ซัพอิ้งตอนนี้มาช้ามากกก เพิ่งมาเมื่อเช้าเองค่ะ 55555
เมื่อวานรอนานมาก เลยดูญี่ปุ่นจบไปรอบนึงล่ะ กระซิกๆ (ดูแบบแทบฟังไม่ออก 55555)
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเลย มีแต่เซอร์วิส อิอิ สาวๆฟิน หนุ่มๆบินได้ กับฉากคนนู้นคนนี้กัดกัน
ตลกดีค่ะ คลายความเครียดจากตอนก่อนๆดี แต่ตอนนี้ก็โคตรเผาเลย (ปล่อยโฮ)

ถ้าแปลผิดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ
ตอนนี้แปลยาวอีกแล้ว orz


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ความเดิมตอนที่แล้ววว
นาร์ซัสที่แยกตัวไปทางลัด ดันไปเจอลอร์ดหน้ากากเงินที่กำลังสู้กับเผ่าซอทอยู่พอดี
และได้ช่วยบุตรสาวของหัวหน้าเผ่าซอทนาม "อัลฟรีด"  ออกมา
อัลฟรีดซาบซึ้งในบุญคุณเลยขอติดตาม(และตกหลุมรัก?) นาร์ซัส

ทางด้านเมืองหลวงเอคบาทาน่า องค์ชายกีสคาร์ดออกอุบายขับไล่ ลอร์ดโบดิน หนึ่งในผู้ถือกุมอำนาจใหญ่ออกไปได้สำเร็จ
แต่ข่าวร้าย ลอร์ดโบดินออกไปตั้งทัพอยู่ที่เมืองเพื่อนบ้านพัลส์ "เมืองมารุยามะ"แทน

ด้านฝ่าบาท พวกเขาเดินทางมาเจอกับกลุ่มของดาร์รูนและฟารางกิสที่แยกตัวออกมาล่อศัตรู และเข้าช่วยดาร์รูนที่กำลังเสียเปรียบไว้ได้ทัน
ดาร์รูนเข้าต่อสู้กับศัตรูอย่างสุดกำลังจนสามารถฆ่าหนึ่งในนักเวทย์และซันเดสได้
และ ณ ที่แห่งนั้นเอง ดาร์รูนก็ได้ปฏิญาณตนว่าจะรับใช้ฝ่าบาทอัสลาน ไม่ว่าฝ่าบาทจะเป็นใครหรือจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

--------------------------------------

พวกของฝ่าบาททั้งหมด (ไม่มีนาร์ซัส) ควบม้าไปยังป้อมปราการเปชาร์วาร์ที่อยู่เบื้องหน้า พยายามสลัดเหล่าทหารลูซิทาเนียทิ้ง
แต่เป็นเพราะทางเดินเส้นนั้นเป็นเพียงไหล่ทางแคบๆ บนขอบหน้าผา จึงกระทำได้ยาก
พร้อมกันนั้นก็มีเหล่าทหารลูซิทาเนียกองหนึ่งมาดักขวางเอาไว้เบื้องหน้า
แต่โชคดีนาร์ซัสที่มาทางลัดได้มาขอความช่วยเหลือไว้ก่อน มาซบันคิชวาร์ด (Kishward) จึงนำทัพออกมาช่วยฝ่าบาทและขับไล่ทหารลูซิทาเนียออกไป




เมื่อปลอดภัยแล้ว ฝ่าบาทก็หันไปสังเกตเห็นว่ามีบุคคลนิรนามผู้หนึ่งซ้อนม้าอยู่ด้านหลังของนาร์ซัส จึงเอ่ยปากถามว่าบุคคนผู้นั้นคือใคร
สาวน้อยจึงโดดลงจากหลังม้าและแนะนำตัว
"ข้ามีนามว่าอัลฟรีด ข้าเป็นภรรยาของนาร์ซัส"

เอลัม :  "เหะ!!??"




[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้55555555555555555555


ป้อมปราการเปชาร์วาร์ เป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่สุดทางตะวันออก
ในศึกครั้งนั้นที่ทุ่ง Atropatene พวกเขาไม่ได้ส่งกองกำลังใดๆไปช่วยรบ เนื่องจากต้องการป้องกันชายแดนอย่างเต็มกำลัง
และในปัจจุบัน ป้อมปราการแห่งนี้เป็นที่มั่นสุดท้ายของอาณาจักรพัลส์

