ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไร แต่บทจะซึ้งก็ซึ้ง จะเศร้าก็เศร้าซะบ่อย..

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ความเดิมตอนที่แล้ววว
พวกของฝ่าบาทเข้าไปขอความช่วยเหลือจากลอร์ดแห่งป้อมปราการคาชาน
แต่ลอร์ดนั้นกลับต้องการดึงฝ่าบาทมาเป็นพวกเพื่อหลอกใช้ให้ได้ซึ่งอำนาจ
พวกฝ่าบาทจึงหนีออกมา ปลิดชีพท่านลอร์ดที่มาขวางทางและเดินทางต่อไปยังป้อมปราการ เปชาร์วาร์ ทางตะวันออก



-------------------------------------------------

ณ ที่เมืองหลวงเอคบาทานา

องค์ชายกีสคาร์ด (Guiscard) อนุชาแห่งราชาลูซิทาเนียได้รับรายงานจากทหาร เรื่องการที่เหล่านักบวชใช้อำนาจเข่นฆ่าผู้คนโดยไม่ได้รับอนุญาต
จึงสั่งให้ทหารไปทำการหยุดซะ จากบทสนทนานี้เปิดเผยให้เห็นว่า เหล่าทหารจริงๆแล้วไม่ได้มายึดครองเมืองทั้งสอง ( Maryam และ Pars) เพราะเชื่อในคำสอนของศาสนา แต่มายึดเพื่อขยายอำนาจกษัตริย์โดยใช้ศาสนาเป็นข้ออ้างเท่านั้น
(แปลว่าอนาคตอาจจะมีสงครามในเมืองรึเปล่า?)

ในขณะเดียวกันนั้น ลอร์ดโบดิน (Bodin) เจ้าคณะนักบวช ก็มาเกลี้ยกล่อมราชาแห่งลูซิทาเนียให้เข่นฆ่าผู้คนที่ไม่เชื่อในศาสนาทิ้งซะ ราชาเองก็ลำบากใจ
องค์ชายกีสคาร์ดมาถึงท้องพระโรงพอดี จึงคัดค้านคำพูดของลอร์ดโบดิน โดยให้เหตุผลว่า อาจจะทำให้เมืองรอบข้างและประชาชนพัลส์ร่วมมือกันลุกฮือขึ้นต่อต้านได้ และนั่นจะทำให้เราตกอยู่ในอันตราย
แต่ลอร์ดโบดินก็ไม่ได้สนใจ เขาบอกว่า สงครามศักดิ์สิทธิ์นี้ในตอนนี้เกี่ยวข้องกับสวรรค์แล้ว เขาตั้งใจจะอัญเชิญเทพเจ้าลงมาเพื่อเพิ่มพลังให้กับกองทัพ

และรัชสมัยพัลส์ ปี 320 เดือนธันวาคม  เหล่านักรบผู้รับใช้พระเจ้า ผู้อยู่ใต้บัญชาของลอร์ดโบดินโดยตรงก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงเอคบาทาน่า ความมืดมิดที่ปกคลุมเมืองหลวงแผ่วงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ




และลอร์ดผู้นี้ยังไม่ตาย (...)
เขาฟื้นขึ้นมาพบกับลอร์ดหน้ากากเงิน
ลอร์ดหน้ากากเงินได้ถอดหน้ากากออกและแนะนำตัว
"ท่านควรจะตายไปตั้งแต่ไฟไหม้เมื่อ 16 ปีก่อน"
"คิดให้ดีว่าใครคือเจ้านายและราชาที่แท้จริงของเจ้า"

ขณะนั้นเองฝ่าบาทก็ออกเดินทางไปทางตะวันออกโดยอ้อมหลบหลีกศัตรูไปทางทิศใต้
ไปยังป้อมปราการเปชาร์วาร์ สถานที่ที่ซึ่งมีพลทหารพัลส์อยู่มากที่สุด

ฝ่าบาทที่กำลังกังวลกับสิ่งที่นาร์ซัสได้บอกไว้หน้านี้ (เมื่อตอนที่แล้ว)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
"บางที สิ่งที่ถูกต้องอาจจะไม่ใช่ดวงอาทิตย์ หากแต่เป็นเฉกเช่นดวงดาว มีดาวจำนวนนับล้านดวงที่ปรากฎอยู่บนสรวงสวรรค์และพวกมันไม่สามารถหักลบแสงสว่างของดวงอื่นๆได้"

