กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมปรารถนาเอาไว้ว่าจะตั้งกระทู้ที่แชร์ แบ่งปัน แลกเปลี่ยน ข้อคิดในเชิงพุทธศาสนา วันละ1กระทู้ จนถึงวันเกิดของผม ขอความร่วมมือในการตอบกระทู้อย่างสร้างสรรด้วยครับ
ชื่อล็อคอินผมเดิมชื่อว่า ยองเจียงใหม่ เนื่องว่ามันแสดงออกถึงชาติพันธ์เกินไปเลยเปลี่ยน ซึ่งผมมีเชื้อสายยองจากทางแม่ ส่วนพ่อผมเป็นเชื้อสายไทยใหญ่ และผมไม่มีเชื้อจีนอะไรเลย แต่ผมมีอาม่าเป็นญาติผู้ใหญ่ เพราะเป็นญาติกันเนื่องด้วยการแต่งงาน
สาเหตุที่ตั้งกระทู้เกี่ยวกับอาม่าโดยแทคศาสนาพุทธก็เพราะ บริบทของอาม่าผมในเชิงศาสนาครับ
อาม่าผมมีลูก3คน สามีแกเสียชีวิตที่เมืองจีน แกเลยหอบลูกมาเผชิญโชคชะตาในแผ่นดินไทย และด้วยอะไรก็ไม่ทราบ แกมาตั้งรกรากอยู่ในชุมชนผม อาม่าพูดไทยไม่ได้ พูดได้แต่จีนกับคำเมือง อาม่ามีลูก3คน ลูกสาวคนโตแต่งงานกับลูกชายกำนัน ส่วนลูกชายอีก2คนคือปู่ผม ซึ่งมาแต่งงานกับย่า ทำให้ดองกันในตระกูลผม
นอกจากคำพูดที่พูดไม่ชัดแบบคนจีน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลยที่บอกว่าเป็นคนจีน อาม่าไม่ชัดงานตรุญจีน มีแต่แจกขนมลูกๆหลานๆ อาม่าไม่เคยไปศาลเจ้า แต่อาม่าไปวัด อาม่าผมทำบุญในพุทธศาสนามากมาย และเป็นที่รักของคนในชุมชน และความศรัทธาในพุทธศาสนาของอาม่าส่งผลมาถึงปู่ผม ปู่คนกลาง สมัยก่อนพ่อบอกว่านิยมเกจิอาจารย์ สะสมเครื่องรางของขลัง ตอนนี้ก็เป็นเจ้าศรัทธาใหญ่ประจำวัดบ้านผม ส่วนปู่คนเล็ก ที่เสียไป ที่ผมไปงานทำบุญ100วันเมื่ออาทิตย์ก่อน ก็ถวายสร้างถาวรวัตถุให้วัดแถวนั้นมากมาย (คือเพิ่งทราบจากพ่อว่าปู่2คนนี้ไม่กินเส้นกัน) อาม่าเสียไปเมื่อ10กว่าปีก่อน สิริรวมอายุได้90กว่าปี พ่อบอกว่าวันที่อาม่าเสีย มีลูกมีหลานไปห้อมล้อมเต็มบ้าน ทั้งสายตรงและสายอ้อมแบบพวกผม ตอนที่อาม่าเสียพ่อบอกว่าหน้าตาแกยังดูใจดีเหมือนตอนที่แกยังอยู่ พิธศพอาม่าก็จัดแบบคนเมืองทั่วไป เพราะย่าผมบอกว่าอาม่าไม่เคยทำตามทำเนียมจีนเลย ทำให้ลูกหลานจนปัญญาที่จะจัดตามแบบจีนทั้งๆที่แกมีเชื้อจีนเต็มร้อย มีสิ่งเดียวที่อาม่าสั่งเสียไว้ก่อนตายคือ เอากระดูกแกไปลอยอังคาร เพราะแกหวังว่ากระดูกจะลอยไปถึงเมืองจีน (บ้านผมไม่มีธรรมเนียมลอยอังคารแบบภาคกลาง คือ ถือเผาแล้ว ไม่เก็บใส่กูบ ก็ตำๆแล้วยิงขึ้นฟ้า)
บางทีผมก็กลับมาคิดๆดู อาม่าผมอาจจะเกิดที่เมืองจีน เป็นคนจีน แต่ด้วยโชคชะตา อาม่าผมก็ก็หอบลูกมาตั้งรกรากอยู่เชียงใหม่ โดยไม่มีญาติพี่น้องอะไรเลย แต่ตอนที่อาม่าเสีย กลับมีลูกหลานเต็มบ้าน อาม่าผมยังมีโอกาสทำบุญในพุทธศาสนา ทั้งสงเคราะห์แก่วัด แก่สงฆ์ และยังสงเคราะห์ลูกๆหลานๆอีกด้วย ซึ่งหากมองแง่พุทธ อาม่าก็ถือว่ามีบุญ ที่เกิดมาเจอพุทธศาสนา ได้ทำบุญในพุทธศาสนา เหมือนคำที่บอกว่า การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้นยาก แต่การเกิดเกิดมาพบพระศาสนานั้นยากยิ่งกว่า
