ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เรื่องมันเริ่มจากที่เรามาเรียนมหาวิทยาลัยไกลบ้าน ไกลพ่อแม่
ตอนเราเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ มันก็ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ เราก็มีความสุขดี สนุกมากกับชีวิตมหาวิทยาลัย เข้ากับเพื่อนๆได้ดีมาก เรียกว่าเป็นตัวฮาตัวพีคในภาควิชาเลยก็ว่าได้ ตอนอยู่หอเราก็อยู่หอในกับเพื่อนภาควิชาเดียวกันอีกสองคน ทำให้เราสนิทกันมาก แต่เนื่องด้วยความสนิท ทำให้เรารักเพื่อนเรามาก เราเลยน้อยใจเพื่อนบ่อยมาก เพราะเพื่อนสองคนชอบไปไหนมาไหนด้วยกันและทิ้งเราไว้คนเดียว รวมถึงเราโลกส่วนตัวสูงด้วย ทำให้เราทะเลาะกัน ช่วงที่ทะเลาะกัน (ประมาณปี 2) เราก็ยังอยู่หอเดียวกันนะคะ แต่ไม่ได้คุยกันกับเพื่อน เพื่อนในภาควิชาก็รู้ว่าเราทะเลาะกัน เพื่อนในภาควิชาก็เลยไม่ค่อยยุ่งกับเรา ทำให้เราต้องแยกตัวออกมาคนเดียว และเก็บตัวมากๆ ช่วงนั้นกลับมาจากเลิกเรียน เรากลับมาโทรคุยกับแม่และแฟนแล้วร้องไห้ให้เขาฟังตลอด สองคนนี้ก็จะรับรู้เรื่องเราดีที่สุดค่ะ ตอนนั้นคือร้องไห้บ้าคลั่งมาก (เวลาคุยโทรศัพท์จะไปคุยตรงทางหนีไฟ) คือช่วงนั้นมีความคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก (ดาดฟ้าหอเอื้ออำนวยมาก และช่วงนั้นคลั่งการฆ่าตัวตายก็เขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายด้วย) และมีความคิดจะซิ่ว แต่ก็สงสารแม่ค่ะ แม่ทำงานหนักมากเพื่อส่งเราเรียน เราเคยปรึกษาอาจารย์จะขอซิ่วแต่อาจารย์ก้ไม่เห็นด้วยค่ะ จากนั้นมาเราก็ย้ายหอมาอยู่คนเเดียว เก็บตัว ไปไหนมาไหนคนเดียว มีปัญหาอะไรก็คุยแค่กับแม่และแฟน ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีเพื่อนที่สามารถระบายด้วยได้จริงๆ  เราเลยคิดว่าน่าจะมีผลกระทบมาจากความเครียดตอนนั้นหรือเปล่า เพราะไบโพลาร์สามารถเกิดจากความเครียดได้ (อ้างอิงจาก http://health.kapook.com/view533.html) เราเลยคิดว่าเราเป็นโรคนี้ แต่ไม่กล้าไปหาหมอ เพราะกลัวทั้งพ่อแม่ เพื่อน แฟน คนอื่นๆจะคิดว่าเรามโนไปเอง แต่เราลองเช็คตัวเองดูจากการอ่านในเว็บที่อ้างอิงไปอ่ะค่ะ บวกกับหลายๆเว็บที่อ่าน เราว่าเราเข้าข่าย และเราไม่แน่ใจว่าเกี่ยวมั้ย เพราะป้าและน้าเรา (ทางแม่) มีปัญหาเกี่ยวกับโรคทางจิต (ไม่แน่ใจเรียกถูกหรือเปล่า ที่เขาต้องไปรพ.ศรีธัญญา อ่ะค่ะ)