"ฝ่าบาท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงอย่าเอนเอียงไปตามคำที่ข้าได้บอกกับท่าน แต่จงไขว่ขว้าหนทางที่จะเดินไปสู่ความถูกต้อง ได้โปรดจงเดินไปยังหนทานนั้นด้วยทุกอย่างที่ท่านมี"

ก็ได้ปรึกษาเอลัมถึงหนทางที่เอลัมใฝ่ฝันอยากจะไขว่คว้าในอนาคต
เอลัม : "อนาคตของกระหม่อม...เป็นสิ่งที่ท่านนาร์ซัสตัดสินใจให้กระหม่อมเป็น  จนกว่าจะถึงตอนนั้น กระหม่อมก็แค่หมั่นเพียรศึกษาภายใต้การชี้แนะของท่านนาร์ซัสแค่นั้น"
ฝ่าบาท : "งั้นหรอ... งั้นข้าเองก็ต้องตั้งใจสินะ ไม่งั้นคงไม่มีวันเป็นกษัตริย์ที่ดีได้แน่ๆ"



เอลัม "ฝ่าบาทต้องเป็นกษัตริย์ที่ดีได้แน่นอน ท่านมีท่านนาร์ซัสและท่านดาร์รูนอยู่ทั้งคน"
ฝ่าบาท "จริงด้วย ข้ามีพวกเจ้าทุกคนนี่หน่า นายเองก็ช่วยข้าได้มากเลยนะ เอลัม ขอบคุณมาก"
เอลัมเขินๆ (ซึน) ทำตัวไม่ถูก
"กระหม่อมก็แค่ปฏิบัติตนตามที่โดนคาดหวังในฐานะผู้ติดตามเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ฝ่าบาทต้องมาใส่ใจหรอกพ่ะย่ะค่ะ"  แล้วควบม้าทิ้งฝ่าบาทไปซะงั้น

(บทสนทนาของสองคนนี้น่ารักจริงๆค่ะ เป็นเพื่อนที่มุ้งมิ้งมาก เอลัมซึนดี ฝ่าบาทก็น่ารัก จขทก.โชตะค่อนแตกกระจุย)

กีฟที่อยู่หลังขบวนก็นินทาฝ่าบาทกับนาร์ซัส ว่าฝ่าบาทเป็นคนในราชวงศ์ที่แปลกมาก แคร์คนอื่นเป็นด้วย เขาไม่เคยเห็นคนในราชวงศ์แบบนี้มาก่อน


กลับมาที่เมืองหลวงเอคบาทาน่าอีกครั้ง
ลอร์ดหน้ากากเงินกำลังมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลไฟไหม้ของตัวเองในกระจกและนึกถึงอดีตเมื่อครั้งตนยังเยาว์วัย

"ท่านพ่อ..ท่านพ่อ ในที่สุดวันนี้ข้าก็ล้มสิงโตได้!! ตอนนี้ข้าเองก็เป็น shirghir (ชีกี อะไรสักอย่าง..) แล้วนะ!"



"ข้าไม่เสียเปล่าที่คาดหวังในตัวเจ้าเลย เฮอร์เมส"
"เจ้าต้องเป็นวีรบุรุษของพัลส์ได้แน่นอน"

และคืนนั้นเองพ่อและเฮอร์เมสก็ถูกอันดราโกลัสฆ่า....โดยการวางเพลิง

"ข้าจับอันดราโกลัสได้แล้ว แต่ข้ากลับปล่อยให้อัสลานหนีไปได้  เมื่อข้าฆ่าเขาได้ ราชบัลลังก์ก็จะกลับคืนสู่ราชาที่แท้จริง"
ตอนนั้นเองก็มีแขกผู้มาเยือนพอดี ลอร์ดหน้ากากเงินจึงต้องสวมหน้ากากออกไปรับ

แขกผู้นั้นมีนามว่า ซันเดส (Xandes) เป็นบุตรชายของคาร์ลัน เขามาทำหน้านี่ติดตามลอร์ดหน้ากากเงินแทนพ่อที่เสียไปนั่นเอง
เขากล่าวกับท่านลอร์ดว่า จะนำหัวฝ่าบาทอัสลานและดาร์รูน ผู้ฆ่าบิดาเขามาถวายแด่ลอร์ดหน้ากากเงินให้จงได้




