พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

...

ธรรมดาบุคคลผู้มีคุณธรรม  เช่น
ผู้มีความอดทนอยู่ในใจอย่างนี้นะ  
อดทนทำความดี  อดทนละความชั่วออกไปเช่นนี้
เมื่อความชั่วมันห่างออกไปจากกายวาจาใจแล้ว
ความดีมันก็เจริญขึ้น เมื่อความดีเจริญขึ้นแล้วใจก็หนักแน่น
ใจก็เป็นสมาธิ นั่นท่านเรียกว่า “สมาธิ แปลว่า ใจตั้งมั่น”  

ตั้งมั่นต่ออะไร  ตั้งมั่นต่อบุญต่อกุศล  ใจเป็นสมาธิ
นี่ก็หมายความว่า ใจชอบแต่บุญกุศล ไม่ชอบบาป
พูดกันอย่างง่ายๆ เป็นอย่างนั้น  

บุคคลผู้ที่ไม่มีสมาธิ สมาธิจิตอยู่ในใจ  
เดี๋ยวก็ยินดีไปในบุญกุศล  ไปๆหน่อยก็พอใจไปในทางบาปอกุศล
ไม่แน่นอนน่ะคนไม่มีสมาธิ  ถ้ามีเหตุจูงใจให้ยินดีไปในบาป
ก็ทำบาปไปได้ มันเป็นอย่างนั้น   ถ้ามีเหตุจูงใจให้ไปทำบุญ
ก็ทำบุญไป   นี่เรียกว่า จิตของคนธรรมดาสามัญ
ไม่ได้ฝึกฝนอบรมให้เป็นสมาธิ มันเป็นอย่างนั้น

ทีนี้เมื่อชี้แจงเหตุผลของการตกแต่งกาย วาจา ใจ ของตน
มาถึงตรงสมาธินี้นะ  ผู้ฟังทั้งหลายก็คงจะเห็นได้แล้วว่า  
การฝึกฝนทำใจให้สงบตั้งมั่นต่อบุญต่อกุศลนี่น่ะ
จึงเป็นสิ่งจำเป็นต่อชีวิตของคนเราทุกคนเลย  
เพราะต่างคนต่างต้องการความสุขสม่ำเสมอไป
ไม่ต้องการอยากให้มีความทุกข์มาแทรกแซงใจเลย
อยากให้ใจนั้นมีความสุขสบายอยู่ทั้งกลางวันกลางคืน
การที่ใจมันจะสุขสบายอย่างนั้นสม่ำเสมอไปได้
ก็เพราะว่ารักษาใจนั้นให้มั่นอยู่ในบุญกุศลความดี  
ไม่ให้ใจมันเอียงไปทางชั่วนั้นเอง

...

ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ "ตกแต่งเรือนใจ"