันที
ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที เจ้ากาแฟไม่อยู่ในสายตาลุง หายไปไหนไม่รู้ คือเหมือนลุงแกจะต้องเห็นแมวแกอยู่ตลอดเวลาที่แกอยู่บ้านอะ
ลุงผมก็จะ ถามทุกคนที่เขาเห็นหน้า ไม่ว่าจะ ผม ป้า หรือแขกที่มาบ้าน และโดยเฉพาะลูกสาวเขานี้โดนถามบ่อยสุด "เห็นกาแฟไหม" คำถามติดปากเลย
ใครมาบ้านลุงผมบ่อยๆ จะรู้ ตอนแรกๆ ก็จะงงนึกว่าหมายถึง เครื่องดื่มกาแฟ บางคนก็บอก "อืมมม... ไม่เห็นนะ ผมยังไม่เห็นชงมาเลย" ผมนี้ขำเลย
ทุกครั้งที่ถามลูกสาวแก ทั้งๆ ที่เห็นว่าแมวอยู่ไหน เพราะผมก็อยู่ด้วย แต่คุณลูกสาวคุณลุงกลับบอกว่า ไม่เห็น ทั้งที่สายตาแอบมองไปที่หลังตู้ทีวีที่เจ้ากาแฟ นอนอยู่ เท่านั้นแหละครับ หาทั่วบ้านเลย "กาแฟ เหมี้ยวๆๆ ไปไหนหนะ มานี้ๆ"
ครั้งนี้ไอ้แมวตัวดีไม่ยอมมาหา คงนอนสบายมั้ง ในขณะที่ลุงหาแมว ลูกสาวแกก็ลุกขึ้น พรึบ!! โดยไม่บอกไม่กล่าว วิ่งเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดังปัง!
ตอนแรกผมก็ งงๆ หลังๆ เริ่มเข้าใจละ ว่ามันไม่ชอบไอ้กาแฟ เพราะทุกครั้งที่ลุงผมเผลอมันจะแอบตี หรือตะคอก บ่อยๆ
"ไอ่กาแฟ ทำไมวะ ทำไม" ผมนี้งงเลย แมวมันอยู่เฉยๆ ไปตะคอกมัน ถาม ทำไม ทำไม ทำไมอะไรก็ไม่รู้
แต่ไอ้แมวนี้มันรู้ถ้าลุงไม่อยู่มันจะไม่เข้าใกล้ลูกสาวลุงเลย นอกจากตอนที่ลุงอยู่มันจะไม่กลัวใครทั้งนั้น
เดินลอยหน้าลอยตา บางทีไป นอนมองหน้าลูกสาวลุงสะงั้น ห่างไม่เกินคืบ แบบมองหน้าแบบแมวมึนอะ แบบกูไม่รู้กูแมว กระดิกหางนอกหน่อย เคลื่อนไหวคอน้อยๆ ทำตาปรือๆ แบบที่แมวชอบทำเวลาได้ที่นอนสบายๆ มองหน้าทำตาปรือๆ สักพักก็หันไปมองทางอื่นแบบ slow life อะ
คือผมมองผมยัง หมันไส้แทนเลย ไม่ต้องถามถึงลูกสาวลุง นั่งจ้องแมวตาเขียว ตากระตุก ปากบ่น แยกเขี้ยวยิงฟัน แบบไม่มีเสียง ซึ่งผมอ่านปากได้ใจความประมาณว่า " เดี๋ยว เดี๋ยว" ดูแล้วก็ตลกดี คนกะแมว ที่ลูกสาวลุงไม่ทำอะไรมัน เพราะทุกครั้งที่มันตีแมวต่อหน้าลุง
ลุงก็จะดุมันแรงมาก และจะอารมณ์เสียใส่มัน ทั้งวันอะ เรื่องมันจะยาว ซึ่งมันคงไม่อยากโดนแบบนั้นแน่ๆ เผื่อแรกกับการได้ตีแมวทีนึง
ผมเห็นก็แอบคิดไม่ได้ว่า สักวันอีนี่จะต้องฆ่าแมวแน่ๆ (ไอ้ค่าตะกอน)
และไอ้เจ้าแมวตัวนี้ ก็มีนิสัยเสียอีกอย่างนึง คือ ชอบไปนอนบนเก้าอี้ ลูกสาวลุง (เก้าอี้สำหรับเล่นคอม)
ซึ่งลูกสาวลุงเค้าก็ไล่มันทุกที ตีบ้าง ตะคอกบ้าง จนเดี๋ยวนี้แค่เห็นหน้ามันก็รีบกระโดดลงแล้ว
แต่ครั้งนี้ มันคงนอนสบายจนลืมตัวล่ะมั่ง เพราะผมได้ยินเสียงแมวร้องด้วยความเจ็บปวดมาก จริงๆ ทุกคนได้ยินนั้นแหละ รวมถึงลุงผมด้วย
ลุงผมรีบวิ่งไปเลย ผมก็เลยวิ่งตามไปดูด้วย ภาพที่เห็นคือ ไอ้เจ้าแมวกาแฟนี้ เดินกระเพกๆ อยู่ ร้องด้วยความเจ็บปวด โดยที่มีลูกสาวลุงยืนอยู่ใกล้ๆ ท่าทางตกใจมากไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากลูกสาวลุง ซึ่งดูยังไงก็คงเป็นต้นเหตุ
"มันทำไมละ มันทำไม นี่ทำอะไรมันเนี่ยหา นี้หลายครั้งแล้วนะ" ลุงผมด่าลูกสาวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวมาก ในขณะที่รีบไปรับร่างเจ้าแมวที่พยามเดิน เดินกระเพก มาหาลุง มันคงขาหักอะ เพราะขาหน้าข้างนึงมันห้อยเลย
"ก็มันนั่งแล้ว ตกเก้าอี้ไปเอง" ลูกสาวลุงพูดด้วยเสียงสั่นแบบคนมีความผิดแล้วแก้ตัว เป็นการโกหกที่ไม่เนียนมากๆ
"เออดีเนอะ กาแฟ แกมันตกเก้าอี้ขาหักเอง ไปเถอะลูก เดะเราไปหาหมอกัน" ลุงผมพูดขึ้น โดยที่ทำเป็นเหมือนพูดกับแมว โดยที่มีไอ้เจ้าแมวกาแฟ ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปนอ้อน ซึ่งตอนนี้ดูจะเจ็บน้อยลงแล้วเมื่ออยู่บนอ้อมอกลุงผม
จากนั้นลุงก็พาแมวไปหาหมอ ปรากฎว่ามันขาหักจริงๆ คงโดนพลักตกเก้าอี้แบบไม่ทันตั้งตัวหรือ อะไรทำนองนั้นละมั่ง 555 เจ้าแมวเอ้ย
หลังจากเมื่อกลับมาถึงบ้าน ลุงแกก็พูดว่า "ไอ้กาแฟเอย ระวังจะไปตกเก้าอี้ขาหักเองอีกล่ะ"
พอลูกสาวแกได้ยินก็รีบวิ่งไปเลย ป้าก็เลยตามไป ผมก็ตามไปด้วยเพราะอยากรู้
ลูกสาวลุงแกร้องไห้ พอเห็นว่าป้า (แม่ของเขา) ตามมาด้วยก็พูดปนน้ำตาว่า
"เออ แมวขาหักก็โทษหนู อะไรๆ หนูก็ผิดไปหมด เออเริ่มสงสัยแล้ว ว่าใครลูกแท้ๆ กันแน่ระหว่างไอ้แมวนั้นกับหนูเนี่ย"
"แต่ลูกก็ทำรุนแรงไปนะคราวเนี่ย" ป้าพูดน้ำเสียงอ่อนโยน คงหวังให้ลูกสาวสำนึกผิด
"หนูป่าวทำ แมวมันตกไปเอง" ลูกสาวแกยังคงแกตัวอยู่ 555
ทิ้งช่วงสักพักป้าก็พูดต่อว่า "ลูก ทำไมแม่จะไม่รู้ละ แม่เป็นแม่หนูว่า 10 กว่าปี ว่าเวลาหนูโกหกจมูกหนูจะปาน"
ลูกสาวแก ก็ทำสะบัดสะบิ้ง ไม่พอใจแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
สักพักก็เงินหน้ามา แล้วพูดว่า
" ก็ดูสิ เนี่ย กลับบ้านมาเคยไหมละ เคยไหม เคยมาถามถึงลูกไหม กลับมาก็ถามหาแต่กาแฟๆ เคยเรียกหาลูกบ้างไหม "
" ไม่รุ้หนูหายไปจะรู้เรื่องไหมเนี่ย "
ทันใดนั้นประตูเปิดก็เปิดออก แอ๊ด คุณลุงเข้ามาในห้อง
"เห็นกาแฟไหม"
55555 ผมนี้ขำเลยครับ แต่ไม่กล้าขำดังออกมามีเสียง
เพราะเจ้าลูกสาวลุง ไม่พอใจมากๆ ถอนหายใจดังมากแล้วก็ ฟุบลงกับโต๊ะ
คุณป้า ขมวดคิ้ว ส่ายหัว ทำสัญญานเชิงบอกกับลุงว่า ให้ออกไปก่อน แมวไม่ได้อยู่นี้
ทันทีที่ลุงออกไป ลูกสาวลุงก็ เงยขึ้นว่า "เห็นไหมล่ะ เนี่ยยังไม่ทันขาดคำเลย"
แล้วก็ฟุบต่อ ป้าก็เลยได้แต่กอดปลอบ พร้อมกับหันมายิ้มกับผม 555