ช่วงบ่าย เรามีแผน ไปเหมืองป้าเกล็น แล้ว ต่อด้วยน้ำตก จ๊อกกระดิ่น โดย ปุ้มกับป๋าหนุ่ม นัดแนะกับเด็ก ๆ ว่า แม่กับป๋า จะขอเลยไปแว๊ะ ที่เหมืองป้าเกล็นก่อน แล้วจะตามไปสมทบที่น้ำตกจ๊อกกระดิ่น
           เราเริ่มออกปั่นจาก ที่พัก ในตลาด โดยแม่กับป๋าหนุ่ม ขอเร่งสปีด ออกนำมาก่อน แบบไม่รอกลุ่มย่อย เพราะว่า เราอยากไปสำรวจเส้นทาง  เหมืองสมศักดิ์ หรือที่หลายๆ คนเรียกกันติดปากว่า "บ้านป้าเกล็น" เป็นสถานที่เที่ยวเยี่ยมชมเหมืองแร่เก่าที่ปิดตัวไปแล้ว รับรู้เรื่องราวตำนานรักของป้าเกล็น และเป็นรีสอร์ทเล็กๆ ที่กลายเป็น "บ้านเล็กในป่าใหญ่" ให้นักท่องเที่ยวได้สนุกกับการลุยทางวิบากเข้าไปสัมผัสอดีตเหมือง และชิมเค้กอร่อยๆ
ปากทางเข้าเหมืองสมศักดิ์

แค่เห็นทางลงลาดชันก็เริ่มตื่นเต้นแล้วค่ะ ก่อนมา ได้มีการสำรวจสอบถาม คนในตลาดบ้านอีต่อง ได้คำตอบ ว่า เส้นทางนี้ต้องเป็น 4wd เท่านั้น และผู้ขับควรชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดีเนื่องจากถนนไม่ดี ลาดชันดิ่ง เลยถามต่อว่า เคยมีจักรยาน มาปั่นไปเที่ยวในเหมืองสมศักดิ์ ไหม ได้คำตอบว่า ไม่เคยเห็นมี จักรยานปั่นเข้าไปนะ แต่ เรา ก็ยังอยากลอง เพราะว่า  ปุ้มเอง ก็เคย ดูรูปภาพเส้นทางใน Internet มาแล้ว เพื่อเตรียมความพร้อม เส้นทางสายนี้ สวยน่าปั่น เลยอยากลอง มีการคุยตกลงกันกับพี่หนุ่ม ว่า หากเราเข้าไป 1 ชั่วโมง แล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะใกล้ ที่หมาย  เราจะหันหัวออก เนื่องจากเราเองก็มีนัดกับลูก ๆที่น้ำตกจ๊อกกระดิ่น ด้วย  การเดินทางเริ่มต้นขึ้นแล้วค่ะ เวลา ที่เราประมาณการในใจคือ เข้าออก ต้องไม่เกิน 3 ชั่วโมง ขณะนี้เวลา สิบเอ็ดโมงกว่า ๆ  เริ่มลุยเลยค่ะ




พอลงเนินแรกมา ก็เจอธารน้ำใส ไหลเย็น เลยค่ะ เนื่องจาก เป็นทริปสำรวจทีมีเวลาน้อย เลยไม่ได้พักเล่นน้ำ แค่ถ่ายรูปไว้ แค่นั้น แล้ว ก็ไปต่อค่ะ สภาพถนน ช่วงแรก ไม่เท่าไหร่คะทาง ส่วนมากเป็นทางขึ้นเนินซะ เป็นส่วนใหญ่ แต่ไม่ชันมาก พอปั่นได้ แบบเหงื่อซึม ๆ  ระหว่างทางร่มรื่น อากาศเย็นสบายปั่น ไปได้ชิว  ๆ ยังคิดในใจ คนในหมู่บ้าน บอกว่า ทางยากลำบาก ไม่เห็นะสักเท่าไหร่ ถ้าเส้นทางแบบนี้ปั่นสบาย ชิว ๆ





ปั่นมาได้สักระยะ ก็ได้ยินเสียงน้ำตกระหว่างทางค่ะเป็นน้ำตกเล็ก  ๆ แว๊ะ ถ่ายรูป เล่น ๆ กันค่ะ  



ใบไม้อะไรไม่รู้สีสวยดี ตัดกับสีรถเลย ถ่ายรูปเก็บไว้สักหน่อย ถึงตรงนี้ ถนน เริ่มชัน ขึ้นเรื่อย ๆ ดิน เปียกชื้น ค่อนข้างลื่น ต้องกดบันใดสม่ำเสมอ ถ้ากดแรง ล้อจะวืด ค่ะ





