窮兵黷武 ทุ่มกำลังทัพ จับศึกพร่ำเพรื่อ

พ.ศ. 815 ปลายสมัยสามก๊ก ปอเสียง เจ้าเมืองไซเหลง ขัดคำสั่งเกณฑ์กำลัง
กลัวถูกลงโทษจึงหนีไปเข้ากับไต้จิ้น ซุนโฮจึงมีรับสั่งให้ ลกข้อง ยกทัพไปปราบ
ปอเสียง

เดือน 12 ศก เดียวกัน ลกข้องตีเมืองไซเหลงแตก จับปอเสียงและพวกมาฆ่าทั้งโคตร
ส่วนทหารของปอเสียงหลายหมื่นนายได้รับอภัยโทษ โดยลกข้องเป็นผู้ขอพระราชทาน
อภัยให้

ซุนโฮ ได้ไซเหลงคืนมาซักกำเริบใจ หมายได้จีนทั้งประเทศ โหรทำนายว่าจะได้เข้านคร
ลกเอี้ยงในปี 823 ซุนโฮก็ยิ่งได้ใจจนละเลยราชกิจ มัวเเต่ฝึกทหาร

เอียวเก๋า ขุนนางไต้จิ้นตั้งทัพที่ซงหยง เตรียมกำราบง่อกก ใช้กุศโลบายผ่อนปรนต่อชาว
เมืองง่อ เมื่อข้ามแดนมาเกี่ยวข้าวก็ชดใช้ด้วยผ้าไหม สัตว์บาดเจ็บมาจากแดนง่อ ทหารจิ้น
จับได้ก็เอาไปคืน

เอียวเก๋ากับลกข้องต่างตั้งทัพประชิดพรมแดน เพื่ออำพรางเจตนาที่แท้จริงเอียวเก๋าส่งทูตไป
เยี่ยเยือนลกข้องเป็นนิตย์ ลกข้องก็แสดงไมตรีตอบแทนโดยส่งสุราให้เอียวเก๋า เอียวเก๋าก็ส่ง
ยารักษามาให้ลกข้องกันไปมาเช่นนี้

เอียวเก๋าดื่มเหล้าที่ลกข้องให้มาโดยไม่ระแวง ลกข้องก็กินยาที่เอียวเก๋ามอบให้โดยไม่สนคำทัดทาน
และว่าฝ่ายเขาให้แต่พระคุณต่อเรา หากเราทำแต่เรื่องเลวร้ายฝ่ายเขาก็จะชนะใจคนโดยไม่ต้องใช้
กำลัง

ซุนโฮพอรู้เรื่องก็จะเอาผิดลกข้อง ลกข้องจึงทูลว่า ระหว่างบ้านต่อบ้าน เมืองต่อเมือง ยังต้องรักษาสัตย์
รัฐต่อรัฐก็ยิ่งต้องรักษาสัตย์ต่อกัน หากเขามาดีเราไม่ดีตอบ จะมิแสดงว่าฝ่ายเขาชอบธรรมซึ่งไม่เป็นผลดี
ต่อเราหรอกหรือ

ซุนโฮไม่ฟังความเห็นของลกข้อง กลับทำตามความปราถนาของนายทหารผู้ไกล้ชิด ส่งกำลังไปรุกรานชายแดน
ไต้จิ้นหลายครั้ง จนราษฎรอ่อนเปลี้ยเศรษฐกิจทรุดโทรม ลกข้องหนักใจมากจึงถวายฎีกาใจความว่า

" บัดนี้บ้านเมืองไม่สนใจงานนา ซึ่งจะนำความมั่งคั่งมาบำรุงขวัญของประชาราษฎร์ กลับเชื่อฟังบรรดานายทหาร
ทุ่มกำลังทัพจับศึกพร่ำเพรื่อ สูญเสียทรัพยากร ไพร่พลบาดเจ็บล้มตายมากมาย ข้าศึกไม่เสียหายแต่เรากลับทรุดหนัก"

ซุนโฮผู้โอหังแต่ไร้ความสามารถยังคงดึงดันไม่ยอมทำตามที่ลกข้องแนะนำ ในที่สุดต้องสูญสิ้นแผ่นดินในปี 823 เมื่อ
เผชิญการยกเข้าตีจาก 6 ทิศของทัพไต้จิ้น ด้วยเหตุดังที่ลกข้องกล่าวไว้ข้างต้นนั้นเอง