กลับมาที่คาราวานของฝ่าบาท
ฟารางกิสที่ได้ออกไปพูดคุยกับจิน ก็ได้ความว่า เบื้องหน้านั้นมีภัยอันตรายอยู่
ซึ่งท้ายที่สุดพวกเขาก็ต้องแยกกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดาร์รูนบุกไปขวางศัตรูไว้
โดยให้ฝ่าบาทเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ขณะที่ควบม้าหนีเหล่านักธนูที่ซ่อนอยู่ตามพุ่มไม้นั้น
พวกเขาก็พลัดหลงกับนาร์ซัสและฟารางกิส แต่ก็ต้องออกเดินทางกันต่อ
ปรากฎว่าฟารางกิสนั้นควบม้ากลับมาช่วยดาร์รูนสู้



สู้ไปสู้มา ทหารที่เหลือก็ตระหนักในความไร้พลังของตน พวกเขาจึงเริ่มหนีด้วยความกลัวเพราะสู้ทั้งสองไม่ได้
แต่ก็ดันมาเจอกับซันเดสที่ขวางเอาไว้ ซันเดสท้าดาร์รูนประลองเพื่อแก้แค้นให้บิดา



ซันเดสแข็งแรงมากจนดาร์รูนเองยังแปลกใจ ในขณะที่ดูท่าจะไม่ดีอยู่นั้น ฟารางกิสก็ยิงธนูมาปักที่ดวงตาม้าของซันเดสพอดี ม้าจึงล้ม ซันเดสจึงตกม้า
ดาร์รูนเลยตั้งหลักและควบม้าบึ่งเข้าไปฟัน แต่ก็ไม่ได้ฆ่า พอดีทหารลูซิทาเนียที่เหลือตามมาทัน พวกเขาทั้งสองจึงต้องควบม้าหนีออกไปจากที่นี่ก่อน
พอหนีออกมาสักพัก ฟารางกิสจึงถามว่า "ท่านลังเลที่จะฆ่าชายร่างใหญ่ผุ้นั้นใช่หรือไม่?"
ดาร์รูน : " ใช่ ข้าไม่เคยฆ่าศัตรูที่ตกหลังม้า" (เหยช เท่มาก)
ฟารางกิส "ท่านอ่อนโยนไปนะ"
ดาร์รูน "ข้าก็ว่างั้น"

(อย่าตกหลุมรักกันนะ สงสารกีฟ 55555)

ฝั่งของฝ่าบาทก็ทำการต่อสู้อยู่เช่นกัน ม้าของเอลัมถูกยิง เอลัมจึงพลาดตกม้า
ฝ่าบาทตั้งใจจะกลับไปช่วย แต่ถูกกีส(และเอลัมตะโกน)ห้ามไว้





แต่ฝ่าบาทก็ไม่ฟัง สะบัดกีฟออกและควบม้ากลับไปช่วย
กีฟ : "กลับไปช่วยทำไม? นายเป็นราชวงศ์นะ?"
เอลัมที่กำลังจะถูกทหารม้าแทง ก็ได้รับการช่วยเหลือจากฝ่าบาทได้ทันท่วงทีเลยไม่เป็นอะไร



เอลัม :"ฝ่าบาท จะกลับมาทำไม...?"
ฝ่าบาท :"ก็มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำน่ะสิ!!"

กีฟได้ยินเช่นนั้นจึงเข้าใจในตัวฝ่าบาทมากขึ้น เลยช่วยเหลือด้วยการโปรยทองล่อทหารผู้เห็นแก่เงิน
พวกเขาจึงใช้โอกาสนั้นหนีไป (เงิบแปป)
แต่ก็ต้องมาพบกับหน้าผาทางตัน...  เบื้องล่างเป็นป่าพุ่มเล็กๆ และล่างสุดนั้นก็เป็นลำธารสายหนึ่ง

แต่เมื่อทหารลูซิทาเนียตามมาทัน ก็ไม่พบพวกเขา ได้ยินแต่เพียงเสียงโดดน้ำ นายทหารจึงสั่งให้ติดตามไปตามลำน้ำเส้นนั้นทันที
โดยตัวเองรั้งรอดูลาดเลาตรงนี้ก่อน กีฟที่แอบอยู่กับฝ่าบาทและเอลัมในพุ่มไม้เบื้องล่าง ก็ขว้างมีดขึ้นมาเจาะกลางกระบาลนายทหารนายนั้นพอดี



ภายหลังเมื่อยามรุ่งสาง เมื่อปลอดภัยแล้ว
เอลัมก็คุกเข่าขออภัยฝ่าบาทที่ทำให้ฝ่าบาทตกอยู่ในอันตราย
เอลัม : "หน้าที่ของกระหม่อมคือปกป้องฝ่าบาท แต่กลับ...ต้องให้ฝ่าบาทมาช่วย มันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ควรจะเป็น"
ฝ่าบาท : "เอลัม การช่วยเหลือเพื่อนน่ะ ไม่มีคำว่าตรงกันข้ามหรอกนะ" (ฝ่าบาทเท่อีกแล้ว)



