ตอนนี้ตัวเองท้องอ่อนๆได้ไม่กี่เดือน เป็นการท้องแบบไม่ตั้งใจ
แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร ในเมื่อเค้ามาแล้วเรารับผิดชอบเต็มทีเรื่องลูก

เราทำธุรกิจร่วมกับสามีคือขายของออนไลน์ ใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน
แต่งานส่วนมากแทบจะทั้งหมด 95%เราจัดการ พูดง่ายๆเราทำเองเกือบทั้งหมดนั้นแหละ
ตั้งแต่รับออเดอร์ลูกค้า ตอบไลน์ ตอบข้อความ แพ็คของส่งไปรษณีย์

สามีมีหน้าที่ขับรถพาไปเอาของ พาไปส่งปณ.และช่วงแพคของบ้างเล็กน้อย
รายจ่าย ภาระต่างๆ การทำบัญชีบริหารเงินเราเป็นคนจัดการทั้งหมด
จนเพื่อนเราที่สนิทๆพูดแขวะตลอดว่า เมิงนี้เก่งเนอะทำงานเลี้ยงปั๋ว

ก่อนที่จะท้องก็รู้สึกชีวิตปกติดีไม่ได้เดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไร กิน เที่ยว เล่น
เราส่งให้ที่บ้านเราบ้างทุกเดือน พ่อแม่เราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร

จนช่วงนี้เรามีอาการแพ้ท้องมากๆ คลื้นไส้อาเจียน เวียนหัวแทบจะตลอดเวลา
จากที่ปกติเราเป็นคนแอคทีฟมาก ทำงานคนเดียวแบบฟิตสุดๆ สามีไม่เคยต้องมายุ่ง
เพราะเค้าเป็นคนที่ช้า ทำอะไรไม่ทันใจเราตลอด เราเองยอมรับว่าใจร้อน
เลยไม่อยากมีปัญหาก็ทำเองดีกว่า

เราแพ้ท้องหนักจนแทบจะตอบลูกค้าไม่ไหว แต่ก็ต้องทำเพราะถ้าไม่ตอบ คือไม่ได้ตัง
สามีไม่รู้เรื่องตรงนี้ ไม่สามารถช่วยตอบได้ เพราะเราทำเองมาแต่แรก
(เคยให้ช่วยทำแล้วแต่ก็ปวดหัวกว่าเดิมอีก เค้าสะเพร่ามาก  รับออเดอร์ผิดพลาด ทำสต๊อกตกหล่นตลอดๆๆๆ ลูกค้าด่าประจำ)

เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าเป็นคนขี้เกียจมากๆๆๆๆ เราเริ่มมองเห็นชีวิตในอนาคตของตัวเองว่า
ถ้าคลอดลูกออกมาแล้ว เราเหนื่อยมากๆแน่นอน

ชีวิตในวันปกติของเค้าว่างมากๆ เค้าจะเล่นแท็บเล็ตแทบจะตลอด งานบ้านปกติเค้าไม่เคย
ช่วยทำอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนท้อง ตรงนี้เราเบื่อปะทะเลยจ้างแม่บ้านมาทุกสัปดาห์ตัดปัญหาไป
รถไม่ล้าง นี้ขนาดรักรถมากนะ ผ้าไม่ลงกระกร้าแขวนไว้ราวบันได ขยะไม่ทิ้ง
กินข้าวจานไม่เก็บ ตั้งแต่คบมาไม่เคยเห็นเค้าหยิบไม้กวาดเลย

เราแยกออกมาอยู่กัน2คน ลูกคลอดมาต้องเลี้ยงกันเอง ปู่ยาตายายญาติพี่น้องไม่ได้มาช่วยตรงนี้
บางทีเรายังแอบลังเลเลยว่าเค้าจะรักลูกไหมนะ ดีใจไหมที่มีลูก รู้สึกเค้าไม่หือไม่อืออะไรเลย

