สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย ก่อนอื่นต้องแนะนำตัวก่อนเราชื่อมีนนะคะ เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดกับตัวเราในช่วงเวลา 3-4 ปีที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันค่ะ อยากให้หลายๆคนช่วยให้คำแนะนำ หรือแนวคิดกับเรื่องของเราด้วยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ

คือเรื่องมีอยู่ว่า เรารักคนๆหนึ่งมากค่ะ แต่มันจะเกิดคำถามกับเราตลอดเลยว่า มันใช่รักจริงๆหรอ ที่เราทำกับเค้ามันใช่ความรักแน่นะ?

ต้องบอกก่อนเลยว่า เราเป็นผู้หญิงคนนึง ที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน ถ้าพูดให้ถูกคือเราเป็นดี้ ที่ชอบทอมค่ะ ไม่ใช่เลสเบี้ยนนะคะ เราเป็นคนที่มองว่าความรักคือการให้และการเสียสละค่ะ เราเชื่อว่าถ้าเราให้ใจใครด้วยความจริงใจ เราจะได้ใครเค้าตอบแทนกลับมา แต่หลังๆ เราเริ่มรู้ว่ามันใช้ไม่ได้กับทุกคนค่ะ พื้นฐานเราเป็นคนขี้สงสาร ขี้ใจอ่อนมาก เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะพยายามหาข้อดีจากมันก่อน พยายามคิดบวกเสมอ จนบางทีในใจมันก็ฝืนค่ะ ว่าให้ยอมรับความจริง ยอมรับสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นสักที จากที่คนอื่นมองเรา เราเป็นคนเรียบร้อยมาก แต่เรารู้ตัวนะคะว่าเราออกแนวเก็บกด ประมาณว่าไม่มีปากมีเสียง นิ่งๆเงียบๆ คำหยาบนี่เราไม่กล้าพูดออกมาเลย มันพูดไม่ออกจริงๆค่ะ ตอนนั้นคำว่า “ผัว-เมีย” เรายังไม่กล้าพูดเลย แต่ถ้าเพื่อนสนิทจริงๆเราจะระบายออกมาหมดเลยค่ะ คำหยาบนี่มาเต็มทุกคำ 5555 แล้วก็พูดมากด้วย คือเราเคยสามารถพูดจนเพื่อนที่กินข้าวด้วยกันอยู่หลับได้อ่ะค่ะ ถ้าเพื่อนมีปัญหาเรื่องความรัก ก็จะนึกถึงเราเป็นคนแรก มาขอคำแนะนำเรา มาให้เราช่วยตัดสินใจ แต่กลับเรื่องของเราเอง เราไม่เคยปรึกษาเพื่อนเลยค่ะ เราไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดี เราคิดว่าทุกๆคนคงมีเรื่องให้ต้องติดมากพอแล้ว แล้วยิ่งถ้าเป็นแฟนกันนะ เรานี่ไม่ใช่แค่พูดมากอย่างเดียวค่ะ งอแงมาก น้ำตาไหลได้ทุกสถานที่ค่ะ ยกตัวอย่าง ในห้าง ในร้านอาหาร หรือแม้แต่ในห้องเรียน ในที่ทำงาน เราก็ไม่อายค่ะ เราเซนซิทิฟมากจริงๆเวลาอยู่กับคนที่เรารัก เวลาเพื่อนไม่สนใจ มีปัญหากับครอบครัว เราก็ร้องไห้ให้แฟนดูค่ะ แต่กับเพื่อนกับครอบครัวเราจะเข้มแข็งมากเลย ช่วงไหนที่ไม่มีแฟน เราก็จะร้องไห้คนเดียว งอแง บ้าบอมากเลย แฟนคือคนเดียวที่เราอยู่ด้วยแล้วเหมือนตอนเราอยู่คนเดียวที่สุด คือคนเดียวที่เราสามารถแสดงทุกๆความรู้สึกของเราได้ เพราะส่วนมากก็เกิดขึ้นเพราะการกระทำของเค้านี่แหละค่ะ เวลาเรารักใคร เราจะรักแบบให้เกินร้อยตลอด คือหมดใจจริงๆ จริงใจ จริงจัง และซื่อสัตย์กับคนที่เรารักมากๆ แล้วก็หวังว่าเราจะได้ตอบแทนกลับมาเหมือนกัน เพราะอย่างที่เราบอกเราชอบใช้ใจซื้อใจ จริงๆแล้วเราเป็นพวกชอบเอาชนะด้วยค่ะ คือไม่ชอบเรา หยิ่งใส่เรา เราก็จะพยายามทำให้เค้ามาคุยกับเรายิ้มให้เราให้ได้  ที่เราเล่าเรื่องของเราเยอะหน่อย เพราะอยากให้ทุกคนรู้จักตัวตน และช่วยเราหาทางออกที่เหมาะกับคนนิสัยแบบเราอ่ะค่ะ

เรื่องของเรากับคนปัจจุบัน เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้วค่ะ เริ่มจากการเป็นพี่น้องในสายรหัส เราอยู่ปี 3 ส่วนเค้าอยู่ปี 1 ค่ะ  และในตอนนั้นเราก็มีแฟนที่เราคบกันมาได้ 1 ปีแล้วด้วยค่ะ แฟนเราเค้าก็เรียนเอกเดียวกับเราเหมือนกัน แต่เค้าอยู่ปี 2 เป็นรุ่นน้องเราอีกเหมือนเดิม

เล่าย้อนไปถึงเรื่องของเรากับแฟนคนก่อนนิดนึงนะคะ แฟนคนก่อนเราชื่อเอฟค่ะ เป็นทอมตามระเบียบ 5555 คือตอนนั้นเรากับแฟนรักกันมากค่ะ ปกติทุกอย่าง ไม่มีทางที่จะเลิกกันแน่นอน เราเป็นคนไม่เคยพูดกับใครเลยว่าจะรักกันตลอดไป เพราะเราเคยดูรายการรายการนึงว่าถ้าเราไปพูดคำว่าตลอดไปกับใครมันเหมือนเป็นสัญญาต่อกันไปตลอด เราก็เลยกลัว แต่กับคนนี้เรากล้าค่ะ เราสองคนจะรักกันตลอดไป เพราะเอฟรับเราได้ทุกอย่างจริงๆ เรารักเอฟมาก ไม่เคยมองใคร สนใจใครเลย ใครมาจีบ หรือแฟนเก่ามาขอคืนดี เราก็แบบพูดไม่รักษาน้ำใจคนพวกนั้นเลยอ่ะค่ะ คือเราจะไม่มีวันนอกใจเอฟเด็ดขาด เราคบกันแบบคนรักที่หลายๆคนอิจฉามาก เอฟมีเซอไพร์สให้เราตลอดถึงแม้จะเป็นวันธรรมดา ดูแลเราดีมาก รุ้ว่าเรารู้สึกยังไง ต้องการอะไร เวลาเราจะน้อยใจหรืองอน เค้าจะรู้ละ ต้องพาเราไปไหน พาเราไปกินอะไร นู่นนี่นั่น เวลาไปไหนก็คิดถึงเราตลอด มีของฝากมาให้ตลอด เราไม่สบายหนักมากเอฟก็พาเราไปหาหมอ อดหลับอดนอนเฝ้าเรา เช็ดตัวให้เราทั้งคืน มีครั้งนึงเราอ้วกด้วย เราสงสารเอฟมากเลย ที่ต้องมาเห็นอ้วกเราแบบนี้  เอฟตามใจเราทุกอย่าง เวลาเราขี้เกียจอาบน้ำ เอฟก็จะเอาผ้าเช็ดตัวมาเตรียมให้ หาเสื้อผ้าให้ แล้วก็ให้เราขี่ก๋องไปส่งหน้าห้องน้ำ เราถึงจะยอมอาบน้ำได้ คือเรายอมเค้าจริงๆ ไม่ว่าจะดื้อแค่ไหน เอฟกำราบได้หมด โดยที่ไม่เคยสั่งเราหรือตะคอกใส่เราเลยแม้แต่ครั้งเดียว ตอนเรายังเรียนกันอยู่ เราเรียนภาคปกติค่ะ ก็จะเรียนเวลาปกติ เช้า-บ่ายไรงี้ ส่วนเอฟเรียนภาคพิเศษก็จะเรียนบ่าย-เย็น แต่เอฟก็ตื่นมาส่งเราแทบทุกเช้าเลยค่ะ พาเรามาหาไรกินก่อนไปเรียนมาส่งหน้าคณะ เวลาเราเลิกเรียน เค้าก็จะมารอไปทานข้าวกลางวันพร้อมกัน หรือบางวันเค้าก็เอาคอมมานั่งเล่นที่คณะรอเราเลยค่ะ เราก็เหมือนกัน ถ้าวันไหนเราไม่มีเรียนแล้ว เราก็จะออกไปรับเค้าที่คณะ รอเค้าเลิกเรียนแล้วไปหาไรกินตอนเย็นกัน