ไม่รู้ว่าอะไรโดนใจหรือโชคชะตาเล่นตลก หกขะเมนตีลังกา    ที่เลือกเรียนมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่า เป็นมหาลัยแห่งชีวิตนี้ วันรายงานตัวเข้าหอพักแม่เป็นคนไปส่ง ทุกอย่างมันใหม่ไปหมด ทั้งสถานที่ เพื่อน การเรียน และอะไรอีกหลายๆอย่าง แมร่งไม่รู้จักใครซักคน เจอใครก็ทักแหลกเลยทีนี้    พอตกเย็นเท่านั้นแหละรู้เลยชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียว เหงาสาสสส   คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ กินข้าวไม่ลง แอบชอบไปดรามาในห้องน้ำอยู่บ่อยๆ   (มันช่วยได้จริงๆนะ)  พอเรียนอาทิตย์แรกก็โอเคสบายๆ อาทิตย์ต่อๆไปก็สบายๆ    (จะเหนื่อยก็ตรงที่กิจกรรมพลั่งพลูทะลุทะลวงเข้ามา ต้อง strong !! เท่านั้นถึงจะยืนหยัด 555 ) พอจะสอบเท่านั้นแหละรู้เลย เป็นการอ่านหนังสือสอบที่มากที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา     และเป็นสิ่งกระตุ้นความเครียดได้ดีที่สุด เนื่องจากเราต้อง active ตัวเองให้ทันเพื่อน ไม่งั้นหละก็เพื่อนจะทิ้งเราไว้กลางทางเป็นแน่   สอบ final ที่ผ่านมาอ่านแคลตั้งสองสามอาทิตย์ มาเข้าใจคืนสุดท้ายก่อนสอบ (ตอนเรียนนั่งหน้าเลยนะ ไม่เคยหลับ ไม่หลบ ไม่ขาด ไม่เข้าใจ )  เจอข้อสอบถึงกับ stun สติกระเจิง วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ภาพเทศกาลซากุระบานแล่นเข้ามาในหัว อยากจะยืม time machine ของโดเรม่อนย้อนไปดรอปวิชานี้ แต่เราก็พยายาม fight กับมันจนวินาทีสุดท้าย ออกห้องสอบมาขี้ยางลบติดเต็มกระโปรง นึกว่าเหมยขาบ อยู่ที่นี่ครบเครื่องเรื่องต้มยำ (โหด มัน ฮา )     ตอนแรกคิดว่าทนไม่ได้แล้ว ไม่เคยเจออะไรกดดันแบบนี้มาก่อน เพื่อนสาขาก็เริ่มออกทีละคนสองคน บางคนเค้าก็มีทางเลือกที่ดีกว่า บางคนก็ทนไม่ไหว ส่วนเราหละจะถอยก็ไม่ได้ (มาถึงขั้นนี้ละ) จะเปลี่ยนทางก็แมร่งตันหมดทุกทาง ก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้ แล้วสู้ต่อไป สิ่งที่ต้องการที่สุดคือกำลังใจ มันยากจริงๆนะที่คุยกับครอบครัวแล้วจะไม่ร้องไห้ (น้ำตามาอย่างมหาสมุทร)   นานๆไปก็เริ่มชิน เริ่มจะปรับตัวกับสิ่งต่างๆได้ เพื่อนก็คุยเข้าขากันมากขึ้น จากที่ไปไหนมาไหนเอง ตอนนี้ก็ต้องลากพวกมันไปด้วย ข้าวจากที่กินไม่ลง ตอนนี้ไม่ต้องถามถึงน้ำหนัก ขึ้นเร็วกว่า 4G อยู่ไปอยู่มาก็หมดเทอมละ มันก็เร็วเหมือนกันนะ   แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะผ่านมาได้ แต่มันก็ไม่อยากเกินความพยายาม พอย้อนกลับไปคิดเรื่องที่ผ่านมาแมร่งตลกหว่ะ ชีวิตอ่ะคิดจะทำก็ทำให้สุดดดดดดด (เกี่ยวมั้ย)    
*กระทู้นี้ได้สอดแทรกด้วยถ้อยคำไม่สุภาพ เพื่ออถรรสรสในการอ่าน ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย