ช่วยเราด้วยคะ ตอนนี้ติดอยู่กับความรู้สึกทรมาน ไปไหนไม่พ้น ต้องการคำแนะนำดีๆและกำลังใจจากผู้ที่ผ่านประสบการณ์มามาก หรือใคร ก็ได้คะ
ขอบคุณมากคะ
.
.
.
.
.
.
        เรื่องมันเริ่มจากที่เราอายุ 19 เป็นนักศึกษาปี 2 ของมหาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือนะคะเรียน เอกภาษา และอีกคนเป็นอาจารย์สาวคะ สอนเราเอง อาจารย์เป็นคนใจดี เฟรนลี่ อ่อนหวาน น่ารัก เป็นกันเองกับนักศึกษา เข้าถึงง่าย อาจารย์อายุ 30 ต้นๆอยู่เลยคะ และตัวอาจารย์เองก็มีแฟนเป็นผู้ชายชาวต่างชาติ คบกันมานานมากคะ แต่อยู่ต่างประเทศ ขอไม่บอกเยอะน้า เรื่องราวก็เกิดขึ้นตอนเราเปิดเทอมวันแรก เราย้ายเซคมาหาอาจารย์ โดยเหตุอะไรไม่รู้ อยู่ๆตอนนั้นก็อยากหนีเพื่อนอีกเซค พอมาเรียนก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ตอนนั้นสำหรับเราอาจารย์เป็นเพียง อาจารย์ที่ใจดี น่ารัก คนนึงเท่านั้นคะ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย
        จนมาวันนึงที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป ความรู้สึกห้ามกันไม่ได้ โดยเฉพาะกับเด็กแรกรุ่น ยิ่มห้ามเหมือนยิ่งรู้สึก เรายังคงไม่แสดงอาการใดๆออกไปมากมายระหว่างที่เรียนด้วยกัน เรียนกันไปๆ ก็ทำให้เห็นอาจารย์ในหลากหลายมุม ยิ่งรู้สึกมากขึ้นๆ แต่ครั้งนี้เหมือนเราเก็บอาการไม่ได้ จนเพื่อนรู้ แต่ไม่แน่ใจว่าอาจารย์รู้ด้วยรึเปล่า แต่การกระทำบางอย่างของอาจารย์ทำให้เราคิดเข้าข้างตัวเอง เช่น ตอนไปปลูกป่าของเมเจอร์ อาจารย์เองก็พยายามเข้ามาเดินใกล้ๆ คุยกัน สนุกคะ ตอนนั้นมีความสุขมาก ไม่ได้คาดหวังอะไร มีอยู่หลายครั้งที่เราเองไม่รู้เรื่องจากการสอน แต่อาจารย์กลับเสนอว่า สามารถไปให้อาจารย์ติวให้ได้ เราก็ไปคะ ในห้องทำงานส่วนตัว ความรู้สึกกลับยิ่งเพิ่ม ทำไมใจดีจัง ระหว่างที่ติว มีการโดนมือกันบ้าง แต่เราเองไม่คิดอะไรคะ เพราะคิดว่าเป็นผู้หญิงด้วยกัน ไม่หวังมาแต่แรกแล้ว แต่พอถึงจุดๆนึงที่ความแตกว่าเรารู้สึกอย่างไรกับอาจารย์ ผลที่ตอบรับมา ในวันนั้นมันเป็นเหมือนดาบสองคม
