ตอนนี้เป็นเรื่องของกีฟฟ
แต่เป็นเรื่องอะไรนั้น ต้องไปติดตามดูกันค่ะ!

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ความเดิมตอนที่แล้ววว

เหล่าขุนนางที่เดินทางมายังเปชาร์วาร์ไม่พอใจ ที่มีคนตำแหน่งต้อยต่ำมาเป็นคนสนิทของฝ่าบาทอัสลันเป็นจำนวนมาก
นาร์ซัสเลยเสนอให้เริ่มขจัดปัญหานี้โดยเริ่มจากลดตำแหน่งเขาที่ตอนนี้มีฐานะเทียบเท่ากับอัครมหาเสนาบดีลง และให้ "ลอร์ดลูเชียน" ดำรงตำแหน่งนี้แทน เมื่อลอร์ดลูเชียนมาเข้าเฝ้าฝ่าบาท นาร์ซัสเล่าเรื่ององค์ชายเฮอร์เมสให้ฟัง ลอร์ดลูเชียนรู้สึกเห็นด้วยจึงยินยอมรับตำแหน่งนี้แทนนาร์ซัส สุดท้ายนาร์ซัสให้การบ้านฝ่าบาท ไปค้นหาเหตุผลที่อยากจะครองบัลลังก์

ฝ่ายเฮอร์เมสก็สามารถเข้าบุกปราสาทซาบูลได้สำเร็จ แต่ไม่พบตัวลอร์ดโบดิน

ขณะนั้นเอง เอตวล (เด็กทาสจากตอนที่ 1) ก็ลอบเข้ามาสืบข่าวในฐานะหัวหน้าทหารของลูซิทาเนีย ซึ่งเปิดเผยในตอนนี้ว่า จริงๆแล้ว เขาเป็นเด็กผู้หญิง เขาสวมชุดหญิงสาว เข้ามาทำงานเป็นหญิงบริกรรินเหล้าในงานเลี้ยง
ในขณะที่เธอกำลังจัดการกับทหารที่เข้ามาจีบอยู่นั้น เธอบังเอิญเจอะเจอกับฝ่าบาทอัสลันเข้าพอดี
ฝ่าบาทอัสลันจึงพาเอตวลหนี และเมื่อหนีมาถึงกำแพง  ทั้งสองก็ได้พูดคุยกัน จนฝ่าบาทค้นพบเหตุผลที่อยากจะครองบัลลังก์
เขาจะขึ้นครองบัลลังก์เพื่อความสุขประชาชน และเพื่อปลดปล่อยทาส
ท้ายสุดฝ่าบาทพาเอตวลมาส่งขึ้นรถม้าเพื่อหลบหนีออกนอกป้อมปราการ  แต่ก่อนที่เอตวลจะได้ถามชื่อของอัสลัน อัสลันก็ตีตัวจากไปก่อน มีเพียงประโยคเดียวที่เธอได้เอ่ยกับเขานั้นก็คือ "อย่าตายนะ"
โดยที่เธอได้แต่หวังว่า จะไม่เจอชายหนุ่มผมขาวผู้นั้นในสนามรบ...

--------------------------------------

นาร์ซัสที่คุยกับดาร์รูนอยู่เดินมาพบกับจัสวอน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(คุณ guru แนะนำว่าน่าจะชื่อ ชัชวาลย์ เดี๋ยวพิมพ์หลังจากนี้ไปจะขอเปลี่ยนเป็นชื่อนี้นะคะ ถ้าใครอยากเสนอให้เปลี่ยนอะไรยังไง ลองเสนอมาเลยค่ะ นี่ก็คิดไม่ออกได้แค่พิมพ์ตามที่ญี่ปุ่นออกเสียง ฮาา)
ที่กำลังถูกขุนนางด่าทอ ดูถูกอยู่โดยลอร์ดคนเดิมที่คราวที่แล้วคิชวาร์ดมาห้ามไว้ได้ทัน
เขาไม่ยอมเข้าร่วมทัพที่นำโดยดาร์รูน และพยายามจะขอพูดคุยกับนาร์ซัสอีกครั้ง

