สวัสดีคะเพื่อนๆ
วันนี้ฉันอยากมาเล่าประสบการณืเรื่องเกี่ยวกับ 'เพื่อน' คะ ทั้งตอน ม.ปลาย

...มัธยมปลาย...
ตอนนั้นอยู่ ม.6 จารเขาให้คัดเลือกหัวหน้าห้อง ฉันก็โดนให้เป็น 1 ในนั้นด้วย
พอเพื่อนโหวตก็จริงคะ ฉันได้เป็นหัวหน้าห้องตอนนั้นดีใจมาก บอกกับตัวเองว่าจะทำหน้าที่ แก้ไขปัญหาต่างๆในห้องที่ฟังๆมา
พอฉันเป็น ฉันก็เริ่มงานเลยคะ เรื่องเงินห้องฉันก็ขอเป็นเหรัญญิกเอง เพราะเหรัญญิกเก่าไม่ได้ทำบัญชี ทำให้มีเพื่อนต่อว่าเขา
อีกทั้ง เธอคนนั้นก็ชอบเก็บตังแบบเยอะมากๆ ไม่ได้บอกชัดเจนว่าเงินเหลืออะไรเท่าไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่บ้าง ..ฉันเลยตัดปัญหา เป็นเองสะเลย
พอเป็นฉันก็แจ้งเพื่อนว่าจะเก็บอาทิตย์นี้เท่านี้ๆ ทำบัญชีจดระเอียดยิบ ตอนนั้นก็เหนื่อยนะ แต่อยากให้มันผ่านไปด้วยดีเลยยอมทำทุกอย่าง
จนวันนึง เพื่อนที่เป็นเหรัญญิกคนเก่า(เป็นมาสองปี) บอกว่าจะมาช่วยฉัน ฉันก็ปฏิเสธเธอไป ยอมรับว่าไม่ไว้ใจเธอแต่ลึกๆก็อยากให้เธอลองทำอีก
จนคืนวันนั้นเลยคะ เพื่อนของเธอคนนั้นก็ทักไลน์มา และบอกว่าทำไมไม่ให้เธอช่วย ว่าเยอะมากคะ ตอนนั้นความรู้สึกฉันพังๆมาก
พอสักพัก ก็มีเพื่อนเธออีกคนทักมาคะ แต่คนนี้ก็พูดแรงนะไม่ต่างกัน แต่คนนี้เขาพูดแบบให้ปลอบใจฉัน
ตอนนั้น..ฉันร้องไห้เลยคะ คือไม่คิดว่าจะโดนว่าขนาดนี้ สุดท้ายฉันก็ยอมพวกเขาให้ เธอ ทำเหรัญญิกต่อ แต่ฉันขอเธอคนนั้นว่า ช่วยทำบัญชีด้วยได้ไหม
เธอก็รับปากนะ โอเค ฉันก็เชื่อเธอ หลังจากนั้นฉันก็ให้เธอทำหน้าที่นั้นยาวเลยคะ

ปัญหายังไม่จบแค่นั้นนะคะ
หลังจากเรื่องเหรัญญิก ฉันก็เริ่มโดนแกล้งคะ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาแกล้ง(เพื่อนเหรัญญิก) จนมันโดนบ่อยขึ้นจนฉันเริ่มท้อ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่โดนนะคะ ก็คือโดนใช้งานให้ไปหยิบนู่น เอานู่นเอานี่ของห้อง โดนว่าเวลาบอกทำความเคารพก็ไม่ไหว้อาจารย์(อันนี้ก็มีบ้างนะคะบางทีก็วุ่นวายกับการจัดของตัวเองอยู่แต่ทุกครั้งก็ไหว้ทุกครั้งคะ) โดนว่าเหน็บแนมในเฟส ยังโดนเอาไปนินทาลับหลังสารพัดอย่างอันนี้มีเพื่อนที่เป็นคนกลางมาเล่าให้ฟังคะ

พยายามปลอบใจตัวเองมาตลอด จนมันเริ่มไม่ไหว มันสุดๆจริงๆเลยตัดสินใจบอกเพื่อนที่เป็นคนกลางคนนั้นว่า ไม่ไหวแล้ว
หลังจากนั้นฉันก็ไปบอกอาจารย์ที่ปรึกษาในทุกๆเรื่อง จนอาขารย์เขาบอกว่า จารย์เคลียให้
สุดท้าย ฉันก็ได้ออกจากการเป็นหัวหน้าห้องคะ

หลังจากวันนั้นปัญหาก็ยังมีเรื่อยๆคะ โดยเฉพาะเรื่องเงินห้อง
เงินหายในงานโรงเรียน โอเคยอมรับว่าสงสาร อยากช่วยเธอ
แต่พอยิ่งรู้ความจริงมากขึ้น คือเธอยืมเงินเพื่อนคนอื่นออกไปก่อน ทำให้ฉันทนไม่ไหวและเหลืออดจริงๆ
เลยโทรหาเพื่อนคนที่ให้เธอยืมเงิน และขอให้เพื่อนคนนั้นบอก เธอ ว่าให้บอกเพื่อนในห้อง ไม่งั้นจะฟ้องที่ปรึกษา
สุดท้ายก็บอกคะ แล้วเธอก็ยังมาเหน็บฉันในเฟส ทักมาว่าก่อนวันที่เธอจะบอก ซึ่งเธอไม่รู้ว่าช่วงนั้นฉันมีปัญหาเรื่องเงินมาก
ฉันก็ร้องไห้ คือความรู้สึกมันแย่ไปหมดเลยคะ จากที่แย่อยู่แล้วมาเจอแบบนี้แย่กว่าเดิมอีกคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ก่อนวันที่เธอจะบอก เธอบอกว่าจะเก็บเงินห้องแต่วันนั้นฉันรู้ความจริงเลยโพสในเฟสประมาณว่า เงินหายไปไหน
วันที่เธอบอก เธอก็เดินมาขอโทษฉัน เท่านั้นแหละคะ...ฉันระเบิดทันที
ทุกอย่างที่อัดอั้นในใจ พูดมาหมด จนมีเพื่อนคนนึงดึงฉันไปกอด ฉันถึงหยุดได้

จริงๆมีมากกว่านี้...แต่แค่นี้ก็พอแล้วดีกว่าเนาะ

ยอมรับว่าตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ลืม ทุกอย่างยังตอกย้ำอยู่ตลอดเวลา
มันก็เหมือนแผลที่ถูกกรีด พอตกสะเก็ด ก็มีคนไปแกะมันอีก แผลเลยอักเสบไปกันใหญ่ จนสุดท้ายกลายเป็น "แผลเป็น"
ฉันไม่ใช่คนที่แค้นฝังใจอะไรแบบนั้นนะคะ อยากให้ทุกคนเข้าใจนิดนึง
แต่ที่ฉันยังจำ เพราะมันเป็นเรื่องที่ฉันไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวฉันแบบนี้ ^^

ทุกวันนี้ก็ยังเจอปัญหาเรื่องเพื่อนอยู่นะ เพื่อนที่มหาลัย แต่ฉันก็พอจะปรับตัวได้บ้าง
แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือยังไม่ชิน ยังอยากคุยกับเพื่อนถึงแม้เขาจะไม่ชอบเราก็เถอะนะ

ขอบคุณช่วงมัธยม ทำให้ฉันโตขึ้น
ทำให้รู้ว่าอย่าให้ใจใครไปเต็มร้อย เพราะสิ่งที่ได้มามันไม่ใช่เต็มร้อย
และคนที่แย่ที่สุดคือตัวเราเอง

ขอบคุณเพื่อนๆสมัยมัธยมที่ทำให้รู้และเข้าใจคนมากขึ้น
ขอบคุณ ที่ทำให้ความทรงจำนั้นยังหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา
ขอโทษถ้าหากทำให้หลายๆคนไม่พอใจกับการทำงานของเค้า และไม่ชอบนิสัยเค้า

สุดท้าย...ขอบคุณนะที่เข้ามาในชีวิต

"กูไม่เคยโกรธพวกนะ"



หากแท็กผิดห้อง ต้องขอโทษด้วยคะ