เรื่องของอาม่า
ชื่อล็อคอินผมเดิมชื่อว่า ยองเจียงใหม่ เนื่องว่ามันแสดงออกถึงชาติพันธ์เกินไปเลยเปลี่ยน ซึ่งผมมีเชื้อสายยองจากทางแม่ ส่วนพ่อผมเป็นเชื้อสายไทยใหญ่ และผมไม่มีเชื้อจีนอะไรเลย แต่ผมมีอาม่าเป็นญาติผู้ใหญ่ เพราะเป็นญาติกันเนื่องด้วยการแต่งงาน
สาเหตุที่ตั้งกระทู้เกี่ยวกับอาม่าโดยแทคศาสนาพุทธก็เพราะ บริบทของอาม่าผมในเชิงศาสนาครับ
อาม่าผมมีลูก3คน สามีแกเสียชีวิตที่เมืองจีน แกเลยหอบลูกมาเผชิญโชคชะตาในแผ่นดินไทย และด้วยอะไรก็ไม่ทราบ แกมาตั้งรกรากอยู่ในชุมชนผม อาม่าพูดไทยไม่ได้ พูดได้แต่จีนกับคำเมือง อาม่ามีลูก3คน ลูกสาวคนโตแต่งงานกับลูกชายกำนัน ส่วนลูกชายอีก2คนคือปู่ผม ซึ่งมาแต่งงานกับย่า ทำให้ดองกันในตระกูลผม
นอกจากคำพูดที่พูดไม่ชัดแบบคนจีน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลยที่บอกว่าเป็นคนจีน อาม่าไม่ชัดงานตรุญจีน มีแต่แจกขนมลูกๆหลานๆ อาม่าไม่เคยไปศาลเจ้า แต่อาม่าไปวัด อาม่าผมทำบุญในพุทธศาสนามากมาย และเป็นที่รักของคนในชุมชน และความศรัทธาในพุทธศาสนาของอาม่าส่งผลมาถึงปู่ผม ปู่คนกลาง สมัยก่อนพ่อบอกว่านิยมเกจิอาจารย์ สะสมเครื่องรางของขลัง ตอนนี้ก็เป็นเจ้าศรัทธาใหญ่ประจำวัดบ้านผม ส่วนปู่คนเล็ก ที่เสียไป ที่ผมไปงานทำบุญ100วันเมื่ออาทิตย์ก่อน ก็ถวายสร้างถาวรวัตถุให้วัดแถวนั้นมากมาย (คือเพิ่งทราบจากพ่อว่าปู่2คนนี้ไม่กินเส้นกัน) อาม่าเสียไปเมื่อ10กว่าปีก่อน สิริรวมอายุได้90กว่าปี พ่อบอกว่าวันที่อาม่าเสีย มีลูกมีหลานไปห้อมล้อมเต็มบ้าน ทั้งสายตรงและสายอ้อมแบบพวกผม ตอนที่อาม่าเสียพ่อบอกว่าหน้าตาแกยังดูใจดีเหมือนตอนที่แกยังอยู่ พิธศพอาม่าก็จัดแบบคนเมืองทั่วไป เพราะย่าผมบอกว่าอาม่าไม่เคยทำตามทำเนียมจีนเลย ทำให้ลูกหลานจนปัญญาที่จะจัดตามแบบจีนทั้งๆที่แกมีเชื้อจีนเต็มร้อย มีสิ่งเดียวที่อาม่าสั่งเสียไว้ก่อนตายคือ เอากระดูกแกไปลอยอังคาร เพราะแกหวังว่ากระดูกจะลอยไปถึงเมืองจีน (บ้านผมไม่มีธรรมเนียมลอยอังคารแบบภาคกลาง คือ ถือเผาแล้ว ไม่เก็บใส่กูบ ก็ตำๆแล้วยิงขึ้นฟ้า)
บางทีผมก็กลับมาคิดๆดู อาม่าผมอาจจะเกิดที่เมืองจีน เป็นคนจีน แต่ด้วยโชคชะตา อาม่าผมก็ก็หอบลูกมาตั้งรกรากอยู่เชียงใหม่ โดยไม่มีญาติพี่น้องอะไรเลย แต่ตอนที่อาม่าเสีย กลับมีลูกหลานเต็มบ้าน อาม่าผมยังมีโอกาสทำบุญในพุทธศาสนา ทั้งสงเคราะห์แก่วัด แก่สงฆ์ และยังสงเคราะห์ลูกๆหลานๆอีกด้วย ซึ่งหากมองแง่พุทธ อาม่าก็ถือว่ามีบุญ ที่เกิดมาเจอพุทธศาสนา ได้ทำบุญในพุทธศาสนา เหมือนคำที่บอกว่า การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้นยาก แต่การเกิดเกิดมาพบพระศาสนานั้นยากยิ่งกว่า