         เรารับรู้จากคำพูดอาจารย์ว่า เธอเป็นเด็กน่ารักมากก น่าเอ็นดู ตอบรับนะคะ ไม่ได้หายไปไหน จะอยู่เหมือนเดิม เราเองตีความประโยคนี้ในตอนแรกว่าเป็นเพียงการรักษาน้ำใจของเรา ไม่ได้คิดหวังอะไรเช่นกัน เราก็ไปเรียนได้ตามปกติ แต่ครั้งนี้เขิลอายมากกว่าปกติ แต่ยังคงเก็บอาการคะ รักษาระยะห่าง วันเหล่านี้ก็ผ่านไป แต่รู้สึกพิเศษมากขึ้น ว่าอาจารย์ใจดีเกินไป ยังคงติวให้เหมือนเดิม คุยเฟส ห่วงใย ดูแล ว่าอ่านหนังสือรึยังคะ ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างไม่มีอะไรเกินเลย จนกระทั่งวันที่เราเกิดอาการคิดมาก ว่าที่อาจารย์ทำแบบนี้เป็นเพราะ อยากทำผลงาน กลัวเด็กหายไป เราเลยพูดกับอาจารย์ตรงๆไปเลยคะว่า ไม่ต้องมาคอยห่วงกัน ดูแล ทักเฟส หนูไม่หายไปไหนหรอก ถ้ากลัวไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง ยอมรับคะว่าตอนนั้นเสียใจ แต่ในวันนั้นอาจารย์กลับโทรมาเลยคะ
         อาจารย์โทรมาบอกกับเราว่า ไม่ได้ทำผลงานใดๆทั้งสิ้น ผลงานเกิดจากการวิจัยคะ เลิกคิดมากได้แล้ว จะดูมั้ยละเอกสาร มาดูเลยสิ เรายอมรับว่า งี่เง่า คิดมาก ทั้งๆที่ก็มีแค่สถานะ ลูกศิษย์ กับ อาจารย์ การสนทนาในครั้งนั้นเป็นบ่อเกิดแห่งวังวนนี้คะ หลังจากคุยกับอาจารย์ถึงเรื่องผลงานเสร็จ อาจารย์เองก็ถามกับเราตรงๆว่าที่ชอบอาจารย์น่ะ เธอชอบแบบไหน อาจจะเป็นเพราะเธอปลื้มเฉยๆรึเปล่า สุดท้ายเราเลยยอมบอกผ่านโทรศัพท์ไปว่า เราคิดเกินเลยกับอาจารย์จริงๆคะ อาจารย์เงียบไปนิดนึง ละอยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า เธอเองก็ปั่นหัวฉันเหมือนกันนะ จากประโยคนี้เราคิดทันทีเลยคะ ว่ามันมีอะไรมากกว่านี้ แต่อาจารย์ก็บอกว่าพูดอะไรเยอะไม่ได้นะคะ แต่เอาเป็นว่า จะดูแล แบบนี้ เราเป็นคนงอแง เลยรบเร้าให้อาจารย์บอกตรงๆเลยดีกว่า หนูไม่เข้าใจ สุดท้ายอาจารย์ก็บอกเหมือนเดิมว่า เธอน่ารักมากกกก และเธอ ก็น่าเอ็นดูมากกกก ^^ เรายิ้มเลยคะ เราคิดว่ามันใช่แล้วละ ความสุขในครั้งนี้นำมาสู่วังวนแห่งความทุกข์ที่ไม่รู้จักจบสิ้น อาจารย์เองก็ย้ำและวางขอบเขตเสมอ ว่าสถานะนะคะ แถมอาจารย์มีแฟนแล้ว ผูกพันมาก เจ็บทุกๆครั้งที่ได้ยิน ที่เล่าไปกำลังเริ่มต้นนะคะ จะพยายามให้ทันปัจจุบัน วันนี้ที่สุด
         หลังจากการรู้อะไรมากขึ้น คนที่ดื้อดึง อยากเกินเลย ความถูกต้อง อยู่ที่ฝ่ายเรา ทั้งๆที่อาจารย์เองก็ย้ำเสมอว่าให้ได้แค่เท่านี้นะ อย่าเรียกร้องนะคะ ลูกศิษย์ กับ อาจารย์ ยังคงติวให้กัน พิเศษในระดับนึงคะ ยอมรับ แต่เราเองที่ไม่รู้จักพอใจ เป็นเราเองที่ไม่ห้ามความรู้สึก ทุกๆวันที่ได้ใกล้ ได้จับมือ ได้กอด ได้หอมแก้ม ได้จูบ สัมผัสมากมาย ที่เราได้จากอาจารย์ ล้วนอาจเกิดจากการรบเร้าของเรา มีการไปมาหาสู่ที่ห้องเรา ทั้งๆที่ไม่ควรเกิดขึ้น ทั้งสถานะ หน้าที่ ของอาจารย์และเรา เข้าใจคะ ว่าตรงนี้ผิดเต็มๆ แต่ไม่มีอะไรถึงขั้นลึกซึ้ง ความรู้สึกของเราเองที่มันเริ่มจะมากขึ้นๆ ชอบ ชอบมากก สุดท้ายก็จบลงด้วยการ ไปรักคนมีเจ้าของ ทั้งๆที่อาจารย์เองก็ย้ำเสมอ เป็นได้แค่ไหน แต่ก็จะรักษาใจเราให้ดีที่สุด ให้สมกับความรู้สึกที่ให้กันมา อาจารย์บอกเสมอว่าเต็มใจจะดูแลคะ ให้เราเป็นลูกศิษย์ที่พิเศษกับอาจารย์แค่นี้ และไม่อยากให้เราเกินเลย ขอได้มั้ย หยุดการกระทำที่มันเกินเลย เราเองยังดื้อ ดึงดัน ยอมรับว่าห้ามใจไม่ได้คะ
         สองเดือนของการใกล้ชิด ดำเนินมาเรื่อยๆ เวลาอยู่ในห้องเราจะปกติต่อกัน แต่อาจารย์จะยิ้มให้เสมอคะ ยิ้มมีความหมาย สายตาด้วย เรารับรู้ผ่านกันก็แค่ตรงนี้ แต่ก็มีบางครั้งที่เราชอบเพ้อถึงสถานะ ความเป็นไปไม่ได้ คิดจะตัดใจ แต่สุดท้ายก็กลับมาหาอาจารย์เช่นเดิมเป็นแบบนี้อยู่ 2 ครั้งแต่ทุกครั้งที่กลับไปอาจารย์จะต้อนรับเสมอ เริ่มใกล้ปัจจุบันมากที่สุด เราเองกลับยิ่งเรียกร้อง ได้คืบจะเอาศอก อาทิตย์ก่อนเราไม่สบาย เป็นไข้ ก็ได้อาจารย์มาเช็ดตัว มาดูแล นอนเฝ้า ในช่วงกลางวันนะคะ ไปซื้อยา ซื้อข้าว การทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เรารู้สึกรักมากยิ่งขึ้น อย่างห้ามไม่ได้ อาจารย์ดีมาก ในแง่ของการดูแล เอาใจใส่ อยากไปไหน พาไป มันเป็นแบบนี้อยู่ไม่บ่อยครั้ง เพราะอาจารย์ไม่ค่อยว่าง อาทิตย์ที่ป่วยเราได้กลับบ้านคะ นี่ละคะที่อะไรๆเริ่มเปลี่ยนแปลง เรางอแงบ้าง ไม่งอแงบ้าง ชอบบ่นกับเค้า เรียกร้อง ว่ามันเป็นได้แค่นี้จริงๆใช่มั้ย รบเร้า พีคที่สุด วันอาทิตย์ที่ผ่านมา เค้าหายไปทั้งวัน เพราะทำงาน กับเลี้ยงหลาน เราทักไปหาตอนเย็นว่า จะให้ห่าง ให้ตัดใจกันหรอคะ รู้มั้ย คุณหายไปไหนมา หนูทนไม่ไหวเลย ทำไรไม่ถูกตอนไม่มีคุณ เวลาเราใช้อารมณ์ เราชอบจะใช้คำว่า คุณ กับอาจารย์คะ ยอมรับว่ามันมาไกลมาก ความรู้สึกของเรานะคะ ตัวอาจารย์เองก็คงจะตกใจว่าทำไมเราถึงเป็นขนาดนี้ อาจารย์มีระดับ และมี ลิมิต ในความรู้สึกตัวเองเสมอคะ อย่างที่เค้าย้ำบ่อยๆ กลับเป็นเราต่างหากเรียกร้อง จนเค้าเองเหนื่อย หลังจากวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เรางอแง ทุกวัน เครียดกันทุกวัน ทะเลาะกัน จนเหมือนเราโดนลดระดับ เค้ายื่นคำขาดห้ามเราเกินเลยอีกต่อไป แต่เค้าจะดูแล ในฐานะ อาจารย์ ลูกศิษย์คนพิเศษ เค้าบอกกับเราว่าเค้าไม่เคยอยากได้อะไรจากเรา มีเพียงแต่ความหวังดี โฟกัสเรื่องเรียนจะได้มั้ย