สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตจริงของครอบครัวเรา และเราจะไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด
เรื่องที่เราจะเล่าให้เพื่อนๆฟังต่อไปนี้ ไม่มีการแต่งเสริมหรือพาดพิงถึงนิยายเรื่องไหนนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ
ย้อนเวลาไปเมื่อประมาณ 9 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ป.5 ค่ะ อายุ 11 ขวบได้ ครอบครัวของเรามีพ่อ แม่ เรา และก็พี่สาวเราค่ะ
ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวหาเช้ากินค่ำ ตอนนั้นพ่อเรามีอาชีพปล่อยพระให้เช่าค่ะ แต่จะไปตามพวกสนามหลวงบ้าง พญาไม้บ้าง เยาวราชบ้าง
แล้วแต่ว่าเค้าจะไปที่ไหนในแต่ละวันค่ะ ส่วนแม่เรามีอาชีพรับจ้างทั่วไปค่ะ ตอนนั้นแม่เรารับจ้างทำบายศรี คือจะรับมาจากปากคลองตลาดค่ะ
แล้วเอามานั่งทำที่บ้าน ถึงเวลาก็ต้องเอาไปส่งที่ปากคลอง ทำแบบนี้มาประมาณ 1-2 ปีได้ ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกะใครเค้าสักเท่าไหร่ ก็จะอยู่แต่ในบ้าน
นั่งทำบายศรีกันทั้งแม่ทั้งลูก เราเลิกเรียนกลับมาก็มาช่วยแม่ทำบายศรีที่บ้าน (ลืมบอกไป ช่วงนั้นพี่สาวเราเค้าทำงานไกลบ้าน พักหออยู่กับเพื่อนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน) ในบ้านก็จะมีแค่เรา พ่อและแม่ 3 คน ช่วงแรกๆ พ่อเราหาเงินเข้าบ้านได้เยอะมากๆ ส่วนแม่เราก็ทำบายศรีได้เยอะ ช่วงนั้นครอบครัวเราจึงไม่เป็นหนี้เป็นสินใคร ถือว่ามีเงินพอกินพอใช้กันเลยค่ะ แต่พักหลังๆมาพ่อจะไปปล่อยพระแถวๆเยาวราชบ่อยมาก แถมกลับมาบ้านก็บอกว่าวันนี้ไม่ได้เงินนะ ไม่มีลูกค้านะ พ่อเป็นแบบนี้มาเกือบๆ 4 เดือน แม่เราก็เริ่มเอะใจ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากมายนัก ส่วนตัวเราเองก็เริ่มคิดว่าพ่อแปลกๆ ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเมื่อก่อน
คือ พ่อเราจะเป็นคนที่หวงลูกสาวมาก รักมาก ประเภทที่แบบต้องโทรหาแม่ขอคุยกับเราตลอด แต่พักหลังๆมานี้ พ่อไม่เคยโทรหาแม่ ไม่เคยขอคุยกับเราเหมือนแต่ก่อน เราก็คิดว่าพ่อคงยุ่งๆอยู่ ก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้อะไรมากมาย จนกระทั่งวันนึง เรากับแม่นั่งคอยพ่อให้กลับมากินข้าวที่บ้าน ทุ่มนึงก็แล้ว 2ทุ่มก็แล้ว ก็ยังไม่กลับ ปกติประมาณ 6 โมงเย็นพ่อจะถึงบ้านแล้ว เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน เรากับแม่กระวนกระวายกันมาก กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป กลัวว่าใครมาทำร้ายอะไรพ่อหรือเปล่า (ถ้าคนที่อยู่ในวงการพระจะรู้ดี ว่าในวงการจะมีบ้างที่มีปัญหากัน) เราก็กลัวว่าพ่อเราจะเป็นอะไรไป แม่เราโทรไปก็ไม่ติด โทรกี่สายๆก็ไม่ติด เราเห็นแม่ร้องไห้แบบฟูมฟายมาก เราเห็นแล้วแทบขาดใจเลยก็ว่าได้ ทั้งสงสารแม่ ทั้งเป็นห่วงพ่อ คือความรู้สึกเราตอนนั้นมัน งง ไปหมด