สวัสดีครับ แนะนำก่อนเลยว่าผมอายุ 18 ครับ ผมเป็นไบรท์ (เขียนแบบนี้ไหมหว่า) คือผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงครับ ไม่เคยคบผู้ชาย แต่เรื่องคือ ผมชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ตอนนั้นไปค่ายครับ เป็นค่าย รด ครั้งแรกที่เจอเขา เขาเป็นคนน่ารักมาก (คนละ รร) ในใจผมอะรู้เลยเขาใช่สำหรับผมมาก แต่ผมไม่ใช่สำหรับเขาอันนี้ก็รู้เลยเหมือนกัน ตอนนั้นได้แต่มองกับเก็บอาการ เพราะเพื่อนผมก็ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็น และผมก็ไม่ได้ตุ้งติ้งอะไร แต่จากวันนั้น ครั้งแรกที่ผมเจอเขา มันทำให้อยากรู้จักกับเขามากขึ้นมากๆ ผมรู้แค่ชื่อโรงเรียนเขา ตอนกลับบ้านเลยมาลองหาเพื่อนในเฟสจากเฟสเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเขา สุดท้ายก็เจอครับแต่ไม่ได้แอ็ดไป (ลืมบอกไปตอนนั้นปี 57) ผมก็เฝ้าคิดถึงเรื่อยๆ จนมาตอนนี้ ผมเลยตัดสินใจแอ็ดเขาไป (ปี 58) ไม่กี่วันเขาก็รับแอ็ดครับ ฟีลคนแอบชอบใครแล้วเขารับแอ็ดคงไม่ต้องบอกครับว่าดีใจขนาดไหน แต่ยังไงผมก็ไม่กล้าทักเขาอยู่ดี เขาดูเฟรนลี่และมีแฟนเป็น ผญ. แต่จริงๆแล้วผมก็พอรู้ว่าเขาเป็นหรือไม่เป็น แต่คนมันชอบใจมันอยากหวัง ใจมันอยากรู้สึก ผมห้ามไม่ได้ ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่อยากระบายครับ จะว่าอึดอัดไหมก็ไม่อึดอัดอะไร นอกจากไม่กล้าบอกใครเท่าไหร่ ใครที่เป็นแบบผม อยากจะโทษตัวเองไหมครับ? โทษตัวเองที่ว่าไปรู้สึกอะไรกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ผมอยากจะโทษตัวเองเหมือนกันนะ แต่มานึกดูอีกทีเราเลือกเกิดไม่ได้ใช่ไหม? เป็นแบบนี้มันไม่ใช่อุปสรรคการดำเนินชีวิตใดๆเลยนอกจากใจมันไปรู้สึกกับคนกับสิ่งที่โอกาสจะเป็นไปได้มันไม่มี แน่นอนผมคงไม่ได้อยากเป็นคนที่รักได้ทั้งเพศชาย และเพศหญิง ผมก็อยากปกติๆแบบคนทั่วๆไปนั่นแหละครับ   
เอาจริงๆผมแค่รู้สึกว่าเพราะเราเป็นแบบนี้รึเปล่าเราถึงไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขา