สวัสดีค่ะเพื่อนๆ นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียน เขียนขึ้นเพื่ออยากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง บอกเลยนะค่ะว่าคือเรื่องจิงทั้งหมด ที่เกิดขึ้นจิง
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 16 กันยายน 2558 เวลาประมาน 3ทุ่มกว่าๆ แยกมไหสวรรค์ แฟนกำลังมารับเราที่ทำงานค่ะ ขอเล่าเรื่องชีวิตคู่เราก่อนนะค่ะ เรากับแฟนคบกันมา 3ปีกว่าละค่ะ เราทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย (มหาลัยค่ะ) ส่วนแฟนเรา ทำงานอย่างเดียว ไม่ได้เรียนแล้วค่ะ เป็นพนักงานพาสทามเหมือนกัน ทำงานแบบเดียวกัน แต่คนละสาขา เราทำอยู่ที่บิ๊กซีดาวคะนอง แฟนทำอยู่ที่เดอะมอท่าพระค่ะ เรา2คน ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบสามี ภรรยานะคะ แต่ระหว่างที่คบกันคือพ่อแม่ทั้ง2ฝ่ายรับรู้ทั้งหมดค่ะ แฟนเราจะเป็นคนที่ตรงต่อเวลา รู้จักหน้าที่ตัวเองดีมาก ถึงเวลาเราเลิกงานเค้าก็จะมารับทุกวัน พาไปกินข้าว ละก็จะมาส่งเราที่บ้านค่ะ แต่วันที่เกิดเหตุ เราก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนทุกวัน คือวันนั้น เราเลิกงาน 3 ทุ่มค่ะ แฟนเราก็เลิก3ทุ่ม แต่กว่าเค้าจะมารับก็ประมาน3ทุ่มครึ่งค่ะ เราก็นั่งเล่นโทสับรอเค้าอยู่ มีเพื่อนเราค่ะ สมัย ปวช. ทักแชทในเฟสบุ๊กมาหา ขอเบอหน่อยด่วนๆๆ เราก็ให้ไปค่ะ คือในใจตอนนั้นคิดแล้วค่ะ ว่ามีอะไรหรือป่าววะ ไม่เจอกันนานมากอยู่ดีๆทักมาแล้วบอกด่วนๆ พอโทมา
เพื่อน : เฮ้ยแก แฟนแกขับรถรุ่นไร ทะเบียนไร
เรา : ฮอนด้ามูฟ 4กฆ 384 มีไรวะ (ใจสั่นมากตอนนั้น)
เพื่อน : รีบมาด่วนเลย แยกมไหสวรรค์ โดนรถพ่วง18ล้อ ชน ตอนนี้กู้ภัยกำลังช่วยปั้มหัวใจอยู่
ตอนนั้นเราเหมือนคนขาดสติเลยค่ะ ทำไรไม่ถูก แต่ยังดีนะค่ะที่มีรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันนั่งรอแฟนเราเป็นเพื่อน พอไปถึงที่เกิดเหตุ คนมุงเยอะมาก ฝนตกพร่ำๆด้วยค่ะ เห็นพวกกู้ภัยกำลังปั้มหัวใจอยู่ มีคนเดินมาบอกค่ะ " ทำใจไว้เลยนะ " ตอนนั้นแทบจะเป็นลม ไม่คิดว่าจะเป็นแฟนเรา รีบโทบอกพ่อแฟน แล้วก็แม่เราเลยค่ะ ให้ไปเจอกันที่ รพ เจริญกรุง เราไปกับรถกู้ภัยค่ะ เรามองเค้า เรียกเค้าตลอดทาง จนถึง รพ ก็เข้าห้องฉุกเฉิน ประมาน 15 นาที มีหมอเดินออกมาเรียกให้เรากับพ่อแฟนเข้าไปดูค่ะ สภาพที่เราเห็นคือ มีคนประมาน 4-5 กำลังช่วยกันปั้มหัวใจอยู่ค่ะ หมอพูดว่า "ตอนนี้ยังวัดความดันไม่ได้นะค่ะ ชีพจรน้องเค้ายังปั้มไม่ขึ้น