ก่อนเริ่มเรื่องขอบอกก่อนนะครับว่าผมเป็นเกย์ เรื่องราวครั้งนี้จึงเป็นเรื่องของเกย์คนหนึ่งที่ไปแอบรักชายคนหนึ่ง

          ผมพบเขาครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ตอนนั้นชีวิตการเรียนของผมอยู่ในช่วงวิกฤติการณ์การบ้านถาโถม ผมเครียดมาก ตอนเย็นๆ เลยมักจะไปเดินเล่นที่สวนแห่งหนึ่ง และวันนั้นเองที่ผมได้พบกับเขา เขามักจะมานั่งที่สวนคนเดียว สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นความพยายามของเขา ถ้าจะพูดตามตรงคือเขาพิการเล็กน้อย แต่เขายังมาออกกำลังกาย มันอาจจะฟังดูเหมือนประดิษฐ์ แต่นั่นคือเหตุผลที่ผมประทับใจในตัวเขา คิดดูสิ ในวันที่เรากำลังท้อแท้ มีคนที่พยายามทำในสิ่งที่เขาชื่นชอบโดยไม่ใช่ข้อด้อยมาเป็นข้ออ้างยอมแพ้ นับแต่นั้นมาผมก็บากบั่นจนเรียนจบ ตอนนี้รอรับปริญญา

          ผมแอบรักเขาตั้งแต่ตอนนั้น และแอบมอง (ย้ำว่ามอง) เขามาตลอดปีกว่าๆ ผมเป็นคนคุยไม่เก่ง ตีสนิทไม่เก่ง เข้าหาใครก็ไม่เก่ง เลยไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับเขาสักที มีเล่าเรื่องเขาให้เพื่อนฟังบ้าง มีตั้งนามแฝงด้วย (จะได้สะดวกเวลาพูดถึงเขาตอนเขาอยู่ใกล้ๆ) ตอนแรกที่ไม่กล้าคุยกับเขา พอเขาเดินผ่านก็มีส่งยิ้มให้ โบกมือทักทายบ้าง ซึ่งเขาคงงงว่า "ไอ้นี่เป็นใคร รู้จักกุเหรอ?" นานไปเพื่อนก็เริ่มใช้วาจาปลุกใจให้ฮึกเหิม มีความกล้า วันหนึ่ง (หลังจากแอบมองมาปีกว่า) เราไปเจอเขาที่สวนและเราก็เข้าไปชวนเขาคุย คุยไม่นาน ประมาณห้านาที (พยายามสุดๆ แล้ว ><) แค่บอกเขาไปว่าชื่นชมในความพยายามของเขานะ แค่นั้น ยังไม่ได้ขอช่องทางไว้ติดต่อกัน

          หลังจากนั้นก็ได้ใช้เวลาใกล้ชิดเขาบ่อยขึ้น จนวันหนึ่งก็ส่งข้อความทางเฟซบุ๊คว่าขอเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊คได้ไหม (เรามีเฟซบุ๊คเขาอยู่แล้ว แต่ยังไม่ได้แอด) แล้วเขาก็แอดเฟรนมา (คืนนั้นนอนตัวลอยติดเพดานห้อง ><)

          จากนั้นเราก็ส่งข้อความบอกฝันดี ไม่ทุกคืน แต่ก็บ่อย มีพยายามชวนคุยบ้าง แต่เขาไม่ตอบ คือเราก็รู้ตัวดีแหละว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราก็เลยไม่เคยสารภาพรักกับเขาเลย คิดว่าแค่ได้พูดคุยกันไปเรื่อยๆ ก็เต็มที่แล้ว อย่างน้อยเราเรียนจบ ไม่ได้อยู่ที่นี่ ก็ยังได้ติดต่อพูดคุยไถ่ถามทุกข์สุขกับเขาบ้าง แต่พอเขาไม่ตอบก็เริ่มคิดว่าเขาคงแค่แแอดเฟรนตามมารยาท ไม่ได้อยากคุยกับเราจริงๆ จนกระทั่งเมื่อเร็วๆ นี้ เขาก็บล็อคเฟซบุ๊คเราไป

          เอาจริงๆ เราเสียใจนะ แต่ก็รู้ตัวตั้งแต่ที่เขาไม่คุยแชทกับเราแล้วแหละว่าจุดจบมันต้องจากกันแบบนี้อยู่ดีในสักวันหนึ่งและสักทางหนึ่ง คิดอยู่นะว่าเพราะเราเป็นเกย์หรือเปล่า ไม่ได้เป็นผู้หญิงไง ไปชวนเขาคุย เขาก็คงไม่ชอบ (แบบประเภทผู้ชายที่เขาไม่ชอบเกย์ เขาก็เกลียดเข้าไส้ไปเลย) แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ สรุปคือผมก็ "อกหัก" ไปโดยปริยาย ตอนนี้ตั้งใจว่าจะไปขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ จะเขียนข้อความขอโทษแล้วแอบไปใส่ไว้ในรถของเขา เพราะถ้าเจอหน้ากันก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง เดี๋ยวเขาจะลำบากใจเปล่าๆ

          กระทู้นี้อาจจะไม่มุ้งมิ้ง น่าอ่าน น่าติดตาม สารภาพตามตรงว่าอารมณ์ของผมตอนตั้งกระทู้ยังไม่สามารถทำใจให้มันกลายเป็นแค่อดีตที่จะมาเล่าใหม่โดยเจ็บน้อยลงได้ ยังมีคำถามมากมายวนเวียนในใจว่าทำไมเขาถึงบล็อคเฟซเรา หรือเราเป็นแบบนี้แล้วจะรักใครไม่ได้เลยหรือ แต่คิดว่าอีกสักพักก็คงจะดีขึ้น ยังไงอะไรที่มันเข้ามาในชีวิตแล้วก็คงต้องผ่านไปในสักวันหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคนรักหรือความรัก สุดท้ายก็เหลือไว้เพียงรอยบาดแผลที่จะกำเริบอาการให้เราเจ็บปวดขึ้นมาบ้างเวลาเราคิดถึงเขา คิดถึงความรัก

          ใครมีคำแนะนำช่วยให้ทำใจได้ก็ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ เมื่อคืนก็นั่งเสิร์ชกระทู้พันทิป (จาก google) เจอคนถูกคนที่แอบชอบบล็อคเฟซบุ๊คอยู่บ้างเหมือนกัน ผมก็เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อแบ่งปันเรื่องราวว่าโลกนี้ยังมีคนที่ถูกคนที่แอบรักบล็อคเฟซบุ๊คอยู่อีกหนึ่งคน วะฮ่าๆๆๆๆๆ (หัวเราะทั้งน้ำตา)