คนๆหนึ่งเดินตากฝนตัวเปียกชุ่ม
เพียงสองแขนกอดกุมกายเพื่อคลายหนาว
เพียงสองเท้ายังคงเดินยังคงก้าว
เพียงชั่วคราวหวังเพียงเจอที่พักกาย

ฝนกระหน่ำซ้ำเติมความรู้สึก
ย้ำสำนึกให้เจ็บปวดซ้ำโหดร้าย
ทั้งจิตใจทั้งร่างกายเจียนจะตาย
สิ่งมากมายโหมกระหน่ำและซ้ำเติม

เฝ้าเพียงมองที่พักกายที่อ่อนล้า
เฝ้าเพียงหากำลังใจคอยส่งเสริม
เฝ้ารอคอยที่จะกลับเป็นเช่นเดิม
เฝ้าเพียงเพิ่มกำลังใจให้ตนเอง

ท้ายที่สุดเพียงตัวเองเท่าที่เหลือ
เฝ้าทั้งคอยจุนเจือและข่มเหง
ใจทั้งใจเพียงนี้เท่านั้นเอง
จะบรรเลงเป็นเพลงสุขหรือเพลงเศร้า

แต่ที่สุดคนๆหนึ่งยังเดินต่อ
แม้ย่อท้อแม้อ่อนแอแม้แสนเหงา
แม้สายฝนไม่มีทางจะบางเบา
แม้ว่าเขาไม่มีใครเคียงข้างกาย

ใช่หรือไม่เราเผชิญกับปัญหา
จะพึ่งพาใครที่ไหนล้วนห่างหาย
เหลือตัวตนกับความทุกข์แสนมากมาย
และสุดท้ายคงพึ่งพาเพียงตัวเอง