ep1
“หน้าหนาวผ่านเข้ามาแล้วหรอเนี่ย ไวจัง กาลเวลามันช่างผ่านไปไวเหมือนโกหก ตัวฉันเองก็ยังคงเดียวดาย ยังอ่อนแอ ชีวิดเหมือนไม่มีใครเลย แต่เอาน่า ช่างมัน สักวันคงมีคนที่เข้าใจผ่านเข้ามา”
ความคิดของหญิงสาวคนนึง หน้าตาสะสวย ผิวขาวอมชมพู คิวเค้ม ตาโต ผมดำยาว รูปร่างดี
เธอมีผู้ชายเข้ามาติดพันมากมายนับไม่ถ้วน แต่เธอยังไม่ได้รับความจริงใจกับใครเลย
เธอทำงานเป็นพริตตี้ เธอมีเงินจากการทำงาน เธอมีบ้านมีรถที่พ่อแม่เธอสร้างไว้ให้ เธอมีทุกอย่าง
แต่ผู้ชายที่หลงเข้ามาล้วนแต่เข้ามาเพื่อหลอกมีอะไรกับเธอ แค่ต้องการเก็บธอไว้ยามที่เขาต้องการ
เธอชื่อ “ปาหนัน”
.”ปาหนัน ปาหนัน “ เสียงเรียกมาจากด้านหลังเธอ
เธอหันไปมอง เห็นผู้ชายคนนึง รูปร่างดี คมขำ ผิวเข้ม ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงแสลคสีน้ำตาล รองเท้าหนังสีดำ
เธอคิดในใจว่า ใครกันนะ รูปร่างลักษณะดูดีจัง บุคลิกดี ทำให้ชวนน่าค้นหา น่าเข้าใกล้ อยากพูดคุย อยากสารสัมพันธ์
อยากรู้จัก เธอเลยถามไปว่า” มีอะไรหรอคะ รู้จักเราด้วยหรอคะ”
ผู้ชายคนนั้นเลยตอบเร็วพลันว่า รู้จักครับ คุณคือคนที่ผมกะลังตามหา ผมอยากรู้จักคุณ ผมติดตามคุณมานาน ไม่น่าเชื่อวันนี้จะเป็นวันที่ผมจะได้เจอคุณ (เขารู้สึกตื่นเต้น ปะหม่า แต่แอบเก็บไว้ไม่ให้เธอเห็น)
ปาหนัน เลยพูดว่า “ ขอบคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ “ คุณชื่ออะไรคะ”
“ผมชื่อ ปริญ ครับ”
“ผมขอเบอร์โทรคุณไว้ได้ไหมครับ”
ปาหนัน มีความรู้สึกว่า เธออยากให้เบอร์กับปริญ แต่มันจะง่ายไปไหม เธอเลยบอกว่า
“หากเราได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะให้เบอร์คุณนะคะ ยังไงต้องขอบคุณคุณมากนะคะ ที่ชื่นชอบฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันต้องไปทำงาน”
ปริญ ได้แต่ยืนงง อยู่สักพัก อาจเป็นเพราะตื่นเต้นจนทำไรไม่ถูก ที่ได้เจอคนที่แอบชื่นชอบมานาน จนไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแต่มองหน้า แล้วบอกว่า “ครับ”
ปริญ เป็นสถาปนิกหนุ่ม จบจากนอก หน้าตาดี รูปร่างดี เป็นที่ต้องการของสาวๆ มากมาย ชีวิตปริญช่างสมบูรณ์ทุกอย่าง
แต่ ปริญก็ไม่เคยได้รับความจริงใจจากใครเลยเช่นกัน ปริญเคยผิดหวังกับความรัก
ผู้หญิงคนนึงที่ปริญเคยคิดว่าจะแต่งงานด้วยกลับทิ้งเขาไป กลับหายไปเลย ไม่บอกกล่าวกันสักคำ
จากนั้นปริญเลยไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครเลย
หญิงสาวผู้ร้อนรัก (เพิ่งหัดเขียนนะคะ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ)
“หน้าหนาวผ่านเข้ามาแล้วหรอเนี่ย ไวจัง กาลเวลามันช่างผ่านไปไวเหมือนโกหก ตัวฉันเองก็ยังคงเดียวดาย ยังอ่อนแอ ชีวิดเหมือนไม่มีใครเลย แต่เอาน่า ช่างมัน สักวันคงมีคนที่เข้าใจผ่านเข้ามา”
ความคิดของหญิงสาวคนนึง หน้าตาสะสวย ผิวขาวอมชมพู คิวเค้ม ตาโต ผมดำยาว รูปร่างดี
เธอมีผู้ชายเข้ามาติดพันมากมายนับไม่ถ้วน แต่เธอยังไม่ได้รับความจริงใจกับใครเลย
เธอทำงานเป็นพริตตี้ เธอมีเงินจากการทำงาน เธอมีบ้านมีรถที่พ่อแม่เธอสร้างไว้ให้ เธอมีทุกอย่าง
แต่ผู้ชายที่หลงเข้ามาล้วนแต่เข้ามาเพื่อหลอกมีอะไรกับเธอ แค่ต้องการเก็บธอไว้ยามที่เขาต้องการ
เธอชื่อ “ปาหนัน”
.”ปาหนัน ปาหนัน “ เสียงเรียกมาจากด้านหลังเธอ
เธอหันไปมอง เห็นผู้ชายคนนึง รูปร่างดี คมขำ ผิวเข้ม ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงแสลคสีน้ำตาล รองเท้าหนังสีดำ
เธอคิดในใจว่า ใครกันนะ รูปร่างลักษณะดูดีจัง บุคลิกดี ทำให้ชวนน่าค้นหา น่าเข้าใกล้ อยากพูดคุย อยากสารสัมพันธ์
อยากรู้จัก เธอเลยถามไปว่า” มีอะไรหรอคะ รู้จักเราด้วยหรอคะ”
ผู้ชายคนนั้นเลยตอบเร็วพลันว่า รู้จักครับ คุณคือคนที่ผมกะลังตามหา ผมอยากรู้จักคุณ ผมติดตามคุณมานาน ไม่น่าเชื่อวันนี้จะเป็นวันที่ผมจะได้เจอคุณ (เขารู้สึกตื่นเต้น ปะหม่า แต่แอบเก็บไว้ไม่ให้เธอเห็น)
ปาหนัน เลยพูดว่า “ ขอบคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ “ คุณชื่ออะไรคะ”
“ผมชื่อ ปริญ ครับ”
“ผมขอเบอร์โทรคุณไว้ได้ไหมครับ”
ปาหนัน มีความรู้สึกว่า เธออยากให้เบอร์กับปริญ แต่มันจะง่ายไปไหม เธอเลยบอกว่า
“หากเราได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะให้เบอร์คุณนะคะ ยังไงต้องขอบคุณคุณมากนะคะ ที่ชื่นชอบฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันต้องไปทำงาน”
ปริญ ได้แต่ยืนงง อยู่สักพัก อาจเป็นเพราะตื่นเต้นจนทำไรไม่ถูก ที่ได้เจอคนที่แอบชื่นชอบมานาน จนไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแต่มองหน้า แล้วบอกว่า “ครับ”
ปริญ เป็นสถาปนิกหนุ่ม จบจากนอก หน้าตาดี รูปร่างดี เป็นที่ต้องการของสาวๆ มากมาย ชีวิตปริญช่างสมบูรณ์ทุกอย่าง
แต่ ปริญก็ไม่เคยได้รับความจริงใจจากใครเลยเช่นกัน ปริญเคยผิดหวังกับความรัก
ผู้หญิงคนนึงที่ปริญเคยคิดว่าจะแต่งงานด้วยกลับทิ้งเขาไป กลับหายไปเลย ไม่บอกกล่าวกันสักคำ
จากนั้นปริญเลยไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครเลย