เราคุยกับคนนึ่งตอนแรกก็ไม่คิดอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าเค้าก็มีคนของเค้าแต่พอคุยไปนานๆ ความรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยน เค้าดูเทคแคร์ ดูแลเอาใจใส่จนเราต้องหวั่นไหวหลายครั้ง พยายามหักห้ามใจตัวเอง แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น เผลอรักเค้าไปโดยที่ไม่รู้ตัว ทำให้เค้ากับแฟนทะเลาะเพราะเราเองหลายๆครั้ง เค้าจะโทหาเราทุกวัน ตอนตื่น เที่ยง ก่อนนอน ไปเที่ยว ดูหนัง เป็นแบบนี้ตลอด ไม่รู้ว่าเค้าแบ่งเวลายังไง เราพยายามถามตัวเองว่า แท้ที่จริงแล้ว มันเหงา หรือ หลง หรือเพราะอะไร แต่รู้สึกดี เค้าเคยถามว่าถ้าหากว่าเราได้คบกันจริงๆ มันจะเป็นยังไง เอาตรงๆหวังไหมก้หวังนะ แต่คิดดูแล้วยังไงมันก้คงเป็นไปไม่ได้ มีอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนเราได้คบกันจริงๆ แต่สุดท้ายเค้าก้กลับไปหาคนเดิมของเขา  แล้วก้เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ จนจะปีกว่าๆแล้ว เราพยายามตัดเค้าออกจากวงจรชีวิต พอเราจะลืมเค้าได้ เค้าก็จะชอบทักมา ถ้าเราไม่ตอบเค้าก็จะโทหา แล้วจะด่าแบบงอลๆ มันทำให้เราใจอ่อนตลอด จนต้องกลับไปอยู่ในจุดๆเดิม จนคนรอบข้างไม่ว่าจะเพื่อนเรา หรือเพื่อนของเค้า ได้แต่บอกว่า ให้พอเถอะกับความสัมพันธ์แบบนี้ เราจะสนิทกับเพื่อนของเค้ามากๆ คุยกันทุกเรื่องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดด้วยเหตุนี้จึงทำให้เราตัดขาดความสัมพันธ์ยากมาก
เราอยากบอกเค้าว่า เราเหนื่อย เราเบื่อ เราไม่ไหว พอเถอะ  ถ้าจะไปก็ไปให้สุด อย่าพยายามทำให้เราต้องกลับไปในจุดๆเดิมอีกเลย
เรามีเค้าแค่คนเดียว แต่เค้ามีทั้งเรา มีทั้งคนของเค้า มันไม่แฟร์เลย ที่เค้าทำแบบนี้ กลับไปหาคนของเธอเถอะแล้วดูแลรักของเธอและเค้าให้มันดี
มือที่ 3 ไม่มีใครอยากจะเป็นหรอกนะ แต่บางครั้งความรู้สึกมันก็ห้ามยากจริงๆ ไม่ใช่เลวหรืออะไร แต่เมื่อคุณตกอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้คุณจะรู้ว่ามันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก