สวัสดีค่ะ เราอายุ 18 ปี มีเรื่องอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับสภาพทางจิตของตัวเองตอนนี้ค่ะ
คือเราเป็นพวกที่ชอบคิดมาก แล้วเก็บเรื่องต่างๆมาคิดให้เครียด หรือทำให้ตัวเองรู้สึกผิด
พอรู้สึกผิด โกรธ เศร้า เสียใจ จนต้องร้องไห้หนักมากๆ เราจะเหมือนคนขาดสติ
ทำร้ายร่างกายตัวเองสารพัด ไม่ว่าจะมีดกรีดที่แขนตัวเอง ตะปูข่วน เอาค้อนทุบ หยิกแขนตัวเอง
เอาเล็บหรือช้อนขูดที่แขนตัวเอง ต่อยกำแพง ตบหน้า และอีกมากมาย ถ้าหากมีสิ่งไหนใกล้ตัว
ก็จะเอาสิ่งนั้นมาเป็นอุปกรณ์ทำร้ายตัวเอง ตอนที่เราทำเราไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย
เพราะมันชาไปหมด เหมือนความรู้สึกข้างในทำให้เราขาดสติจนไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย
และที่สำคัญเราเริ่มทำร้ายตัวเองครั้งแรกตั้งแต่เราอยู่ประมาณ ป.4-ป.5 ได้ ซึ่งตอนนั้นเรายังเด็กมาก
แต่เราก็ไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์ที่เราเริ่มทำร้ายตัวเองในครั้งนั้นจะทำให้เราติดมาจนทุกวันนี้
มันอาจจะไม่ได้ทำบ่อยมากนัก แต่ตลอดระยะเวลาประมาณ 7 ปีที่ผ่านมา
เราทำร้ายตัวเองไปแล้วประมาณ 6-8 ครั้ง เฉลี่ยโดยประมาณก็ปีละครั้ง
สาเหตุส่วนใหญ่ก็มาจากเรื่องครอบครัว เพื่อน แฟนคละๆกันไป
แต่เรามั่นใจว่าที่เรารู้สึกและทำตอนขาดสตินั้นเราไม่ได้หวังที่จะเรียกร้องความสนใจ
แต่เราต้องการฝห้รอยแผลนั้นตอกย้ำและคอยตักเตือนเราในยามที่เราทำผิด หรือทำให้ใครเสียใจ
ทุกครั้งที่เรามองไปที่รอยแผลมันจะคอยเตือนเราตลอดว่าเราเคยทำอะไรผิดพลาด เคยทำให้ใครไม่พอใจเราบ้าง
มันเป็นรอยแผลที่เกิดจากความรู้สึกผิดของตัวเองเกือบทั้งหมด เราไม่อยากจะทำร้ายใครเวลาโกรธ
เราจึงเลือกที่จะทำตัวเอง เก็บเอามาคิด ร้องไห้เสียใจ และทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้
และถ้าหากมีครั้งไหนที่รอยแผลเก่ายังไม่หายไป และเกิดรอยแผลใหม่ขึ้นมา มันจะทำให้เราคิดว่า
เรายังใช้ชีวิตที่มีอยู่ไม่คุ้มค่า เพราะยังทำให้ตัวเองต้องคิดมาก และรู้สึกผิดอยู่
และตอนนี้เราคิดว่าเราเป็นโรคจิต แต่เราอยากทราบว่าอาการแบบนี้พอจะมีทางรักษาไหม?
แล้วอาการอย่างที่เราเป็นอยู่เรียกว่า "โรคอะไร?" มันเป็นสิ่งที่เราคิดมาตลอดหลายปี
เราพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำ แต่พอเราร้องไห้หนักมากๆ มันเหมือนมือสั่น อยากทำให้ได้
แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร แค่ให้เกิดรอยช้ำ รอยแผล ให้รู้สึกเจ็บแค่นั้น ไม่ได้หนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล
ช่วยเราหน่อยนะคะ กังวลมากจริงๆ แต่ห้ามตัวเองไม่ได้ เหมือนมันชินกับความเสียใจแล้วต้องทำร้ายตัวเองไปแล้ว
ทำร้ายตัวเองจากการโกรธ เศร้า เสียใจ รู้สึกผิด เข้าข่ายผู้ป่วยทางจิตไหม?
คือเราเป็นพวกที่ชอบคิดมาก แล้วเก็บเรื่องต่างๆมาคิดให้เครียด หรือทำให้ตัวเองรู้สึกผิด
พอรู้สึกผิด โกรธ เศร้า เสียใจ จนต้องร้องไห้หนักมากๆ เราจะเหมือนคนขาดสติ
ทำร้ายร่างกายตัวเองสารพัด ไม่ว่าจะมีดกรีดที่แขนตัวเอง ตะปูข่วน เอาค้อนทุบ หยิกแขนตัวเอง
เอาเล็บหรือช้อนขูดที่แขนตัวเอง ต่อยกำแพง ตบหน้า และอีกมากมาย ถ้าหากมีสิ่งไหนใกล้ตัว
ก็จะเอาสิ่งนั้นมาเป็นอุปกรณ์ทำร้ายตัวเอง ตอนที่เราทำเราไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย
เพราะมันชาไปหมด เหมือนความรู้สึกข้างในทำให้เราขาดสติจนไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย
และที่สำคัญเราเริ่มทำร้ายตัวเองครั้งแรกตั้งแต่เราอยู่ประมาณ ป.4-ป.5 ได้ ซึ่งตอนนั้นเรายังเด็กมาก
แต่เราก็ไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์ที่เราเริ่มทำร้ายตัวเองในครั้งนั้นจะทำให้เราติดมาจนทุกวันนี้
มันอาจจะไม่ได้ทำบ่อยมากนัก แต่ตลอดระยะเวลาประมาณ 7 ปีที่ผ่านมา
เราทำร้ายตัวเองไปแล้วประมาณ 6-8 ครั้ง เฉลี่ยโดยประมาณก็ปีละครั้ง
สาเหตุส่วนใหญ่ก็มาจากเรื่องครอบครัว เพื่อน แฟนคละๆกันไป
แต่เรามั่นใจว่าที่เรารู้สึกและทำตอนขาดสตินั้นเราไม่ได้หวังที่จะเรียกร้องความสนใจ
แต่เราต้องการฝห้รอยแผลนั้นตอกย้ำและคอยตักเตือนเราในยามที่เราทำผิด หรือทำให้ใครเสียใจ
ทุกครั้งที่เรามองไปที่รอยแผลมันจะคอยเตือนเราตลอดว่าเราเคยทำอะไรผิดพลาด เคยทำให้ใครไม่พอใจเราบ้าง
มันเป็นรอยแผลที่เกิดจากความรู้สึกผิดของตัวเองเกือบทั้งหมด เราไม่อยากจะทำร้ายใครเวลาโกรธ
เราจึงเลือกที่จะทำตัวเอง เก็บเอามาคิด ร้องไห้เสียใจ และทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้
และถ้าหากมีครั้งไหนที่รอยแผลเก่ายังไม่หายไป และเกิดรอยแผลใหม่ขึ้นมา มันจะทำให้เราคิดว่า
เรายังใช้ชีวิตที่มีอยู่ไม่คุ้มค่า เพราะยังทำให้ตัวเองต้องคิดมาก และรู้สึกผิดอยู่
และตอนนี้เราคิดว่าเราเป็นโรคจิต แต่เราอยากทราบว่าอาการแบบนี้พอจะมีทางรักษาไหม?
แล้วอาการอย่างที่เราเป็นอยู่เรียกว่า "โรคอะไร?" มันเป็นสิ่งที่เราคิดมาตลอดหลายปี
เราพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำ แต่พอเราร้องไห้หนักมากๆ มันเหมือนมือสั่น อยากทำให้ได้
แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร แค่ให้เกิดรอยช้ำ รอยแผล ให้รู้สึกเจ็บแค่นั้น ไม่ได้หนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล
ช่วยเราหน่อยนะคะ กังวลมากจริงๆ แต่ห้ามตัวเองไม่ได้ เหมือนมันชินกับความเสียใจแล้วต้องทำร้ายตัวเองไปแล้ว