ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ยากจน เป็นลูกคนโตของแม่ แต่เป็นลูกคนรองของพ่อ
พ่อแม่ทุบตีกันเกือบทุกวัน แยกทางกันก็หลายครั้ง สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกัน แต่นับวันเริ่มหนักขึ้น เมื่อทั้งสองทะเลาะกัน แม่ไล่พ่อออกจากบ้านเพราะพ่อติดผู้หญิง แม่ทำร้ายฉัน ทุบตีฉัน
ฉันร้องไห้ ภาวนาให้พ่อกลับมา มารับฉันออกไป ฉันไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว
ครอบครัวฝ่ายแม่และพ่อไม่ถูกกัน เพราะมีความนับถือและศรัทธาต่างกัน ในใบเกิดฉันนับถือศาสนาอิสลาม แต่ฉันถูกเลี้ยงด้วยฝ่ายพุทธ ฉันคุ้นเคยกับการไหว้พระ กินหมู จับหมา
ครอบครัวของแม่ไม่ค่อยชอบฉัน เมื่อไม่พอใจ ทุบตีฉัน -ดันฉัน ด่ากระแทกฉันถึงรากเหง้า ว่าร้ายพ่อฉัน แต่ฉันรักพ่อ ฉันรักยาย(แม่ของแม่)เพราะยายเลี้ยงฉันมา แม่ไม่ได้ดูแลเพราะต้องทำงาน
ฉันอยู่ในช่วงประถม กลายเป็นเด็กเงียบไม่พูดจา ฉันโดนแกล้งโดนล้อตลอด
พอถึงจุดๆนึง อะไรๆเริ่มดีขึ้น พ่อกลับมา แม่มีเงินสร้างบ้านเป็นของตัวเอง และท้องน้องอีกคน ฉันมีน้องสาว
แต่พ่อและแม่อยู่ด้วยกันได้ไม่นานก็ทะเลาะกันด้วยเหตุผลเดิมๆ และลงเอยด้วยอะไรเดิมๆ พ่อหายไปจากบ้าน แม่โกรธพ่อ โกรธฉัน ฉันไม่รู้ว่าแม่โกรธฉันเรื่องอะไร ทำไม แม่ถึงทำร้ายฉัน ฉันกลัวแม่มาก
หลังจากที่พ่อไป ป้าได้เข้ามาดูแลน้องของฉัน ส่วนแม่ต้องไปทำงาน ป้าไม่ชอบฉันเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นเด็กหัวช้า ตอบสนองช้า ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ ฉันนึกถึงพ่อตลอด ทำไมพ่อถึงไม่มารับฉัน ที่นี่มีแต่คนเกลียดฉัน
เมื่อน้องฉันเริ่มโตและพูดได้ ป้าจะเสี้ยมสอนเสมอให้เกลียดพ่อ เช่น หากมีคนมาถามถึงให้ตอบว่า ''ตายโหงไปแล้ว" ฉันไม่ชอบเลย พ่อฉันยังไม่ตาย...
เมื่อฉันอยู่ในช่วงมัธยม พ่อกลับมา ฉันดีใจมาก แต่พ่อมากับหนี้สินมากมาย ด้วยความที่แม่รักพ่อ แม่ช่วยทุกอย่างจนเกือบเสียบ้าน บ้านที่แม่ก้มหน้าก้มตาขยันทำงานเพื่อจะมี ครอบครัวแม่เกลียดพ่อด่าทอพ่อทุกครั้งที่เห็นน่าฉัน
เมื่อเวลาผ่านไป พ่อกับแม่ก็เหมือนเดิมทะเลาะกันบ้าง มาพีคที่สุดในชีวิตของฉัน แม่ป่วยหนักมาก จากคนที่แข็งแรงขยันขันแข็ง หมดแล้วเรี่ยวแรง เมื่อแม่พบว่าตัวเองเป็นโรคมะเร็งระยะลุกลาม ใจฉันหล่นวูบ
แม่ต้องเข้ารักษาโรงพยาบาลเฉพาะทาง อยูในช่วงปิดเทอมฉันเลยต้องมาดูแลแม่ พ่อมาช่วยดูแลบ้าง
ฉันสงสารแม่ ฉันเห็นแม่แอบร้องไห้ แม่ที่เคยเข้มแข็ง แม่ไม่เคยอ่อนแอให้ฉันเห็น ตอนนี้ไม่มีเหลือแล้ว เราได้มีโอกาสกลับบ้านได้เป็นครั้งคราว ฉันต้องเดินจูงมือแม่ไปด้วยกัน จากที่ฉันมักถูกทิ้งอยู่ด้านหลังเสมอ
เมื่อแม่อาการหนักขึ้นต้องย้ายไปอีกโรงพยาบาลที่มีหมอเก่งๆ ฉันเฝ้าแม่เหมือนเดิม แต่เมื่อถึงเวลาเปิดเทอม ฉันต้องกลับไปเรียน แม่ไม่อยากให้ฉันไป ฉันดื้อรั้นที่จะไป ฉันนึกโกรธตัวเองในตอนนี้ เพราะถ้าฉันไม่กลับไปแม่อาจจะอยู่กับฉันนานกว่านี้ แม่ถูกส่งกลับมารักษาโรงพยาบาลแถวบ้านหลังจากฉันกลับมาเรียน1อาทิตย์ คืนแรกห้องพิเศษเต็ม ฉันไม่ได้นอนเพราะแม่ร้องโอดโอยตลอดทั้งคืนในห้องรวม คืนที่2ได้ย้ายห้อง ในคืนที่3 ขณะที่ฉันหลับไปได้สักพัก ก็ถูกปลุก ฉันตื่นแล้วใช่ไหม หรือฉันกำลังฝัน หากเป็นความฝัน ฉันคงฝันร้าย แม่ฉันเสียในคืนนั้นด้วยความทรมาน ก่อนจากไปแม่เจ็บฉันรู้ แต่แม่ไม่มีแรงแม่แต่เปร่งเสียงออกมา ฉันใจสลาย และเสียใจจนถึงทุกวันนี้ แม่รู้ไหม ฉันไม่เคยโกรธแม่เลย ฉันน้อยใจที่แม่ทำเหมือนไม่รัก แต่ฉันรู้ว่าแม่รักฉัน และฉันรักแม่ ถึงแม้ไม่มีโอกาสได้บอกแล้ว
มีใครเข้าใจฉันบ้าง ฉันท้อมากเหลือเกิน ฉันไม่อยากจะเดินต่อไปแล้ว(ระบาย)
พ่อแม่ทุบตีกันเกือบทุกวัน แยกทางกันก็หลายครั้ง สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกัน แต่นับวันเริ่มหนักขึ้น เมื่อทั้งสองทะเลาะกัน แม่ไล่พ่อออกจากบ้านเพราะพ่อติดผู้หญิง แม่ทำร้ายฉัน ทุบตีฉัน
ฉันร้องไห้ ภาวนาให้พ่อกลับมา มารับฉันออกไป ฉันไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว
ครอบครัวฝ่ายแม่และพ่อไม่ถูกกัน เพราะมีความนับถือและศรัทธาต่างกัน ในใบเกิดฉันนับถือศาสนาอิสลาม แต่ฉันถูกเลี้ยงด้วยฝ่ายพุทธ ฉันคุ้นเคยกับการไหว้พระ กินหมู จับหมา
ครอบครัวของแม่ไม่ค่อยชอบฉัน เมื่อไม่พอใจ ทุบตีฉัน -ดันฉัน ด่ากระแทกฉันถึงรากเหง้า ว่าร้ายพ่อฉัน แต่ฉันรักพ่อ ฉันรักยาย(แม่ของแม่)เพราะยายเลี้ยงฉันมา แม่ไม่ได้ดูแลเพราะต้องทำงาน
ฉันอยู่ในช่วงประถม กลายเป็นเด็กเงียบไม่พูดจา ฉันโดนแกล้งโดนล้อตลอด
พอถึงจุดๆนึง อะไรๆเริ่มดีขึ้น พ่อกลับมา แม่มีเงินสร้างบ้านเป็นของตัวเอง และท้องน้องอีกคน ฉันมีน้องสาว
แต่พ่อและแม่อยู่ด้วยกันได้ไม่นานก็ทะเลาะกันด้วยเหตุผลเดิมๆ และลงเอยด้วยอะไรเดิมๆ พ่อหายไปจากบ้าน แม่โกรธพ่อ โกรธฉัน ฉันไม่รู้ว่าแม่โกรธฉันเรื่องอะไร ทำไม แม่ถึงทำร้ายฉัน ฉันกลัวแม่มาก
หลังจากที่พ่อไป ป้าได้เข้ามาดูแลน้องของฉัน ส่วนแม่ต้องไปทำงาน ป้าไม่ชอบฉันเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นเด็กหัวช้า ตอบสนองช้า ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ ฉันนึกถึงพ่อตลอด ทำไมพ่อถึงไม่มารับฉัน ที่นี่มีแต่คนเกลียดฉัน
เมื่อน้องฉันเริ่มโตและพูดได้ ป้าจะเสี้ยมสอนเสมอให้เกลียดพ่อ เช่น หากมีคนมาถามถึงให้ตอบว่า ''ตายโหงไปแล้ว" ฉันไม่ชอบเลย พ่อฉันยังไม่ตาย...