ออกไปรออีกซักพักหนึ่งเดียวหมอจะเรียกอีกทีนะค่ะ" เราใจเสียมากค่ะตอนนั้น เดินออกมาแบบคนไม่มีแรง ตอนนั้น พ่อแม่พี่เพื่อนมาหมดแล้วค่ะ ทุกคนก็คอยพูดกับเราว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก หมอช่วยอยู่ เราออกมานั่งประมาน 20 นาที หมอเรียกครั้งที่2ค่ะ หมอพูดว่า "เสียใจด้วยนะ หมอช่วยจนถึงที่สุดแล้ว น้องเค้าเสียชีวิตก่อนที่จะมาถึง รพ." เราล้มทั้งยืนเลยค่ะ หูดับ ตัวชา คิดว่าไม่ใช่เรื่องจิง แต่เราก็ต้องยอมรับความจิงค่ะ ตอนนั้นเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากคอยบอกเค้าว่า หลับให้สบายนะ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องลำบากอะไรอีกแล้ว ลูบหัวเค้าตลอด จูบหน้าผากเค้า เป็นครั้งสุดท้ายที่เราทำ สาเหตุที่เสียชีวิต คือ รถพ่วง 18ล้อ มันจอดรถล้ำหน้าไฟแดง (ล้ำไปเยอะมาก) ละมันก็ถอยรถมาชนแฟนเรา จนหัวแฟนเราไปติดใต้ล้อรถเมย์ จนกระโหลกศรีษะแตกอย่างละเอียด (มีคนมาบอกเราว่ามันเมาด้วย) เราไปขอดูกล้องวงจรปิด เห็นมันขับรถหนีไปอย่างหน้าตาเฉย ไม่ลงมาดูเลยซักนิด บอกก่อนนะค่ะ แฟนเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ สงสารพ่อแม่เค้ามากๆ ต้องมาเสียลูกชายตัวเอง เพราะความประมาทของคนอื่น ฝั่งเราเรียกค่าเสียหายไป 1,500,000 มันต่อเหลือ 30,000 - 70,000 คิดว่าไงค่ะ ลูกชายคนเดียว ปีหน้ากำลังจะเกณทหาร และก็บวช (ตอนตาย อายุ19 ปี 9 เดือน 19 วัน) แต่ต้องมาจัดงานศพก่อนงานบุญ ตอนนี้รอเรื่องขึ้นศาลอยู่ค่ะ แต่คดีก็ไม่คืบหน้าซักที อีคนชนก็ประกันออกไปได้
ที่มาเล่าอยากให้ทุกคน ขับรถไปไหนมาไหน อย่าไปอยู่ใกล้รถพ่วงเลยค่ะ พวกมันขับไม่สนใจหรอก คนที่ตายๆก็เพราะพวกนี้ทั้งนั้น เราไม่ได้ประมาทจอดรถติดไฟแดงอยู่เฉยๆ มันก็ประมาทถอยมาชน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะค่ะ ทุกวันนี้เหมือนคนตายทั้งเป็น นอนร้องไห้ทุกคืน คิดถึงมากๆทรมานมากๆ กลัวเค้าจะเป็นห่วงเรา อยากให้คนที่อยู่ด้วยกัน รักกันให้มากๆค่ะ เราไม่รู้เลย ว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต .... เราโชคดีค่ะ ที่เจอพ่อแม่แฟนที่ดีมากๆ ไม่รุ้ว่าชาตินี้จะได้เจอครอบครัวแบบนี้อีกหรือป่าว เสียดายมาก แต่เราก็ยังไปหาพ่อแม่เค้าอยู่ ^^ ขอบคุณที่อ่านจบ ประสบการณ์ครั้งนี้ สอนออะไรหลายๆอย่างมาก ตอนนี้ก็เหลือแค่ความทรงจำดีๆ ที่ทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตา
แฟนเสียชีวิต แต่จิตสุดท้ายอยู่ที่เรา !!!!!
