สวัสดีคะ ก่อนจะเข้าเรื่องต้องกล่าวก่อนเลยว่า เป็นกระทู้แรก หากผิดพลาดต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ
    เรื่องมีอยู่ว่า เรากำลังคุยกับผู้ชายคนนึง เขาดูแล เอาใจใส่เราอย่างดี ไม่ว่าเราจะงี่เง่า เจ้าอารมณ์ หรือทำตัวแย่แค่ไหน เขายังอยู่กับเราเสมอ ไม่เคยบ่น โดยที่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน
    ไปกินข้าว เดินห้าง ไปไหนมาไหน ด้วยกันบ่อยมาก แต่ในข้อดี ล้วนมีข้อเสียปะปนกันไป
     ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เราคิดเสมอว่าชายหญิงเรา เท่าเทียมกัน สิ่งที่เราทำ เขาย่อมมีสิทธิทำได้ และสิ่งที่เขาทำ เราก็มีสิทธิเช่นกัน รวมถึงเรื่องอื่นๆที่เราคิดว่าต้องเท่าเทียมกันเสมอ ไม่เคยคิดว่าเขาเปนผู้ชายเขาต้องเสียสละมากกว่า
    และเมื่อเวลาผ่านไป ปัญหามันก็เกิดขึ้นที่ใจเราเอง ทุกครั้งที่ไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยวห้าง เราไม่เคยให้เขาจ่ายให้ซักอย่าง เพราะเราว่าเราดูแลตัวเองได้ และเขาก็ไม่เคยออกปากแสดงน้ำใจสักครั้งด้วยซ้ำ(ลืมบอกไป เราเรียนจบและทำงานแล้ว ส่วนเขายังเรียนอยู่แต่ก็ทำงานไปด้วย) เราก็ยินดีเสมอที่เราแชร์กันจ่าย จนวันนึง วันที่เราพาเขาไปกินข้าวกับพี่ๆ เราก็ออกเงินกันซื้อของกิน แต่เขาไม่จับเงินออกมาสักบาท แต่ก็นั่งกินด้วย เรารู้ว่าเงินเขาไม่ค่อยจะมี แต่ก็อยากให้แสดงน้ำใจบ้าง ต่อหน้าคนอื่น เวลาไปกินข้าวกับคนอื่นก็ไม่เคยจะทำทีท่าจะจ่ายให้เราเลย จนเพื่อนๆถาม ว่า เขาเคยเลี้ยงข้าวเราสักมื้อมั้ย จะคบกับใครก็เลือกที่เขาดูแลเราได้หน่อย ไม่ใช่เรามีเขาแต่ยังต้องดูแลตัวเองเหมือนเดิม จะมีไปทำไม เอ้า จุกสิพี่ รอไร  เราก็มานั่งนึกดู จิงอยู่คนเรามันไม่ได้ดูกันที่เงินหรอก แต่แม้แต่ข้าวสักมื้อเขายังไม่กล้าแสดงน้ำใจกับเราซักนิด แล้วทั้งชีวิตนี่ จะดูแลอะไรเราได้หรอ
    เคยอ่านกระทู้คนอื่นพูดถึงเรื่องแบบนี้เหมือนกัน หลายคนก็แสดงความคิดเห็นว่า ลองแสดงน้ำใจให้เขาดูก่อนสิ เลี้ยงข้าวเขาบ้างสักมื้อ นั่นนี่
    แต่เฮ๊ย นี่เราทำมาหมดนะ พามากินข้าวกับครอบครัว เขาเห็นเราเอาเงินจ่าย เขาไม่มีแม้แต่กระดิกนิ้วไปโดนกระเป๋าเงิน ไม่เอ่ยปาก เราช่วยออกมั้ย ตอนไปกินกันสองคน ถ้าเราเป็นคนชวนนี่ เราจ่ายนะ
    เว้ามาละกะสับสน
    ช่วยชี้ทางสว่างให้หายสับสนทีคะ