ดูฮอร์โมนมาถึงปีที่ 3 รู้สึกว่านนท์นี่ใกล้เคียงกับตัวเองที่สุด

สมัยเรียนผมคงจัดอยู่ในฐานันดร "ไร้ตัวตน" ละมั้ง
ทำอะไรไม่มีใครสนใจ แต่ก็ช่วยกิจกรรมเพื่อนเสมอ
เป็นความรู้สึกที่ดี ที่ว่า เราเหนื่อย... เพื่อนก็เหนื่อย เสร็จงานก็ยิ้มไปด้วยกัน

จนมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้อยู่กลายเป็นที่รู้จักในสถาบัน(แบบงงๆ)
จับพลัดจับผลู(เพื่อนบังคับ)ให้ลงสมัครเลือกตั้งสภาฯเพราะเหตุผลว่าฐานเสียงดี(หืมมมมม..... กุไม่เห็นรู้???)

ผมไม่คิดว่าผมทำได้ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยอมเป็นคือ "เพื่อนขอ"
ผมพูดประโยคเดียวกับนนท์ในวันนั้นเลย.....

"อย่าทิ้งกูนะเว้ย!!"

มีเพื่อนที่คอยช่วยกันตลอด มีเพื่อนขวานผ่าซากเหมือนบอส มีเลขาที่เก่งและดีมากๆเหมือนขนมปัง(มีข่าวกันด้วย แหะๆ)

ผลการปฏิบัติงาน.... รอดฝั่งส่งไม้ต่อรุ่นน้องแบบเกือบหวุดหวิด

แรกๆแทบจะไม่กล้าตัดสินใจอะไร
วิธีทำงานคงเหมือนนนท์ เป๊ะๆ "รอมชอม"
ผมอาจจะไม่ไอเดียร์ดี หรือมองมุมต่างที่คาดไม่ถึงได้เหมือนบอส
แต่ผมมักจะ(วิ่ง)หาทางที่จะพอใจทุกฝ่าย ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง อาจารย์ จนถึงสภาระหว่างสถาบัน
เลือกที่จะเลี่ยงปะทะ... แต่ไม่เคยหนีปัญหา
(แล้วก็ให้เลขาแบบขนมปังเก็บรายละเอียด....อิอิ)

เวลาผ่านไป มองย้อนกลับมา เห็นจุดพลาดของตัวเองซะเยอะเลย
ก็ยังแก้ปัญหาแบบเด็กอะนะ

ขอบคุณเพื่อนๆที่โยนไอ้ตำแหน่งนี้มา ขอบคุณใจตัวเองที่กล้าคิดการใหญ่

สุดท้ายละกัน(ผมพล่ามอะไรอยู๋เนี่ย)

สภานักเรียน/นิสิต/นักศึกษา มันก็คือเวทีสมมุติที่เราได้ฝึกบริหาร และทำงานร่วมกันอย่างเป็นระบบ โดยที่มีผู้ใหญ่ยืนดูห่างๆ
คนทำงานมันก็เด็กๆอ่านะ ไม่ผิดตอนนี้แล้วจะผิดตอนไหน

(อินกับละครไปหน่อย สมัยเรียนโดนด่ามาเยอะ เห็นนนท์โดนว่า เลยมโนว่าตัวเองโดนด้วย)
55555555555