ผมอยากถามครับการที่บางทีถ้ารักมากเกินไปจะทำให้เค้าอึดอัดหรือป่าวครับ
ตัวผมเองอะอยากทำทุกอย่างให้คนที่ผมรักเค้าพอใจ ทุกคนครับอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคนที่เรารักแต่ผมไม่เข้าใจเลย ทุกวันนี้ผมรักมากเกินไปหรอไม่รู้ว่าเค้าอึดอัดหรือป่าว
ผมจะเล่าให้ฟังครับในฐานะที่ผมก็เป็นผู้ชายไม่รู้ในประเทศไทย มีผู้ชายนิสัยแบบผมรึป่าว
คือ
ผมเป็นคนยอมแฟนครับยอมทุกเรื่องที่จะยอมได้แต่กับคนอื่นผมไม่เคยยอมใครเลย
ผมเป็นคนงี่เง่าครับแต่แค่กับแฟนเพราะผมรู้สึกว่ากับคนนี้เราทำแบบนี้ได้แต่กับคนอื่นผมไม่เคยครับเพราะผมไม่ไว้ใจ
ผมเป็นคนอยากได้ยินคำอธิบายครับทั้งที่รู้คำตอบแต่ก็อยากได้ยินจากปากแต่กับคนอื่นผมช่างเค้าครับเพราะผมก็ไม่ได้สนใจ
ผมเป็นคนที่อ่อนแอครับ อ่อนแอทางความรู้สึกแต่ผมเป็นแค่กะแฟนคนเดียวครับ กลัวครับคือกลัวผมกลัวโดนเค้าหายไปครับ บางคนอาจจะมองว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวจะเป็นไรไป ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าการรักคนนึงมากที่สุดจะเป็นยังไงแต่ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ผมจะอยู่ด้วยแล้วสบายใจเอาง่ายๆคือมีความสุขมากกับการที่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเที่ยวเล่นกิน แต่ในอีกมุมนึงเวลาทะเลาะกันก็โครตเสียใจเลยครับในทุกๆครั้ง ผมคบกับเค้ามา 8 เดือนครับเราสนิทกันเร็วมากไม่รู้ทำไม บางคนคบเป็นปีรู้จัก2-3ปียังไม่สนิทเท่านี้เลยครับ เค้าเคยบอกเลิกผม 2ครั้งแล้วครับ คือเราเจอหน้ากันเกือบทุกวัน ตอนนี้ผมอายุ 20 แฟนผม 19 เรียนมหาลัยครับแต่คนละที่แต่บ้านอยู่ใกล้ๆกันขับรถไปหาไปเจอกันแทบจะทุกวัน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมร้องไห้ทุกครั้ง  มันเสียใจอะครับไม่รู้ทำไมนะ คือแต่ก่อนผมโครต playboy เลยเที่ยวกลางคืนมีผู้หญิงเข้ามาให้คุยให้เล่นตลอด ไม่เหงาครับแต่ก่อนผมไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครเลย จนมาคนนี้เนี่ยไม่รู้ว่าเหตุผลเพราะอะไรนะกับการที่สเป็คก็ไม่ใช่ นิสัยก็ไม่ค่อยถูกใจสักเท่าไหร่แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมกันนะผมถึงพยายามจะปรับตัวเข้าหา ทั้งๆที่บางคนเพื่อนหรือใครๆก็บอกว่าหาใหม่ก็ได้ปะคนนี้อาจจะไม่ใช่สำหรับไม่ใช่แบบที่คิดก็ได้ เพื่อนๆจะบอกทุกครั้งตอนที่ผมเสียใจและไปปรึกษามันตอนช่วงแรกๆที่ผมบอกว่า เคยโดนบอกเลิกมา2ครั้งอะ ครั้งแรกทะเลาะกันเรื่องแบบไร้สาระ คือเรื่องรูป ((ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปมากจะหวงทุกรูปในกล้องห้ามลบ> คือผมเองอะตั้งใจไว้ว่าจะเก็บรูปไปเรื่อยๆทุกๆรูปเอาไว้เผื่อเวลาผ่านไปมานั่งย้อนดูมันน่าจะมีความสุขดีแต่ผมไม่ได้บอกเค้าไว้ไงว่าผมคิดผมจะทำอะไร) )
วันนั้นผมถ่ายรูปให้เค้าละเค้าเอากล้องไปดู เค้าบอกอ้วนทั้งๆที่ความจริงน่ารักนะ เป็นเรื่องนึงที่ทุกวันนี้ผมยังไม่เข้าใจผู้หญิง และคือเค้าก็เลยลบ ผมแบบเป็นคนปากไม่ค่อยดี ถามจะลบทำไม ก็เลยเถียงไปเถียงมา ขับรถกลับมีปากเสียงมากมายคือเค้าจะเลิกกับผม ผมก็พยายามถามแล้วถามอีกนะ เค้าพยักหน้า คือตอนนั้นผมใจเย็นแล้วครับผมเลยบอกโอเคร นี่เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วใช่ไหม เค้าก็พยักหน้าละก้มเหมือนจะร้องไห้ ผมเลยบอกเค้าไป งั้นเรามาเป็นแฟนกันใหม่ไหม ลองลืมคนเก่าคนนั้นไปลองมาคบดกันใหม่ได้ไหม ใจดีสู้เสือมากครับตอนนั้น เค้ากอดผมแล้วก็ร้องไห้ เป็นครั้งนึงครับที่ผมผ่านมาได้ ส่วนครั้งที่สองทะเลาะกันทีาห้างครับละผมขี้น้อยใจไง เถียงกันผมบอกเดี๋ยวผมจะกลับเองคือผมแพ้คำพูดตัวเองครับกับการที่บอกว่ามาด้วยกันต้องกลับด้วยกัน ผมเดินกลับครับเดินจริงๆฝนก็ตก เอาตรงๆคือตอนนั้นประชดครับ ทำตัวจะเป็นผู้ชายใจนักเลงพูดแล้วพูดเลย ครับผมพอกลับมาบ้านโทรสัพเข้าครับ แบบกลับมาทะเลาะกันในโทรสัพอีก เหมือนเค้าบอกแบบมาเที่ยวด้วยกันก็ทะเลาะกันตลอดละก็ทุกครั้งผมร้องไห้ตลอด คือนำ้ตามันไหลเองครับมันเก็บไม่ไหวจริงๆ แต่ผมขอเค้าไว้ขอไม่เลิกครับในครั้งนั้น ผมก็ขอตัวเองไว้ด้วยว่าจะทำทุกวันให้ดีที่สุดทำให้ไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้เค้าคิดที่จะเลิกกับผมได้อีก ถ้าเค้ายังมีความคิดนี่อยู่โผล่ขึ้นมาอีกผมจะพิจารณาตัวเองในหลายๆอย่างครับ ให้ดีขึ้นไปบางทีผมก็คิดว่าถ้ายังมีอีกผมคงอาจจะไม่ยื้อเค้าไว้ถ้าเค้าอยากจะไปจริงๆในบางทีผมคิดนะ เราผูกเค้าไว้กะเราเค้าจะไปเราดึงเค้าไว้ให้อยู่กับเรา เหมือนเพลงเชือกวิเศษเลยครับ ดึกไว้และทำดีกับเค้าปรับอะไรๆให้มันดีขึ้น ถึงตอนเราดึกเชือกให้อยู่กับเรามันจะยากแค่ไหนจะเจ็บมือขนาดไหนก็ตาม