ทันใดนั้นเสียงดนตรีจากบุรุษหนุ่มหล่อนามกีฟก็ได้ก้องกังวานขึ้นขัดจังหวะ
เขาจึงหนีไม่พ้นการถูกถากถาง แต่ด้วยฝีปากอันแรงกล้า เขาจึงโต้กลับไปอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนจนลอร์ดซาราวันเดือดอีกครา
แต่ก่อนจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น นาร์ซัสที่อยู่ตรงนั้นพอดีก็เข้าไปไกล่เกลี่ยสถานการณ์
เขาจะยอมทบทวนกลยุทธ์ใหม่ให้อีกครั้ง ลอร์ดซาราวัน(และผองเพื่อนขุนนาง)จึงต้องยอมกลับไป

หลังจากนั้น ดาร์รูนที่ยังคงเป็นห่วงปัญหานี้ ก็มาหารือปรึกษากับนาร์ซัสอีกครั้ง
นาร์ซัส : "งั้นเราคงจำเป็นต้องเพิ่มอุบายอีกสักอย่าง"
บังเอิญพอดีกีฟเปิดประตูเข้ามาแบบงงๆ

ตัดมาที่ทุ่งหญ้าแถวๆเปชาร์วาร์  ลอร์ดคุบาร์ดที่เดินทางมาถูกล้อมด้วยทหารพาร์ที่จงรักภักดีต่อฝ่าบาทเฮอร์เมส (ดูเหมือนว่าจะถูกส่งมาโดยซันเดส) เขาขอโทษลอร์ดซัมในใจ และจัดการฆ่าทหารเหล่านั้นจนหมด

คืนนั้นเอง ในงานเลี้ยง
น้องชายของลอร์ดชาพูร์ "อีสฟาน(Esfan)" เข้ามาหาเรื่องกีฟเพราะทราบมาว่ากีฟเป็นคนยิงพี่ชายเขา
กีฟ : "ข้าเป็นคนปลดปล่อยเขาจากความทรมาน เจ้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องเกลียดข้าหรอก ยิ่งไปกว่านั้น ข้าว่าเจ้าน่าจะสำนึกในบุญคุณเสียด้วยซ้ำ"
อีสฟานที่โกรธจนขึ้นหน้า บุกเข้าต่อยกีฟรัวๆ
ทหารพาร์คนอื่นก็ส่งเสียงเชียร์อีสฟานซึ่งเป็นทหารด้วยกันอย่างออกนอกหน้า



กีฟ : "พวกเจ้าต่างหากที่เป็นผู้มาใหม่ ตั้งแต่ฝ่าบาทหนีออกมาจากเอคบาทาน่า ข้าคอยอยู่เคียงข้างท่าน ปกป้องท่านมาตลอด ไม่เหมือนพวกเจ้าเหล่าชาวพื้นเมือง ที่ราวกับเหล่าแกะที่พุงกรูเข้ามารวมฝูงทีหลังหรอก"

อีสฟานทนไม่ไหวจึงชักดาบออกมาสู้ แต่ทั้งคู่ก็มีฝีมือพอกัน กินกันไม่ลง
ท้ายที่สุด ฟารางกิสก็เข้ามาขวาง



ฟารางกิส :"พวกเจ้าทั้งสอง วางดาบลงซะ พวกเจ้าอยู่เบื้องหน้าพระพักตร์มกุฎราชกุมารอัสลัน"

อัสลันพร้อมกับดาร์รูนเดินเข้ามาหาทั้งคู่
อัสลัน : "เรื่องนี้มันหมายความว่ายังไงกัน? กีฟ ลอร์ดอีสฟาน"
กีฟ : "โอ้..ท่านนี่เอง ผู้เห็นต่างจากความจริงของชีวิต"

กีฟเลยโดน...



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ อุบายนี้ กีฟน่าสงสารเกินไปล่ะ โฮรว

ดาร์รูน : "ข้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด กีฟ เจ้าผิดที่ไปพูดจายั่วยุลอร์ดอีสฟานโดยไม่คิดเสียก่อน"
กีฟ : "เห แล้วเจ้าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงล่ะ?"
ดาร์รูน : "ข้าเห็นเจ้าประพฤติตัวไร้ความรับผิดชอบมานานแล้ว"
           "ข้าว่าเจ้าควรจะหยุดทำร้ายหัวใจอันอ่อนโยนของฝ่าบาทได้เสียที"
กีฟ : "คร่ำครวญได้ดี"
       "เจ้าก็เอาแต่พูด ฝ่าบาท ฝ่าบาท อยู่ได้ แล้วเจ้าเล่า? ไม่ปกป้องเขามากเกินไปหน่อยหรือไง?หรือไม่จริง? ลอร์ดมาร์ดัน ฟู มาร์ดัน"
ทันใดนั้นอัสลันก็พูดขึ้นขัด
อัสลัน : "ทั้งคู่นั่นแหล่ะ หยุดได้แล้ว"
           "กีฟ ข้า มกุฎราชกุมารอัสลัน ขอเทรเทศเจ้า"







ทุกคนก็อึ้งกันไปตามๆกัน มีแต่กีฟที่ยิ้มหึที่มุมปาก

กีฟ : "ถือเป็นโอกาสดี แม้ว่าฝ่าบาทจะตอบแทนข้าโดยให้ข้าอะไรก็ได้ แต่โดยธรรมชาติของข้าแล้ว ข้าคงไม่มีวันเป็นขุนนางได้"
คิชวาร์ด : "เดี๋ยวก่อน ท่านกีฟ อย่าพึ่งใจร้อน"
กีฟ : ข้าเองก็หวังให้ท่านโชคดีนะ ฝ่าบาท  ข้าจะคอยสวดภาวนาให้ท่านโชคดีในสงคราม"



ล่ะกีฟก็เดินจากไป ภายใต้สายตาอันตกใจของทหารทุกนาย

ภายหลัง ฝ่าบาทเข้าไปพักอยู่ในห้อง เริ่มระบายกับดาร์รูนและนาร์ซัส
อัสลัน : " นี่.. มันจำเป็นด้วยหรอ นาร์ซัส?"
นาร์ซัส : "มันอาจจะไม่น่ายินดีนักที่ต้องขอให้ท่านเล่นตามบทเช่นนี้.."
อัสลัน : "เจ้าไม่ต้องขอโทษข้าหรอก กีฟต่างหากที่ข้าทำผิดด้วย.."
นาร์ซัส : "ยังไงก็ตาม..  ต้องขอบคุณที่เขายอมเล่นบทเป็นตัวร้าย"  (ขอบอกว่าเล่นได้เนียนมาก ฮา)
            "ในตอนนี้ เหล่าขุนนางคงลดความไม่พอใจลงบ้างแล้ว"
อัสลัน : "แล้วตอนนี้กีฟอยู่ไหนล่ะ"
นาร์ซัส : "เขาจากไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้มอบภารกิจให้เขาไปหาบุคคลสำคัญผู้หนึ่ง"
            "เพื่อให้ฝ่าบาทได้เป็นกษัตริย์อย่างสมบูรณ์ เขาผู้นี้จำเป็นอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ"

เช้าวันต่อ ทัพของฝ่าบาทอัสลันก็ออกเดินทางไปรบ



ระหว่างเดินทัพ ฝ่าบาทอัสลันก็นึกถึงคำพูดที่กีฟเคยพูดกับเขาเมื่อครั้งก่อน
"อาณาจักรที่ท่านจะสร้างเมื่อท่านได้ขึ้นครองราชย์...ข้าทนรอเห็นมันไม่ไหวแล้ว"
อัสลัน : "มองข้าไว้นะ กีฟ"
           "ออกเดินทาง เพื่อขับไล่ลูซิทาเนียและเอาเมืองหลวงเอคบาทาน่ากลับคืนมา!!!  บุกได้!!"


กลับมาที่เมืองหลวงเอคบาทาน่า องค์ชายกีสคาร์ดกำลังอ่านสารรายงานเรื่องฝ่าบาทอัสลันอยู่
ทหารลูซิทาเนียทั้งหมดเริ่มเดินทางกลับมาปักหลังยังเมืองหลวงแล้ว ยกเว้นลอร์ดหน้ากากเงิน ที่ยังคงพัวพันศึกอยู่ที่ปราสาทซาบูล
ซึ่งสารที่ถูกส่งไปยังปราสาทซาบูลนั้นยังไม่ส่งกลับมา
กีสคาร์ด "ไม่เป็นไร ตราบใดที่เรายังปล่อยเขาไว้ เดี๋ยวเขาก็กลับมาที่นี่ กลับมาเพื่อเด็ดหัวอัสลัน ไม่ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร เราก็ใช้เขาตราบเท่าที่ยังใช้ได้ก็แค่นั้นเอง  ใครกันแน่ที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย"



กลับมาที่ค่ายของทัพอัสลัน
จุดหมายแรกที่เขาจะเดินทางกันไปคือ เซนต์ เอ็มมานูเอล (Saint Emmanuel) เป็นป้อมปราการเก่าแก่แต่โบราณ เป็นที่สะสมเสบียงของทหารลูซิทาเนีย ซึ่งถูกทหารทิ้งร้างมานานแล้ว เป็นภูมิประเทศที่มีปัญหาพอควร(น่าจะหมายถึงยากแก่การพิชิตรึเปล่า?) แต่เพราะตั้งอยู่บนเส้นทางหลวงหลักจึงจำเป็นที่จะต้องบุกเข้าครอง และที่นั่นยังมีลอร์ดบาร์ซาเชียนที่เป็นหัวหน้าบรรณรักษ์ของลูซิทาเนียอยู่ที่นั่นด้วย เขาไม่ใช่ทหารจึงเป็นคนอ่อนแอที่น่าจะเอามาใช้ประโยชน์ได้ แต่ถ้าจะเดินทางไปยัง เซนต์ เอ็มมานูเอล ต้องเฉียดป้อมปราการชาซูม (Chassum)ด้วย ซึ่งดันเป็นฐานที่ตั้งที่ลูซิทาเนียเพิ่งจะเพิ่มความแข็งแรงเสร็จหมาดๆ นาร์ซัสเลยแอบชมองค์ชายกีสคาร์ดไปหนึ่งประโยค

ซึ่งลอร์ดทั้งสามคนนี้ก็ขออาสาไปล้อมโจมตีป้อมปราการชาซูม
แต่นาร์ซัสปฏิเสธ เพราะเป้าหมายคือการบุกป้อมเซนต์ เอ็มมานูเอล ที่เดียว



ออกศึกวันต่อมา สามคนนี้ก็เป็นทัพหน้า ซึ่งลอร์ดซาราวันกับลอร์ดอีสฟานดั๊นแข่งกันว่าใครจะถล่มศัตรูได่ก่อน ทำให้ลอร์ดทูสต้องทิ้งทหารไว้ส่วนนึงแล้วควบม้าตามไปคอยห้ามปราม  เมื่อประจันหน้ากับศัตรู ลอร์ดทูสบอกว่านี่น่าจะเป็นกับดัก พวกเราน่าจะรายงานทัพฝ่าบาทที่อยู่ด้านหลังก่อน
สองคนที่เหลือก็หัวดื้อ ไม่ยอม บุกเลยทันที จึงโดนกับดักที่วางไว้อย่างจัง
ทหารม้าที่พยายามจะเข้าไปโอบล้อมทัพลูซิทาเนีย ถูกกับดักหินที่ถูกปล่อยจากบนเขาโดดทับตายไปบางส่วน  สุดท้ายจึงแพ้จนต้องหนีหัวซุกหัวซุน หินถล่มลงมาตัดทางขาด พวกเขาถูกไล่ล่าจึงไม่สามารถกลับมาหาทัพหลวง
และเพราะใกล้มืดแล้ว จึงไม่สามารถส่งทหารออกไปช่วยสุ่มสี่สุ่มห้า
แต่ฝ่าบาทก็ไม่สนใจ ตัดสินใจส่งทัพออกไปช่วยเหลือทันที
ซึ่งนาร์ซัสเหมือนจะรู้ใจฝ่าบาท ก็เลยส่งเอลัมกับอัลฟรีดออกไปสำรวจแล้ว
แต่ก็หาไม่เจอเพราะทางเต็มไปด้วยหิน และเป็นคืนเดือนมืด

