ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้ว
จขกท.ขอแปลเน้นไปตรงที่ฉากพระนาเยอะหน่อยนะคะ
เพราะอวยคู่นี้ม๊ากมาก  
ตลอดทั้งตอนนี่เอตวลเสียงแมนตลอดเลยนะคะ ฮา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ความเดิมตอนที่แล้ววววววว

เอตวลโกรธที่อัสลันปิดความจริงมาตลอด
จึงฟาดดาบลงไปโดนเอลัมที่มาขวางกันฝ่าบาทไว้พอดี
สุดท้ายเอตวลหนีไปได้ อัลฟรีดจึงควบม้าตามไป

ส่วนอัสลันเมื่อเขาเห็นเอตวล เขาก็ตัดสินใจเข้าร่วมสนามรบด้วย
ทัพของฝ่าบาทอัสลันสามารถเข้าเมืองได้ เพราะอัลฟรีดลอบตามเอตวลเข้าไปในทางลับ ลัดเลาะจนสามารถหาทางเปิดประตูได้
ระหว่างทางที่จะมุ่งไปหาลอร์ดหน้ากากเงิน อัสลันต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย
แต่ก็ได้ผู้ติดตามทุกคนช่วยเหลือ จนมาเจอกับเฮอร์เมสและท่านเค้าท์บาร์ซาเชียนได้ในที่สุด

ดาร์รูนบุกเข้าไปปะทะกับลอร์ดหน้ากากเงิน
ฝีมือของทั้งคู่สูสีกันมาก สุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็อาการสาหัส
แต่ดูเหมือนดาร์รูนจะหนักกว่า นักเวทย์พาเฮอร์เมสวาร์บหนีไป ส่วนดาร์รูนก็นอนสลบเหมือด

บาร์ซาเชียนพยายามจะฆ่าตัวตาย
อัสลันเขาไปขวาง แต่สู้แรงไม่ไหว
เอตวลเข้ามาเห็นพอดี จึงเข้าใจผิดว่าอัสลันฆ่าเจ้านายของตน
เธอจึงบุกเข้าใส่ อัสลันป้องกันตัวด้วยการผลักกลับ หมวกของเอตวลจึงหลุดออก
และอัสลันก็ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ


---------------------

อัสลัน : "เธอคือ... ไม่จริง.. "
เอตวล : "แก เป็นคนฆ่าเจ้านายข้าใช่มั้ย!?"
อัสลัน : "เขาปลิดชีวิตตัวเอง"
เอตวล "โกหก  แค่หลอกลวงข้ายังไม่พออีกหรอ ทำไมต้องพรากคนสำคัญของข้าไปด้วย!!?"




เอตวลเลือดขึ้นหน้า ฟาดฟันอัสลันแบบเอาเป็นเอาตาย
จนฝ่าบาทรับแรงดาบไม่ไหว กระเด็นไถลนอนหงายราบไปกับพื้น
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ฆ่าองค์ชายอัสลันสมใจ ฟารางกิสยิงธนูเข้ามาขัด และกระโจนเข้ามาปกป้องอัสลันไว้ซะก่อน  

ฟารางกิส : "หญิงสาวชาวลูซิทาเนีย?"



อัสลัน : "หยุดก่อน อย่าฆ่านาง"
ทหารพาร์ที่มาพร้อมกับฟารางกิสก็เข้ามาจับตัวเอตวล  ดันเธอไว้กับพื้น
เอตวล : "ปล่อยข้านะ ไอพวกไร้จิตใจบัดซบ"

ศึกที่เซนต์เอ็มมานูเอลสิ้นสุดลง
ท่านเค้าท์บาร์ซาเชียนและผู้ที่ศรัทธาในพระเจ้าส่วนมากต่างปลิดชีวิตตัวเอง
มีเพียงกลุ่มน้อยที่ยังคงบาดเจ็บและล้มป่วยอยู่ ภายหลังพวกเขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากทหารพาร์

อีสฟาน : "นี่เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท ปล่อยผู้ที่ยอมแพ้ไปซะ ห้ามฆ่าคนที่ไร้อาวุธ"

ส่วนฝ่าบาทก็ออกตามหาดาร์รูน  
เมื่อเจอก็เข้าไปช่วยผยุงดาร์รูนที่บาดเจ็บหนักอยู่



ดาร์รูน : "ฝ่าบาท น่าอับอายที่จะต้องกราบทูล กระหม่อมไม่สามารถกำจัดหน้ากากเงินได้พ่ะย่ะค่ะ"
อัสลัน : "ไม่เป็นไร ขอแค่เจ้าปลอดภัยก็พอ"
ดาร์รูน : "ข้าก็เช่นกัน ฝ่าบาท"
อัสลัน : "อื้ม มันจบแล้วล่ะ พวกเรายึดเซนต์เอ็มมานูเอลได้แล้ว"
ดาร์รูน : "ภายใต้การนำของท่าน พวกเราจึงได้รับชัยชนะพ่ะย่ะค่ะ"
อัสลัน : "ขอบคุณนะ ดาร์รูน"

(นึกว่า ฉากบอกรัก ฮา)

นาร์ซัสเองก็วุ่นอยู่กับการตรวจเสบียงและสิ่งของที่อยู่ในป้อม
นาร์ซัส : "ประสบความสำเร็จชั่วครู่ คงพูดได้แบบนี้ล่ะมั้ง"

เมื่อเขาได้รับรายงานเรื่องประชาชนชาวลูซิทาเนียที่บาดเจ็บ
เขาจึงสั่งให้ทหาร "ตั้งเตียงแพทย์ในคุกและส่งคนที่บาดเจ็บไปรักษายังที่นั่น"
ก่อนที่ทหารที่มารายงานข่าวคนนั้นจะกลับไปทำงานต่อ นาร์ซัสก็รั้งตัวไว้และถามถึงข่าวคราวของทัพที่บุกไปเปิดประตูเมือง
แต่กระนั้นก็ไม่มีข่าวใดๆ..  
ทันใดนั้นเอง เมื่อทหารเปิดช่องส่งอาหารเพื่อจะสำรวจต่อ อัลฟรีดก็ไหลลงมาพร้อมกับข้าว



นาร์ซัสจึงรีบวิ่งเข้าไปดู
อัลฟรีด : "เดี๋ยวนะ เกิดอะไรขึ้นกับข้าเนี่ย?"
             "ข้ายังไม่ตาย!!??"
เมื่อนาร์ซัสเห็นคนที่ตัวเองพึ่งจะถามหาปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจออกมา ยิ้มบาง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
อัลฟรีด : "..อะไร?"
นาร์ซัส : "ไม่มีอะไร ข้าแค่ดีใจ" (จริงๆพูดว่า โยกัตตะที่แปลว่า โล่งอกไปที นะคะ แต่นี่ขอแปลตามอิ้งล่ะกัน ฮา)



(อัลฟรีดหน้าแดงแปร๊ดเลย )

(ต้องไปดูโมเม้นตอนฉากนี้นะคะ จขกท.เขินแทนอัลฟรีดอ้ะ น่ารักกกกก)
อัลฟรีด : "อย่างน้อยนายก็เป็นห่วงชั้นนิดนึงใช่ไหมล่ะ?"
นาร์ซัส : "ผู้หญิงเผ่าซอทน่ะไม่ตายง่ายๆหรอก จริงมั้ย?"
อัลฟรีด : "อื้ม ข้าไม่ยอมตายและทิ้งสามีไว้ข้างหลังอย่างแน่นอน"
นาร์ซัส : "ข้าไม่เห็นจะจำได้เลยนะว่า ข้าตกลงจะเป็นสามีเจ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่"
เมื่ออัลฟรีดเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆเต็มตา เธอก็เปลี่ยนเรื่องถามว่าที่นี่ที่ไหนแทน
นาร์ซัส : "ห้องเก็บอาหารน่ะ"
นาร์ซัสตั้งใจจะมาเก็บอาหารไว้เพื่อสำหรับศึกในอนาคต

คนที่ทำให้แผลให้ดาร์รูนก็คือชัชวาล(หรือจัสวอน)นั่นเอง
พอทำแผลเสร็จ ลอร์ดคิชวาร์ดก็เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
ดาร์รูน : "ถ้าเจ้าบ้านั่นไม่เปลี่ยนใจกะทันหัน ข้าก็คงจะตายไปแล้ว"
คิชวาร์ด : "ทำไมเขาไม่ลงดาบซะล่ะ?"
ดาร์รูน : "ข้าคิดว่า เขาคงเชื่อว่าเขากำลังเล่นสนุกกับพวกเราอยู่"
เมื่อพูด ดาร์รูนก็หยิบดาบลุกขึ้นยืนทันที คิชวาร์ดอยากจะปรามเพราะดาร์รูนเจ็บหนังซะขนาดนั้น แต่พอเห็นดาร์รูนมุ่งมั่นเพราะฝ่าบาท เขาก็ถอนหายใจแล้วเผยรอยยิ้มแทน

ส่วนฟารางกิสก็ยืนดื่มเหล้ากับลอร์ดคุบาร์ดอยู่บนกำแพงป้อม..

