ผมและภรรยา จำเป็นต้องไปธุระที่ จ.ลำปาง เมื่อปลายปีที่ผ่านมา ก็คงต้องค้างล่ะนะครับ ซึ่งปลายทางได้จัดหาที่พักไว้ให้แล้ว
เราสองคนคุยกันไว้ก่อนแล้วว่า จะเช็คอินที่ไหน เปิดประตูเข้าห้องเมื่อไร แผ่เมตตา อุทิศบุญไว้ก่อนเลย ไปไหนๆ ก็ทำจนเคยตัว ซึ่งแต่ละที่ๆ จะได้รับความรู้สึกกลับมาหลังแผ่เมตตาไม่เหมือนกัน
บางที่ว่างๆ เฉยๆ
บางที่สว่าง สบาย
บางที่อึดอัด หมองๆ
ที่นี่ ไม่ให้ความรู้สึก ๒ แบบแรกครับ...
ผมก็พยายามนะครับ พยายามนึกถึงบุญใหญ่ๆ นึกถึงความเมตตาของพระพุทธเจ้า นึกถึงบุญจากการเจริญสติที่ทำๆ กันมา
แต่ด้วยขับรถมาหลายร้อยกม. เหนื่อยเกินกว่าจะทำใจให้สงบ ให้มีสมาธิได้ง่าย บุญที่นึกถึงก็เลือนลาง อุทิศให้ได้ไม่เยอะเท่าไร...
พอเสร็จธุระ เข้าที่พัก ก็พากันนั่งสมาธิ เดินจงกรม แล้วก็นอน
ตามสูตรครับ กึ่งหลับกึ่งตื่น เห็นผู้หญิงวัยรุ่น มายืนข้างเตียง หน้าเละเลยๆ หันมามอง ตางี้ขวางเชียว
เห็นอย่างนั้นปุ๊บ กำลังสมาธิที่ได้จากการปฎิบัติก่อนนอน ร่วมกับจิตที่คุ้นกับการนึกถึงพระพุทธเจ้า...
ก่อนหน้านี้ได้ฟัง CD พระท่านเทศน์ในรถ ถึง พระพุทธเจ้า องค์ปฐม
ทบทวนพื้นฐานนิดนะครับ
เอ่อ ตรงนี้ข้อมูลไม่แน่นนัก ตกหล่นอย่างไร ช่วยกันแก้ไข หรือหาอ้างอิงมาแปะหน่อย จะขอบพระคุณนะครับ ^^''
พระพุทธเจ้าท่าน มี ๓ สายใหญ่ๆ
๑. พระปัญญาธิกะ ท่านว่าบำเพ็ญเพียร
๑๖ อสงไขยก่อนพยากรณ์
๔ สงไขยหลังพยากรณ์
รวมบำเพ็ญเพียร 20 อสงไขย...
๑ อสงไขย = ๑๐ ยกกำลัง ๑๔๘-๑๕๒ มหากัลป์
๑ มหากัลป์ = (สุริยะ)จักรวาลเกิดจนดับ ราวๆ ๖๐๐๐-๑๐๐๐๐ ล้านปี
ก็คูณเข้าไปอะนะครับ
๒.พระสัทธาธิกะ ท่านว่า
๘ อสงไขยหลังพยากรณ์
รวมๆ ก็น่าจะราว ๔๐ สงไขย(ด้วยอัตราส่วนเดียวกัน)
๓.วิริยาธิกะ นานสุด ท่านว่า
๑๖ หลังพยากรณ์
รวมๆ ก็น่าจะ ๘๐ สงไขย
พระปฐมนี้ ท่านว่า ๔๐ หลังพยากรณ์... (ไม่มีใครพยากรณ์ให้ ก็น่าจะอนุมานว่า หลังมีบารมีมากพอจะเป็นพระพุทธเจ้าแน่นอนแล้ว ใช้เวลาอีก ๔๐ สงไขยจึงจะบรรลุ)
ท่านเป็นองค์แรก ไม่มีพระอรหันต์ให้ทำบุญ รวมทั้งไม่มีพระพุทธเจ้าองค์ก่อนช่วยสอนเพราะงั้น รวมๆ น่าจะบำเพ็ญเพียรจริง ๒๐๐ อสงไขย... O_o
รวมกับนึกถึงความเข้มแข็ง ในการสร้างบารมี ๑๐ ว่าท่านลำบากขนาดไหน
ยอมเจ็บ
ยอมตาย
เพื่อคนอื่น เพื่อใครไม่รู้
ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก
นานแสนนาน
นับปีไม่ถูก
ให้ใครก็ไม่รู้ ได้มีความสุข
ให้ใครก็ไม่รู้ ได้พ้นทุกข์
แค่นึกว่าได้ให้ข้าวขอทานกินอิ่ม ใจมีความสุข ความสุขจากการให้ทาน ก็เป็นบุญให้เธอได้อิ่มด้วยได้มื้อหนึ่งแล้ว
เห็นเพื่อนทำโรงทานใน face นึกอนุโมทนาด้วย ก็เหมือนได้ทำโรงทานด้วย ให้เธอ เธอก็อิ่มไปอีกหลายปีแล้ว
ครั้งนี้นึกว่า มียอดคนจำนวนมาก อดทนเจ็บ อดทนตาย ซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อเรียนรู้ จนเข้าใจธรรมะ เอามาสอนใครก็ไม่รู้เยอะแยะ และคนเหล่านั้น ถึงนิพพาน ไม่ใช่แค่ไม่หิวโหยทางกาย แต่ใจก็ไม่หิว ไม่ทุกข์อีกเลย ตลอดกาล
ก็นึกถึงพระมหากรุณาของท่านอย่างนี้ ตั้งแต่องค์ปฐม จนถึงปัจจุบัน มากจนนับไม่ได้ ยิ่งนึกก็ยิ่งมีปีติ ยิ่งสว่างมาก จนถึงจุดหนึ่ง ก็เอาปีติ เอาความสว่าง เอาพลังกุศล จากที่นึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า จำนวนมากนี้ ให้กับหญิงหน้าเละข้างเตียง...
