อาจจะไมไ่ด้ว่างเปล่าขนาดไมไ่ด้คิดอะไรอยู่เลย
แต่ผมรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ผมเป็นบ่อยขึ้น
เหมือนว่าคิดแต่ไม่คิดอะไรเลย
อยากปล่อยเวลานอนนั่งเหม่อไปเรื่อยๆ

ตอนแรกมันก็มาเป็นช่วงๆ
แต่หลังจากเริ่มเที่ยวคนเดียวแล้วนั่งรถไฟ
ด้วยความที่เวลาเยอะมาก
เลยใช้เวลาไปกับความว่างเปล่าได้ดีมาก
หลังก็ลืมติดมาแบบเหมือนเราพยายามหนีอะไรสักอย่างไป
ไม่ต้องเอาอะไรมาใส่ใจให้มากมาย

ลึกๆแล้วก็ชอบนะครับ
แต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกมันว่างเปล่าเกินไป
พยายามเผชิญหน้าอย่างที่เคยเป็นมา
แต่ใจกลับเลือกที่จะทิ้งไปกับการไม่คิดอะไรเลยมากกว่าครับ

//ดึกแล้วก็เงี้ยะ บ่น