ในวันที่มันจะขาดแล้วเค้าจะหนีไปเราก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องตามในเมื่อเค้าอยากจะไปเราไม่ควรยื้อเค้าไว้ให้ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่มันต้องดีที่สุดแล้วจริงๆ ตัวผมเองเป้นคนมีความพยายามไม่สิ้นสุดซะด้วยสิ ผมเคยคิดแบบนั้นไว้แต่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย วันนั้นเปนไงไม่ได้คิดไว้เลย เพราะคิดอย่างเดียวมันคงมีวันสุดท้ายที่ดีที่สุด ตอนนี้ผมพยายามจะทำตัวให้ดีทั้งนิสัยและผิวพรรณหน้าตาและก็อะไรหลายๆอย่าง ยอมเปลี่ยนตัวเองจากคนนิ่งๆเป็นคนที่เห็นอะไรขำได้ก็ขำ เพราะเค้าเคยบอกผมไว้ว่าจะไปซีเรียสทำไม หัวเราะอะดีจะตาย เค้ากลายเป็นหนึ่งกำลังใจที่ดีมากมากให้ผมเลย ผมพยายามปรับตัวพยายามจะเข้าใจอะไรปล่อยผ่านได้ก็ปล่อย ในหลายๆอย่างผมเคยนะแบบโกรธแต่ก็ทำเป็นช่างมันเหอะแต่เป็นแค่กับคนนี้นะ เวลาผมโกรธอะไร เค้าแค่มาง้อนิดหน่อยผมก็ละลายแล้ว คือหายง่ายเลยบางเรื่องก็หายง่ายๆซะงั้น แต่ผมเป็นคนที่แบบถ้าเค้าโกรธอะไรผม ผมก็จะง้อง้อไปอย่างงั้นจนกว่าจะหาย ไม่รู้สิคือไม่อยากให้มันผ่านไปนานบางทีข้ามวันนะใจจะขาดไม่สบายใจเลยเค้าเคยพูดกะผมนะว่านี่ก็ง้อจังเลยจะง้ออะไรนักหนา ผมบอกจะง้อไปเรื่อยๆจนกว่าจะหายโกรธจะเป็นแบบนี้แหละวันแรกเป็นยังไงไม่ต้องห่วงจะเป็นแบบนี้แหละ คือมันรู้สึกไม่ดีครับกับการต้องมีใครมาโกรธเรามางอนเรา ผมหรอง้องั้นแหละจนกว่าจะหายเคยมีวันนึงผมไปกินเหล้ากะเพื่อนคือไม่ได้ตั้งใจไปกินนะตอนแรกอะพาเค้าไปด้วยและบอกว่าจะกลับพร้อมกัน และคือมีเหตุการที่แบบไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่เลยบอกพวกเพื่อนไปว่า เดี๋ยวกูไปส่งแฟนก่อนละกลับมาคือแฟนผมมีเรียนตอนเช้าครับในวันรุ่งขึ้นเค้าไม่พูดไร ผมก็เอ๋อๆอยู่แล้วไม่ได้คิดไร พอไปส่งถึงบ้านอะไรเส็ดผมกลับไปที่ร้านคุยไลน์ครับเหมือนมีสัมผัสพิเศษที่รับรู้ได้ว่าไม่ปกติ ครับนั้นแหละคุยไปคุยมาอ่อ เค้าบอกผมว่า ไหนบอกจะกลับบ้านด้วยกันถ้าจะกินตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ว่าอยู่แล้ว ผมนี่สตั้นครับกับความผิดของตัวเองร้องไห้โวกเวกโวยวายเมาด้วยตอนนั้น ไลน์แฟนผมตอบบ้างไม่ตอบบ้างคือปกติที่พอผมไปเที่ยว(นานๆที) ก็จะคุยไลน์ตอบไลน์ตลอดเหมือนเดี๋ยวนี้ผมไปกินกะเพื่อนไม่สนุกเหมือนก่อนคือต้องมีแฟนไปด้วยไม่งั้นมันเหมือนห่วงๆแปลกๆเหงาๆอะครับ เล่าต่อคือวันนั้นเค้าไม่ตอบไม่อะไรผมนี่ว้าวุ่นครับ ดราม่าเลยแฟนงอนเพราะความผิดของตัวเองเพื่อนก็บอกใจเย็นๆ ตอนนั้นตี4ครับ ร้านปิดหมดแล้วคือเมาจัดอะเพื่อนๆผมส่วนตัวผมกินไม่เยอะเท่าพวกมัน ร้องไห้จนสร่างหมดแล้วครับ เพื่อนในกลุ่มทุกคนบอกใจเย็นๆอย่างเดียวแต่มันดันมีอยู่คนนึงบอกมาว่าถ้ารอถึงพรุ่วนี้ไม่ไหวรอที่จะคุยกับเค้าไม่ไหวไปเลยตอนนี้ไปบ้านเลยรอหน้าบ้านอะ ผมคิดเลยเออเว้ยง้อเลยให้ถึงที่สุดแฟนเพื่อนผมอะ มีไลน์แฟนผม ที่เนี้ยทำแผนการง้อครับให้แฟนเพื่อนไลน์ไปบอกแฟนผมประมานตี5 ว่าผมไปรออยู่หน้าบ้าน เข้าแผนครับผมไปถึงบ้านเค้าตี5กว่าๆจอดรถหน้าบ้านเปิดกระจก หลับครับง่วงมากหลับตอนไหนไม่แน่ใจแต่อยู่ดีๆมีคนมาปลุกครับ แฟนผม บอกมาทำไรเนี้ยมาตั้งแต่ตอนไหนได้นอนบ้างรึยัง ค่อยคุยก็ได้ป่าวตอนเช้า แต่ผมคิดไงกลัวแบบปล่อยจะไม่หายผมยิ่งเอ๋อๆอยู่เลยบอกเค้าว่ามาง้อ ตอนนั้นน่าจะ7โมงแล้วหล่ะ ผมเลยแกล้งถามละรู้ได้ไงมาหา เค้าบอกมีพี่ไลน์มาบอกตื่นมาเปิดอ่านพอดีเลยลงมาดู มาจริง55555 และครั้งนั้นเค้าก็หายโกรธแบบไม่มีเงื่อนไข คือผมคิดนะว่าถ้าสมมุติมีอะไรให้ต้องง้อผมก็จะง้อจะหาวิธีทุกวิธี อะไรโรแมนติกๆก็พยายามจะทำ สิ่งที่ผมกลัวตอนนี้ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะไปมีคนใหม่หรือจะทนกับสิ่งที่เค้าคือทำการงอแงของผู้หญิงคนนี้การเหวี่ยงโดยไม่รู้สาเหตุ การหงุดหงิดเวลาหิวผมไม่กลัวหรอกนะว่าผมจะทนได้หรือไม่ แต่ผมมีวิธีนะ พอเวลาที่ผมทนไม่ได้อะผมจะพักละคุยกับตัวเองแปปนึงละก็โอเครและ แต่ผมกลัวก็คือ กลัวเค้าจะทิ้งผมไป ผมกลัวแค่นี้จริงกลัวว่าถ้าวันนึงเค้าจะหายไปผมคงเหงามากๆแน่ๆเลยเพราะทุกวันนี้พอผมไม่ได้คุยกับเค้าผมก็ไม่รู้จะคุยกับใครเลยเพราะคุยกับเค้าอะโครตมีความสุขเลยเค้าไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกผมรักของผมเองมั้งไม่รู้สิผมชอบทุกอย่างที่เป็นเค้า... ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ยังไม่รู้ถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้คำตอบของตัวเองเลยว่าทำไมผู้ชายที่แต่ก่อนเคยลั้ลลาอย่างผมต้องมายอมผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ด้วย เพราะรักจริงๆหรอ ?  เค้าจะอึดอัดไหมกับการที่ผมเป็นแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนได้ผมควรต้องทำยังไงครับ