กระทู้นี้เป็นกระทู้ของผู้หญิงคนหนึ่ง จากความรู้สึกที่อยากบอกกับเค้าคนนั้น
แก้วใบหนึ่ง..เราก็คิดนะว่าเราควรทิ้งแก้วใบนี้ได้แล้ว มันก็แตกไปแล้ว แต่เราก็ไม่ยอมปล่อยมันเลยเจ็บ เราก็รู้วิธีที่ต้องปล่อยนะ แต่ยังไม่อยากปล่อย เพราะมันเป็นแก้วใบแรกที่เราได้มา เราเลยทำได้แต่นั่งเก็บเศษแก้วคนเดียว มันเลยบาดมือ เลยเจ็บแบบนี้ไง คนที่ช่วยดูแลแก้วใบนี้ ตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว เขาได้แก้วใบใหม่แล้ว เรารู้ รู้วิธีที่จะทิ้งแก้วใบนี้ แต่อยากเก็บไว้อยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเจ็บ ทำไมวะทำไม ทำไมต้องเกิดขึ้นกับแก้วใบแรกของเราด้วย เราควรปล่อยได้แล้ว เรารู้ ไม่ได้จะหลอมนะ แต่นั่งเก็บเศษมันอยู่ เศษความรักของเราที่มันมีค่า แต่ไม่ได้มีค่าสำหรับมัน เราเข้าใจนะว่าแก้วสวยๆอะยังมีอีก แต่แก้วแบบนี้ไม่มีแล้วไง ถึงมันจะไม่สวยในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาเรามันสวยมากนะ ถามว่าเหนื่อยมั้ย ก็เหนื่อยมากนะ แต่มือมันไม่ยอมปล่อยเศษแก้วนั้นวะ มันแตกละเอียดไปแล้ว คนที่ซื้อมาให้ดูแลเขาเป็นคนทำแตกแล้วเหยียบซ้ำเองแหละ สักวันนึง มันต้องทิ้ง รู้ตั้งแต่วันแรกที่แตกแล้วว่ามันไม่มีทางเหมือนเดิมได้ ทางที่ดีที่สุดคือไม่ต้องซื้อแก้วมาแล้วกับซื้อแก้วใบใหม่ที่ดีกว่าเดิม มันก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ทิ้งไป ไม่เข้าใจเหมือนกันวะ
ใครมีเคยมีความรู้สึกอย่างนี้บ้างไหมคะ ?
นี่เป็นเรื่องราวความรักของเพื่อนจขกท.คะ