เพื่อนๆ เคยตัดใครออกจากชีวิตแบบที่เราตัดดาวพลูโตไหมคะ แล้วพอมันโคจรมาใกล้เราอีกที ก็กลับเป็นเราที่เป็นฝ่ายไปแอบชอบดาวดวงนั้น...
สำหรับเรา...
เราเคยมีดาวพลูโตอยู่ดวงนึงค่ะ เมื่อ3-4ปีที่แล้ว เค้าเข้ามาในชีวิตเราช่วงที่เรากับดวงอาทิตย์ของเรามีปัญหาและกำลังห่างกันอยู่ เราเศร้า เราเหงา เราไม่มีใคร เราเลยคุยกับเค้า โดยที่ไม่ได้คิดอะไร รวมทั้งไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย เราพักการโคจรอยู่ที่ดาวดวงนั้นเพียงไม่กี่เดือน เค้าดีกับเราและทำให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นมาก แต่แล้ววันนึงเราก็เลือกที่จะกลับไปโคจรรอบดวงอาทิตย์ โดยที่ไม่ได้สนใจดาวดวงนั้นอีกเลย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันโคจรออกไปไกลจากเราตอนไหน ไม่รู้ถึงความรู้สึกหรือความโดดเดี่ยวที่มันต้องเจอ เราสนใจแต่ดวงอาทิตย์ที่เรารัก ถึงแม้ว่ามันจะร้อนจนทำร้ายเราได้ในบางครั้ง แต่เราก็เต็มใจที่จะอดทน แตผ่านไปไม่นานประมาณ1-2ปี ดวงอาทิตย์ของเราก็ค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไป
หลังจากนั้น เรากลายเป็นโลกที่มืดสนิทไปทั้งใบ ดวงอาทิตย์ไม่กลับมาอีกแล้ว ไม่มีความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ เราออกเดินทางไปรอบจักรวาล ลองโคจรรอบดวงดาวต่างๆ เพื่อตามหาแสงสว่าง ความอบอุ่น และดาวที่เหมาะกับเราที่สุด แต่อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องโคจรออกมา ทุกครั้งที่เราต้องเปลี่ยนวงโคจร เราจะนึกถึงดาวพลูโตดวงนั้นมาตลอด ดาวที่ให้ความอบอุ่นกับเราได้ อาจจะไม่ใช่ความอบอุ่นทางกายและไม่มีแสงสว่างสดใสเหมือนกับดวงอาทิตย์ แต่สิ่งที่ดาวดวงนั้นให้เราได้ มันคงเป็นความอบอุ่นทางความรู้สึก แบบที่เราไม่เคยได้รับจากดวงอาทิตย์หรือดาวดวงอื่นๆเลย แต่ดาวดวงนั้นก็ไปไกลจากเรามากแล้ว มากเกินกว่าจะบังเอิญโคจรมาเจอกันอีกครั้ง เราพยายามจะเข้าใจและตามหาดาวดวงใหม่ แต่แล้ววันนึงดาวพลูโตที่เคยหายไป ก็เปลี่ยนวงโคจรกลับมาใกล้เราอีกครั้ง
เคยแอบชอบ"ดาวพลูโต"ของตัวเองไหมคะ?
สำหรับเรา...
เราเคยมีดาวพลูโตอยู่ดวงนึงค่ะ เมื่อ3-4ปีที่แล้ว เค้าเข้ามาในชีวิตเราช่วงที่เรากับดวงอาทิตย์ของเรามีปัญหาและกำลังห่างกันอยู่ เราเศร้า เราเหงา เราไม่มีใคร เราเลยคุยกับเค้า โดยที่ไม่ได้คิดอะไร รวมทั้งไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย เราพักการโคจรอยู่ที่ดาวดวงนั้นเพียงไม่กี่เดือน เค้าดีกับเราและทำให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นมาก แต่แล้ววันนึงเราก็เลือกที่จะกลับไปโคจรรอบดวงอาทิตย์ โดยที่ไม่ได้สนใจดาวดวงนั้นอีกเลย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันโคจรออกไปไกลจากเราตอนไหน ไม่รู้ถึงความรู้สึกหรือความโดดเดี่ยวที่มันต้องเจอ เราสนใจแต่ดวงอาทิตย์ที่เรารัก ถึงแม้ว่ามันจะร้อนจนทำร้ายเราได้ในบางครั้ง แต่เราก็เต็มใจที่จะอดทน แตผ่านไปไม่นานประมาณ1-2ปี ดวงอาทิตย์ของเราก็ค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไป
หลังจากนั้น เรากลายเป็นโลกที่มืดสนิทไปทั้งใบ ดวงอาทิตย์ไม่กลับมาอีกแล้ว ไม่มีความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ เราออกเดินทางไปรอบจักรวาล ลองโคจรรอบดวงดาวต่างๆ เพื่อตามหาแสงสว่าง ความอบอุ่น และดาวที่เหมาะกับเราที่สุด แต่อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องโคจรออกมา ทุกครั้งที่เราต้องเปลี่ยนวงโคจร เราจะนึกถึงดาวพลูโตดวงนั้นมาตลอด ดาวที่ให้ความอบอุ่นกับเราได้ อาจจะไม่ใช่ความอบอุ่นทางกายและไม่มีแสงสว่างสดใสเหมือนกับดวงอาทิตย์ แต่สิ่งที่ดาวดวงนั้นให้เราได้ มันคงเป็นความอบอุ่นทางความรู้สึก แบบที่เราไม่เคยได้รับจากดวงอาทิตย์หรือดาวดวงอื่นๆเลย แต่ดาวดวงนั้นก็ไปไกลจากเรามากแล้ว มากเกินกว่าจะบังเอิญโคจรมาเจอกันอีกครั้ง เราพยายามจะเข้าใจและตามหาดาวดวงใหม่ แต่แล้ววันนึงดาวพลูโตที่เคยหายไป ก็เปลี่ยนวงโคจรกลับมาใกล้เราอีกครั้ง