เอลัม : "เพื่อน?  กระหม่อมเป็นบุตรของทาสที่ได้รับการปลดปล่อย ฝ่าบาทกับกระหม่อมมีฐานะที่แตกต่างกันเกินไป"
ฝ่าบาท : "งั้น ถ้าเรายังยึดติดอยู่กับว่า ยศถาบรรดาศักดิ์  งั้นข้าคงจะยังไม่มีเพื่อนสักคนแน่นอน เจ้าไม่ชอบข้าหรอ เอลัม?"
เอลัม : "เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้น.."
ฝ่าบาทก็จับมือเอลัมและถาม : "งั้น ไม่มาเป็นเพื่อนกับข้าหรอ?"
เอลัมก็อึ้งไปสักพักก่อนจะถูกเสียงม้าทำให้ตื่นจากภวังค์ จึงซึนๆเลี่ยงที่จะไม่ตอบเรื่องนี้แต่กลับขอบคุณฝ่าบาทที่ช่วยชีวิตตัวเองแทน
กีฟที่มองอยู่วงนอก ก็ยิ้มออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร
ฝ่าบาทเองก็ควบม้าไปขอโทษกีฟ ที่ต้องทำให้กีฟที่รักเงินต้องโยนเงินทิ้ง (เดี๋ยวนะ 555555)
กีฟก็ไปไม่ถูกสิ 55555 เลยปฏิเสธว่าไม่เป็นไรและถามนอกเรื่องแทน



"ตอนฝ่าบาทยังเด็ก ท่านใช้เวลาอยู่นอกพระราชวังบ่อยๆงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"อื้ม.. หลังจากคนดูแลข้า (ประมาณว่าแม่นมมั้ง) กับสามีของนางเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ข้าก็อาศัยอยู่นอกพระราชวัง
แต่นั้นมา ชีวิตของข้าก็แทบจะไม่ต่างจากเด็กธรรมดาๆเลย" (เหอ?)



"งั้นหรอ นี่สินะฝ่าบาทถึงแตกต่างจากพวกราชวงศ์คนอื่น"

"ข้าชักอยากจะเห็นอาณาจักรที่ท่านสร้าง เมืองที่ท่านขึ้นปกครองไม่ไหวแล้ว ใช่มะ"แล้วก็เหล่มองไปทางเอลัม เอลัมสะดุ้งแล้วเขิน (ฮ่าๆๆ ซึนแตก)

ฝ่าบาท : "ขอบคุณมาก  ไปต่อกันเถอะ ไปยังเปชาร์วาร์"


------------------------จบตอน---------------------------






-ฉากบู้ยังคงสนุกเหมือนเดิมค่ะ
-เงิบฉากกีฟโปรยเงิน ติดสตั๊นท์ ไม่คิดว่าพี่แกจะเล่นงี้เลย 5555555 หักมุมได้แปลกดี นึกว่ากีฟจะบุกมาช่วยมากกว่า
-ฉากฝ่าบาทขอเอลัมเป็นเพื่อนซึ้งมาก (แอบคิดว่าอย่างกะขอแต่งงานเลยเหวย...) เอลัมทำไมไม่ยอมรับไปสักที ซึนชะมัด
-ตอนนี้รู้อดีตขององค์ชายทั้งสองแล้ว อดีตของทั้งคู่นี่สดใสน่ารักมาก ฝ่าบาทเฮอร์เมสตอนเป็นวัยรุ่นนี่หล่อดีจัง จขทก.ปริ่ม ฝ่าบาทอัสลานตอนเด็ก...น่าจับฟัดมาก น่ารักไปปป  แต่ปจบ.ของทั้งคู่นี่โคตรจะมืดมนเลย ไม่รู้จะเชียร์ใครดีเลยแหะ orz
-ตอนต่อไป นาร์ซัส ดาร์รูน ฟารางกิสต้องผจญกับกองทัพอันแข็งแกร่ง เอาใจช่วยเขาด้วยนะ มีตัวละครใหม่ออกมาด้วย! และเหมือนตอนนี้จะมีมนตร์ดำมาเกี่ยวนะ


End card by Kazuo Watanabe



ต่อภาพแถมคห.1ค่ะ  พยายามจะให้สั้นที่สุด จะเกิน 10000 อีกล่ะ 55555