เรากับเอฟคบกัน และทำแบบนี้มาตลอดทุกๆวันมา 2 ปีกว่าๆค่ะ จนถึงวันที่เราเรียนจบ เราก็ต้องกลับมาอยู่บ้าน ส่วนของเอฟเป็นช่วงฝึกงานพอดี นั่นเป็นครั้งแรกที่เราห่างกันนานๆ เพราะตลอดเวลาที่เรายังเรียนอยู่ วันไหนเราไม่มีเรียนตรงกัน ถ้าเราจะกลับบ้านเรา เอฟก็กลับด้วย เอฟจะกลับบ้านเอฟเราก็กลับด้วยค่ะ และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งจุดเริ่มต้นของเรื่องเรากับคนปัจจุบันค่ะ

ตอนที่เอฟฝึกงาน เราสองคนไม่มีเวลาคุยกันเลย เราพยายามคิดบวกตลอด ว่าเอฟเหนื่อย เอฟต้องตื่นเช้า เอฟต้องฝึกงาน เราไม่เคยทะเลาะหรือพูดไม่ดีใส่กันเลย เอฟไม่ชอบให้เราพูดไม่เพราะ เราก็ไม่ชอบให้เอฟขึ้นเสียง เราสองคนจึงไม่ค่อยทะเลาะกัน จนวันนึงเรานึกยังไงไม่รู้อยากเข้าไปเฟสบุ้คของเอฟ ซึ่งตอนเราอยู่ด้วยกันตอนเรียนเราไม่เคยมีความลับต่อกันเลย เรารู้ทุกพาสเวิร์ดของกันและกัน เอฟไม่เคยล็อคเอาท์เฟสบุ้คหรือไลน์ในคอมของเอฟเลย ในคอมของเราเราก็ไม่เคยล็อคเอาท์ของเราเหมือนกัน แต่วันนั้นที่เราจะเข้าไปดูกลับกลายเป็นว่า เอฟเปลี่ยนรหัสไปแล้วค่ะ เราไม่สามารถเข้าได้ เรางงว่าทำไมต้องเปลี่ยนรหัส มีความลับอะไรกับเราหรอ แล้วตั้งแต่เราต่างคนต่างอยู่ เอฟก็ไม่เคยมากดไลค์สเตตัสเรา มาโพสหน้าวอลเรา รวมไปถึงเอาเราออกจาก favorite friend ด้วย แล้วสถานะที่เคยตั้งกัน เอฟก็ซ่อนไว้ให้เห็นเฉพาะตัวเองค่ะ ซึ่งตอนนั้นเราสับสนมาก แต่เราก็ไม่เคยคิดนะคะว่าเอฟจะมีคนอื่น เพราะเรารู้ว่าเอฟรักเรามาก เราอยากถามเอฟให้เคลียร์ แต่เราไม่เคยมีเวลาได้ถามเค้าเลยค่ะ เราจำได้ว่าช่วงนั้นคุยกันนานสุด 6 วินาที วินาทีจริงๆค่ะไม่ใช่นาที เอฟจะโทมาบอกประมาณว่า “จะนอนแล้ว แค่นี้นะ” “ฝันดีนะ วางแล้ว” “เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหา ฝันดีนะ” อะไรประมาณนี้ แล้วเอฟก็วางสายไปเลย โดยที่เรายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ และทุกครั้งที่เอฟบอกว่าจะโทรมาเอฟก็ไม่เคยโทรมาเลย นอกจากก่อนนอน ที่โทรมาพูดแค่นั้น เราทนแบบนั้นมาเกือบๆเดือน จนสุดๆแล้ว พอคืนนั้นเอฟโทมาเราไม่ปล่อยให้เอฟได้พูดขอตัวไปนอนก่อนเลยค่ะ เราชิงถามก่อนเลยว่าเป็นอะไร เค้าก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ประมาณว่าเป็นอะไร คือไร เราก็เลยบอกเค้าไปค่ะ ว่าเปลี่ยนรหัสทำไม เอาเราออกจาก favorite friend ทำไม ซ่อนสถานะทำไม แล้วทำไมบอกจะโทรหาก็ไม่โทร เราโทรไปก็ไม่รับสาย ตอนนั้นเราเริ่มงอแงแล้วค่ะ เรานอนร้องไห้ทุกคืนเพราะความคิดมากของเราเอง จนเราหลุดปากถามเค้าออกไปว่าไม่รักเราแล้วหรอ? ตอนนั้นเรากลัวคำตอบมากค่ะ แต่เราก็ยังเชื่ออยู่ว่าเค้ารักเรา เค้าต้องโอ๋เรา เค้าจะไม่ยอมปล่อยให้เราฟูมฟายเด็ดขาด ซึ่งเป็นครั้งแรกค่ะที่เอฟไม่ทำแบบนั้น เอฟตอบเรากลับมาว่า “ไม่รู้” ตอนนั้นเราทั้งช็อค ทั้งจุก เอฟคนเดิมหายไปแล้วจริงๆหรอ เราเลยถามเค้าเป็นชุดเลยค่ะ ทำไม เพราะอะไร เราผิดอะไร มีใครหรอ นอกใจเราหรอ ทำไมไม่รักเรา ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่บอกเรา ทำไม ทำไม ทำไม ตอนนั้นเราปล่อยโฮแบบไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลาย คนที่บอกว่าจะรักกันตลอดไป คนที่บอกจะเปิดร้านเบเกอรี่ด้วยกันหน้าโรงเรียนเอฟ คนที่วางแผนออกแบบร้านด้วยกันคนที่วางแผนบ้านกับห้องนอนของเราไว้ คนที่มีแพลนว่าถ้าเราเรียนจบเราจะเก็บเงินไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน ไม่มีแล้วค่ะ ไม่มีอีกแล้ว เค้าเปลี่ยนไปตอนไหนโดยที่เราไม่รู้ตัว หรือเป็นเพราะเราคิดแต่ในแง่ดีมาตลอดก็ไม่รุ้ อนาคตของเรามีแต่เค้ามาตลอด มีเค้าอยู่ทุกๆความคิดของเรา แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ คำตอบของเอฟคือ ขอโทษ ขอโทษ แล้วก็ขอโทษ ตอนนั้นเรารู้ค่ะ ว่าเอฟก็ร้องไห้อยู่เหมือนกัน เราจึงหยุดร้อง เพราะไม่อยากให้เอฟต้องร้องไห้ เวลาเอฟร้องไห้ แล้วเอฟชอบหายใจไม่ทันค่ะ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วย ถ้าเอฟหายใจไม่ทันขึ้นมา เราช่วยเอฟไม่ได้แน่ๆ เราเลยบอกเอฟว่าเราไม่ร้องแล้ว อย่าร้องนะ เล่าให้เค้าฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวเราจะถามแล้วเอฟตอบเรานะ ไม่ร้องแล้วนะ เราโอเค เราของเอฟเก่งจะตายไป เราเริ่มถามเอฟในสิ่งที่เราอยากรู้ เอฟบอกว่า เอฟเปลี่ยนรหัสจริงๆ เหตุผลแค่อยากเปลี่ยน เอฟไม่ได้มีใคร ไม่ได้นอกใจ เอฟแค่เบื่อ เอฟบอกกับเราว่า เราสองคนอยู่ด้วยกันมากเกินไป เอฟอยากอยู่คนเดียว เอฟรู้สึกนานแล้ว ก่อนจะปิดเทอม แต่เอฟไม่กล้าบอกเรา เพราะไม่อยากทำให้เราเสียใจ แต่เอฟรู้มั้ย เอฟทำกับเราแบบนี้ เราเสียใจนานกว่าที่เอฟกล้าที่จะบอกเราตั้งแต่แรกนะ สุดท้ายเอฟก็พูดออกมาว่า เราเลิกกันเถอะ“ ตอนนั้นเราพยายามยื้อเอฟสุดฤทธิ์ เราบอกเอฟว่าตอนนี้เอฟอาจจะสับสน ที่ผ่านมาเราก็รักกันดีไม่ใช่หรอ อาจ เพราะเราไม่ได้อยู่ข้างๆกันแล้ว รอเอฟฝึกงานเสร็จ แล้วกลับไปอยู่หอก่อนมั้ย กลับไปมหาลัยก่อน ไปอยู่ในที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ถ้าเอฟไม่อยากมีเราอยู่แล้วจริงๆเราค่อยเลิกกัน แต่ไม่เป็นผล สุดท้ายเอฟเลือกที่จะเลิกกับเรา เพราะอยากมีชีวิตอิสระ เราไม่เข้าใจว่าเกือบ 3 ปีที่ผ่านมาคืออะไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องยอมรับ

ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวมาต่อ