เมื่อฉันอยู่ในช่วงมัธยม พ่อกลับมา ฉันดีใจมาก แต่พ่อมากับหนี้สินมากมาย ด้วยความที่แม่รักพ่อ แม่ช่วยทุกอย่างจนเกือบเสียบ้าน บ้านที่แม่ก้มหน้าก้มตาขยันทำงานเพื่อจะมี ครอบครัวแม่เกลียดพ่อด่าทอพ่อทุกครั้งที่เห็นน่าฉัน
เมื่อเวลาผ่านไป พ่อกับแม่ก็เหมือนเดิมทะเลาะกันบ้าง มาพีคที่สุดในชีวิตของฉัน แม่ป่วยหนักมาก จากคนที่แข็งแรงขยันขันแข็ง หมดแล้วเรี่ยวแรง เมื่อแม่พบว่าตัวเองเป็นโรคมะเร็งระยะลุกลาม ใจฉันหล่นวูบ
แม่ต้องเข้ารักษาโรงพยาบาลเฉพาะทาง อยูในช่วงปิดเทอมฉันเลยต้องมาดูแลแม่ พ่อมาช่วยดูแลบ้าง
ฉันสงสารแม่ ฉันเห็นแม่แอบร้องไห้ แม่ที่เคยเข้มแข็ง แม่ไม่เคยอ่อนแอให้ฉันเห็น ตอนนี้ไม่มีเหลือแล้ว เราได้มีโอกาสกลับบ้านได้เป็นครั้งคราว ฉันต้องเดินจูงมือแม่ไปด้วยกัน จากที่ฉันมักถูกทิ้งอยู่ด้านหลังเสมอ
เมื่อแม่อาการหนักขึ้นต้องย้ายไปอีกโรงพยาบาลที่มีหมอเก่งๆ ฉันเฝ้าแม่เหมือนเดิม แต่เมื่อถึงเวลาเปิดเทอม ฉันต้องกลับไปเรียน แม่ไม่อยากให้ฉันไป ฉันดื้อรั้นที่จะไป ฉันนึกโกรธตัวเองในตอนนี้ เพราะถ้าฉันไม่กลับไปแม่อาจจะอยู่กับฉันนานกว่านี้ แม่ถูกส่งกลับมารักษาโรงพยาบาลแถวบ้านหลังจากฉันกลับมาเรียน1อาทิตย์ คืนแรกห้องพิเศษเต็ม ฉันไม่ได้นอนเพราะแม่ร้องโอดโอยตลอดทั้งคืนในห้องรวม คืนที่2ได้ย้ายห้อง ในคืนที่3 ขณะที่ฉันหลับไปได้สักพัก ก็ถูกปลุก ฉันตื่นแล้วใช่ไหม หรือฉันกำลังฝัน หากเป็นความฝัน ฉันคงฝันร้าย แม่ฉันเสียในคืนนั้นด้วยความทรมาน ก่อนจากไปแม่เจ็บฉันรู้ แต่แม่ไม่มีแรงแม่แต่เปร่งเสียงออกมา ฉันใจสลาย และเสียใจจนถึงทุกวันนี้ แม่รู้ไหม ฉันไม่เคยโกรธแม่เลย ฉันน้อยใจที่แม่ทำเหมือนไม่รัก แต่ฉันรู้ว่าแม่รักฉัน และฉันรักแม่ ถึงแม้ไม่มีโอกาสได้บอกแล้ว