เราแค่อยากมาระบายและขอคำปรึกษา
ทำไมเราถึงมีพี่เห็นแก่ตัวแบบนี้ ตอนนี้พี่เราก็อายุ24แล้วค่ะ เราห่างกับมัน7ปีตอนนี้มันยังไม่มีงานทำเลยและไม่คิดจะหาทั้งๆที่มันก็เรียนได้ดีในระดับนึงจบมหาลัยดีๆมา

ครอบครัวเราก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่มันไม่เคยแบ่งเบาภาระในครอบครัวเลย วันๆเอาแต่กินนอนเที่ยวเมาเล่นเกมส์ กลับบ้านเช้าตื่นเย็นขอตังค์อาบน้ำออกไปเล่นเกมส์กับเพื่อนกลับบ้านเช้าวนลูปเดิมซ้ำๆ

มันชอบแอบหยิบตังค์ในกระเป๋าแม่ แม่ก็บ่นว่าเงินหายบ่อยๆแล้วก็มาโทษเราพอเราบอกว่าไม่ใช่เราก็มาหาว่าเราเถียงก็ทะเลาะกันอีก(กระเป๋าตังค์แม่อยู่ในห้องนอนเรากับพี่)เราเห็นตลอดแหละค่ะว่ามันแอบหยิบเคยบอกแม่ไปแล้วแม่ก็ไม่ว่าอะไร เลยไม่รู้จะพูดยังไงดี

มันอยากได้อะไรแม่ก็จะให้มันตลอดต่างกับเราที่ต้องเก็บตังค์ซื้อเองตอนมันม.4มันอยากได้กีตาร์มันก็ขอแม่ แม่ก็ซื้อให้เล่นไปไม่ถึงอาทิตย์ก็วางแหมะอยู่หลังห้อง ตอนนี้มันก็อยากได้ใหม่อ้างว่าของเก่าเสียงไม่ดีอยากได้รุ่นใหม่ แม่ก็ซื้อให้อีก ก็วางแหมะเหมือนเดิม

ตอนนั้นเรากับพ่อแม่กลับมาจากต่างจังหวัดแม่เดินเข้าห้องตะโกนเรียกพ่อลั่นเลยค่ะ เจอโทรทัศน์จอแตกวางแหมะอยู่บนพื้น แม่เลยโทรถามมันว่าทำไมโทรทัศน์จอแตกมันบอกว่า ตอนมันอยู่บ้านมันเอาเบาะนั่งกลมๆนิ่มๆที่มีล้ออะค่ะไปวางไว้บนตู้วางโทรทัศน์แล้วเอาโทรทัศน์ไปวางบนเบาะนิ่มๆอีกที เพื่อที่จะดูหนังในระดับพอดีตา(มันพูดแบบนี้ค่ะ) พ่อก็เดือดสิคะด่ามันเลย มันเลยพูดว่า เออเดี๋ยวซื้อคืนให้ ตอนนี้ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่ามันจะซื้อคืนพ่อ ก็นั่นสินะจะเอาตังค์จากไหนไปซื้อ พ่อก็เลยต้องซื้อใหม่เอง เพราะความมักง่ายของมันล้วนๆ

ตอนมันเข้ามหาลัยมันก็เริ่มเล่นพนันบอลขอตังค์แม่ไปเล่นพอเสียก็ขอตังค์แม่ไปจ่าย แม่ก็ให้มันเลิกมันก็บอกเดี๋ยวเลิก จนตอนนี้มันก็ยังไม่เลิก

เข้ามหาลัยมันก็แอบสูบบุหรี่จนแม่จับได้ คือตอนมันเด็กๆพ่อเราก็สูบบุหรี่ค่ะ แต่ก็ยอมเลิกบุหรี่เพื่อมันเพราะมันเป็นภูมิแพ้ แต่ตอนนี้มาสูบเองสะงั้นมันก็ไอตลอด แม่ก็ว่าแค่แรกๆ ตอนนี้ก็ไม่ว่าอะไร ต่างกับพ่อที่บอกมันทุกวัน พูดดีๆแล้วมันก็ไม่ยอมเลิก พ่อเลยหมดความอดทนเพราะอยากให้มันเลิกพ่อเลยด่ามัน แต่แม่เข้าข้างมันบอกอย่าด่าลูก ก็เพราะว่าด่ามันอย่างนี้ไงมันเลยเก็บกดแล้วไม่ยอมอยู่บ้าน มันเลยได้ใจตะคอกพ่อไปว่า รำคาญว่ะ บ่นอยู่ได้ ก็เป็นแบบนี้ไงถึงไม่อยากอยู่บ้าน พ่อเราน้ำตาไหลเลยค่ะ มันก็ยังคงเล่นเกมส์ต่อ เรานี่สงสารพ่อมากๆ

งานบ้านไม่เคยแตะเลยค่ะทุกอย่าง ย้ำค่ะว่าทุกอย่าง! กางเกงในมันถุงเท้ามันเสื้อผ้ามันทุกอย่างแม่กับเราก็ซักตากให้รีดให้ แต่ของเราเราทำเอง แม่ก็ทำให้พ่อเพราะพ่อต้องทำงาน จนบางทีเราน้อยใจแม่ที่อะไรๆก็ใช้แต่เราไม่ใช้พี่บ้างเลย เราเลยพูดออกไปว่าทำไมไม่ใช้พี่เราบ้าง แม่เราก็บอก"พี่มืงเป็นผู้ชาย งานบ้านแบบนี้ต้องให้ผู้หญิงทำ" เหรอคะแม่ผู้ชายล้างจานซักผ้าไม่ได้เลยเหรอแม่ ก็ได้แต่เถียงในใจ แต่สุดท้ายเราก็ทำหมด เข้าใจนะคะว่าเราเป็นผู้หญิงเราต้องทำเพราะเราก็ไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้ว แต่ถึงขั้นต้องมาซักตากกางเกงในให้มันก็ไม่ไหวป่าวคะ

พ่อเราก็ดูออกค่ะว่าแม่รักพี่มากกว่าเรา พ่อเราก็เคยพูดกับแม่ว่าทำไมไม่หัดใช้มันมั่งวันๆเอาแต่นอนแล้วจะไปทำอะไรเป็น แม่ก็ได้แต่บอกว่าช่างมันเถอะไม่อยากใช้แม่เต็มใจทำให้

เราสงสารพ่อแม่ที่เครียดเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆนาๆ แต่มันไม่เคยรับรู้เลย เราน้อยใจมากๆแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยมากที่แม่รักเรากับพี่ไม่เท่ากัน นี่ยังแค่บางส่วนนะ มันทำให้พ่อแม่หนักใจมากกว่านี้อีก เราไม่รู้จะทำยังไงดีเครียดที่มันทำอะไรแม่ก็ยอมมันทุกอย่าง ถึงมันทำผิดแม่ก็ว่านิดหน่อยแต่ไม่เคยเด็ดขาดกับมันสักทีทั้งๆที่แม่เราเป็นคนดุมากต่างกับเราที่ผิดเล็กน้อยก็โดนหนักแล้ว แล้วพอแม่เครียดเรื่องมันก็จะมาลงที่เรา จะหาเรื่องมาด่าเราเราเป็นที่รองรับอารมณ์หรอ เราน้อยใจจังเลยค่ะ