รถสองแถวสีแดง สภาพค่อนข้างเก่า สังเกตได้จากสีที่เริ่มจางและหลุดลอกไปบางส่วน
ผมไกวมือโบกรถสองแถวคันนั้นเนื่องด้วยต้องใช้บริการรถสองแถวเพื่อออกไปทำงานในทุก ๆเช้า
มันค่อย ๆจอดอย่างช้า ๆจนมาหยุดอยู่ตรงบริเวณที่ผมยืนอยู่พอดี ผมเดินก้าวขึ้นไปบนรถ
พลางนึกโชคดีในใจที่เช้านี้คนไม่เยอะเท่าไร แม้ว่าที่นั่งทั้งสองฝั่งของรถนั้น จะมีผู้คนนั่งกันจนเต็มหมดแล้ว
แต่บริเวณระหว่างที่นั่งทั้งสองฝั่งยังโล่งอยู่ ผมจึงไม่ต้องยืนเบียดเสียดแออัดเหมือนเช่นทุก ๆครั้ง
ที่นั่งทั้งสองฝั่งมองดูคร่าว ๆแล้วน่าจะจุคนได้ประมาณฝั่งละ 5 คน ไม่สิ 6 คนถ้ายอมเบียด ๆกันบ้าง
ผมเห็นเด็กนักเรียนมัธยมวัยรุ่นสองคน นั่งอยู่ใกล้ ๆกัน ตรงที่นั่งริมสุดบริเวณทางขึ้นฝั่งขวามือ
ที่หน้าอกเสื้อปักตัวย่อชื่อโรงเรียนต่างกัน คนนึงนั่งฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือ พร้อมทำมือไม้เหมือนกับว่า
กำลังตีกลองอยู่อย่างสนุกสนาน ส่วนอีกคนนึงนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างขมักเขม่น ถัดมามีหนุ่มสาววัยทำงานนั่งอยู่อีก 3 คน
ด้านฝั่งตรงข้าม มีหญิงวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่ริมสุดตรงทางขึ้น พร้อมกับเด็กวัยรุ่นสาวหน้าตาดูดี
กำลังคุยโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบ ๆ พลันสังเกตไปเห็นบริเวณลำคอ ผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำ ๆอยู่สองรอย
ไม่แน่ใจว่าเพราะอากาศร้อนหรือเปล่า มีนักศึกษาสาวกระโปรงสั้นสองคนนั่งคุยกันอยู่ ด้านในสุด
มีชายชราอายุราว ๆ 60 กว่า ๆ รูปร่างผอมแห้ง จนเห็นเหมือนโครงกระดูกที่มีผิวหนังเหี่ยวย่นครอบคลุมอยู่
แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตแบบคนแก่ กางเกงขาสั้น ในมือถือไม้เท้า
รถแล่นมาได้ถึงจุดนึง ก็ค่อย ๆจอดอีกครั้ง ผมหันไปมองตรงทางขึ้น เห็นผู้หญิงวัยประมาณ 20 ปลาย ๆเดินอุ้มลูกสาวตัวน้อย
หน้าตาน่าเอ็นดูขึ้นมาบนรถ รถแล่นต่อไป เด็กนักเรียนมัธยมยังคงนั่งทำท่าตีกลองอย่างสนุกสนาน อีกคนยังอ่านหนังสืออย่างขมักเขม่น
หนุ่มสาววัยทำงานยังนั่งอยู่เงียบ ๆ หญิงวัยกลางคนหลับตาลง เอาหัวพิงด้านหลัง เด็กสาววัยรุ่นคุยโทรศัพท์อย่างออกรสออกชาติขึ้น
นักศึกษาสาวสองคนยังนั่งคุยกันอยู่ ทุกคนยังคนทำกิจกรรมต่าง ๆนา ๆกันอยู่เช่นเดิม แต่...ชายชรากลับยิ้มที่มุมปาก
พร้อมกับลุกขึ้น ชี้มือบอกผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยให้มานั่ง เผอิญรถสองแถวได้แล่นมาจนถึงจุดหมายปลายทางของผมพอดี
ผมกดกริ่งที่อยู่ตรงด้านบนของรถ รอจนรถจอดนิ่งสนิท ก็ก้าวลงมา แล้วเดินไปด้านหน้าตรงข้างคนขับรถ
ควักเงินในกระเป๋ากางเกงจ่ายให้คนขับรถ
รถแล่นเลยผ่านผมไปตามถนน ผมยืนคิดอยู่ตรงนั้นว่า เพราะอะไรนะ ชายชราถึงยิ้มแบบนั้น...
