สวัสดีค่ะ กระทู้แรก ยาวหน่อย ผิดพลาดตรงไหน ขออภัยด้วยนะคะ
เคยรู้สึกเหนื่อยมั้ยคะ ....!
เราเป็นเด็กค่ะ อายุ 17 แต่...พ่อแม่ให้ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง อยู่ตัวคนเดียว พลาดมาเยอะแยะเรื่องเล็กๆน้อยๆเรื่องใหญ่ๆ อยู่คนเดียวด้วยตัวเองมาตลอด โดยเฉพาะเรื่องความรัก มีแฟนเป็นผู้ชายคนแรก รุ่นพ่อเลยแหละ รักมาก เขาดูแลเราดีทุกอย่าง แทบจะทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ไปไหนก็หิ้วเราไปด้วย ไปทำงานก็หิ้วเราไปด้วย ไปทำบุญ ไปพักผ่อน ไปหาเพื่อนก็หิ้วเราไปตลอด ครั้งล่าสุดเนี่ยไปสวีทกันที่ #ทับเบิกฮิลล์ ภูทับเบิก ทุกอย่างเหมือนจะดีไปหมด เพียงแต่....ขากลับมาถึงสระบุรีละ ~~~กริ๊งงงงงงงง~~ สายเข้า ของเราเองแหละ
ผู้ชายที่รู้จักกันโทรมา เราก็รู้นะว่าเขามาจีบ แต่เราก็บริสุทธิ์ใจไงรับต่อหน้าแฟนเ ลย เราก็บอกไปว่าเออมาเที่ยวกำลังกลับ รำคาญเราจะนอน ...แค่นี้แหละ เขาบอกว่า ผัวน้อยโทรมาหรอ ( น้ำเสียงตลกนิดๆ ) เราก็อืมมมมมเล่นกลับ จนเขาบอกว่า 'อย่ามาเฉไฉเมื่อกี้ผู้ชายโทรมา บลาๆๆๆ' ' เรื่องศักศรีนี่สำคัญนะ หยามกันไม่ได้ ' อะไรประมาณนี้ เราก็เงียบมาตลอดทาง จนมาโป๊ะแตกที่ จุดพักรถมอร์เตอร์เวย์ เขากินก๋วยเตี๋ยวเราจะเดินไปซื้อมันฝรั่งทอดแม็ก ทำให้เขาพูดนิ่งๆแต่เรารู้สึกได้ว่ามันจุก. เราเลยไม่ไปซื้อเดินไปห้องน้ำ ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ หน้าแต่งมาพังหมดจนต้องล้างออก เราก็น้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียง ตลอดทางเราคิดอยู่ตลอดจะขอโทษยังไงดี ( เรื่องตรงมอร์เตอร์เวย์ ). เราไม่ได้คิดไปถึงเรื่องโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ เราไม่ได้คิดอะไรไง แต่กลับกลายเป็นว่า เราโดนแฟนเราต่อว่า เราใจสั่นไม่เคยโดน มือไม้เราสั่นไปหมด ใจสั่น ปากเรา สมองเราขัดกันไปหมด เรารับรู้ถึงความรู้สึกแฟนเรา พยายามพูดและอธิบาย
เคยแบบ...ในสมองในใจของเราเราเข้าใจตัวเองแต่พอจะอธิบายเป็นคำพูดมันอธิบายไม่ถูกป่ะ ( นั่นแหละเราเป็น ) คือเราได้แต่ร้องไห้ขอร้องได้มั้ย อย่าไปจากหนู คือนาทีนั้นเราทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่เกิดมาในชีวิตไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เราตกใจ คือ ยิ่งเราพูดเราร้องไห้เหมือนแฟนเรายิ่งโกรธยิ่งทวีคูณความโมโหบวกไปอีกสิบเท่าเหมือนพายุถล่ม เปรยแต่คำว่า ' ไม่อยากไปฆ่าใคร ' เราลืมทุกสิ่งแม้กระทั่งรองเท้า เสื้อเรา ลืมมันไว้บนรถแน่ะ ( ป่านนี้คงโยนทิ้งไปหมดละ ) ลงมาเพื่อนถามว่าเป็นอะไรเราไม่เล่าให้ใครฟัง เรารู้ว่าต้องมีคนสมน้ำหน้าเรา ความรู้สึกตอนนั้นคือ อยากตายมากอยากประชดแฟนมองไปที่ห้องน้ำเจอเป็ด หยิบมันมาพร้อมจะกินมัน นึกขึ้นได้หาข้อมูลในกูเกิ้ลก่อนสรุป ( นอกจากไม่ตายแล้วยังอยู่อย่างทรมาน ) โยนมันทิ้งไป มองไปที่ต้นไม้เจอยาฆ่าหญ้า ( ตาย แต่ตายแบบช้าๆๆทรมาน ) คือหาข้อมูลจนเหนื่อย ไม่อยากฆ่าตัวตายละ กลับเข้าห้องนอนร้องไห้จนตาบวม เราตัดสินใจบล็อกเฟซ บล๊อกไลน์แฟน ก่อนบล๊อกไลน์ยังไปทิ้งเพลง 'ใจหมา' ไว้ให้แฟนอีก วันผ่านไปโดยเราไม่กระดิกทำอะไรสักอย่างเอาแต่นอนอยู่ในห้องนึกขึ้นได้ก็ร้องไห้ ทำอย่างเดียวคือ ( กิน ) เราเครียดนะ จนต้องพึ่งพายานอนหลับ กิน2เม็ดไม่ทันใจ พอดีสั่งยานอนหลับทางเน็ตมา ตัดสินใจกิน ซาเน็ค ( มั้ง สีม่วงๆไม่รู้ชื่อนี่เปล่า ) หมดแผง ถูกเพื่อนๆพี่ๆหามไปส่งโรงบาลที่ไกลบ้าน ( ทั้งๆที่เข้าเลี้ยวซ้ายไป 3. กิโล ถึงโรงบาล ) เรานอนพักฟื้นโรงบาล 2 วันเต็มๆ เราไม่รับรู้อะไร ใครพูดอะไรก็ไม่รู้ สิ่งที่รู้ที่จำได้คือ มีน้ำอุ่นๆหยดลงที่มือเรา **นั่นคือน้ำตาของแม่ !! แม่ร้องไห้เสียใจมากเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่อยู่ข้างๆเราตอนราเผชิญปัญหา พ่อตบหน้าเราทั้งน้ำตา !! เรารู้ว่าพ่อผิดหวังในตัวเรามาก พ่อแม่เสียใจ ทุกคนปรึกษาตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับแฟนเรา ( ซึ่งเราก็ไม่บอกแน่นอน กลัวโดนดุ ) พอเริ่มหายดี ตัดสินใจลุยต่อ ขอไปเป็นเพื่อนแฟนเราในเฟซ ( แล้วบล๊อกเพื่อ ? ) ส่งข้อความไปบอกว่าเราคิดถึง เราทนไม่ไหว อ้อนวอนขอให้กลับมา เงียบบบ อ่านแต่ไม่ตอบ จนเวลาผ่านไป 1 วัน เขาส่งข้อความกลับมาประมาณว่า ' ให้เราทำตัวดีๆ ' เรื่องครอบครัวคือเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญอันดับต้นๆ 'เราก็มีความหวังว่าเขาจะกลับมาหาเรา เราก็พยายามทำตัวดีๆ หางานหาการทำเฮียสงสารเราเลยเรียกไปคุย เราก็ตัดสินใจจะทำงานกับเฮีย เฮียก็ประมาณว่า. 'ไหวเหรอ หนักนะ'เมื่อเรามีความหวังเราตัดสินใจทำ โดยเฮียให้ทดลองทำ 2 วัน ผลที่ได้ไม่ผ่าน แถมเรายังมีแต่แผลฟกช้ำดำเขียวมาเต็ม ( หลอกใช้ตรู ) เราตัดสินใจอะไรวู่วามไปหาลายเรื่อง ถ้าแฟนไม่ทักกลับมา ว่าวันที่ 14 ตุลาคม จะให้เราไปทำงานเป็นเพื่อนเขา ป่านนี้เราคงไปอยู่สิงคโปร์กับพี่สาวแล้วจริงๆ เพราะพี่สาวรู้เรื่องว่าเราเป็นสภาพงี้เลยอยากจะให้เราไปทำงานที่ร้านแฟนเขา ยินดีซื้อตัวเครื่องบินให้ ( ไปทำงานใช้หนี้มันทีหลัง 55 )
ตอนนี้ความหวังเราเริ่มมี แต่ก็เท่านั้นเพราะหลังจากที่แฟนเราแชทมาวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย ความหวังที่มีเริ่มริบรี่ลงไปเรื่อยๆ จนเรารู้สึกอยากร้องไห้ทุกครั้งเมื่ออยู่คนเดียว นี่ก็ 26 วันแล้ว ที่แฟนเราเงียบไป คนไม่เคยเจอคงคิดว่ามันไม่นานใช่มั้ย สำหรับเรา1วันเหมือน1ปีเรารู้สึกแย่รู้สึกพลาด งานเราก็เริ่มเหนื่อยขึ้นทุกวันๆ บวกกับแฟนเราเป็นงี้ เรารู้สึกอยากหายไปจากโลกนี้มาก อยากให้ถึงวันที่ 14 เร็วๆ ชีวิตรักเราจะได้ไปต่อมั้ย ?? หรือมันจะจบลงแค่นี้ เราเป็นเด็กแต่เรารู้นะว่า ซื่อสัตย์ รักเดียว มันทำยังไง เราอยากบอกแฟนเรานะ ว่า....ชีวิตเราไม่เคยมีผู้ชายเข้ามาในชีวิต ชีวิตเรามีแต่ผู้หญิงเข้ามา จนมีเขาเข้ามาชีวิตเรามันก็เปลี่ยนไป เรารักเขามาก ถึงแม้ระยะเวลามันจะไมาได้นานเนเถกานอะไร แต่เราก็อยากให้เขารู้วันแรกที่รู้สึกว่ารักยังไง ในวันนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้น เราไม่เคยคิดนอกใจ ไม่ได้แอบไปมีใคร ชีวิตของเรานอกจากพ่อแม่เราก็มีแค่เขาคนเดียว เพื่อนเราก็มีน้อย ทุกวันเราไม่มีใคร เราอยู่กับตัวเอง จะมีก็แค่เพื่อนๆพี่ๆร่วมงาน ซึ่งก็ไม่ได้มาหวังดีอะไรกับเราเลย แค่นี้ที่อยากจะบอก แต่เราบอกเขาไม่ได้ ขอบคุณพันทิปที่ให้เราได้ระบาย
เคยรู้สึกอยากตายเพราะความรักมั้ย ?
เคยรู้สึกเหนื่อยมั้ยคะ ....!
เราเป็นเด็กค่ะ อายุ 17 แต่...พ่อแม่ให้ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง อยู่ตัวคนเดียว พลาดมาเยอะแยะเรื่องเล็กๆน้อยๆเรื่องใหญ่ๆ อยู่คนเดียวด้วยตัวเองมาตลอด โดยเฉพาะเรื่องความรัก มีแฟนเป็นผู้ชายคนแรก รุ่นพ่อเลยแหละ รักมาก เขาดูแลเราดีทุกอย่าง แทบจะทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ไปไหนก็หิ้วเราไปด้วย ไปทำงานก็หิ้วเราไปด้วย ไปทำบุญ ไปพักผ่อน ไปหาเพื่อนก็หิ้วเราไปตลอด ครั้งล่าสุดเนี่ยไปสวีทกันที่ #ทับเบิกฮิลล์ ภูทับเบิก ทุกอย่างเหมือนจะดีไปหมด เพียงแต่....ขากลับมาถึงสระบุรีละ ~~~กริ๊งงงงงงงง~~ สายเข้า ของเราเองแหละ
ผู้ชายที่รู้จักกันโทรมา เราก็รู้นะว่าเขามาจีบ แต่เราก็บริสุทธิ์ใจไงรับต่อหน้าแฟนเ ลย เราก็บอกไปว่าเออมาเที่ยวกำลังกลับ รำคาญเราจะนอน ...