เหล่าทหารในป้อมปราการต่างก็ยินดีที่ฝ่าบาทอัสลานปลอดภัย
ระหว่างควบม้าเข้าป้อม ดาร์รูนก็แซวนาร์ซัสเล่นๆว่า
"เกิดอะไรขึ้น ตอนที่แยกกันห้ะ? ทั้งๆที่เป็นเวลาสำคัญแท้ๆ..."
นาร์ซัสก็หน้าแหยๆ ยิ้มเจื่อนๆ พูดไม่ออก เอลัมก็กุมขมับ กีฟก็เอากับเขาบ้าง
"เดินทางคนเดียวมันเหงานี่เนอะ ถึงแม้จะเป็นเจ้าพ่อกลยุทธ์ แต่ในเวลาแบบนั้นก็ยังตกเป็นเหยื่อของกิเลสได้
ผู้หญิงธรรมดาบ้านๆแบบนี้ คงจะมองเห็นความเหงาในตัวนายได้ง่ายอยู่แล้ว"
นาร์ซัสก็ยิ้มเจื่อนกว่าเดิม 5555
(กีฟนี่ก็เล่นเหมาผู้ชายทั้งโลกเป็นเหมือนตัวเองเนอะ 555555)



ฝ่าบาทอัสลาน : "งั้นหรอ?"
ฝ่าบาทก็เชื่อกีฟซะงั้น 5555555555
นาร์ซัสก็บอกให้อัลฟรีดแก้ไขความเข้าใจผิดนี่เดี๋ยวนี้!

อัลฟรีด : "อื้อ พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ ดังนั้นตอนนี้ข้าก็เลยเป็นแค่คนรักของเขา"
ไม่ว่าเปล่า เธอก็กอดแขนนาร์ซัส ยิ้มอย่างมีความสุขโชว์ทุกคน
(ได้ข่าวว่าตอนที่แล้วหล่อนแค่ขอติดตามไม่ใช่เร้ออ 55555)
เอลัมก็หัวเสียหนักกว่าเดิม น่าสงสาร 5555

นาร์ซัส : "ไม่ใช่!! ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!! ข้าก็แค่ช่วยนาง ตอนนางถูกทำร้ายแค่นั้นแหล่ะ"

ตอนนั้นเองมาซบันทั้งสอง คิชวาร์ด และบาร์มัน ก็ออกมาต้อนรับฝ่าบาท
ฝ่าบาท : "เราจะตอบโต้จากที่นี่ ข้าอยากให้พวกเจ้าทุกคนช่วยด้วย!"
ทั้งสองก็คุกเข่ารับคำสั่ง คิชวาร์ดนั้นยินดีเต็มที่ แต่บาร์มันนั้นดูเหมือนจะลังเลอะไรบางอย่าง

คืนนั้น
ฝ่ายศัตรู
ท่านลอร์ดหน้ากากเงินและนักเวทย์กำลังเฝ้ามองป้อมปราการเปชาร์วาร์
นักเวทย์ :"พวกเขาหนีเข้าไปได้แล้ว"
ลอร์ดหน้ากากเงิน : "นี่ไม่ได้หมายความว่า ศึกนี้จะจบ"

ฝ่ายพรรคพวกฝ่าบาท
กีฟขึ้นจากอ่างอาบน้ำ สวมเสื้อคลุมและก็นั่งบ่นไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว (เซอร์วิสสาวๆเต็มที่ เห็นก้-กีสด้วย )



"อาทิตย์นี้ ข้าทำอะไรไปบ้างเนี่ย ทั้งหมดก็แค่หัวเสียคอยดูแลเด็ก
ส่วนนาร์ซัส ก็ได้อยู่กับสาวชาวบ้านแสนงดงาม
แต่นั่นไม่เท่าไหร่ ที่ข้าหงุดหงิดที่สุด ที่ข้าไม่เห็นจะสนุกกับมันสักนิดเลย ก็คือ ตลอดการเดินทางครั้งนี้เนี่ย ข้าไม่ใช่คนที่อยู่เคียงข้างแม่นางฟารางกิส แต่เป็นดาร์รูน..."
หัวเสียขนาดบีบเมล็ดถั่วแตกคานิ้ว (ฮา)





ฝ่าบาท : "ข้าต้องขอโทษสำหรับเรื่องนั้นนะ กีฟ"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้5555555555
กีฟสะดุ้งเฮือก เพราะคงไม่คิดว่าจะมีใครที่ไหนมาได้ยินพอดี
และกีฟที่ทำอะไรไม่ถูกก็เลยเปลี่ยนประเด็น "แล้วท่านมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้"
"ข้าหวังจะมาขอบคุณที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันไกลถึงขนาดนี้ ข้าเป็นหนี้เจ้าอย่างใหญ่หลวง"
กีฟเขินนิดนึง ก่อนจะตั้งสติแล้วทำท่าเก็กหล่อตามนิสัย
"ได้โปรดอย่าปล่อยให้เรื่องนี้ทำให้ฝ่าบาทเป็นกังวล ข้าก็แค่ไม่ชอบวิธีการของลูซิทาเนียเหมือนกับท่าน
ถ้าข้าสามารถทำลายแผนการของพวกมันได้ ก็คงจะดีกว่าไปเข้าข้างพวกมันล่ะนะ"
ฝ่าบาทก็อึ้งกับความคิดของกีฟ
"นายเป็นคนที่น่าสนใจดีนะ กีฟ"
กีฟก็เขิน(อีกรอบ)
"ขอบคุณ..สำหรับคำชม"
"และก็เรื่องที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้...ข้าไม่ได้คร่ำครวญเรื่องนั้นหรอกนะ" และก็บ่นเรื่องจีบฟารางกิสเป็นภาษากลอนประมาณว่า ยิ่งจีบติดยากชีวิตก็ยิ่งตื่นเต้น (ฮาา)

อีกฝั่งนึง อัลฟรีดก็มาหานาร์ซัสที่ห้องแต่เจอเอลัมที่กำลังเก็บของแทน
เอลัม : "ท่านลอร์ดนาร์ซัส ยังประชุมกับเหล่านายพลอยู่เลย"
อัลฟรีด : "เป็นผุ้ชายที่ยุ่งตลอดเวลาจริงน้า งั้น...นาย ช่วยเล่าเรื่องของนาร์ซัสให้ฉันฟังหน่อยสิ"
เอลัม : "เธอรู้ไหม...เธอไม่ควรทำตัวสนิทสนมกับท่านนาร์ซัส เจอกันแค่ไม่กี่วันเอง"
อัลฟรีด "ระยะห่างของความสัมพันธ์ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความลึกซึ้งสักหน่อย หรือเรื่องแค่นี้นายก็ไม่รู้?"
และทั้งคู่ก็เริ่มกัดกัน
เอลัม "เธอน่ะไม่รู้แม้กระทั่ง อาหารที่ท่านนาร์ซัสชอบ"
อัลฟรีด "เขาก็กินอาหารที่ฉันทำโดยไม่ตำหนิสักคำนะ"
เอลัม "นั่นน่ะ เพราะท่านใจดีน่ะสิ!  อาหารแบบที่คนอย่างเธอทำ ไม่ใช่สไตล์ที่ท่านนาร์ซัสชอบหรอก"
(จะบอกเป็นนัยว่า นาร์ซัสชอบอาหารที่ตัวเองทำสินะ เอลัม ฮาา)
อัลฟรีด : "นายหมายความว่าไง "คนอย่างเธอ" น่ะ!? " อัลฟรีดก็เริ่มขึ้น
และทั้งคู่ก็เริ่มทะเลาะกัน มุ้งมิ้งเหลือเกิน ทะเลาะแย่งผู้ชาย



หลังจากนั้นอัลฟรีดก็กลับมาที่ห้อง และเริ่มบ่นเอลัมให้ฟารางกิสฟัง
ฟารางกิสก็ทำธนู รับฟังเงียบๆ
ฟารางกิส : "เธอพึงใจในตัวท่านนาร์ซัสงั้นหรือ?"
อัลฟรีดหน้าแดง ตอบรับในลำคอ และเผลอมองไปที่หน้าอกฟารางกิส เลยไม่รู้สึกสบอารมณ์จึงขึ้นเสียงเถียงกลับ
"แล้วมันจะทำไมไม่ทราบ?"
ฟารางกิส : "ถ้าเธอพึงใจในตัวท่านนาร์ซัส เธอก็ควรจะพิสูจน์ตัวเองว่า เธอไม่ใช่ตัวถ่วงของเขา
ในตอนนี้ ผู้ชายแบบนั้นคงจะเลือกอุทิศตัวให้กับการก่อตั้งอาณาจักรใหม่มากกว่าจะให้เวลากับผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอควรจะคอยยืนมองและเฝ้าดูความพยายามของเขา"
อัลฟรีด : "การสร้างเมืองขึ้นมาใหม่ไม่เห็นจะดีตรงไหน มันก็แค่การสร้างระบบชนชั้นสูงและระบบทาสขึ้นมาใหม่ก็แค่นั้น
มาลองคิดๆดู ...คนฉลาดอย่างนาร์ซัสยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ นี่มันก็ออกจะ..."
ฟารางกิส : "ก็คงจะอย่างนั้น... แต่ว่า นาร์ซัส "ของเธอ" อาจจะพบวิธีที่แก้ปัญหาเรื่องนี้แล้วก็ได้นะ เธอต้องเชื่อในตัวเขา เพราะเธอชอบเขาจริงไหม?"
อัลฟรีด "เข้าใจแล้วน่า!"