ทันใดนั้น ฟารางกิสก็ได้ยินเสียงบางอย่าง...มันคือ เสียงดนตรีอันคุ้นหู
ฟารางกิส : "เหมือนว่า จินที่เปลี่ยนใจกะทันหันกำลังบอกพวกเราอยู่ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน"



ทัพหลวงจึงไปช่วยได้ทัน



ลอร์ดทั้งสามก็ถามฝ่าบาทว่าทำไมถึงกลับมาช่วยพวกเขา
ทั้งนาร์ซัสและดาร์รูนก็ช่วยกันบอกว่า ถึงจะไม่มีเวลา แต่เพราะคิดถึงสิ่งที่กำลังจะต้องเผชิญ พวกเราจะสูญเสียพวกนายในที่แห่งนี้ไม่ได้
อัสลัน : "ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็อยากให้ทุกคนมีชีวิตรอดมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำไมพวกเจ้าไม่ให้ข้ายืมความแข็งแกร่ง เพื่อที่พวกเราจะมีชีวิตรอดกันต่อไปได้ล่ะ?"

เมื่อทั้งสามได้ยินเช่นนั้นก็ซาบซึ้งและคุกเข่าขอปฏิญาณเกียรติว่าจะรับใช้ฝ่าบาทอัสลัน

ส่วนฟารางกิสก็มาหากีฟที่คิดจะจากไปโดยไม่ร่ำลา

กีฟ : "ที่ข้าพูดว่า ธรรมชาติของข้าแล้ว ข้าคงไม่มีวันเป็นขุนนางได้ นั่นข้าพูดจริงนะ ข้าไม่มีแผนจะกลับมาแบบเงียบๆชั่วครั้งชั่วคราวหรอก แถมข้ายังมีภารกิจที่นาร์ซัสมอบให้ไว้ไปทำอยู่อีก"
ฟารางกิส : "เข้าใจล่ะ งั้นข้าจะไม่ห้ามเจ้า  แต่มีอย่างนึง มีสารมาจากฝ่าบาท ฟังซะสิ  ท่านบอกว่า ขอโทษที่เอาแต่ก่อปัญหาให้เจ้าจนถึงวินาทีสุดท้าย"
กีฟที่ไม่รู้จะพูดอะไร จึงเล่นดนตรีแทน




กีฟ : "การมีชีวิตอยู่ก็เพื่อออกเดินทาง เฉกเช่นเดียวกันกับ ความตาย ปีกนกน้อยที่บินก้าวผ่านสายธารแห่งกาลเวลา ปีกอันอ่อนล้าคู่นั้นนำมาซึ่งความทรามวัยสู่ชายหนุ่ม   ตกกลางดึกเวลาเจ้าใฝ่ฝันคะนึงถึงข้า ขอให้เจ้านึกถึงเพลงนี้นะ"



ฟารางกิส : "ข้าจะจำไว้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นบทกลอนที่ไม่เป็นเรื่องเป็นราวมากนัก"


(ฟารางกิสยิ้มด้วย กรี้ดด)

และชายหนุ่มก็จากหญิงสาวไป

-----จบตอนนน ----

ณ ปราสาทซาบูล เฮอร์เมสได้รับรายงานเรื่องทัพของอัสลัน
และจะยกทัพออกไปบ้างแล้วเช่นกัน

ตอนต่อไป  คืนก่อนจะเกิดสงคราม มีเหตุการณ์มากมายให้เขาคิด




Endcard by Hikaru Nakamura

"เดดไลน์"
"สภาศิลปะ & อัศวินเหนืออัศวิน"




ต่อข้างล่างนะ