คืนนั้น
อัสลันลงมายังคุก เพื่อพูดคุยกับเอตวลตามลำพัง

อัสลัน : "ขอโทษนะ ที่ต้องเอาเจ้ามาไว้ในที่แบบนี้ แต่ว่าก็เพราะนิสัยป่าเถื่อนของเจ้านั่นแหล่ะ รู้รึเปล่า"
เอตวล : "งั้น..จริงหรอ ที่นายของข้าปลิดชีวิตตัวเองน่ะ?"
อัสลัน : "ตามที่ผู้ติดตามของเขาเล่าน่ะแหล่ะ"

เอตวล : "ท่านลอร์ดของข้า...เขาเป็นคนดี"



อัสลัน : "อื้ม เขาเป็นคนที่ทำให้สงครามนี้จบลง"
เอตวล : "ความจริงแล้ว..ท่านเป็นคนที่ใจดีมาก..เป็นคนที่ไม่อยากให้เกิดสงครามเลย.."

อัสลัน : "งั้น ตอนที่ข้าเจอเจ้าที่เปชาร์วาร์ นั่นคือตัวจริงของเจ้าสินะ"
เอตวลตะโกนสวนกลับทันควัน "ไม่ใช่!! ข้าคือเอตวล อัศวินใต้บัญชาของท่านเค้าท์บาร์ซาเชียน!!"



อัสลันส่งยิ้มพร้อมกับยื่นตะกร้าอาหารให้เอตวลแทนที่จะโต้ตอบต่อ  "เจ้าคงจะหิวแล้ว"
เอตวล : "ข้าไม่มีวันยอมรับความเมตตาจากพวกไร้จิตใจหรอก!!"
อัสลัน : "แต่นี่มันก็เป็นอาหารที่คนของเจ้าทำนะ"
เอตวล : "หุบปาก!!"
ปากว่าอย่างนั้น แต่ท้องกลับไม่เห็นด้วย...
"จ๊อกกกก"

อัสลัน : "งั้นก็คิดซะว่านี่เป็นอาหารของศัตรูก็แล้วกัน ถ้าเจ้ากินนี่ เสบียงอาหารของศัตรูก็จะลดน้อยลง เป็นการทำร้ายศัตรูทางอ้อม นี่ไม่ใช่สิ่งที่มีค่าพอที่จะไขว่คว้าในสงครามงั้นหรอ?"
เอตวล "เหลวไหล (บากะ บากะ บากะ) ใครจะไปเชื่อคำพูดแบบนั้นกันเล่า"
อัสลัน : "อื้อ แต่อย่างน้อย มันเป็นความจริงที่ว่าเจ้านี่มีประโยชน์นะ"
เอตวล : "ก็จริง ที่เจ้าพูดซะตั้งยาวนั่น ไม่เห็นเจ้าจะได้ประโยชน์จากมันเลยสักนิด"

ทีนี้พออัสลันให้อะไร เอตวลก็รับหมด
อัสลัน : "ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ช่วยเล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังหน่อยได้มั้ย?"
           "ทำไมเจ้าถึงมาเป็นอัศวินล่ะ?"
เอตวล " ชื่อจริงของข้าคือ เอสเทล แต่ข้าละทิ้งนามนั้นไปแล้ว"
อัสลัน : "ทำไมล่ะ?"
เอตวล : "ก็เอสเทลมันเป็นชื่อผู้หญิงน่ะสิ!!"
            "ข้าถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลอัศวิน เพราะตระกูลนั้นไร้ทายาท ข้าก็เลยตัดสินใจจะเป็นอัศวิน"
อัสลัน : "เจ้าก็เลยตัดสินใจจะเป็นผู้ชาย.."
เอตวล : "ถูกแล้ว การที่ข้าเป็นชายมันไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย!"
เอตวลดันนึกตอนที่ตัวเองแต่งเป็นหญิง ทำตัวหวานใส่อัสลันขึ้นมาพอดี
            "เลิกจำ ลืมตอนนั้นซะ!!  เข้าใจมั้ย!"


