" .. พวกเราพากันฝึกหัดใจของตนให้ดี พระพุทธเจ้าว่า
"ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า" มีใจถึงพร้อม มีใจเป็นใหญ่ มีใจประเสริฐสุด
ครั้นทรมานใจดีแล้ว ฝึกฝนดีแล้ว อบรมดีแล้ว มีใจประเสริฐสุด
ถ้าไม่ทรมาน ไม่ฝึกฝนอบรม อันนี้มันก็ทำพิษ
เผาอยู่ทั้งกลางวัน กลางคืน มันเป็นเพราะใจนี่แหละ

ใจไม่ดี ใจไม่รู้เท่า ใจโง่ "มนสาเจ ปทุฎฺเฐน" ใจอันมีโทษ
ประทุษร้ายมันอยู่แล้ว เพราะราคะ โทสะ โมหะ ประทุษร้ายอยู่
ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีความสุขสบาย มีแต่ความเดือดร้อนเผาผลาญ

ท่านเปรียบไว้เหมือนโคที่เข็นภาระอันหนักไปอยู่ ใจไม่ดีแล้ว
ผู้ไม่ฝึกฝนอบรมใจของตนแล้ว ทำไปตามความพอใจ
ความชอบใจ ใจเศร้าหมอง ไม่มีความสุข ยืน เดิน นั่ง นอน ก็ไม่มีความสุข

ใจที่อบรมดีแล้ว ฝึกฝนทรมานดีแล้ว ไปอยู่ที่ไหนก็มีความสุข
พูดอยู่ก็เป็นสุข ยืน เดิน นั่ง นอน ทำอะไรอยู่ ก็เป็นสุข
ไม่มีความเดือดร้อน "มนสาเจ ปสนฺเนน"
บุคคลผู้ฝึกฝนอบรมจิตใจของตนให้ดีแล้ว จิตผ่องใสแล้ว
แม้จะพูดอยู่ก็ตาม ทำอยู่ก็ตาม ไปที่ไหนก็ตาม
ความสุขย่อมติดตามไปอยู่ทุกอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน .. "

หลวงปู่ขาว อนาลโย