เธอรับพลังอยู่ 2-3 อึดใจ ก็ค่อยๆ สลายหายไป
ผมก็นอน
นอกจากเรื่องอุทิศบุญก่อนเข้าห้องแล้ว... เราสองคน มีนโยบาย ไม่นินทาสัมภเวสีตนใด ในบ้านเค้า และโดยเฉพาะ ตอนกลางคืน ^^''
พอเช้ามา ทานข้าวเสร็จ ออกรถพ้นโรงแรมได้แป๊ปนึง ก็ถามภรรยาว่า นอนที่โรงแรมเป็นไงบ้าง
แฟนผมเล่าว่า หลังนั่งสมาธิเสร็จพอเริ่มแผ่เมตตาก็เห็นกรอบรูป ในงานศพ ของผู้หญิง อายุราว 20 กว่าๆ เล่าๆ มา รูปพรรณสันฐานคล้ายๆ กัน
แต่ตอนนั้นเข้าใจว่าตัวเองฟุ้ง
เลยตั้งสมาธิ เริ่มแผ่รอบสอง ก็เห็นอีก
เลยเริ่มสงสัยว่า จะมาขอส่วนบุญ แต่ด้วยอยู่รร. เดินจงกรมยาก นั่งก็หลับๆ ตื่นๆ
เลยตั้งใจว่า รุ่งขึ้นที่จะไปฟังเทศน์ที่เชียงใหม่ น่าจะตี่งมั่นกว่านี้ แล้วจะอุทิศบุญให้อีกที
ตอนนี้ ยังไม่ให้นะ...
แป่ววว
ผมก็เตือนว่า เค้ามาขอแล้ว มีเท่าไร ก็ให้ๆ ไปก่อน มีอีกค่อยให้อีก สงสารเค้า
แต่พอพยายามนึกถึงเธออีกครั้ง ผมไม่เจอ ไม่สัมผัสถึงการมีอยู่เลย น่าสงสัยว่า จะเปลี่ยนภพไปแล้ว...
พระท่านว่า ผีที่เจอๆ กัน แทบทั้งหมด เคยเป็นญาติพี่น้องเราทั้งนั้น ด้วยอายุของภพโน้น เค้าอาจจะอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว อยู่อย่างทรมาน อย่างหิวโหย และด้วยภูมิตนเอง ไม่ได้มีที่อยู่ หรือหากินได้จากเงินเดือน จะอยู่สบายขึ้น หรือจะหิวน้อยลง ก็ด้วยบุญเท่านั้น ซึ่งทำเองก็ไม่ได้ ต้องรอบุญจากผู้อื่น จากญาติพี่น้อง บางท่านว่า หากไม่ใช่ญาติก็อาจพอช่วยได้ แต่น้อยมาก(คล้ายๆกับ ไม่คุ้นกัน นึกกันไม่ออกล่ะมั้ง)
และบางที อาจจะมาด้วยสภาพร่างกายและจิตใจ ตามกรรมที่ทำ อาจจะเละ ไม่น่าดู อาจจะดุ ดูน่ากลัว
น่าสงสารเค้า ถ้าเรามัวแต่กลัว มัวแต่หนี ไม่รู้อีกนานแค่ไหน เค้าจะได้เจอญาติตนเองอีก
มีบุญวาสนาอะไร ก็ให้เค้าไปเถอะ
ท่านว่า ผีก็ร้องไห้นะ...
https://mobile.facebook.com/Were-all-friends-887134834673363/?ref=bookmarks
พาวิญาณสยอง ไปสู่สุขคติ...
