ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ หน้าตาก็ธรรมๆคนหนึ่ง
ฐานะก็ โคตรธรรมดา ผม. จบ. ม.3เองครับไม่เรียนต่อเพราะเรียนไปก็โดดเรียน.  ใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆ งานการไม่ทำ ผมก็มาเจอผู้หญิง1คน. ตอนที่คบกันผมบอกเธอเลยว่า. ผมไม่ค่อยมีเงินน่ะ ฐานะก็ธรรมดา  และเขาก็รับได้ ผมพยายามทำงานน่ะ.แบบเพื่อที่จะได้มีเงินพาเขาไปนู่นไปนี่    พอมาวันนึง ผมก็พาเขามาบ้านใช่ ป่ะ ผมก็รู้สึกอายิ่งเพราะว่าผม เล็กนิดเดียว.  พอเธอมาเห็นก็ไม่พูดไร. พอส่งเขากลับบ้าน.  (บอกเลยผมไม่มีรถครับอาศัยว่าเขามีรถเลยพอไปไหนมาไหนได้)     พอมาวันนึงเธอก็หายไปครับผมพูดไรก็ไม่บอก.  เธอบอกมาคำนึงว่า :เอาตรงๆป่ะ. เบื่อ!      จบเลยครับแบบนี้ คือที่ผ่านมาผมพยายามเพื่อไร   ผมก็รู้เลยว่า ผมมันจนไง ไม่สารถให้ในสิ่งที่เขาอยากได้ๆ.     ผมก็เริ่ม อคติกับความรัก ที่ มันต้องการ ปัจจัยหลัก.  ทืมีค่า ว่าคำว่ารัก.  
ก็คือ เงิน.      (มีต่อ)