สวัสดีครับ ชาวพันทิป ผมพึ่งเขียนครั้งเเรก อาจจะดูน่าเบื่อสักหน่อยน่ะครับ เอาล่ะมาเริ่มกันดีกว่า
ตอนนี้ผมเป็นเด็กวัยรุ่นอายุ 16 ปีทีพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทั้งในด้านการเรียน สุขภาพหน้าตา สิ่งที่ทำให้ผมคิดเรื่องนี้ได้ก็ตั้งเเต่ขึ้นม.ต้นล่ะครับ เป็นช่วงที่เพื่อนๆคนอื่นๆก็เริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเองเเล้ว มีความรัก เเฟน บางคนก็พัฒนาตัวเอง มีของเเพงๆ เเคปชั่นบนเฟส
ดูตามเทรนด์ เที่ยวเล่นกับเพื่อน ดูเป็นที่นิยม ผมเองตอนนั้นยังเรียนๆเล่นๆ เพราะคิดว่ายังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงในหลายๆด้าน เรียนๆไปได้สักพักก็เริ่มเบื่อหน่าย เพราะ"ขี้เกียจ"เนี้ยเเละครับ เจ้านี้เลยที่ทำให้ผมโดนดูดอยู่ในความตกต่ำของช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ขอบอกเลยครับว่าผมเป็นเเล้วเลิกยากยิ่งกว่าพวกขี้ยาซะอีก พอใกล้สอบ เเม่ผมเองก็จี้ๆให้ตั้งใจเรียน อ่านหนังสืออยู่เสมอ ไอ้ผมก็เเค่ถือหนังสือหลอกๆเเม่ไป เเต่ก็มีเรียนๆบ้าง เลยพอสอบผ่านมาได้ ..ถึงอย่างนั้นเกรดมันก็เริ่มขึ้นๆลงๆ พอม.3 เทอม 2 ก็เริ่มคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้เเน่ๆ เนื่องจากอีกเเค่ไม่กี่เดือนจะเข้าสู่ม.ปลาย ก็เริ่มเรียนหนักขึ้น มีวิชาสายต่างๆเป็นตัวเลือกในการเรียนเเละการเข้ามหาลัย ว่าเราจะมีอาชีพแบบไหน ชอบอะไร จะได้เลือกคณะถูก ผมก็คิดว่าเราเริ่มเร็วเท่าไรยิ่งดี เพราะจะทำให้ชีวิตมีเป้าหมายที่ชัดเจนมากขึ้น เเต่นั้นก็ได้เเค่คิดครับ เเค่คิดจริงๆ... พอขึ้นม.4 ซึ่งคือตอนนี้ผมก็จะเข้าเทอม 2 เเล้วล่ะครับ เลยกะว่าจะเร่งสปีดการเรียนให้มันดีขึ้น รวมทั้งอยากจะรักษาสิวให้หายด้วย เเต่ความขี้เกียจก็เริ่มเข้าครอบงำ เเบ่งออกชมาเป็นตัวน้อยๆอีกชื่อว่า"ผัดวันประกันพรุ่ง" ด้วยอารมณ์ว่า เอ่ออ ช่างเหอะ ไว้ค่อยทำ บางทีเวลาผมเหม่อลอยก็คิดน่ะว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ทำมัน
ซะเลย ผมจึงหาเเรงผลักดันหรือเเรงบันดาลใจที่ทำให้ผมมีความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง อย่างเเรกเลยคือผมหาจากในเฟสของผมเนี้ยเเละ!
บางคนกลายเป็นหนุ่มหล่อ สาวสวย ดัดฟัน เริ่มดูดีขึ้น ผมก็ใช้มันเป็นสิ่งเตือนใจเสมอๆ เเต่พอเริ่มได้เเค่ไม่กี่วัน ไอ้เจ้าความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองก็หายไป เหลือเเต่การใช้ชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆอะไรจะเกิดก็เกิดดด พอมาย้อนดูอีกที อื้อหืออ ผมล่ะเจ็บใจตัวเองเป็นบ้าเป็นหลังเลยครับ สุดท้ายมันก็กลายเป็นวนลูป วงจรอุบาด ฮึดสู้! เเล้วก็ลืม อยากเปลี่ยนแปลง! เเล้วก็ลืม อยากสิวหาย! เเล้วก็ลืม ผมลองทำตามในเนตถึงการขจัดความขี้เกียจออกไปเเล้ว ไม่รู้กี่ครั้ง เเต่เดี๊ยวเดียว เเล้วก็ลืมม ขี้เกียจ หาข้ออ้างที่ดูสมเหตุสมผลเข้ากับตัวเองเรื่อยๆ เเล้วก็ติดเป็นนิสัย จนตอนยี้ผมหมดหนทาง เเต่ก็ยังไม่สุด ก็เลยมาขอความคิดเห็นเเละคำเเนะนำ ติชม จากพวกคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ ใครที่เคยเป็นแบบเดียวกับผมก็ช่วยผมทีครับ อย่างน้อยๆก็ถือว่าเล่าสู่กันฟังครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
ทำไมเปลี่ยนแปลงตัวเองมันยากขนาดนี้
ตอนนี้ผมเป็นเด็กวัยรุ่นอายุ 16 ปีทีพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทั้งในด้านการเรียน สุขภาพหน้าตา สิ่งที่ทำให้ผมคิดเรื่องนี้ได้ก็ตั้งเเต่ขึ้นม.ต้นล่ะครับ เป็นช่วงที่เพื่อนๆคนอื่นๆก็เริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเองเเล้ว มีความรัก เเฟน บางคนก็พัฒนาตัวเอง มีของเเพงๆ เเคปชั่นบนเฟส
ดูตามเทรนด์ เที่ยวเล่นกับเพื่อน ดูเป็นที่นิยม ผมเองตอนนั้นยังเรียนๆเล่นๆ เพราะคิดว่ายังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงในหลายๆด้าน เรียนๆไปได้สักพักก็เริ่มเบื่อหน่าย เพราะ"ขี้เกียจ"เนี้ยเเละครับ เจ้านี้เลยที่ทำให้ผมโดนดูดอยู่ในความตกต่ำของช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ขอบอกเลยครับว่าผมเป็นเเล้วเลิกยากยิ่งกว่าพวกขี้ยาซะอีก พอใกล้สอบ เเม่ผมเองก็จี้ๆให้ตั้งใจเรียน อ่านหนังสืออยู่เสมอ ไอ้ผมก็เเค่ถือหนังสือหลอกๆเเม่ไป เเต่ก็มีเรียนๆบ้าง เลยพอสอบผ่านมาได้ ..ถึงอย่างนั้นเกรดมันก็เริ่มขึ้นๆลงๆ พอม.3 เทอม 2 ก็เริ่มคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้เเน่ๆ เนื่องจากอีกเเค่ไม่กี่เดือนจะเข้าสู่ม.ปลาย ก็เริ่มเรียนหนักขึ้น มีวิชาสายต่างๆเป็นตัวเลือกในการเรียนเเละการเข้ามหาลัย ว่าเราจะมีอาชีพแบบไหน ชอบอะไร จะได้เลือกคณะถูก ผมก็คิดว่าเราเริ่มเร็วเท่าไรยิ่งดี เพราะจะทำให้ชีวิตมีเป้าหมายที่ชัดเจนมากขึ้น เเต่นั้นก็ได้เเค่คิดครับ เเค่คิดจริงๆ... พอขึ้นม.4 ซึ่งคือตอนนี้ผมก็จะเข้าเทอม 2 เเล้วล่ะครับ เลยกะว่าจะเร่งสปีดการเรียนให้มันดีขึ้น รวมทั้งอยากจะรักษาสิวให้หายด้วย เเต่ความขี้เกียจก็เริ่มเข้าครอบงำ เเบ่งออกชมาเป็นตัวน้อยๆอีกชื่อว่า"ผัดวันประกันพรุ่ง" ด้วยอารมณ์ว่า เอ่ออ ช่างเหอะ ไว้ค่อยทำ บางทีเวลาผมเหม่อลอยก็คิดน่ะว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ทำมัน
ซะเลย ผมจึงหาเเรงผลักดันหรือเเรงบันดาลใจที่ทำให้ผมมีความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง อย่างเเรกเลยคือผมหาจากในเฟสของผมเนี้ยเเละ!
บางคนกลายเป็นหนุ่มหล่อ สาวสวย ดัดฟัน เริ่มดูดีขึ้น ผมก็ใช้มันเป็นสิ่งเตือนใจเสมอๆ เเต่พอเริ่มได้เเค่ไม่กี่วัน ไอ้เจ้าความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองก็หายไป เหลือเเต่การใช้ชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆอะไรจะเกิดก็เกิดดด พอมาย้อนดูอีกที อื้อหืออ ผมล่ะเจ็บใจตัวเองเป็นบ้าเป็นหลังเลยครับ สุดท้ายมันก็กลายเป็นวนลูป วงจรอุบาด ฮึดสู้! เเล้วก็ลืม อยากเปลี่ยนแปลง! เเล้วก็ลืม อยากสิวหาย! เเล้วก็ลืม ผมลองทำตามในเนตถึงการขจัดความขี้เกียจออกไปเเล้ว ไม่รู้กี่ครั้ง เเต่เดี๊ยวเดียว เเล้วก็ลืมม ขี้เกียจ หาข้ออ้างที่ดูสมเหตุสมผลเข้ากับตัวเองเรื่อยๆ เเล้วก็ติดเป็นนิสัย จนตอนยี้ผมหมดหนทาง เเต่ก็ยังไม่สุด ก็เลยมาขอความคิดเห็นเเละคำเเนะนำ ติชม จากพวกคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ ใครที่เคยเป็นแบบเดียวกับผมก็ช่วยผมทีครับ อย่างน้อยๆก็ถือว่าเล่าสู่กันฟังครับ ขอความกรุณาด้วยครับ