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 16 กันยายน 2558 เวลาประมาน 3ทุ่มกว่าๆ แยกมไหสวรรค์ แฟนกำลังมารับเราที่ทำงานค่ะ ขอเล่าเรื่องชีวิตคู่เราก่อนนะค่ะ เรากับแฟนคบกันมา 3ปีกว่าละค่ะ เราทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย (มหาลัยค่ะ) ส่วนแฟนเรา ทำงานอย่างเดียว ไม่ได้เรียนแล้วค่ะ เป็นพนักงานพาสทามเหมือนกัน ทำงานแบบเดียวกัน แต่คนละสาขา เราทำอยู่ที่บิ๊กซีดาวคะนอง แฟนทำอยู่ที่เดอะมอท่าพระค่ะ เรา2คน ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบสามี ภรรยานะคะ แต่ระหว่างที่คบกันคือพ่อแม่ทั้ง2ฝ่ายรับรู้ทั้งหมดค่ะ แฟนเราจะเป็นคนที่ตรงต่อเวลา รู้จักหน้าที่ตัวเองดีมาก ถึงเวลาเราเลิกงานเค้าก็จะมารับทุกวัน พาไปกินข้าว ละก็จะมาส่งเราที่บ้านค่ะ แต่วันที่เกิดเหตุ เราก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนทุกวัน คือวันนั้น เราเลิกงาน 3 ทุ่มค่ะ แฟนเราก็เลิก3ทุ่ม แต่กว่าเค้าจะมารับก็ประมาน3ทุ่มครึ่งค่ะ เราก็นั่งเล่นโทสับรอเค้าอยู่ มีเพื่อนเราค่ะ สมัย ปวช. ทักแชทในเฟสบุ๊กมาหา ขอเบอหน่อยด่วนๆๆ เราก็ให้ไปค่ะ คือในใจตอนนั้นคิดแล้วค่ะ ว่ามีอะไรหรือป่าววะ ไม่เจอกันนานมากอยู่ดีๆทักมาแล้วบอกด่วนๆ พอโทมา
เพื่อน : เฮ้ยแก แฟนแกขับรถรุ่นไร ทะเบียนไร
เรา : ฮอนด้ามูฟ 4กฆ 384 มีไรวะ (ใจสั่นมากตอนนั้น)
เพื่อน : รีบมาด่วนเลย แยกมไหสวรรค์ โดนรถพ่วง18ล้อ ชน ตอนนี้กู้ภัยกำลังช่วยปั้มหัวใจอยู่
ตอนนั้นเราเหมือนคนขาดสติเลยค่ะ ทำไรไม่ถูก แต่ยังดีนะค่ะที่มีรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันนั่งรอแฟนเราเป็นเพื่อน พอไปถึงที่เกิดเหตุ คนมุงเยอะมาก ฝนตกพร่ำๆด้วยค่ะ เห็นพวกกู้ภัยกำลังปั้มหัวใจอยู่ มีคนเดินมาบอกค่ะ " ทำใจไว้เลยนะ " ตอนนั้นแทบจะเป็นลม ไม่คิดว่าจะเป็นแฟนเรา รีบโทบอกพ่อแฟน แล้วก็แม่เราเลยค่ะ ให้ไปเจอกันที่ รพ เจริญกรุง เราไปกับรถกู้ภัยค่ะ เรามองเค้า เรียกเค้าตลอดทาง จนถึง รพ ก็เข้าห้องฉุกเฉิน ประมาน 15 นาที มีหมอเดินออกมาเรียกให้เรากับพ่อแฟนเข้าไปดูค่ะ สภาพที่เราเห็นคือ มีคนประมาน 4-5 กำลังช่วยกันปั้มหัวใจอยู่ค่ะ หมอพูดว่า "ตอนนี้ยังวัดความดันไม่ได้นะค่ะ ชีพจรน้องเค้ายังปั้มไม่ขึ้น ออกไปรออีกซักพักหนึ่งเดียวหมอจะเรียกอีกทีนะค่ะ" เราใจเสียมากค่ะตอนนั้น เดินออกมาแบบคนไม่มีแรง ตอนนั้น พ่อแม่พี่เพื่อนมาหมดแล้วค่ะ ทุกคนก็คอยพูดกับเราว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก หมอช่วยอยู่ เราออกมานั่งประมาน 20 นาที หมอเรียกครั้งที่2ค่ะ หมอพูดว่า "เสียใจด้วยนะ หมอช่วยจนถึงที่สุดแล้ว น้องเค้าเสียชีวิตก่อนที่จะมาถึง รพ." เราล้มทั้งยืนเลยค่ะ หูดับ ตัวชา คิดว่าไม่ใช่เรื่องจิง แต่เราก็ต้องยอมรับความจิงค่ะ ตอนนั้นเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากคอยบอกเค้าว่า หลับให้สบายนะ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องลำบากอะไรอีกแล้ว ลูบหัวเค้าตลอด จูบหน้าผากเค้า เป็นครั้งสุดท้ายที่เราทำ สาเหตุที่เสียชีวิต คือ รถพ่วง 18ล้อ มันจอดรถล้ำหน้าไฟแดง (ล้ำไปเยอะมาก) ละมันก็ถอยรถมาชนแฟนเรา จนหัวแฟนเราไปติดใต้ล้อรถเมย์ จนกระโหลกศรีษะแตกอย่างละเอียด (มีคนมาบอกเราว่ามันเมาด้วย) เราไปขอดูกล้องวงจรปิด เห็นมันขับรถหนีไปอย่างหน้าตาเฉย ไม่ลงมาดูเลยซักนิด บอกก่อนนะค่ะ แฟนเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ สงสารพ่อแม่เค้ามากๆ ต้องมาเสียลูกชายตัวเอง เพราะความประมาทของคนอื่น ฝั่งเราเรียกค่าเสียหายไป 1,500,000 มันต่อเหลือ 30,000 - 70,000 คิดว่าไงค่ะ ลูกชายคนเดียว ปีหน้ากำลังจะเกณทหาร และก็บวช (ตอนตาย อายุ19 ปี 9 เดือน 19 วัน) แต่ต้องมาจัดงานศพก่อนงานบุญ ตอนนี้รอเรื่องขึ้นศาลอยู่ค่ะ แต่คดีก็ไม่คืบหน้าซักที อีคนชนก็ประกันออกไปได้
ที่มาเล่าอยากให้ทุกคน ขับรถไปไหนมาไหน อย่าไปอยู่ใกล้รถพ่วงเลยค่ะ พวกมันขับไม่สนใจหรอก คนที่ตายๆก็เพราะพวกนี้ทั้งนั้น เราไม่ได้ประมาทจอดรถติดไฟแดงอยู่เฉยๆ มันก็ประมาทถอยมาชน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะค่ะ ทุกวันนี้เหมือนคนตายทั้งเป็น นอนร้องไห้ทุกคืน คิดถึงมากๆทรมานมากๆ กลัวเค้าจะเป็นห่วงเรา อยากให้คนที่อยู่ด้วยกัน รักกันให้มากๆค่ะ เราไม่รู้เลย ว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต .... เราโชคดีค่ะ ที่เจอพ่อแม่แฟนที่ดีมากๆ ไม่รุ้ว่าชาตินี้จะได้เจอครอบครัวแบบนี้อีกหรือป่าว เสียดายมาก แต่เราก็ยังไปหาพ่อแม่เค้าอยู่ ^^ ขอบคุณที่อ่านจบ ประสบการณ์ครั้งนี้ สอนออะไรหลายๆอย่างมาก ตอนนี้ก็เหลือแค่ความทรงจำดีๆ ที่ทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตา