เมื่องานศพของบิดาผ่านพ้นไป ฮั่วตงลิ้มจึงรับตำแหน่งประมุขพรรคบัวขาวสืบต่อมา

                   วันนี้หลังพิธีรับตำแหน่ง กราบไหว้ดวงวิญญาปรมาจารย์และบรรพชนในอดีตเสร็จสิ้นลง  ฮั่วตงลิ้มค่อยกลับมาที่ห้องพัก หมกเก็บตัวอยู่คนเดียว ล้วงเอาขวดหยกน้ำมันนวดที่หลันเหลยเคยมอบให้ออกมานั่งมอง

                   ภาพเหตุการณ์ในศาลเจ้าร้าง ยังคงจดจำประทับตราตรึงซึ้งใจ

                   นับตั้งแต่ใบหน้าสกปรกมอมแมม ชวนตลกขบขันของนางในวันแรกที่ได้พบ จนกระทั่งนางอาบน้ำแต่งตัวน่ารักมาหาเขา  จนเขาถึงกับตกตะลึง   ความรู้สึกที่มือน้อยๆสัมผัสนวดทายาให้กับเขาอย่างอ่อนโยน  ดวงหน้าที่งดงามเยาว์วัย ประกายตาซุกซนไร้เดียงสาของนาง สุ้มเสียงที่ไพเราะเจื้อยแจ้วปานระฆังเงิน…

                   ทุกประการในตัวนาง ไม่มีสิ่งใดสามารถลบเลือนออกไปจากความทรงจำของเขาได้เลย  แม้กายจากมา แต่ใจกลับยิ่งโหยหา ความคิดถึงยิ่งมา ยิ่งพอกพูนเพิ่มขึ้น..ทุกลมหายใจ

                   ...หลันเหลยที่มากน้ำใจ

                   ...หลันเหลยที่นุ่มนวลช่างเอาใจ

                   ...หลันเหลยที่ซุกซน ช่างแง่งอน..นางนั้น

                   ... หลันเหลย…

                   

                   " หลันเหลย… "

                   

                   ชายหนุ่มรำพึงชื่อนี้ออกมาอย่างกลัดกลุ้ม ถอนใจแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน พึมพำตัดพ้ออย่างปวดร้าว

                   " …. สวรรค์ท่านไฉนจึงโหดร้ายนัก.. ไฉนจึงไม่ให้ข้าเป็นคนธรรมดาสามัญ ทำไมเมื่อให้ข้าเป็นคนของพรรคบัวขาว ..แล้วต้องบันดาลให้พวกเรา เป็นคนฆ่าล้างครอบครัวของนางด้วย ทำไมต้องบันดาลให้พวกเราเป็นศัตรูกันด้วย

                   .. ทำไม ..??

                   และหากพวกท่านประสงค์ให้พวกเราต้องเป็นศัตรูกัน แล้วทำไมต้องบันดาลให้ข้าได้ไปพบและรู้จักนางด้วย…?

                   .. ทำไม ..?? "



                   ………………………………

                   

                   ป่วยป๋วยนั้นมีจิตใจผูกพันต่อฮั่วตงลิ้มมานาน คอยกังวลห่วงใยต่อเขาตลอดเวลา วันนี้เห็นอีกฝ่ายท่าทางอ่อนเพลีย หายเข้าไปในห้องหลายชั่วยาม จึงปรุงรังนกตุ๋นชามหนึ่ง ยกมาที่ห้องของเขา

                   เคาะประตูส่งเสียงเรียก แต่ไร้เสียงขานตอบ ดังนั้นจึงถือวิสาสะ ใช้ความสนิทสนมที่เคยมีกันมาตั้งแต่เยาว์วัยผลักประตูเข้าไป  ค่อยพบเห็นฮั่วตงลิ้มนั่งฟุบหน้าหลับอยู่บนโต๊ะ ในมือกำขวดหยกเล็กๆ ใบหนึ่ง  ถึงกับงงงันวูบ

                   แลเห็นใต้ท่อนแขนของเขา มีกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง เขียนบทกลอนสั้นๆ เอาไว้

                   หญิงสาววางถาดน้ำรังนกตุ๋นลงบนโต๊ะ ดึงกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน เห็นภายในนั้นเขียนข้อความว่า

                   " ที่ผ่านมาคงแค่ฝันที่ผ่านเลือน

                   ไว้คอยเตือนหัวใจให้คอยจำ… "

                   

                   บทกลอนความหมายลึกซึ้ง สะท้อนอารมณ์แห่งความคะนึงหาและรันทด พลอยสะกดใส่ผู้อ่าน อดรู้สึกเศร้าใจไปด้วยมิได้ ป่วยป๋วยทั้งแปลกใจและงุนงง

                   คนอย่างฮั่วตงลิ้ม เย็นชาดุจน้ำแข็ง หัวใจสงบราบเรียบไร้ความรู้สึก แม้แต่นางที่เติบโตด้วยกันมากับเขาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่เคยเห็นเขาหวั่นไหวต่อผู้ใด และไม่เคยคาดเดาออกว่าในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่

                   บทกลอนนี้ที่แท้มีเบื้องหลังความเป็นมาอย่างไร หมายถึงผู้ใด ป่วยป๋วยขบคิดเท่าใดก็คิดไม่ออก

                   ยามนั้น ฮั่วตงลิ้มพลันสะท้านตื่นรู้สึกตัว ผงกศีรษะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตวาดว่า

                   " เจ้ามาทำอะไรที่นี้… "

                   หญิงสาวใจหายวาบรีบกล่าวว่า

                   " ขออภัย…ข้าเอารังนกตุ๋นมาให้ท่าน เห็นท่านหลับอยู่จึงมิกล้าปลุก ท่านคงอ่อนเพลียมาก.."

                   ฮั่วตงลิ้มส่งเสียงอืมเบาๆในลำคอ กล่าวคำ  " ขอบคุณ "  แต่ครั้นเห็นกระดาษแผ่นนั้นอยู่ในมือนาง ต้องหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยื่นมือแบขอ กล่าวเสียงเย็นชา

                   " คืนให้ข้า… "

                   ป่วยป๋วยส่งกระดาษกลอนคืนให้ อดถามมิได้ว่า

                   " บทกลอนบทนี้….? "

                   ฮั่วตงลิ้มชิงตัดบท

                   " ไม่มีอันใด ข้าแค่เขียนเล่นๆ วันนี้ข้ารู้สึกเพลียมาก อยากพักผ่อน…เจ้าไปได้แล้ว  "

                   " งั้นเชิญท่านประมุข… ข้าขอตัวก่อน… "

                   กล่าวจบหันกายออกมา ทั้ง ๆที่ในใจยังเต็มไปด้วยความสงสัย

                   

                   ..........................