(ฟารางกิสยิ้มแล้วสวยมากเลยย)

ส่วนทางด้านของฝ่าบาท
ก็มาหาคิชวารืดและเล่นกับอิสราอิล ป้อนไส้เดือนให้
"อร่อยมั้ย วันนี้นายช่วยฉันไว้ นี่เป็นคำขอบคุณ"


(ฝ่าบาทน่าร้ากกก)

คิชวาร์ด : "ฝ่าบาทป้อนอาหารให้ด้วยตัวเอง เจ้านี่นี่โชคดีชะมัด"
อัสลาน : "คิชวาร์ด เรื่องนี้ทำให้ข้านึกได้ เกิดอะไรขึ้นกับ(โซรูสช์) Soroush ล่ะ เขามักจะอยู่กับอิสราอิลนี่" (น่าจะหมายถึงเหยี่ยวอีกตัวค่ะ)
คิชวาร์ด : "ข้าส่งเขาไปกับชายที่ข้าเชื่อใจคนนึงเพื่อแฝงตัวในเมืองหลวง แต่สองสามวันนี้ยังไม่มีข่าวอะไรส่งกลับมาเลยพ่ะย่ะค่ะ"
อัสลาน : "พวกเขาจะถูกฆ่าแล้วรึเปล่า..."
คิชวาร์ด : "ข้าเกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น"
อัสลาน :  "ข้าจะตั้งทัพขึ้นที่เปชาร์วาร์แห่งนี้ และเอาเมืองหลวงกลับคืนมา  นี่อาจจะเป็นการเอาแต่ใจของข้า แต่ข้าจะสร้างประเทศขึ้นมาใหม่ ข้าตั้งใจจะปลดปล่อยเหล่าทาส"
คิชวาร์ดก็อึ้งไป...
อัสลาน : "ระว่างทางที่ข้ามาที่นี่ ข้าได้ทบทวนข้อคิดใหม่ๆ การที่ปลดปล่อยทาสโดยทันทีนั้น ไม่ช่วยอะไร แต่ถ้าเราร่างแผนอย่างเหมาะสม ใช้เวลาหาข้อกำหนดที่เหมาะสมและให้ทุกคนยอมรับกันทั้งหมด ข้าคิดว่าเป็นไปได้" < น่าจะประมาณนี้
คิชวาร์ด : "การแก้ปัญหาของฝ่าบาทช่างน่าชื่นชมอย่างยิ่งพ่ะยะค่ะ ส่วนตัวแล้วข้าเองไม่มีข้อคัดค้านใดๆ แต่ยังไงก็ตาม ถ้าท่านตั้งใจจะเสี่ยงทำเรื่องนี้จริงๆ ท่านลอร์ดส่วนมากคงไม่เห็นด้วย(ไม่เข้าข้าง)ท่านแน่"
อัสลาน : "นาร์ซัสก็ว่างั้นเหมือนกัน แต่เมื่อเราขับไล่ลูซิทาเนียสำเร็จแล้ว ข้าไม่คิดว่าพัลส์จะกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนได้ ถ้าประเทศนี้ไม่ดีขึ้น มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้ แน่นอนว่า ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าท่านพ่อกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ว่า...ถ้าข้าช่วยท่านพ่อได้ อย่างน้อยท่านคงจะยอมฟังในสิ่งที่ข้าพูดบ้างล่ะนะ"

เช้าวันต่อ
ข่าวร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อลอร์ดบาร์มันเอ่ยขึ้นว่าไม่สามารถจัดตั้งทัพได้



โดยให้เหตุผลว่าประมาณว่า ส่งไปก็มีแต่เสีย ไม่รู้ว่าฝ่าบาทสมควรจะเป็นราชาผู้นำทัพมั้ย ไม่ควรจะส่งทัพออกไปส่งเดชก่อน  ควรจะรอจนกว่าจะเห็นเค้าลางที่แน่ชัดกว่านี้ (ประมาณนี้มั้งคะ ตรงนี้ไม่แน่ใจอย่างแร๊ง)
ดาร์รูนก็หงุดหงิด และด่าไปหลายประโยค สุดท้ายนาร์ซัสบอกให้ดาร์รูนหยุดและด่าซะเอง
"ความแก่นี่ช่างน่ากลัว ความปรารถนาหนึ่งเดียวของเขาคือการใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในบั้นปลายของชีวิต"
ลอร์ดบาร์มันก็อารมณ์ขึ้นที่โดนดูกถูกเข้าอย่างจัง และเดินออกไปจากห้องประชุมอย่างหัวเสียพลางบอกให้ ลองคิดเรื่องนี้ใหม่ดูซะ

ดาร์รูน : "ก็แค่ทำให้เขาโกรธนี่หว่า"
นาร์ซัส : "เปล่า ตาเฒ่านั่นเจ้าเล่ห์กว่าที่เห็น เขาแกล้งทำเป็นหงุดหงิดและหาข้ออ้างออกไปจากห้อง เพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามอื่นๆ"







ต่อข้างล่างนะคะ เกินหมื่นอีกแล้ว orz