"พี่ฉาย!! เอากระดาษคืนมานะ-----"
บูรพาตัดสินใจขั้นสุดท้าย กระโจนร่าง เอื้อมมือไปคว้ากระดาษจากมือของตะวันฉายทันที
หมับ---ตุบ!!!
ตอนนี้บูรพาสามารถเอากระดาษกลับมาอยู่ในมือได้สำเร็จแล้ว...แต่ไม่กี่วิที่ผ่านมา ร่างสูงเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังนอนทับอะไรอยู่
จึงพยายามยันตัวเองเอาไว้กับเตียงแล้วก้มหน้าลงไปมองช้าๆ
"!!?"
ฉ่า....หน้าตาขาวๆของบูรพาแดงฉ่าและร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อก้มหน้าลงไปเห็นว่า...ตัวเองกำลังยันร่างค้างเอาไว้เหนือร่างหนา
ของตะวันฉายอยู่ในระยะที่อันตรายพอสมควร สายตานิ่งเฉยของคนที่ตัวเองนับถือเป็นพี่มาตลอดกำลังจ้องมองเขาเหมือนกับเลนส์
ที่พยายามแทงทะลุเข้าไปในนัยน์ตาของบูรพา....
"พี่...พี่ฉาย...."
"หืม?"
"ปล่อยผมเถอะพี่...ผมจะไปนอนแล้ว"
"อ้อนพี่ให้มากกว่านี้หน่อยสิบูรพา แล้วพี่ถึงจะปล่อยเราไป"
"หา!? พี่ก็รู้นี่ว่าผมอ้อนใครไม่เป็น..."
"แต่ที่พี่รู้เกี่ยวกับบูรพาแน่ๆอย่างหนึ่งเนี่ย...เวลาอยู่กับพี่ หลังๆมานี่เราจะอ้อนพี่ตลอดเลยไม่ใช่รึไงกัน?"
"...."
"...ฉะนั้น...อ้อนพี่ก่อนนะครับ..."
คำขออ้อนวอนแต่สายตาของตะวันฉายบังคับเต็มที่....
"อือ..."
บูรพายังเอามือยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปนอนทับกับตะวันฉายในขณะที่เริ่มทำสีหน้าขี้อ้อนให้คนเป็นพี่ได้เห็นพร้อมพูดว่า
"พี่ฉาย...คืนนี้ปล่อยผมไปนอนก่อนเถอะนะครับ"
จังหวะแรก บูรพาเห็นตะวันฉายเริ่มทำท่าไม่สนใจตนก็เริ่มวางใจ รีบขยับตัวออกห่าง แต่ก็ยังไม่ทันตะวันฉายอยู่ดี....
ฟึ่บ---ตุบ!!!
ร่างหนาฉุดรั้งข้อมือของบูรพาเอาไว้แล้วดึงให้ร่างสูงกลับมานอนทับตัวของตะวันฉายอย่างแรงทันที
"โอ๊ย!! พี่ฉาย!! ผมอุตส่าห์อ้อนพี่แล้วนะ...พี่โกหกนี่นา"
"ฮะๆๆ"
เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของตะวันฉายยิ่งทำให้บูรพาหน้าแดงด้วยความอายมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
"พะ...พี่ฉาย..."
"โอเคๆๆ พี่เลิกแกล้งก่อนก็ได้...ปล่อยแล้วครับๆ"
ตะวันฉายเห็นท่าทางของบูรพาที่พร้อมจะร้องไห้ได้รอมร่อก็เลิกแกล้ง ยอมปล่อยตัวบูรพาให้เดินออกจากห้องนอนแต่โดยดี
"...."
ก่อนที่บูรพาจะปิดประตูห้องนอนของตะวันฉาย เจ้าของห้องลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อเดินมาส่ง "แขกผู้น่ารัก" ของตัวเอง
"อะไรอีกล่ะครับพี่ฉาย จะตามมาแกล้งอะไรผมอีกล่ะ?"
"เปล่า...แค่จะตามมาส่งพร้อมบอกว่า..."
"..."
"ฝันดีนะครับ บูรพา"
ที่ผ่านมา เมื่อบูรพาได้ยินคำบอกให้ฝันดีของตะวันฉายก็มักจะพยักหน้ารับยิ้มๆมาตลอด แต่ทำไมคืนนี้เขาถึงเกิดอาการ
หวิวๆขึ้นมาในใจเสียอย่างนั้นเมื่อได้ยินคำบอกให้ฝันดีครั้งนี้ของตะวันฉาย
"ครับ..."
ปัง...แล้วเสียงประตูห้องนอนที่ปิดลงก็บอกให้ตะวันฉายรู้ว่าคนเป็นน้องชายนั้นได้เดินกลับไปที่ห้องนอนของตนแล้ว
ตะวันฉายเดินกลับมานั่งเล่นที่เตียงของตัวเองอีกครั้งพร้อมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ขึ้นมา....