เราสองคนคุยกันไว้ก่อนแล้วว่า จะเช็คอินที่ไหน เปิดประตูเข้าห้องเมื่อไร แผ่เมตตา อุทิศบุญไว้ก่อนเลย ไปไหนๆ ก็ทำจนเคยตัว ซึ่งแต่ละที่ๆ จะได้รับความรู้สึกกลับมาหลังแผ่เมตตาไม่เหมือนกัน
บางที่ว่างๆ เฉยๆ
บางที่สว่าง สบาย
บางที่อึดอัด หมองๆ
ที่นี่ ไม่ให้ความรู้สึก ๒ แบบแรกครับ...
ผมก็พยายามนะครับ พยายามนึกถึงบุญใหญ่ๆ นึกถึงความเมตตาของพระพุทธเจ้า นึกถึงบุญจากการเจริญสติที่ทำๆ กันมา
แต่ด้วยขับรถมาหลายร้อยกม. เหนื่อยเกินกว่าจะทำใจให้สงบ ให้มีสมาธิได้ง่าย บุญที่นึกถึงก็เลือนลาง อุทิศให้ได้ไม่เยอะเท่าไร...
พอเสร็จธุระ เข้าที่พัก ก็พากันนั่งสมาธิ เดินจงกรม แล้วก็นอน
ตามสูตรครับ กึ่งหลับกึ่งตื่น เห็นผู้หญิงวัยรุ่น มายืนข้างเตียง หน้าเละเลยๆ หันมามอง ตางี้ขวางเชียว
เห็นอย่างนั้นปุ๊บ กำลังสมาธิที่ได้จากการปฎิบัติก่อนนอน ร่วมกับจิตที่คุ้นกับการนึกถึงพระพุทธเจ้า...
ก่อนหน้านี้ได้ฟัง CD พระท่านเทศน์ในรถ ถึง พระพุทธเจ้า องค์ปฐม
ทบทวนพื้นฐานนิดนะครับ
เอ่อ ตรงนี้ข้อมูลไม่แน่นนัก ตกหล่นอย่างไร ช่วยกันแก้ไข หรือหาอ้างอิงมาแปะหน่อย จะขอบพระคุณนะครับ ^^''
พระพุทธเจ้าท่าน มี ๓ สายใหญ่ๆ
๑. พระปัญญาธิกะ ท่านว่าบำเพ็ญเพียร
๑๖ อสงไขยก่อนพยากรณ์
๔ สงไขยหลังพยากรณ์
รวมบำเพ็ญเพียร 20 อสงไขย...
๑ อสงไขย = ๑๐ ยกกำลัง ๑๔๘-๑๕๒ มหากัลป์
๑ มหากัลป์ = (สุริยะ)จักรวาลเกิดจนดับ ราวๆ ๖๐๐๐-๑๐๐๐๐ ล้านปี
ก็คูณเข้าไปอะนะครับ
๒.พระสัทธาธิกะ ท่านว่า
๘ อสงไขยหลังพยากรณ์
รวมๆ ก็น่าจะราว ๔๐ สงไขย(ด้วยอัตราส่วนเดียวกัน)
๓.วิริยาธิกะ นานสุด ท่านว่า
๑๖ หลังพยากรณ์
รวมๆ ก็น่าจะ ๘๐ สงไขย
พระปฐมนี้ ท่านว่า ๔๐ หลังพยากรณ์... (ไม่มีใครพยากรณ์ให้ ก็น่าจะอนุมานว่า หลังมีบารมีมากพอจะเป็นพระพุทธเจ้าแน่นอนแล้ว ใช้เวลาอีก ๔๐ สงไขยจึงจะบรรลุ)
ท่านเป็นองค์แรก ไม่มีพระอรหันต์ให้ทำบุญ รวมทั้งไม่มีพระพุทธเจ้าองค์ก่อนช่วยสอนเพราะงั้น รวมๆ น่าจะบำเพ็ญเพียรจริง ๒๐๐ อสงไขย... O_o
รวมกับนึกถึงความเข้มแข็ง ในการสร้างบารมี ๑๐ ว่าท่านลำบากขนาดไหน
ยอมเจ็บ
ยอมตาย
เพื่อคนอื่น เพื่อใครไม่รู้
ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก
นานแสนนาน
นับปีไม่ถูก
ให้ใครก็ไม่รู้ ได้มีความสุข
ให้ใครก็ไม่รู้ ได้พ้นทุกข์
แค่นึกว่าได้ให้ข้าวขอทานกินอิ่ม ใจมีความสุข ความสุขจากการให้ทาน ก็เป็นบุญให้เธอได้อิ่มด้วยได้มื้อหนึ่งแล้ว
เห็นเพื่อนทำโรงทานใน face นึกอนุโมทนาด้วย ก็เหมือนได้ทำโรงทานด้วย ให้เธอ เธอก็อิ่มไปอีกหลายปีแล้ว
ครั้งนี้นึกว่า มียอดคนจำนวนมาก อดทนเจ็บ อดทนตาย ซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อเรียนรู้ จนเข้าใจธรรมะ เอามาสอนใครก็ไม่รู้เยอะแยะ และคนเหล่านั้น ถึงนิพพาน ไม่ใช่แค่ไม่หิวโหยทางกาย แต่ใจก็ไม่หิว ไม่ทุกข์อีกเลย ตลอดกาล
ก็นึกถึงพระมหากรุณาของท่านอย่างนี้ ตั้งแต่องค์ปฐม จนถึงปัจจุบัน มากจนนับไม่ได้ ยิ่งนึกก็ยิ่งมีปีติ ยิ่งสว่างมาก จนถึงจุดหนึ่ง ก็เอาปีติ เอาความสว่าง เอาพลังกุศล จากที่นึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า จำนวนมากนี้ ให้กับหญิงหน้าเละข้างเตียง...