สิ่งที่เราคิดว่าเราเป็น คือส่วนแรก ส่วนที่อารมณ์ดีผิดปกติ
- เวลาเราอารมณ์ดี เราจะอารมณ์ดีมากๆ คือหัวเราะได้ตลอด และสนุกไปกับชีวิตสุดๆเหมือนชีวิตไม่เคยเจอความสุขมาก่อน แล้วจะช่างพูด(พูดกับคนอื่นนะคะ ไม่ใช่พูดคนเดียว) พูดไม่หยุด พูดจนน่ารำคาณ คือบางทีเราก็คืดนะว่าตอนนั้นเราเอาคำพูดมาจากไหนเยอะแยะ
-เวลาใครขัดใจเรา เราจะหงุดหงิดง่ายมาก แค่นิดๆหน่อยๆก็จะหงุดหงิด ชักสีหน้า หรือบางทีก็พูดออกไปเลยโดยไม่ได้ชั่งใจ และเราจะอารมณ์เสียง่ายมาก และแฟนเราก็จะต้องเป็นคนรองรับอารมณ์เราตลอด เหมือนเขาเป็นที่ระบายของเรา พอได้ลงที่เขาแล้วมันก็สบายใจขึ้น ( ตอนทำแล้วใส่อารมณ์กับเขา พอมานั่งคิดทีหลังก็รู้สึกผิดมากๆนะคะ แต่ตอนนั้นไม่เข้าใจทำไมระงับอารมณ์ไม่อยู่ ตอนนี้สงสารเขามากๆ) แต่แฟนเขาเข้าใจนะคะ เขาก็พยายามเข้าใจและอารมณ์ดีใส่เราตลอดเวลาเราเครียด (กลัวเหมือนกันว่าวันนึงเขาทนไม่ไหว เราจะไม่เหลือใคร T-T)
-เราจะเป็นคนเชื่อมั่นในความคิดตัวเองมากๆ เวลาคิดอะไรก้จะต้องเถียงเอาชนะให้ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่พอเย็นลงมันก็คิดนะคะ ว่าเราจะเถียงไปทำไม ยิ่งเวลาทำงานกับเพื่อนจะไม่ยอมเพื่อนมากๆ (แต่มาหลังๆนี้น้อยลงนะคะ แบบเพื่อนจะเอายังไงก็เอา ยอมๆไป จะได้เรียนจบไม่มีปัญหา ) แต่ถ้ากับแฟนหรือแม่เนี้ย จะเถียงจนชนะอ่ะคะ T-T มาคิดทีหลังก็รู้สึกตัวเองเลวมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไปทำไมเหมือนกัน
-กลางคืน เราจะไม่ค่อยนอนอ่ะคะ ชอบอยู่จนตีสามตีสี่ แต่กลางวันนี้จะเพลียมาก ง่วงมาก นอนทั้งวัน กลางคืนนี้ตาแจ้งเลยค่ะ พยายามนอนให้ตรงเวลานะคะ แต่มันนอนไม่หลับ นอกจากจะเพลียมากจริงๆถึงจะหลับ
- เรื่องใช้จ่ายฟุ่มเฟือยนี่ไม่แน่ใจ แต่ถ้าทำก็หมดไปกับของกินอ่ะคะ