ใบหน้าเรียวของบูรพาเมื่อกี๊...แก้มสีขาวที่มีสีแดงเรื่อๆแบบนั้น ดูทีไรก็ไม่เบื่อเลยแฮะ....
แต่พอนึกถึงคำพูดของบูรพาแล้ว....
แต่พี่อย่าทำแบบนี้กับผมบ่อยๆก็แล้วกัน...ถึงพี่จะไม่ใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกันกับผมก็เถอะ แต่จะให้ผมเผลอ
หวั่นไหวกับคนที่ผมนับถือและรู้จักว่าเป็นพี่ชายมาเกือบทั้งชีวิตน่ะ...ผมทำไม่ลงหรอกครับ พี่ฉาย
เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าเริ่มทำอะไรเกินเลยลงไปกับคนที่มีฐานะเป็นน้องชายตัวเอง...ถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆก็เถอะ
แต่พอ...คิดถึงคำพูดของบูรพาขึ้นมาจริงๆ ตะวันฉายก็ต้องรีบห้ามปรามความคิดและหัวใจของตัวเองเอาไว้แทบจะทันที
-หวั่นไหว...ทำให้หวั่นไหว- มันต่างกันหรือเปล่านะ??
จู่ๆ คำถามแบบน่ารักๆ ก็เกิดขึ้นภายในใจของตะวันฉาย...แต่เนื่องด้วยเขาไม่อยากคิดอะไรในตอนนี้ให้มันมากความ
ก็เลยตัดสินใจปิดโคมไฟแล้วล้มตัวลงนอนตัดบททันที....
--------------------------------------------------------------------------
จบด้วยความมุ้งมิ้งและคาใจ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คืนนี้เรามารอดูเฮียฉายกับน้องบูกันเถอะ
[ตะวันฉาย x บูรพา] Bang your heart วิสามัญกลางใจนายผู้ร้ายหน้าหยก #เมื่อตำรวจอยากปกป้องผู้ร้าย EP.5
แต่งขึ้นมาเพื่อความจิ้นส่วนตัวเท่านั้นขอรับกระผมมมมมม
(แฟนอาร์ต บาย ข้าเจ้าเอง หึๆๆๆ)
บางที...ชีวิตมันก็พลิกผันแบบตั้งตัวไม่ทันได้เหมือนกัน
เมื่อจากการปกป้อง...นำพาไปสู่ความรัก
แม้คนที่ปกป้องนั้นจะกลายเป็น “คนร้าย” ก็ตาม...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
--------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เรามามุ้งมิ้งกับเฮียฉายและน้องบู(ในฟิค)กันเถอะ //ถึงแม้ว่าในละครจะโคตรดราม่าก็ตาม 5555
--------------------------------------------------------------------------------------------
บูรพาตัดสินใจขั้นสุดท้าย กระโจนร่าง เอื้อมมือไปคว้ากระดาษจากมือของตะวันฉายทันที
หมับ---ตุบ!!!
ตอนนี้บูรพาสามารถเอากระดาษกลับมาอยู่ในมือได้สำเร็จแล้ว...แต่ไม่กี่วิที่ผ่านมา ร่างสูงเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังนอนทับอะไรอยู่
จึงพยายามยันตัวเองเอาไว้กับเตียงแล้วก้มหน้าลงไปมองช้าๆ
"!!?"
ฉ่า....หน้าตาขาวๆของบูรพาแดงฉ่าและร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อก้มหน้าลงไปเห็นว่า...ตัวเองกำลังยันร่างค้างเอาไว้เหนือร่างหนา
ของตะวันฉายอยู่ในระยะที่อันตรายพอสมควร สายตานิ่งเฉยของคนที่ตัวเองนับถือเป็นพี่มาตลอดกำลังจ้องมองเขาเหมือนกับเลนส์
ที่พยายามแทงทะลุเข้าไปในนัยน์ตาของบูรพา....
"พี่...พี่ฉาย...."
"หืม?"
"ปล่อยผมเถอะพี่...ผมจะไปนอนแล้ว"
"อ้อนพี่ให้มากกว่านี้หน่อยสิบูรพา แล้วพี่ถึงจะปล่อยเราไป"
"หา!? พี่ก็รู้นี่ว่าผมอ้อนใครไม่เป็น..."
"แต่ที่พี่รู้เกี่ยวกับบูรพาแน่ๆอย่างหนึ่งเนี่ย...เวลาอยู่กับพี่ หลังๆมานี่เราจะอ้อนพี่ตลอดเลยไม่ใช่รึไงกัน?"
"...."
"...ฉะนั้น...อ้อนพี่ก่อนนะครับ..."
คำขออ้อนวอนแต่สายตาของตะวันฉายบังคับเต็มที่....
"อือ..."
บูรพายังเอามือยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปนอนทับกับตะวันฉายในขณะที่เริ่มทำสีหน้าขี้อ้อนให้คนเป็นพี่ได้เห็นพร้อมพูดว่า
"พี่ฉาย...คืนนี้ปล่อยผมไปนอนก่อนเถอะนะครับ"
จังหวะแรก บูรพาเห็นตะวันฉายเริ่มทำท่าไม่สนใจตนก็เริ่มวางใจ รีบขยับตัวออกห่าง แต่ก็ยังไม่ทันตะวันฉายอยู่ดี....
ฟึ่บ---ตุบ!!!
ร่างหนาฉุดรั้งข้อมือของบูรพาเอาไว้แล้วดึงให้ร่างสูงกลับมานอนทับตัวของตะวันฉายอย่างแรงทันที
"โอ๊ย!! พี่ฉาย!! ผมอุตส่าห์อ้อนพี่แล้วนะ...พี่โกหกนี่นา"
"ฮะๆๆ"
เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของตะวันฉายยิ่งทำให้บูรพาหน้าแดงด้วยความอายมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
"พะ...พี่ฉาย..."
"โอเคๆๆ พี่เลิกแกล้งก่อนก็ได้...ปล่อยแล้วครับๆ"
ตะวันฉายเห็นท่าทางของบูรพาที่พร้อมจะร้องไห้ได้รอมร่อก็เลิกแกล้ง ยอมปล่อยตัวบูรพาให้เดินออกจากห้องนอนแต่โดยดี
"...."
ก่อนที่บูรพาจะปิดประตูห้องนอนของตะวันฉาย เจ้าของห้องลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อเดินมาส่ง "แขกผู้น่ารัก" ของตัวเอง
"อะไรอีกล่ะครับพี่ฉาย จะตามมาแกล้งอะไรผมอีกล่ะ?"
"เปล่า...แค่จะตามมาส่งพร้อมบอกว่า..."
"..."
"ฝันดีนะครับ บูรพา"
ที่ผ่านมา เมื่อบูรพาได้ยินคำบอกให้ฝันดีของตะวันฉายก็มักจะพยักหน้ารับยิ้มๆมาตลอด แต่ทำไมคืนนี้เขาถึงเกิดอาการ
หวิวๆขึ้นมาในใจเสียอย่างนั้นเมื่อได้ยินคำบอกให้ฝันดีครั้งนี้ของตะวันฉาย
"ครับ..."
ปัง...แล้วเสียงประตูห้องนอนที่ปิดลงก็บอกให้ตะวันฉายรู้ว่าคนเป็นน้องชายนั้นได้เดินกลับไปที่ห้องนอนของตนแล้ว
ตะวันฉายเดินกลับมานั่งเล่นที่เตียงของตัวเองอีกครั้งพร้อมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ขึ้นมา....
ใบหน้าเรียวของบูรพาเมื่อกี๊...แก้มสีขาวที่มีสีแดงเรื่อๆแบบนั้น ดูทีไรก็ไม่เบื่อเลยแฮะ....
แต่พอนึกถึงคำพูดของบูรพาแล้ว....
แต่พี่อย่าทำแบบนี้กับผมบ่อยๆก็แล้วกัน...ถึงพี่จะไม่ใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกันกับผมก็เถอะ แต่จะให้ผมเผลอ
หวั่นไหวกับคนที่ผมนับถือและรู้จักว่าเป็นพี่ชายมาเกือบทั้งชีวิตน่ะ...ผมทำไม่ลงหรอกครับ พี่ฉาย
เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าเริ่มทำอะไรเกินเลยลงไปกับคนที่มีฐานะเป็นน้องชายตัวเอง...ถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆก็เถอะ
แต่พอ...คิดถึงคำพูดของบูรพาขึ้นมาจริงๆ ตะวันฉายก็ต้องรีบห้ามปรามความคิดและหัวใจของตัวเองเอาไว้แทบจะทันที
-หวั่นไหว...ทำให้หวั่นไหว- มันต่างกันหรือเปล่านะ??
จู่ๆ คำถามแบบน่ารักๆ ก็เกิดขึ้นภายในใจของตะวันฉาย...แต่เนื่องด้วยเขาไม่อยากคิดอะไรในตอนนี้ให้มันมากความ
ก็เลยตัดสินใจปิดโคมไฟแล้วล้มตัวลงนอนตัดบททันที....
--------------------------------------------------------------------------
จบด้วยความมุ้งมิ้งและคาใจ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คืนนี้เรามารอดูเฮียฉายกับน้องบูกันเถอะ