คือเรารอคอยวันนี้มานานมาก ตื่นเต้น ไม่คิดว่าจะมีเซอร์ไพร้ส์อะไรหรอกค่ะ ขอเเค่เพื่อนๆในเฟสบุ้คมาอวยพรบ้างก็ดีใจเเล้ว
กะว่าตื่นมาต้องนิ้วพันกันเเน่ๆ โพสต์อวยพรวันเกิดกระจายเเน่ๆ เตรียมตัวตอบเม้นขอบคุณเพื่อนๆ  เเต่ปรากฎว่าตื่นมาประมาณเกือบเที่ยง
ก็เอะใจไม่มีใครโพสต์อวยพรมาซักกะคน เราก็คิดว่า หรือเค้าจะมากันดึกๆ ใกล้หมดวันรึเปล่า ก็รอต่อไป
ทำหน้าหงอยจนคุณเเฟนสงสารเลยเข้าไปดูให้ ปรากฎว่ามันไม่มีเเจ้งเตือนว่าวันนี้วันเกิดเรา (สรุปว่าเราล็อคไว้เห็นเฉพาะฉัน*)
เลยไม่มีใครรู้ว่าเราเกิดวันนี้   
จะตั้งตอนนั้นเลยก็คิดว่าสายไปหรือเปล่า ปล่อยมันเงียบไปอะดีเเล้ว
เเต่ก็ดีที่คุณเเฟนยังพอพาไปกินข้าวดูหนังให้พอมีความสุขบ้างเเล้ว ก็พอทำให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
คุณเเฟนก็โผล่มาโพสต์อวยพรเราคนเดียว เเละก็มีเพื่อนๆที่เห็นโพสต์เเล้วรู้ตามมาอวยพรไม่ถึง5คน
ตอนเเรกกะว่า มีบ้างยังดีกว่าเงียบไปเลย เเต่มันก็อยากคิดเเบบนั้นนะคะ
เเต่ลึกๆทำไมมันเศร้าๆ น้อยใจยังไงไม่รู้
เพื่อนสนิทสมัยก่อนยังจำวันเกิดเราไม่ได้  อันที่จริงเราว่ามันก็งี่เง่าถ้าจะน้อยใจ เเต่มันรู้สึกเศร้าลึกๆบอกไม่ถูก
เเม้กระทั่งพ่อเเละเเม่ เราโทรหาท่าน เเต่ท่านก็ไม่เห็นได้พูดเรื่องวันเกิดเรา เหมือนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
เศร้าทวีคูณ ...

ขอระบายเเค่นี้เเหละค่ะ ขอหาอะไรสนุกๆดูเพื่อคลายความเศร้าต่อเเล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