อยากให้พวกเธอได้ดี ส่งให้ถึงฝั่ง วันนี้เหมือนอะไรๆจะต้องกลับไปอย่างที่เคยเป็นในตอนแรกที่เริ่มมา จนเราสับสนมาก ต่อว่าเค้าไป ด้วยถ้อยคำแรงๆ ที่เกิดจากอารมณ์ เค้าก็ยังไม่ไปไหน แต่ช่วงหลังๆเค้าจะบอกว่างานเยอะนะคะ เห็นแบบนี้ เคยคิดถึงกันบ้างมั้ย เรามีแต่เรียกร้องๆ มันกำลังแย่ลงเรื่อยๆ จนเมื่อคืน เค้าโทรมาและบอกว่า ข้อเสนอสุดท้ายจะรับมั้ยคะ ลูกศิษย์ที่พิเศษ กับอาจารย์ มันจะไม่เป็นอะไรที่เกินเลยอีกต่อไป ไม่มีอีกแล้ว เพราะทำไปเธอก็มีแต่ทุกข์ และอยากทำให้มันถูกต้อง และพร้อมๆกับบอกว่า แฟนเค้ากำลังจะมาหา ตรงนี้ละคะ ที่เราเข้าใจสถานะดีแล้ว มันทรมาน และมันเจ็บแค่ไหน เจ็บจนเลยคำว่าเจ็บ เมื่อคืนเป็นการยื่นข้อเสนอให้เราและให้เรากลับไปทบทวน ว่ายังอยากให้เค้าดูแลในเรื่องการเรียน การงาน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไม่เกินเลยทั้งสิ้น หรือจะไม่เอาอะไรเลยในตอนนี้ หรืออยากจะตัดใจ ให้หายไปจะลองแบบไหน แต่เค้าเต็มใจจะดูแล และเอ็นดูเสมอ มีปัญหาอะไรขอให้บอก ปรึกษากันได้ เป็นกำลังใจให้เสมอคะ อย่างที่เคยเป็นมาตลอด ใช่คะ ช่วงแรกๆเราขอให้เค้าเป็นกำลังใจ เมื่อคืนบทสนทนาจบที่เราต้องกลับไปเป็นลูกศิษย์ อาจารย์ ที่ดูแลกันเป็นพิเศษระดับนึง กับการที่แฟนเค้าจะมาหาแล้วด้วย
        จริงๆรายละเอียดมีย่อยกว่านี้นิดหน่อยคะ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะพิมพ์แล้ว เรายังรับไม่ได้ แต่ผลการกระทำ สิ่งที่ทำมา วันนี้เราต้องยอมรับคะ และให้มันเป็นบทเรียน จากการทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องในหลายๆอย่าง แผลมันยังสด ยังคิดถึงเค้ามาก เมื่อคืนนี้ เรานอนไป เราปวดหัวมาก และเราก็ฝันถึงเค้า พอตื่นมามันไม่ใช่ความจริง คิดถึงเค้ามากก อยากเจอ อยากกอดเหมือนเดิม แม้รู้ว่าการมีความสุขชั่วครู่ชั่วคราว จะทำร้ายเรามากขนาดนี้แต่ตอนนี้เรายอม เรานอนไม่หลับ เราตื่นมาแต่เช้า นอนบนเตียง และเราก็มาเปิดคอมพ์พิมพ์พันทิป แบ่งปันเรื่องราวที่อัดอั้นและทรมาน ภายในใจ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ไม่อยากกินข้าว สอบก็รออยู่เต็มเลย การบ้าน งานการ มีแต่ทำไม่ได้เลย ทุกอย่างเหมือนพัง เราต้องรับให้ได้ รักครั้งนี้สอนและคงจะเป็นบทเรียนให้กับเด็กคนนึง โดยที่ตัวเราเองยังไม่รู้เลยว่าจะผ่านมันไปเช่นไร โดยที่ไม่มีเค้า ทำอย่างไรดีคะ ตอนที่พิมพ์ไปเราร้องไห้ไม่ออกเพราะเมื่อคืนเราก็ร้อง ตอนนี้มันกลายเป็นน้ำตาตกใน ความรู้สึกมันทรมาน ปวดใจ คิดเพียงแต่ที่ผ่านมา คืออะไร เราผิดเอง เราก้าวล้ำเส้นไปเอง