- ข้อนี้ 18+ คือถ้าไม่เหมาะสมก้ขอโทษด้วยนะคะ เรื่องมีอารมณ์ทางเพศมากขึ้น คือข้อนี้ชัดมาก คือเวลาทั้งอยู่กับแฟนหรืออยู่คนเดียว เราก็จะมีอารมณ์ทางเพศมากๆ ยิ่งถ้าอยู่คนเดียวยิ่งน่ากลัวเลยค่ะ (เรายังกลัวตัวเองเลย) เราจะชอบช่วตัวเองมาก ช่วยเกือบทุกวัน ยิ่งวันเสาร์ อาทิตย์ บ้ามากๆ ช่วยเกือบทั้งวัน บางทีก็ 2-3 ชั่วโมงติดต่อกัน (ทำไปแล้วมานั่งคิดว่าทำไปทำไม บ้ามากๆ สุขภาพเสียด้วย) คือข้อนี้เรากลัวตัวเองมากๆ เคยทำตามคำแนะนำว่ามีอารมณ์ทางเพศให้หาอะไรทำ เราก้พยายามออกกำลังกาย เล่นเกม ทำนู้นนี่ แต่มันก้ยังเป็นอ่ะคะ
ส่วนที่สอง ส่วนของอารมณ์ซึมเศร้า
- ความเบื่อหน่าย ท้อแท้ อันนี้มาบ่อยมากค่ะ ยิ่งเวลาเรียน อ่านหนังสือสอบ อันนี้มาประจำ ชอบถามตัวเองว่าทำอะไรอยู่ เหนื่อยมั้ย ทำไปทำไม แล้วก็ร้องไห้ออกมาตลอด จนต้องโทรหาแม่กับแฟนประจำ ทั้งสองคนก็ปลอบตลอด เราสงสารคนสองคนนี้มากๆเลยคะ คือจะต้องมารับปัญหาของเราตลอด แต่เราก้ไม่ได้อยากเป็นภาระของใครนะคะ แค่เวลาแบบนี้มันต้องการใครสักคนที่รับฟังจริงๆ เพราะใจเรามันไม่ไหวแล้ว แต่ในใจก็สงสารเขาสองคนมากๆ
- เศร้า หดหู่ ไม่อยากทำอะไร อันนี้มาบ่อย พอๆกันคะ บางวันตื่นมา ทั้งที่ตั้งเป้าหมายไว้แล้วว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง ก็กลับกดๆโทรศัพท์ดู แปปๆ ก้เบื่อๆ ไม่อยากทำอะไร นอนต่อ ทั้งๆที่มีงานที่ต้องรับผิดชอบมากมาย บางทีตื่นมาแล้วก็นอนต่อไปจนถึงกลางคืน แล้วเวลานอนๆก็จะคิดเรื่องเศร้าๆ ทำไมเราไม่มีเพื่อน ทำไมชีวิตไม่สนุกเลย เบื่อ เซ็ง อยากอยู่เฉยๆ อยากหยุด บางทีก็คิดว่าตายแล้วเราจะไปไหนนะ แล้วเวลาตกนรกเราจะเจ็บมั้ย จะเหมือนในฝันมั้ย อะไรพวกนี้อ่ะคะ คือจะมาบ่อยมาก
-ความคิดความอ่านช้าลง เวลาเรียนอ่ะคะ เราจะเป็นคนทีเหม่อเวลาเรียนบ่อยๆ คือหูฟังอาจารย์นะคะ แต่ใจนี่ไปแล้ว เวลาเรียนจะมีสไลด์ เราก็ต้องจดทุกอย่าง จดแบบใจลอยๆ แต่ไม่เข้าใจ แล้วค่อยมาอ่านทีหลัง คืออยู่ในห้องคือเราต้องจดทุกอย่างที่เข้ามาในขีวิต เพราะเราจะจำอะไรไม่ได้เลย ต้องกลับมาอ่านทีหลังว่าวันนี้ต้องทำงานอะไรบ้างอาจารย์สอนอะไรไปบ้าง สมุดเล่มเล็กๆกับดินสอ จึงเป้นของที่อยู่ติดตัวเราตลอด ถ้าไม่มีจริงๆ ก็จะใช้สมุดโน้ตในโทรศัพท์ช่วย เราจะไม่ค่อยเข้าใจ เหมือนเข้าใจช้าลงอ่ะคะ แบบเวลาเพื่อนสั่งงานกลุ่ม เราจะต้องถามย้ำหลายๆรอบ จนบางทีเพื่อนรำคาณก็มี
-ส่วนกินไม่ได้นอนไม่หลับนี่ เราไม่ค่อยแน่ใจนะ แต่แบบสมมุติวันเสาร์ อาทิตย์ ไม่อยากทำอะไรก็นอนอยู่หอทั้งวัน หิวก็ไม่ออกไป จนรอสักทุ่มสองทุ่ม ถึงจะออกไปแล้วซื้อทีนึงก้เยอะมาก กินมื้อเดียว แต่ถ้าเป็นวันธรรมดาต้องไปเรียนก็กินที่มหาลัยตามปกติ แต่ก้จะกินเยอะนะคะ แบบเวลาเครียด เราก็จะระบายด้วยการกิน
- รู้สึกตัวเองไม่มีค่า อยากฆ่าตัวตาย รู้สึกตัวเองไม่มีค่านี่บ่อยมาก เราจะชอบเอาตัวเองไปเทียบกับเพื่อนๆในภาควิชาว่าแต่ละคนมีความเก่งแต่เราไม่มีอะไรเลย เรียนไปทำไมว่ะ คนอื่นๆเก่งกันหมด ทำไมเราต้องเป็นตัวถ่วงนู้นนี่ (เราเรียนได้ 3.6นะ ไม่ได้อวดนะคะ แต่บอกไว้เผื่อเป็นข้อมูลในการช่วยเราได้) แบบท้อใจว่าเพื่อนเก่ง ชอบเปรียบเทียบตัวเองว่าจะไปสู้คนอื่นได้ยังไง บางที่เครียดเรื่องเรียน หรือเรื่องส่วนตัวมากๆก็มีทำร้ายตัวเอง อยากฆ่าตัวตายก็มี แล้วเราก้ชอบทำร้ายร่างกายเวลาทะเลาะกับแฟนหรือประชดแฟนนะคะ (เราก็รู้นะว่ามันโง่ สงสารพ่อแม่ แต่ตอนนั้นพอได้ทำร้ายร่างกายตัวเองมันรู้สึกปลดปล่อย มันเครียดน้อยลง มันระบาย มันอึดอัดน้อยลง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม)

รวมๆแล้ว เราเลยสงสัยว่าตัวเองเป็นน่ะคะ ไม่อยากให้เป็นปัญหากับคนรอบข้าง สงสารคนรอบข้างมาก ที่เราจะต้องเป็นภาระของคนอื่น คือปกติจะร้องไห้บ่อยมาก เครียดเล้กๆน้อยๆ ทำงานกับเพื่อน เพื่อนไม่ให้เข้ากลุ่มก็เครียด ร้องไห้ ไม่มีเงินก็เครียด ร้องไห้ (แม่เราเขาทำงานหาเงินลำบาก ไม่ค่อยมีเงิน เราก็กู้กยศ.เรียนนะคะ แต่ช่วงนี้มันมีปัญหาเลยยังไม่ได้เงิน ทำให้เงินไม่พอ เราเลยเครียด เราเคยทำงานหาเงินช่วยแม่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วเพราะเรียนหนักขึ้น การบ้านมากขึ้นไม่มีเวลาไปทำ) แต่ที่เราไม่กล้าไปหาหมอเพราะกลัวโดนว่าว่าคิดไปเอง มโนไปเอง เลยอยากขอคำปรึกษาค่ะ ว่าเราเป็นโรคนี้หรือเปล่า แล้วจะมีวิธีแก้ได้หรือไม่ ถ้าเราเป็น แล้วถ้าเราไม่เป็นโรคนี้ มีโอกาสจะเข้าข่ายโรคอื่นๆมั้ย เช่น ซึมเศร้า แล้วจะแก้ไขอย่างไรดี
เราปรึกษาแฟนแล้ว แฟนก้บอกมีโอกาสเข้าข่ายแต่ก็ไม่แน่ใจ แต่ไม่อยากปรึกษาแม่ค่ะ กลัวแม่เครียด สงสารแม่อีก
ขอบคุณนะคะ ที่อ่านจนจบ กระทู้ยาวมาก แต่เราอยากทราบจริงๆ ไม่รู้จะปรึกษาใคร อย่างน้อยก็ได้ระบาย
หากมีตรงไหนไม่เหมาะสม หรือผิดพลาดก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