เป็นกระทู้ขอระบายแล้วกันครับ 555 เพราะพิมไว้ในโน๊ตที่ Iphone  เยอะไปหมด เลยอยากจะแชร์บ้างครับ
ถ้าพิมตกหล่นหรือใช้วาจาไม่สุภาพต้องขออภัยด้วยนะครับ (ที่เล่าได้ตั้งแต่เด็กเพราะมารู้จากแม่ตอนโตครับ)
ผมเรียงเรื่องไม่ค่อยถูก เล่าข้ามไปข้ามมา ประติบประตอให้ด้วยนะครับ
          ตอนนี้ผมอายุ20ตันๆครับ ตั้งแต่เกิดได้2เดือนก็ผมก็ไปอยู่บ้านนอกกับย่าแล้วครับเลยไม่สนิทกับพ่อแม่เลยแม้แต่นิดเดียวครับ
ตั้งแต่เด็กจนถึงน่าจะ ป. 6 จำได้ว่าพ่อมาหาที่บัานนอกเดือนละครั้ง เวลาพ่อมาหาดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับ (ผมรักพ่อมากๆๆๆแต่น้อยกว่าย่าที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด555แต่ก็รักพ่อมากครับ)  ผมเป็นคนเอาแต่ใจตั้งแต่เด็กครับอยากได้ไรก็ได้ แต่พอไม่ได้จะโมโหร้ายพังข้าวของโดนย่าตีประจำครับ "มีครั้งนึงตอน ม.3 อยากเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่พ่อบอกว่าให้ไปอยู่กับเขาช่วงปิดเทอมจะซื้อให้แต่ผมไม่ไปเลยไม่ได้โทรศัพท์ผมก็ทุบตู้ปลา โยนพัดลม เอาหินในตู้ปลาหว่านทั่วบ้านเลย พ่อมาเห็นพอดีตีผมแทบตายโดนพ่อตีครั้งแลกเสียใจมากแทบฆ่าตัวตาย แต่พ่อก็ซื้อส่งไปรษณีมาให้" ด้วยความเกเรของผม ทำให้ลุง อา ป้า(บรรดาลูกของย่า"พี่น้องของพ่อครับ") ไม่มีใครชอบผมเลย นี่ก็เป็นหนึ่งเหตุที่ผมเป็นหมาหัวเน่า บวกกับอา"น้องของพ่อ"มีลูกอ่อนกว่าผมประมาน3-4ปีมีสักเป็นน้องผม ทุกคนรักมากรวมถึงพ่อผมและตัวผมด้วย อะไรก็ให้หลานๆผมก็มีน้อยใจบ้างเพราะ ผมเป็นลูกยังได้ไม่เท่าหลานเลย แต่ผมก็ได้ว่าไรเพราะมันก็น้องผมและผมก็รักมันมากเหมือนกัน แต่ก็มีย่าที่คอยถามไถ่ว่าเอาไหมอยากได้ไหม บางทีย่าก็แอบเอาตังเก็บของย่ามาให้แล้วบอกเอาไปซื้อไป
           ต่อๆๆๆเรื่องของผม พอผมจบ ม. 3 ผมก็ต่อ ม.4  แต่ผมก็เกเรียนจนได้ย้ายที่เรียนไปอยู่กับพ่อแม่ ต้องทิ้งย่าไว้ที่ต่างจังหวัดคนเดียว ตอนย้ายโรงเรียนเสียใจมากต้อง จากย่าไป จากเพื่อน จะได้เจอน้องเจอใครต่อใครน้อยลง แอบร้องไห้บ่อยมาก  แต่ผมก็ไม่ได้ลืมย่าโทรหาย่าประจำ จนได้ที่เรียนและเจอเพื่อนๆใหม่ แอบกินเหล้าจนลืมย่าไปนานๆโทหาที ย่าก็บ่นคิดถึง จนย่าป่วยและเสียชีวิตตอนผมอยู่ ม.6 ผมเสียใจมาก จนตอนนี้ผมเรียน ปี4  เวลาเครียดก็มาดูรูปย่านี่แหละครับมันทำให้รู้สึกว่าอย่างน้อยก็เคยมีย่าคนนึงแหละที่สนใจเรา  


*** เกรินๆไว้ก่อน พิมใน Iphone ครับปวดนิ้วขอพักแปป เดี๋ยวมาต่อ Climax ให้ครับ
คนอ่านน้อยหรือไม่มีก็ไม่เป็นไรครับ อยากระบายเฉยๆ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนมาอ่านครับ