แค่นี้แหละ เขาบอกว่า ผัวน้อยโทรมาหรอ ( น้ำเสียงตลกนิดๆ ) เราก็อืมมมมมเล่นกลับ จนเขาบอกว่า 'อย่ามาเฉไฉเมื่อกี้ผู้ชายโทรมา บลาๆๆๆ' ' เรื่องศักศรีนี่สำคัญนะ หยามกันไม่ได้ ' อะไรประมาณนี้ เราก็เงียบมาตลอดทาง จนมาโป๊ะแตกที่ จุดพักรถมอร์เตอร์เวย์ เขากินก๋วยเตี๋ยวเราจะเดินไปซื้อมันฝรั่งทอดแม็ก ทำให้เขาพูดนิ่งๆแต่เรารู้สึกได้ว่ามันจุก. เราเลยไม่ไปซื้อเดินไปห้องน้ำ ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ หน้าแต่งมาพังหมดจนต้องล้างออก เราก็น้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียง ตลอดทางเราคิดอยู่ตลอดจะขอโทษยังไงดี ( เรื่องตรงมอร์เตอร์เวย์ ). เราไม่ได้คิดไปถึงเรื่องโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ เราไม่ได้คิดอะไรไง แต่กลับกลายเป็นว่า เราโดนแฟนเราต่อว่า เราใจสั่นไม่เคยโดน มือไม้เราสั่นไปหมด ใจสั่น ปากเรา สมองเราขัดกันไปหมด เรารับรู้ถึงความรู้สึกแฟนเรา พยายามพูดและอธิบาย
เคยแบบ...ในสมองในใจของเราเราเข้าใจตัวเองแต่พอจะอธิบายเป็นคำพูดมันอธิบายไม่ถูกป่ะ ( นั่นแหละเราเป็น ) คือเราได้แต่ร้องไห้ขอร้องได้มั้ย อย่าไปจากหนู คือนาทีนั้นเราทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่เกิดมาในชีวิตไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เราตกใจ คือ ยิ่งเราพูดเราร้องไห้เหมือนแฟนเรายิ่งโกรธยิ่งทวีคูณความโมโหบวกไปอีกสิบเท่าเหมือนพายุถล่ม เปรยแต่คำว่า ' ไม่อยากไปฆ่าใคร ' เราลืมทุกสิ่งแม้กระทั่งรองเท้า เสื้อเรา ลืมมันไว้บนรถแน่ะ ( ป่านนี้คงโยนทิ้งไปหมดละ ) ลงมาเพื่อนถามว่าเป็นอะไรเราไม่เล่าให้ใครฟัง เรารู้ว่าต้องมีคนสมน้ำหน้าเรา ความรู้สึกตอนนั้นคือ อยากตายมากอยากประชดแฟนมองไปที่ห้องน้ำเจอเป็ด หยิบมันมาพร้อมจะกินมัน นึกขึ้นได้หาข้อมูลในกูเกิ้ลก่อนสรุป ( นอกจากไม่ตายแล้วยังอยู่อย่างทรมาน ) โยนมันทิ้งไป มองไปที่ต้นไม้เจอยาฆ่าหญ้า ( ตาย แต่ตายแบบช้าๆๆทรมาน ) คือหาข้อมูลจนเหนื่อย ไม่อยากฆ่าตัวตายละ กลับเข้าห้องนอนร้องไห้จนตาบวม เราตัดสินใจบล็อกเฟซ บล๊อกไลน์แฟน ก่อนบล๊อกไลน์ยังไปทิ้งเพลง 'ใจหมา' ไว้ให้แฟนอีก วันผ่านไปโดยเราไม่กระดิกทำอะไรสักอย่างเอาแต่นอนอยู่ในห้องนึกขึ้นได้ก็ร้องไห้ ทำอย่างเดียวคือ ( กิน ) เราเครียดนะ จนต้องพึ่งพายานอนหลับ กิน2เม็ดไม่ทันใจ พอดีสั่งยานอนหลับทางเน็ตมา ตัดสินใจกิน ซาเน็ค ( มั้ง สีม่วงๆไม่รู้ชื่อนี่เปล่า ) หมดแผง ถูกเพื่อนๆพี่ๆหามไปส่งโรงบาลที่ไกลบ้าน ( ทั้งๆที่เข้าเลี้ยวซ้ายไป 3. กิโล ถึงโรงบาล ) เรานอนพักฟื้นโรงบาล 2 วันเต็มๆ เราไม่รับรู้อะไร ใครพูดอะไรก็ไม่รู้ สิ่งที่รู้ที่จำได้คือ มีน้ำอุ่นๆหยดลงที่มือเรา **นั่นคือน้ำตาของแม่ !! แม่ร้องไห้เสียใจมากเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่อยู่ข้างๆเราตอนราเผชิญปัญหา พ่อตบหน้าเราทั้งน้ำตา !! เรารู้ว่าพ่อผิดหวังในตัวเรามาก พ่อแม่เสียใจ ทุกคนปรึกษาตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับแฟนเรา ( ซึ่งเราก็ไม่บอกแน่นอน กลัวโดนดุ ) พอเริ่มหายดี ตัดสินใจลุยต่อ ขอไปเป็นเพื่อนแฟนเราในเฟซ ( แล้วบล๊อกเพื่อ ? ) ส่งข้อความไปบอกว่าเราคิดถึง เราทนไม่ไหว อ้อนวอนขอให้กลับมา เงียบบบ อ่านแต่ไม่ตอบ จนเวลาผ่านไป 1 วัน เขาส่งข้อความกลับมาประมาณว่า ' ให้เราทำตัวดีๆ ' เรื่องครอบครัวคือเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญอันดับต้นๆ 'เราก็มีความหวังว่าเขาจะกลับมาหาเรา เราก็พยายามทำตัวดีๆ หางานหาการทำเฮียสงสารเราเลยเรียกไปคุย เราก็ตัดสินใจจะทำงานกับเฮีย เฮียก็ประมาณว่า. 'ไหวเหรอ หนักนะ'เมื่อเรามีความหวังเราตัดสินใจทำ โดยเฮียให้ทดลองทำ 2 วัน ผลที่ได้ไม่ผ่าน แถมเรายังมีแต่แผลฟกช้ำดำเขียวมาเต็ม ( หลอกใช้ตรู ) เราตัดสินใจอะไรวู่วามไปหาลายเรื่อง ถ้าแฟนไม่ทักกลับมา ว่าวันที่ 14 ตุลาคม จะให้เราไปทำงานเป็นเพื่อนเขา ป่านนี้เราคงไปอยู่สิงคโปร์กับพี่สาวแล้วจริงๆ เพราะพี่สาวรู้เรื่องว่าเราเป็นสภาพงี้เลยอยากจะให้เราไปทำงานที่ร้านแฟนเขา ยินดีซื้อตัวเครื่องบินให้ ( ไปทำงานใช้หนี้มันทีหลัง 55 )
ตอนนี้ความหวังเราเริ่มมี แต่ก็เท่านั้นเพราะหลังจากที่แฟนเราแชทมาวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย ความหวังที่มีเริ่มริบรี่ลงไปเรื่อยๆ จนเรารู้สึกอยากร้องไห้ทุกครั้งเมื่ออยู่คนเดียว นี่ก็ 26 วันแล้ว ที่แฟนเราเงียบไป คนไม่เคยเจอคงคิดว่ามันไม่นานใช่มั้ย สำหรับเรา1วันเหมือน1ปีเรารู้สึกแย่รู้สึกพลาด งานเราก็เริ่มเหนื่อยขึ้นทุกวันๆ บวกกับแฟนเราเป็นงี้ เรารู้สึกอยากหายไปจากโลกนี้มาก อยากให้ถึงวันที่ 14 เร็วๆ ชีวิตรักเราจะได้ไปต่อมั้ย ?? หรือมันจะจบลงแค่นี้ เราเป็นเด็กแต่เรารู้นะว่า ซื่อสัตย์ รักเดียว มันทำยังไง เราอยากบอกแฟนเรานะ ว่า....ชีวิตเราไม่เคยมีผู้ชายเข้ามาในชีวิต ชีวิตเรามีแต่ผู้หญิงเข้ามา จนมีเขาเข้ามาชีวิตเรามันก็เปลี่ยนไป เรารักเขามาก ถึงแม้ระยะเวลามันจะไมาได้นานเนเถกานอะไร แต่เราก็อยากให้เขารู้วันแรกที่รู้สึกว่ารักยังไง ในวันนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้น เราไม่เคยคิดนอกใจ ไม่ได้แอบไปมีใคร ชีวิตของเรานอกจากพ่อแม่เราก็มีแค่เขาคนเดียว เพื่อนเราก็มีน้อย ทุกวันเราไม่มีใคร เราอยู่กับตัวเอง จะมีก็แค่เพื่อนๆพี่ๆร่วมงาน ซึ่งก็ไม่ได้มาหวังดีอะไรกับเราเลย แค่นี้ที่อยากจะบอก แต่เราบอกเขาไม่ได้ ขอบคุณพันทิปที่ให้เราได้ระบาย