เรามีปัญหากับตัวเองมากตอนนี้ คือตอนนี้เราเรียนพยาบาลอยู่ปี 4 แล้ว อีกไม่กี่เดิอนก็จะจบ
ขอเล่าย้อนกลับไปตอนที่เลือเรียนพยาบาลตอนปี 1 ก่อน ตอนสอบเข้าเรามั่นใจมากว่าเราอยากเรียน เรามุ่งมั่นมาก จนสอบเข้าในที่สุด
พอเข้าปี 1 การเรียนเป็นแบบทฤษฎี เราก็เรียนไปเรื่อยๆ คะแนนดีบ้างไม่ดีบ้าง ตามประสาคนเรียนธรรมดา
พอปี 2 เริ่มฝึกบนหอผู้ป่วย วันแรกที่ขึ้นฝึก เราเจออาจารย์ที่ค่อนข้างกดดัน เราร้องไห้ทุกวันที่ขึ้นฝึก ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบวิชาชีพนี้ เรามีความสุขทุกครั้งที่จะทำให้คนไข้ดีขึ้น เราไม่กลัวที่จะต้องเช็ดตัว เช็ดอึให้ เรามีความสุขเสมอที่ทำ แต่เราไม่ชอบความกดดันที่มาจากอาจารย์และพี่ๆพยาบาล เราเคยคิดที่จะไม่เรียนแล้ว แต่ด้วยความที่ว่า อุตส่าห์เรียนมาตั้ง 2 ปี จะซิ่วไปก็คงเสียดาย จน มาถึงปี 3
พอถึงปี 3 การเรียนก็หนักขึ้น อาจารย์ก็โหดมากขึ้น ความเครียดก็มากขึ้น เราคิดตลอดว่าเราไม่อยากเรียนแล้ว แต่ด้วยการเอาแต่คิดว่าอุตส่าห์เรียนมาตั้งหลายปี ทำให้เราทนเรียนมาจนถึงปี 4
ปีนี้ซึ่งเป็นปีสุดท้าย เราก็ได้ขึ้นฝึกบนหอผู้ป่วยตามเดิม เรารู้สึกตื่นเต้น เราอ่านหนังสือไปเยอะมากกว่าที่ผ่านๆมา เราตั้งใจมาก แต่พอเราขึ้นฝึก เรากลับได้คำด่าจากอาจารย์ซึ่งเราก็ไม่ได้ตั้งใจ และบางอย่างเราก็ไม่เคยรู้มาก่อน โดนพี่ๆว่า จนรู้สึกว่า เรากำลังทำอะไร ทำไมเราต้องมาทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ณตอนนี้ เราไม่มีความสุขเลยสักวันที่ขึ้นฝึก เราต้องฝืน ต้องยิ้ม ทั้งๆที่เรากลับมาร้องไห้ทุกวัน มันเครียดและกดดันมาก เราอยากจะลาออก แต่ก็ไม่ได้ มีพ่อแม่ที่คาดหวังให้เราเรียนจบ เราไม่มีทางเลือก เรายังต้องทนทำมันต่อไป เพราะอีกไม่กี่เดือนจะจบแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราคงจะซิ่วไปตั้งแต่รู้ตัว
เรามีความสุขที่จะทำให้คนไข้ดีขึ้น แต่เราไม่มีความสุขที่ต้องอดทนกับความกดดันที่คนอื่นมอบให้เรา ทั้งๆที่เราพยายามแล้ว เราเสียใจที่เลือกทางมาผิด แต่เราก็เปลี่ยนทางไม่ได้แล้ว ก็คงต้องสู้ต่อไป ส่วนอนาคตของเราก็คงต้องมาดูกันว่าเราจะเลือกเดินทางไหนได้บ้าง.......
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ไร้สาระของเรา
แต่เราอยากฝากข้อคิดให้น้องๆที่กำลังเดินตามหาฝัน เมื่อเจอว่าฝันนั้นไม่ใช่แบบที่เราต้องการ ให้รีบเดินถอยออกมาแล้วเดินหน้าหาฝันอื่นต่อไป จะได้ไม่เสียดาย เสียใจ และเสียเวลา
อยากระบาย........... เลือกผิดทาง
ขอเล่าย้อนกลับไปตอนที่เลือเรียนพยาบาลตอนปี 1 ก่อน ตอนสอบเข้าเรามั่นใจมากว่าเราอยากเรียน เรามุ่งมั่นมาก จนสอบเข้าในที่สุด
พอเข้าปี 1 การเรียนเป็นแบบทฤษฎี เราก็เรียนไปเรื่อยๆ คะแนนดีบ้างไม่ดีบ้าง ตามประสาคนเรียนธรรมดา
พอปี 2 เริ่มฝึกบนหอผู้ป่วย วันแรกที่ขึ้นฝึก เราเจออาจารย์ที่ค่อนข้างกดดัน เราร้องไห้ทุกวันที่ขึ้นฝึก ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบวิชาชีพนี้ เรามีความสุขทุกครั้งที่จะทำให้คนไข้ดีขึ้น เราไม่กลัวที่จะต้องเช็ดตัว เช็ดอึให้ เรามีความสุขเสมอที่ทำ แต่เราไม่ชอบความกดดันที่มาจากอาจารย์และพี่ๆพยาบาล เราเคยคิดที่จะไม่เรียนแล้ว แต่ด้วยความที่ว่า อุตส่าห์เรียนมาตั้ง 2 ปี จะซิ่วไปก็คงเสียดาย จน มาถึงปี 3
พอถึงปี 3 การเรียนก็หนักขึ้น อาจารย์ก็โหดมากขึ้น ความเครียดก็มากขึ้น เราคิดตลอดว่าเราไม่อยากเรียนแล้ว แต่ด้วยการเอาแต่คิดว่าอุตส่าห์เรียนมาตั้งหลายปี ทำให้เราทนเรียนมาจนถึงปี 4
ปีนี้ซึ่งเป็นปีสุดท้าย เราก็ได้ขึ้นฝึกบนหอผู้ป่วยตามเดิม เรารู้สึกตื่นเต้น เราอ่านหนังสือไปเยอะมากกว่าที่ผ่านๆมา เราตั้งใจมาก แต่พอเราขึ้นฝึก เรากลับได้คำด่าจากอาจารย์ซึ่งเราก็ไม่ได้ตั้งใจ และบางอย่างเราก็ไม่เคยรู้มาก่อน โดนพี่ๆว่า จนรู้สึกว่า เรากำลังทำอะไร ทำไมเราต้องมาทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ณตอนนี้ เราไม่มีความสุขเลยสักวันที่ขึ้นฝึก เราต้องฝืน ต้องยิ้ม ทั้งๆที่เรากลับมาร้องไห้ทุกวัน มันเครียดและกดดันมาก เราอยากจะลาออก แต่ก็ไม่ได้ มีพ่อแม่ที่คาดหวังให้เราเรียนจบ เราไม่มีทางเลือก เรายังต้องทนทำมันต่อไป เพราะอีกไม่กี่เดือนจะจบแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราคงจะซิ่วไปตั้งแต่รู้ตัว
เรามีความสุขที่จะทำให้คนไข้ดีขึ้น แต่เราไม่มีความสุขที่ต้องอดทนกับความกดดันที่คนอื่นมอบให้เรา ทั้งๆที่เราพยายามแล้ว เราเสียใจที่เลือกทางมาผิด แต่เราก็เปลี่ยนทางไม่ได้แล้ว ก็คงต้องสู้ต่อไป ส่วนอนาคตของเราก็คงต้องมาดูกันว่าเราจะเลือกเดินทางไหนได้บ้าง.......
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ไร้สาระของเรา
แต่เราอยากฝากข้อคิดให้น้องๆที่กำลังเดินตามหาฝัน เมื่อเจอว่าฝันนั้นไม่ใช่แบบที่เราต้องการ ให้รีบเดินถอยออกมาแล้วเดินหน้าหาฝันอื่นต่อไป จะได้ไม่เสียดาย เสียใจ และเสียเวลา