เราอ่านหลายกระทู้ที่มีคนมาตั้งว่าภรรยาทำงานคนเดียว แต่ก็เห็นเกือบทั้งหมดว่า สามีก็ยังช่วย
เลี้ยงลูก ดูแลบ้านบ้าง แต่นี้ไม่นะคะเราทำเองหมดทุกอย่าง ถ้าไม่มีป้าแม่บ้านเข้ามาวีคละวัน
เราต้องแย่แน่ๆ ชีวิตเหมือนตัวคนเดียวอะคะ

และยิ่งตอนนี้ท้องและแพ้มากๆเราแทบจะนอนทั้งวัน เค้าเป็นคนขี้อี๋มากด้วยค่ะ
ทุกครั้งที่เราอาเจียนในห้องน้ำ จนหมดแรงนั่งลงกับพื้นเลยนะคะ เค้าไม่เคย
เข้ามาถามหรือเอายาดม เอาน้ำมาให้เลย เราดูแลตัวเองแทบทั้งสิ้น
มีการพอใช้ห้องน้ำต่อแล้วบอกเราด้วยว่า อ้วกเธอเหม็นมาก!!
บางทีเราโมโห เลยถามไปว่า ขี้ลูกเธอจะกล้าเช็คปะว่ะ

ยอมรับว่าน้อยใจมากๆ เหนื่อยสุดๆทั้งทำงานและเหนื่อยกับสามี
ช่วยนี้รับออเดอร์ลูกค้าได้น้อยกว่าเดิมมาก เดือนนี้แทบช็อต เราหมุนเงินหัวหมุน
นอนคิดมากตลอดว่าถ้าลูกคลอดออกมาชิวิตจะเป็นยังไง บอกตรงว่ากลัวค่ะ
รายได้ไม่แน่นอนแบบนี้ บางเดือนก็ได้เยอะมากๆ บางเดือนนี้ก็แทบพอดี
ค่าบ้าน ค่ารถ ค่าต่างๆ ไม่เหลือเก็บ

ใช้ชีวิต2คนมันก็ไม่เครียดเท่าไหร่ พอมีลูกมาเรากลัวนะคะ กลัวเค้าจะลำบาก
เราจะหาเงินไม่ทัน สถานะการณ์มันตึงเกินไปค่ะ
บางทีแอบอิจฉาเพื่อนๆนะคะ มีสามีทำงานเลี้ยงดู ให้คิดให้ปรึกษา
เราเองไม่รู้จะหันหาปรึกษาใคร ร้องไห้ตลอดเลยค่ะช่วงนี้
รู้ว่ามันส่งผลไม่ดีกับลูกแต่มันกลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆค่ะ

เราแทบจะเก็บเงินทุกบาททุกสตางค์ไว้เป็นค่าคลอดลูก ซื้อของใช้ต่างๆ
ออมเงินไว้ เผื่อไม่รู้ว่าเดือนไหนจะช็อตอีกไหม
เค้าเองยังใช้ชีวิตปกติมากๆๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยังปาร์ตี้กับแก๊งค์เพื่อนๆ
แข่งรถ แต่งรถ เราบอกว่าต้องประหยัดแล้วนะ
เค้าจะแสดงสีหน้าไม่พอใจทันทีหาว่าเรางก จะเครียดทำไมนักหนา
ถึงเวลาเดี๋ยวก็มีอีกตั้งหลายเดือน เราไม่รู้จริงๆว่าคนเป็นพ่อคน
คิดได้แบบนี้จริงๆหรอ

ท้ายสุดก็ไม่อยากจะคิดโทษใคร พอเรารู้ว่าเป็นแม่คนเราดีใจมากจนน้ำตาไหล
ไม่ใช่ความผิดลูกหรืออะไรเลยที่มาตอนนี้ ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองว่า ยังไงแม่จะสู้!!

อยากฟังความเห็นแม่ๆที่ต้องทำงานคนเดียวเลี้ยงทั้งครอบครัวบ้างคะ
มีวิธีคิดยังไงให้ไปต่อได้ ไม่คิดมาก ไม่รู้สึกเหนื่อยหรือรู้สึกว่าตัวเองถูกเอาเปรียบอยู่

ขอบคุณมากค่ะ