เธอรับพลังอยู่ 2-3 อึดใจ ก็ค่อยๆ สลายหายไป
ผมก็นอน
นอกจากเรื่องอุทิศบุญก่อนเข้าห้องแล้ว... เราสองคน มีนโยบาย ไม่นินทาสัมภเวสีตนใด ในบ้านเค้า และโดยเฉพาะ ตอนกลางคืน ^^''
พอเช้ามา ทานข้าวเสร็จ ออกรถพ้นโรงแรมได้แป๊ปนึง ก็ถามภรรยาว่า นอนที่โรงแรมเป็นไงบ้าง
แฟนผมเล่าว่า หลังนั่งสมาธิเสร็จพอเริ่มแผ่เมตตาก็เห็นกรอบรูป ในงานศพ ของผู้หญิง อายุราว 20 กว่าๆ เล่าๆ มา รูปพรรณสันฐานคล้ายๆ กัน
แต่ตอนนั้นเข้าใจว่าตัวเองฟุ้ง
เลยตั้งสมาธิ เริ่มแผ่รอบสอง ก็เห็นอีก
เลยเริ่มสงสัยว่า จะมาขอส่วนบุญ แต่ด้วยอยู่รร. เดินจงกรมยาก นั่งก็หลับๆ ตื่นๆ
เลยตั้งใจว่า รุ่งขึ้นที่จะไปฟังเทศน์ที่เชียงใหม่ น่าจะตี่งมั่นกว่านี้ แล้วจะอุทิศบุญให้อีกที
ตอนนี้ ยังไม่ให้นะ...
แป่ววว
ผมก็เตือนว่า เค้ามาขอแล้ว มีเท่าไร ก็ให้ๆ ไปก่อน มีอีกค่อยให้อีก สงสารเค้า
แต่พอพยายามนึกถึงเธออีกครั้ง ผมไม่เจอ ไม่สัมผัสถึงการมีอยู่เลย น่าสงสัยว่า จะเปลี่ยนภพไปแล้ว...
พระท่านว่า ผีที่เจอๆ กัน แทบทั้งหมด เคยเป็นญาติพี่น้องเราทั้งนั้น ด้วยอายุของภพโน้น เค้าอาจจะอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว อยู่อย่างทรมาน อย่างหิวโหย และด้วยภูมิตนเอง ไม่ได้มีที่อยู่ หรือหากินได้จากเงินเดือน จะอยู่สบายขึ้น หรือจะหิวน้อยลง ก็ด้วยบุญเท่านั้น ซึ่งทำเองก็ไม่ได้ ต้องรอบุญจากผู้อื่น จากญาติพี่น้อง บางท่านว่า หากไม่ใช่ญาติก็อาจพอช่วยได้ แต่น้อยมาก(คล้ายๆกับ ไม่คุ้นกัน นึกกันไม่ออกล่ะมั้ง)
และบางที อาจจะมาด้วยสภาพร่างกายและจิตใจ ตามกรรมที่ทำ อาจจะเละ ไม่น่าดู อาจจะดุ ดูน่ากลัว
น่าสงสารเค้า ถ้าเรามัวแต่กลัว มัวแต่หนี ไม่รู้อีกนานแค่ไหน เค้าจะได้เจอญาติตนเองอีก
มีบุญวาสนาอะไร ก็ให้เค้าไปเถอะ
ท่านว่า ผีก็ร้องไห้นะ...
https://mobile.facebook.com/Were-all-friends-887134834673363/?ref=bookmarks