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกัน อยากได้กำลังใจมากๆเลยตอนนี้เพราะเรื่องนี้ยังคงเป็นความลับ ไม่มีเพื่อนคนไหนรู้คะ เพราะรู้ไม่ได้ เรายอมรับผลของการกระทำ เหมือนตายทั้งเป็น ไม่คิดเลยจะรักได้มากมายขนาดนี้ และครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นก้าวสำคัญในชีวิตของเด็กคนนึง และคงฝังใจไปตลอดคะ

ตอนนี้เราฟังเพลงนี้วนๆไปมา ตั้งแต่ 6โมงเช้ายัน จะ 8 โมงแค่เพลงเดียวและพิมพ์ต่อไป ไม่อยากลืมเค้า เพราะเค้ามีค่า เค้าดีกับเรา เพียงแต่ไม่อยากรู้สึกในสิ่งที่ไม่ถูกต้องอีกแล้ว เค้าคงไม่ได้เข้ามาอ่านแน่นอนคะ แต่อยากขอบคุณและอยากขอโทษที่เรียกร้องไปมากจนหมดโอกาส และสิ่งที่ทำอยู่ก็ไม่ถูกต้อง จะทำต่อก็เป็นสิ่งที่ผิด สถานะ บทบาท หน้าที่ เค้าคงคิดมาดีแล้วคะ เค้าเป็นผู้ใหญ่ ผ่านอะไรมาเยอะ แต่เรากำลังหัดเรียนรู้ และมันก็ได้สอนอะไรมากมายให้กับเรา ถึงแม้ไม่รู้ว่า จะผ่านไปอย่างไร เราจะต้องทำยังไงดีคะ หากยังเจอหน้ากันตอนเรียน อาทิตย์ละ 2ครั้ง ครั้งละ 1 ชม ครึ่ง หากแฟนเค้ามา จะอยู่ยังไง จุดไหนดีคะ แค่คิดว่าเค้าอยู่ด้วยกันมันก็เจ็บปวดทรมานไปหมดเลย

เราเองอาจจะจำแต่สิ่งดีๆ ความรู้สึกของตัวเองมากไปจน ลืมมองความจริง เค้าย้ำบ่อยๆว่ามันเป็นไปไม่ได้ ^^ มีครั้งนึงตอนไปข้างนอกด้วยกันเราถามเค้าว่า ทำไมเค้าถึงถามเราบ่อยๆว่า จะไม่เกลียดกันใช่มั้ย เราชอบตอบไปแบบเลี่ยงๆว่าไม่หรอกจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงคะ แต่ตอนนี้เค้าคงคิดว่าจากเมื่อคืนที่เราใช้อารมณ์ เราคงเกลียดและโกรธเค้า อาจจะเป็นเช่นนั้นจริง แต่พอตื่นมากลางดึก หนูคิดถึงอาจารย์มากนะคะ แม้จะไม่มีวันเป็นแบบก่อนๆแล้ว เราเคยถามเค้าทำไมถึงไม่อยากให้หายไป เค้าตอบมาว่า ก็สำคัญมากพอที่จะไม่ให้หายไป ยังอยากดูแล จนถึงแม้จะจบไปแล้ว อาจเป็นคนสนิทกัน แบบนี้จะดีกว่ามั้ย อย่าโกรธ อย่าเกลียดกัน แม้ถึงวันที่ต้องเปลี่ยน เค้าบอกมา เราพูดไม่ถูกเลยคะ แต่เราไม่เกลียดเค้าแล้วตอนนี้คิดถึงมากกว่า ทรมานด้วย เกลียดไม่ลงเลยจริงๆ ^^ เราจะพยายามปรับใจ ทำใจ แม้มันไม่รู้ว่าจะหายดีมั้ย อยากกลับมาให้ปกติที่สุด ให้กำลังใจกันหน่อยนะคะทุกคน.

https://www.youtube.com/watch?v=2zRA1wAcrWg

หัวใจเป็นคนเลือกเอง ^^