หลังจากที่เถียงกับตัวเองมานานมาก วันนี้ขออนุญาตมาถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิปหน่อยค่ะ ไม่ค่อยแน่ใจในความรู้สึกเลย คืออย่างงี้ค่ะ ลองกลับมาทบทวนตัวเองดู เราชอบบอกเลิกแฟนตอนทะเลาะกัน มันเป็นความรู้สึกว่า มันไม่อยากไปต่อ มันคุยกันไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนเราก็คุยไม่รู้เรื่อง เขาก็เหมือนจะไม่รู้เรื่อง(หรือเราอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดก็ได้) ช่วงนึงมันเคยดีนะคะ เขางอนอะไรไร้สาระเราก็เต็มใจง้อ เต็มใจแบบไหน เต็มใจแบบแรกๆก็ไม่ค่อยโอเค แต่พอเห็นเขาจะหายงอน มันก็โอเคเองค่ะ ยิ้มได้ เขาบอกเขาอยากให้เราง้อ มันรู้สึกดี แต่บางทีความคิดมันก็เปลี่ยนอ่ะ มันมีความคิดว่า เราก็เหนื่อยนะ งอนบ่อยจังอ่ะ คือแฟนเราเนี่ยเป็นคนขี้หึงค่ะ เขาห้ามเราคุยกับผู้ชายทุกคน(เป็นบางครั้ง) แต่ทุกวันเขาจะห้ามเราคุยกับเพื่อนผู้ชาย ตัวย่อป.และบ. และทุกวันเราต้องบันทึกเสียงไว้ตลอด เราก็อึดอัดแหละค่ะ ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย พอวันนึง เขาไปอ่านเจอกระทู้คล้ายการกระทำของเขาที่ทำแบบนี้ เขาก็เหมื่อนจะมาพูดคุย สุดท้ายเราก็ยอมรับว่ามันอึดอัด แล้วถ้าทำแบบนี้ต่อไปเราอาจจะไปนะ เราขอให้เขาเลิกทำแบบนี้ได้ไหม เลิกให้เราอัดเสียง เราจะคุยกับใคร ปล่อยหน่อยได้ไหม เราเหมือนไม่ได้รับความไว้ใจจากเขาเลยอ่ะ พอมาวันนี้เขาก็งอน เราก็ง้อ ตอนแรกๆเราก็ไม่ค่อยโอเคแล้วอ่ะ มันอึดอัด พอง้อไปเรื่อยไปเราก็เริ่มปรับอารมณ์ได้ แต่แบบเราก็ง้อยาวแล้วนะ เรายังไม่หาย มันแค่เรื่องที่คาสายกันแล้วเราไม่ได้ยินเสียงเรา แล้วเขาก็เงียบไป คือเราไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ยินอ่ะ พอเขาเงียบเขาก็นึกว่าเขาคงทำอะไรอยู่ เพราะตอนนั้นที่เขาเงียบ เขาก็เล่นเกม ทีแรกเราก็นึกว่าเขาไม่ได้ยินแหละค่ะ เราเลยลองทำอะไรให้ได้ยินเสียงดู ต่อๆแล้วแบบพอเริ่มง้อยาว เราก็ถามเขาไปว่าที่พิมพ์ไปยาวๆเนี้ย ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีเลยหรอ เขาบอกแล้วรูปล่ะ(ปกติคือถ้าเขาไม่หาย เราก็ส่งรูปนะคะแต่วันนี้มันไม่ว่าง ดูน้องอยู่ ถ้าว่างมือออกจากเปลกลัวว่าน้องจะตื่น มือนึงคุยกับเขา มือนึงก็ไกวเปลไป ) เราอธิบายไปแล้วว่าไกวเปลน้องอยู่นะ เราก็ลืมบอกเขาแหละว่ามือไม่ว่าง ด้วยความที่เวลาถ่ายรูปต้องหามุมดีๆหน่อยอ่ะค่ะ ไม่งั้นไม่เห็นหน้า หรือไม่ก็ภาพไม่สวย ทีนี้เขาบอกหายแล้ว แต่เราไม่เชื่อ เราก็แบบ ที่เราพยายามพิมพ์ง้อมาทั้งหมด มันเปล่าประโยชน์เลยใช่ไหมอ่ะ เราเริ่มอยากอยู่คนเดียวอีกครั้ง รอเวลาใจเย็น แต่ผ่านไปหลายชั่วโมงเรายังไม่ใจเย็นเลย ยังอยากจะอยู่คนเดียว ไม่อยากคุยกับเขา เกลียดนิสัยตัวเองนะคะไม่อยากคุย แต่ไม่อยากปล่อยเขาไป เวลาที่เขาร้องไห้เขาบอกทรมาน(ต่างกับเรา เรากลับสบายใจ) คิดถึงเขานะ แต่ขี้เกียจทะเลาะ ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้(ขอบคุณมากค่ะ ถึงจะไม่ค่อยมีคนขยันมาอ่านเรื่องไร้สาระก็เถอะ)พอบอกได้ไหมคะ ว่าความจริงแล้วเราต้องการอะไรกันแน่