สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ออกมาจากความรู้สึกนะตอนนี้ค่ะ คือเราอยู่กับแม่สองคน ไม่เคยห่างกันเกินสามวัน จนตอนนี้เราเรียนจบมาได้สองปีแล้ว แม่เราเป็นโรคไตวายเรื้อรัง ต้องล้างไตทางช่องท้อง แม่เป็นโรคลมชัก เด่วนี้แม่ถ่ายยาก ชอบเป็นลมบ่อยๆ อาการไม่ดีเลย แม่อาการแย่ตอนเราเรียนจบพอดี เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ไปทำงาน ทำสวนอยู่กับบ้านเพื่อที่จะได้ดูแลแม่ให้เต็มที่ค่ะ แต่พอเห็นเพื่อนคนอื่นได้ทำงานที่ดีดี เราอิจฉา มานึกน้อยใจตัวเอง บางทีนั่งร้องไห้คนเดียว แม่พยายามให้เราไปหางานทำเพื่ออนาคตตัวเอง แต่เราทิ้งแม่ไม่ได้ เรารักแม่มาก ทะเลาะกันทุกวัน เมื่อก่อนชอบว่าแม่ขี้บ่น ทำให้แม่เสียใจหลายเรื่อง แต่ตอนนี้แม่ไม่ด่า ไม่ว่ากลับมานอนซม เมื่อวานนึกว่าแม่จะไม่รอด คือถ่ายไม่ออก แล้ววูบลงไปนอนกะพื้นตัวเย็น เรานั่งร้องไห้ คิดว่าเสียแม่ไปแล้ว เรารีบอุ้มขึ้นนอน หายาหอมมาให้กิน แม่ดีขึ้นนิดหนึ่ง ทุกวันนี้เราทุกข์ใจมาก กลัวการเสียแม่ไป คือแม่คือทุกข์อย่าง เราระแวงทุกเวลา กลัวว่าแม่นอนหลับแล้วจะไม่ตื่นอีก แล้วเราจะทำอย่างไรกับชีวิต เราเคยอยุ่ด้วยกันทุกวัน แค่คิดว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีท่านแล้ว เราอยุ่ไหวเหรอ เราไม่รู้จะทำยังไงดี แม่เราอาการแย่ลงทุกวัน ข้าวกินน้อยมาก บางทีเราต้องขอร้องว่าแม่กินเถอะ แต่ท่านกินไม่ค่อยได้ เรารู้ดีว่า คงอีกไม่นานแล้ว เรากลัวการที่ต้องไม่มีแม่ กลัวการสูญเสีย เราฟังธรรมะนะ ช่วยได้นิดหน่อย แต่พอผ่านไปก็เครียดเหมือนเดิม รู้นะว่าทุกคนเกิดมาต้องตาย แต่เรากลัวการสูญเสียแม่ เราจะทำยังไงดี เครียดมาก ทุกวันนี้มีแต่ความระแวงค่ะ