ว่าพ่อหายไปไหน ปกติพ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ พ่อไม่เคยที่จะไม่กลับบ้าน เรากับแม่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เรานั่งมองแม่ที่กระวนกระวายแทบขาดใจ ร้องไห้เสียงสั่น โทรหาเพื่อนพ่อคนนู้นที คนนี้ที หวังว่าจะให้คำตอบได้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่าพ่อเราอยู่ที่ไหน เราร้องไห้ตามแม่ เรากลัวไปหมดตอนนั้น ทั้งกลัวทั้งกังวล พ่อหายไปเป็นอาทิตย์แล้วก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน ระหว่างที่พ่อหายไปเรากับแม่ไปตามหาพ่อกันจ้าละหวั่น ตามหาที่ๆเค้าเคยไปปล่อยพระ ตามหาแล้วตามหาอีกก็ไม่เจอ ตอนนั้นเราหยุดเรียนเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ไม่ได้ไปเรียนเลย คุณครูก็โทรมาตามว่าหายไปไหน เราก็บอกว่าเราตามหาพ่ออยู่ พ่อหายออกไปจากบ้าน คุณครูก็พูดปลอบใจกันยกใหญ่ แถมยังให้เวลาเราไปตามหาพ่อก่อน เจอพ่อเมื่อไหร่ค่อยมาโรงเรียน แล้วมาตามงานเพื่อนทีหลังก็ได้ แม่เราไม่รู้จะหาพ่อด้วยวิธีไหน ก็เลยต้องพึ่งร่างทรงที่แม่นับถือ เราก็นั่งรถไปกับแม่ คำถามแรกที่แม่เราถามเลย แม่เราถามว่าพ่อเรายังมีชีวิตอยู่ไหม ? เนื่องจากร่างทรงที่แม่นับถือมีอายุมากแล้ว 70 กว่าๆได้อ่ะค่ะ เค้าเลยไม่ได้ประทับร่างเหมือนแต่ก่อนแล้ว เค้าบอกว่าร่างกายเค้าไม่ไหว เลยขอแค่ชื่อพ่อ วัน เดือน ปีเกิดของพ่อ เพื่อจะดูดวงให้ เค้าก็บอกว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ไปไหน แต่อยู่ในที่อับมาก (ตอนนั้นเราก็คิดในใจ ว่าร่างทรงเค้าหมายถึงอะไร) แล้วเค้าก็บอกให้แม่เรากลับมาก่อน เดี๋ยวจะโทรไปบอกตอนกลางคืน แม่เราก็กลับมา ตอนนั้นแม่เราไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยค่ะ บายศรีก็ไม่ได้ไปรับมา เงินเก็บก็เริ่มเอาออกมาใช้ในการตามหาพ่อ เงินเริ่มจะหมดลงไปเรื่อยๆ จะไปยืมคนข้างบ้านซื้อข้าวมากินกัน 2 คนแม่ลูก ยังโดนสายตาเหยียดหยามแล้ว เหยียดหยามอีก เราเกลียดสายตาแบบนั้นมากเลยค่ะ ฝังใจกันเลยทีเดียว พอตกดึกหน่อย แม่ก็ใจร้อน ทนไม่ไหว เลยโทรไปหาร่างทรง แม่กระวนกระวายมาก ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาก็ไม่ค่อยจะกิน บอกตรงๆเลยค่ะ ว่าคนเป็นลูกพอเห็นแม่เป็นแบบนี้ ทรมานมาก ทรมานจริงๆ ใครไม่เคยอยู่จุดนี้ไม่มีวันรู้เลย ว่าการที่เห็นแม่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้ามันเป็นอะไรที่เลวร้ายสักแค่ไหน ? พอแม่โทรหาร่างทรง เค้าพูดมาเลยค่ะว่า "มันมีเมียน้อย เมียน้อยมันไม่ธรรมดา ระวังกันด้วย" พอพูดจบแม่เราอึ้งไปเลยค่ะ (พ่อเราเคยมีแบบนี้ตอนเรายังไม่เกิดนะคะ พ่อเราเจ้าชู้มาก แต่ไม่เคยหนีแม่ไปเลย ครั้งนี้ครั้งแรก) แม่เราก็หาดูดวงไปเรื่อยค่ะ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมดว่า "พ่อโดนของ"
เมื่อไสยศาสตร์ เกิดขึ้นกับครอบครัวเรา ???
เรื่องที่เราจะเล่าให้เพื่อนๆฟังต่อไปนี้ ไม่มีการแต่งเสริมหรือพาดพิงถึงนิยายเรื่องไหนนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ
ย้อนเวลาไปเมื่อประมาณ 9 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ป.5 ค่ะ อายุ 11 ขวบได้ ครอบครัวของเรามีพ่อ แม่ เรา และก็พี่สาวเราค่ะ
ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวหาเช้ากินค่ำ ตอนนั้นพ่อเรามีอาชีพปล่อยพระให้เช่าค่ะ แต่จะไปตามพวกสนามหลวงบ้าง พญาไม้บ้าง เยาวราชบ้าง
แล้วแต่ว่าเค้าจะไปที่ไหนในแต่ละวันค่ะ ส่วนแม่เรามีอาชีพรับจ้างทั่วไปค่ะ ตอนนั้นแม่เรารับจ้างทำบายศรี คือจะรับมาจากปากคลองตลาดค่ะ
แล้วเอามานั่งทำที่บ้าน ถึงเวลาก็ต้องเอาไปส่งที่ปากคลอง ทำแบบนี้มาประมาณ 1-2 ปีได้ ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกะใครเค้าสักเท่าไหร่ ก็จะอยู่แต่ในบ้าน
นั่งทำบายศรีกันทั้งแม่ทั้งลูก เราเลิกเรียนกลับมาก็มาช่วยแม่ทำบายศรีที่บ้าน (ลืมบอกไป ช่วงนั้นพี่สาวเราเค้าทำงานไกลบ้าน พักหออยู่กับเพื่อนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน) ในบ้านก็จะมีแค่เรา พ่อและแม่ 3 คน ช่วงแรกๆ พ่อเราหาเงินเข้าบ้านได้เยอะมากๆ ส่วนแม่เราก็ทำบายศรีได้เยอะ ช่วงนั้นครอบครัวเราจึงไม่เป็นหนี้เป็นสินใคร ถือว่ามีเงินพอกินพอใช้กันเลยค่ะ แต่พักหลังๆมาพ่อจะไปปล่อยพระแถวๆเยาวราชบ่อยมาก แถมกลับมาบ้านก็บอกว่าวันนี้ไม่ได้เงินนะ ไม่มีลูกค้านะ พ่อเป็นแบบนี้มาเกือบๆ 4 เดือน แม่เราก็เริ่มเอะใจ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากมายนัก ส่วนตัวเราเองก็เริ่มคิดว่าพ่อแปลกๆ ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเมื่อก่อน
คือ พ่อเราจะเป็นคนที่หวงลูกสาวมาก รักมาก ประเภทที่แบบต้องโทรหาแม่ขอคุยกับเราตลอด แต่พักหลังๆมานี้ พ่อไม่เคยโทรหาแม่ ไม่เคยขอคุยกับเราเหมือนแต่ก่อน เราก็คิดว่าพ่อคงยุ่งๆอยู่ ก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้อะไรมากมาย จนกระทั่งวันนึง เรากับแม่นั่งคอยพ่อให้กลับมากินข้าวที่บ้าน ทุ่มนึงก็แล้ว 2ทุ่มก็แล้ว ก็ยังไม่กลับ ปกติประมาณ 6 โมงเย็นพ่อจะถึงบ้านแล้ว เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน เรากับแม่กระวนกระวายกันมาก กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป กลัวว่าใครมาทำร้ายอะไรพ่อหรือเปล่า (ถ้าคนที่อยู่ในวงการพระจะรู้ดี ว่าในวงการจะมีบ้างที่มีปัญหากัน) เราก็กลัวว่าพ่อเราจะเป็นอะไรไป แม่เราโทรไปก็ไม่ติด โทรกี่สายๆก็ไม่ติด เราเห็นแม่ร้องไห้แบบฟูมฟายมาก เราเห็นแล้วแทบขาดใจเลยก็ว่าได้ ทั้งสงสารแม่ ทั้งเป็นห่วงพ่อ คือความรู้สึกเราตอนนั้นมัน งง ไปหมด ว่าพ่อหายไปไหน ปกติพ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ พ่อไม่เคยที่จะไม่กลับบ้าน เรากับแม่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เรานั่งมองแม่ที่กระวนกระวายแทบขาดใจ ร้องไห้เสียงสั่น โทรหาเพื่อนพ่อคนนู้นที คนนี้ที หวังว่าจะให้คำตอบได้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่าพ่อเราอยู่ที่ไหน เราร้องไห้ตามแม่ เรากลัวไปหมดตอนนั้น ทั้งกลัวทั้งกังวล พ่อหายไปเป็นอาทิตย์แล้วก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน ระหว่างที่พ่อหายไปเรากับแม่ไปตามหาพ่อกันจ้าละหวั่น ตามหาที่ๆเค้าเคยไปปล่อยพระ ตามหาแล้วตามหาอีกก็ไม่เจอ ตอนนั้นเราหยุดเรียนเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ไม่ได้ไปเรียนเลย คุณครูก็โทรมาตามว่าหายไปไหน เราก็บอกว่าเราตามหาพ่ออยู่ พ่อหายออกไปจากบ้าน คุณครูก็พูดปลอบใจกันยกใหญ่ แถมยังให้เวลาเราไปตามหาพ่อก่อน เจอพ่อเมื่อไหร่ค่อยมาโรงเรียน แล้วมาตามงานเพื่อนทีหลังก็ได้ แม่เราไม่รู้จะหาพ่อด้วยวิธีไหน ก็เลยต้องพึ่งร่างทรงที่แม่นับถือ เราก็นั่งรถไปกับแม่ คำถามแรกที่แม่เราถามเลย แม่เราถามว่าพ่อเรายังมีชีวิตอยู่ไหม ? เนื่องจากร่างทรงที่แม่นับถือมีอายุมากแล้ว 70 กว่าๆได้อ่ะค่ะ เค้าเลยไม่ได้ประทับร่างเหมือนแต่ก่อนแล้ว เค้าบอกว่าร่างกายเค้าไม่ไหว เลยขอแค่ชื่อพ่อ วัน เดือน ปีเกิดของพ่อ เพื่อจะดูดวงให้ เค้าก็บอกว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ไปไหน แต่อยู่ในที่อับมาก (ตอนนั้นเราก็คิดในใจ ว่าร่างทรงเค้าหมายถึงอะไร) แล้วเค้าก็บอกให้แม่เรากลับมาก่อน เดี๋ยวจะโทรไปบอกตอนกลางคืน แม่เราก็กลับมา ตอนนั้นแม่เราไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยค่ะ บายศรีก็ไม่ได้ไปรับมา เงินเก็บก็เริ่มเอาออกมาใช้ในการตามหาพ่อ เงินเริ่มจะหมดลงไปเรื่อยๆ จะไปยืมคนข้างบ้านซื้อข้าวมากินกัน 2 คนแม่ลูก ยังโดนสายตาเหยียดหยามแล้ว เหยียดหยามอีก เราเกลียดสายตาแบบนั้นมากเลยค่ะ ฝังใจกันเลยทีเดียว พอตกดึกหน่อย แม่ก็ใจร้อน ทนไม่ไหว เลยโทรไปหาร่างทรง แม่กระวนกระวายมาก ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาก็ไม่ค่อยจะกิน บอกตรงๆเลยค่ะ ว่าคนเป็นลูกพอเห็นแม่เป็นแบบนี้ ทรมานมาก ทรมานจริงๆ ใครไม่เคยอยู่จุดนี้ไม่มีวันรู้เลย ว่าการที่เห็นแม่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้ามันเป็นอะไรที่เลวร้ายสักแค่ไหน ? พอแม่โทรหาร่างทรง เค้าพูดมาเลยค่ะว่า "มันมีเมียน้อย เมียน้อยมันไม่ธรรมดา ระวังกันด้วย" พอพูดจบแม่เราอึ้งไปเลยค่ะ (พ่อเราเคยมีแบบนี้ตอนเรายังไม่เกิดนะคะ พ่อเราเจ้าชู้มาก แต่ไม่เคยหนีแม่ไปเลย ครั้งนี้ครั้งแรก) แม่เราก็หาดูดวงไปเรื่อยค่ะ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมดว่า "พ่อโดนของ"