อัสลัน : "แย่จังเลยนะ.."
พออัสลันพูดกำกวมเช่นนั้น เอตวลเลยยิ่งเขินมากกว่าเดิม "อะไรนะ!?"
อัสลัน : "อ่า..ไม่มีอะไร"
เอตวลถอยหลังกลับไปนั่งล่ะส่งชามคืนให้อัสลัน พลางเอ่ยต่อ "ข้าอยากจะตัดเสบียงของเจ้าอีกซะหน่อย"
อัสลันเลยหยิบชามนั้นใส่ตะกร้าและหยิบมันฝรั่งอบส่งให้เอตวลแทน

(โมเม้นคู่นี้ก็มุ้งมิ้งซะเหลือเกิน นี่คือวิธีจีบสาวของฝ่าบาทสินะคะ ฮาา
โชคดี จขกท.นั่งกระซวกซาลาเปาขณะเขียนไปด้วย ไม่งั้นคงหิวตายไปล่ะ อิอิ)

เอตวล : "ข้าเคยได้ยินมาว่า องค์ชายอัสลันแห่งพาร์มีเขาโค้งงอกขึ้นมาสองเขา ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเด็กปวกเปียกเช่นเจ้าได้"
อัสลัน : "พอข้าโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็คงจะงอกล่ะนะ"
อัสลันตบมุกพลางดึงหน้าม้าตัวเองขึ้นมาเป็นเขาตามที่พูด



เอตวลขำ "เจ้านี่แปลกจริงนะ"
             "เพราะว่ากษัตริย์ทำตัวไม่สมกับเป็นกษัตริย์ พาร์เลยถูกชิงเมืองหลวงไปยังไงเล่า!"
อัสลัน : "สมกับเป็นกษัตริย์... บอกข้าที  ไม่มีทางเลยหรอที่จะกันไม่ให้เกิดสงครามเช่นนี้ขึ้นอีก?"
เอตวล : "หา?  ไม่มีทางหรอก  ตราบใดที่คนของเจ้ายังนับถือคนและเทพเจ้าผิดองค์และปฏิเสธพระเจ้าที่แท้จริงอยู่แบบนี้ พวกเราก็จะยังสู้ต่อไป"
อัสลัน : "เพราะงั้น...ก็เลยฆ่าพวกไร้จิตใจได้งั้นสินะ?"
เอตวล : "ใช่แล้ว"
อัสลัน : "ข้าคงจะทำให้ตัวเองยอมรับคำสอนแบบนั้นไม่ได้หรอก"
เอตวล : "ว่าไงนะ!?"
อัสลัน : "ถึงเราจะมีปรัชญาการดำรงชีวิตที่ต่างกัน มันไม่มีทางเลยเหรอที่พวกเราจะอยู่ด้วยกันได้น่ะ?"
เอตวล : "หนทางแบบนั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอกเฟ้ย!"
อัสลันหยิบพระคัมภีร์ที่เอตวลเคยทิ้งไว้ให้ขึ้นมา แล้วพูดต่อ "ข้าได้นี่มาจากเจ้า และข้าก็อ่านมันหลายรอบแล้ว ข้าคิดว่าคนของเจ้ามีวิธีการสอนที่ดีนะ แต่คนที่มีอำนาจในลูซิทาเนียตอนนี้น่ะ เขาไม่ตักตวงผลประโยชน์จากการสอนนี้มากไปหน่อยรึไง!?"
            "เพื่อความโลภในผลประโยชน์และบรรดาศักดิ์ พวกเขาใช้นามพระเจ้าของเจ้าชักนำคนของเจ้าให้ฆ่าคนอื่น  ไม่จำเป็นว่าต้องฆ่าเขาเพราะเขาเป็นพวกไร้จิตใจสักหน่อยนี่!"

เอตวล : "หุบปาก  หุบปากนะ ..ทำไมเจ้าต้องพูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วย.."
            "ออกไปเลย ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้าอีกแล้ว!!"
พอพูดจบ สาวน้อยก็เดินเข้าไปยังมุมห้องและร้องไห้คนเดียว

อัสลันกล่าวขอโทษ "ขอโทษ...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเจ้า..." ก่อนจะเดินจากไป
แต่กระนั้นเขาก็หยุดเดินก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวต่อ

"เอตวล เจ้าช่วยสวดภาวนาให้กับเหล่าผู้ศรัทธาในพระเจ้า Yaldaboth ได้หรือไม่"
เอตวล : "แน่นอน"
อัสลัน : "งั้นพรุ่งนี้ เจ้าช่วยสวดมนต์ให้แด่ผู้ที่ตายหน่อยนะ"
           "ชาวลูซิทาเนียคงอยากให้ชาวลูซิทาเนียด้วยกันสวดมนต์ให้ จริงมั้ยล่ะ?"


เช้าวันต่อมา
ฟารางกีสก็สวดส่งให้แด่ทหารพาร์ที่เสียชีวิต (เพลงเพราะมากค่ะ)



เอตวลก็มาสวดส่งวิญญาณทหารลูซิทาเนียตามคำที่ได้รับปากไว้เช่นกัน





ต่อข้างล่างนะคะ
ตอนจบแล้ว จขกท.เผลอเอาซะยาวเลย orz