"บนรถสองแถว"
ผมไกวมือโบกรถสองแถวคันนั้นเนื่องด้วยต้องใช้บริการรถสองแถวเพื่อออกไปทำงานในทุก ๆเช้า
มันค่อย ๆจอดอย่างช้า ๆจนมาหยุดอยู่ตรงบริเวณที่ผมยืนอยู่พอดี ผมเดินก้าวขึ้นไปบนรถ
พลางนึกโชคดีในใจที่เช้านี้คนไม่เยอะเท่าไร แม้ว่าที่นั่งทั้งสองฝั่งของรถนั้น จะมีผู้คนนั่งกันจนเต็มหมดแล้ว
แต่บริเวณระหว่างที่นั่งทั้งสองฝั่งยังโล่งอยู่ ผมจึงไม่ต้องยืนเบียดเสียดแออัดเหมือนเช่นทุก ๆครั้ง
ที่นั่งทั้งสองฝั่งมองดูคร่าว ๆแล้วน่าจะจุคนได้ประมาณฝั่งละ 5 คน ไม่สิ 6 คนถ้ายอมเบียด ๆกันบ้าง
ผมเห็นเด็กนักเรียนมัธยมวัยรุ่นสองคน นั่งอยู่ใกล้ ๆกัน ตรงที่นั่งริมสุดบริเวณทางขึ้นฝั่งขวามือ
ที่หน้าอกเสื้อปักตัวย่อชื่อโรงเรียนต่างกัน คนนึงนั่งฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือ พร้อมทำมือไม้เหมือนกับว่า
กำลังตีกลองอยู่อย่างสนุกสนาน ส่วนอีกคนนึงนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างขมักเขม่น ถัดมามีหนุ่มสาววัยทำงานนั่งอยู่อีก 3 คน
ด้านฝั่งตรงข้าม มีหญิงวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่ริมสุดตรงทางขึ้น พร้อมกับเด็กวัยรุ่นสาวหน้าตาดูดี
กำลังคุยโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบ ๆ พลันสังเกตไปเห็นบริเวณลำคอ ผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำ ๆอยู่สองรอย
ไม่แน่ใจว่าเพราะอากาศร้อนหรือเปล่า มีนักศึกษาสาวกระโปรงสั้นสองคนนั่งคุยกันอยู่ ด้านในสุด
มีชายชราอายุราว ๆ 60 กว่า ๆ รูปร่างผอมแห้ง จนเห็นเหมือนโครงกระดูกที่มีผิวหนังเหี่ยวย่นครอบคลุมอยู่
แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตแบบคนแก่ กางเกงขาสั้น ในมือถือไม้เท้า
รถแล่นมาได้ถึงจุดนึง ก็ค่อย ๆจอดอีกครั้ง ผมหันไปมองตรงทางขึ้น เห็นผู้หญิงวัยประมาณ 20 ปลาย ๆเดินอุ้มลูกสาวตัวน้อย
หน้าตาน่าเอ็นดูขึ้นมาบนรถ รถแล่นต่อไป เด็กนักเรียนมัธยมยังคงนั่งทำท่าตีกลองอย่างสนุกสนาน อีกคนยังอ่านหนังสืออย่างขมักเขม่น
หนุ่มสาววัยทำงานยังนั่งอยู่เงียบ ๆ หญิงวัยกลางคนหลับตาลง เอาหัวพิงด้านหลัง เด็กสาววัยรุ่นคุยโทรศัพท์อย่างออกรสออกชาติขึ้น
นักศึกษาสาวสองคนยังนั่งคุยกันอยู่ ทุกคนยังคนทำกิจกรรมต่าง ๆนา ๆกันอยู่เช่นเดิม แต่...ชายชรากลับยิ้มที่มุมปาก
พร้อมกับลุกขึ้น ชี้มือบอกผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยให้มานั่ง เผอิญรถสองแถวได้แล่นมาจนถึงจุดหมายปลายทางของผมพอดี
ผมกดกริ่งที่อยู่ตรงด้านบนของรถ รอจนรถจอดนิ่งสนิท ก็ก้าวลงมา แล้วเดินไปด้านหน้าตรงข้างคนขับรถ
ควักเงินในกระเป๋ากางเกงจ่ายให้คนขับรถ
รถแล่นเลยผ่านผมไปตามถนน ผมยืนคิดอยู่ตรงนั้นว่า เพราะอะไรนะ ชายชราถึงยิ้มแบบนั้น...