สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกและคงเป็นกระทู้เดียวของเรา

เรื่องของเราเริ่มมาจาก เราแอบชอบผู้ชายคนนึง แล้วเพื่อนเรา (เราขอแทนด้วย อ) ก็บังเอิญมารู้เข้า อ ก็เลยกลายมาเป็นที่ปรึกษาของเราโดยปริยาย มีอะไรเราก็บอก อ หมด จนกระทั่งเราอกหัก ตอนนั้นเราร้องไห้ เราไม่รู้จะโทรหาใคร เราก็โทรหามันนี่แหละ มันก็คอยปลอบเรา หลังจากนั้นไม่กี่วันเราก็นัดเพื่อนๆไปเมากัน(เลวมากกก) เราเมามาก เมาเยี่ยงหมาเลย เรางอแง ง้องแง้งเหมือนเด็กน้อย และเราก็รู้ตัวนะ ว่าเราอ้อนไอ้ อ มากอ่ะ เราทำตัวแย่มากตอนเมา แต่มันกับเพื่อนคนอื่นๆก็คอยดูแลเรา มันก็ปลอบเรา สอนเรา พาเรากลับบ้าน
หลังจากนั้นก็เป็นช่วงใกล้สอบ เราปั่นงานส่ง แล้วก็คอยช่วยมันด้วย(งานมันดองไว้เยอะมาก) เราช่วยมันจนเหนื่อยจนท้อ แต่เราก็ยังทนอ่ะ เราคิดถึงแต่เรื่องมัน มันจะเป็นยังไง? มันจะมีงานส่งไหม? มันจะส่งทันรึเปล่า? มันจะสอบได้ไหม? เราคิดแต่เรื่องมันอ่ะ เวลาไปไหน ทำอะไรเราก็คิดถึงมันตลอด แล้วก็เพิ่งทะเลาะกันมา มันบอก มันรำคาญเรา เรางี่เง่า มันไม่ชอบ เรานี่จุกเลย เราร้องไห้เลยอ่ะ (ผู้ชายที่เราชอบไปมีแฟนเรายังไม่เสียใจเท่านี้)
ปล.ตอนนี้ก็ดีกันละ แต่เราก็ยังกลัวเขารำคาญอยู่ เราเลยพยายามรักษาระยะห่าง

เราจะทำไงดี เรากลัวเราจะชอบมันไปมากกว่านี้ (ประเด็นคือ มันหล่อด้วย) เรากลัวจะตกหลุมรักมันขึ้นมาจริงๆ เราอยากเป็นเพื่อนกับมันอย่างนี้ไปตลอดอ่ะ ไม่อยากมองหน้ากันไม่ติด ไม่กล้าบอก ไม่กล้าจีบด้วย เพราะมันไม่มีหวังอยู่แล้วอ่ะ