เริ่มเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยะ เรามาได้ประมาณ5 กิโลแล้วค่ะ กับเวลา เกือบชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เริ่มลังเล เอาไงดี ไปต่อ หรือกลับ เพราะว่ายังไม่เห็นป้ายบอกระยะทางเลยว่า อีก ใกล้ หรือไกล แค่ไหน โชคดีมีรถผ่านออกมา 1 คัน เลย ลองถามว่า ใกล้หรือยังคะ  ได้คำตอบว่า มากได้ 1 ใน 3 ของเส้นทางแล้ว ค่ะ คนขับรถกระบะที่ออกมาแนะนำให้ กลับเพราะว่า เส้นทาง ปลายทางไม่มีทางขับได้ อันตรายมาก  ปุ้มกับพี่หนุ่ม ก็เลยคุยกัน ว่า ถ้างั้น เราลองไปต่ออีกหน่อยจนสุดทางที่คิดว่าไปไม่ได้ แล้วเราก็กลับ อุส่าห์มาขนาดนี้แล้ว เอ้า ไป ก็ ไป  ไปต่อค่ะ



เนินนี้ชัน และถนนเป็นหินลอย ต้องใช้ทักษะ การทรงตัว ย่ำ ๆๆ ไปเรื่อย ๆ ค่ะ ถึงตรงนี้ ป้าย บอกว่า 4wd เท่านั้น เอาไง ดี ถึงตอนนี้ เจอกับรถอีก 1 คัน สอบถามพูดคุย คุณลุงใจดีคนนี้เป็นกำนันของบ้านอีต่อง ชื่อกำนันต๋อย กำนันบอกว่า กลับ เหอะ หรือไม่ก็ขึ้นรถลุง อันตรายเกิน ไป เราบอกลุงว่า ขอลองคะ ลุง อยากลอง ปั่นลงไปเอง ลุง ก็เลยบอกว่า ให้เราปั่นระวัง แล้วกัน ขอให้โชคดี




เส้นทางนี้ มันยอดมาก ถนน แย่ สุด ๆ แถมลงชันดิ่ง ยังคิดว่า เออ ลงแล้วจะขึ้นยังไง แต่ดีที่ลุงกำนันต๋อย บอกว่า จะไปรอเราใน เหมืองสมศักดิ์  เอ้า ไปก็ไป




เส้นทางลงชัน ยาว ๆ ถ้าใครจะตามมาลอง แนะนำขอเป็นฟูซัส นะคะ เพราะรถจะช่วยรับแรง ดีด ได้เยอะมาก ขอบอก ว่า ขนาดเป็นฟูซัส ยังดีด สุด ๆ เลย ค่ะ เพราะ ว่าทางลงเป็นลงต่อเนื่อง มากกว่า 3 กิโล หินลอย ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก ค่ะ ยังโชคดี ที่เป็นทางลงตรง ๆ ค่ะ (แต่ขอบอกว่า เป็นทาง ดาวฮิล ที่สนุก ตั้งแต่ปั่นสายป่ามา 3 ปี )
เกือบถึงแล้วค่ะ ก่อนถึงเหมืองสมศักดิ์มีลำธาร ไหลผ่าน




ผ่านลำธาร ขึ้นเนินไปอีก 200 เมตร ก็ถึงแล้วค่ะ ยังนึกลุ้น อืมลงมาขนาดนี้ จะขึ้นได้อย่าง ไร เริ่ม ห่วงนัด ที่นัดกันกับเด็ก ๆ ไว้ สัญญาณโทรศัพท์ ก็ไม่มี แต่ไม่เป็นไร หากลูกรอเรานาน ๆ เราไม่ไปสมทบ สั่งแล้วว่าให้กลับไปรอที่พักเลย




ลำธารสายนี้ สอบถามคนในเหมือง เขาบอกว่า ใช้ในการปั่นไฟ เพื่อใช้ในเหมืองด้วยค่ะ ดีจังเลย พลังงานธรรมชาติ ช่างน่าทึกจริง ๆ
เราปั่นขึ้นมาจนถึงเหมืองแร่สมศักดิ์ แล้ว เราก็เจอกำนันต๋อย รอเราอยู่ แกชมว่า เก่ง ปั่นมาได้จริง ๆ ด้วย แล้ว กำนันต๋อย ก็ ถามมาลอย ๆ ว่า ไปเที่ยวน้ำตกไหมไอหนู เราไม่รีรอ เลย ตอบว่า ไปคะลุงรอหนูด้วย ลุง บอกว่า เอาจักรยานไปจอดพิง ตรงนั้น กระโดด ขึ้นท้ายรถกระบะมา เลย จะพาไปดูน้ำตกใหม่ แกเพิ่งสำรวจเจอ ยังไม่ได้เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยว ไปดูเส้นทาง กัน
    ไม่รู้อะไรดลใจ ทำให้เราตกลงไปกับคุณลุงกำนันต๋อย ง่ายๆ แต่ว่า ตอนนี้เราก็นั่งบนรถลุงเรียบร้อยแล้วค่ะลุงบอกว่า ลุงท้า พวกรถ 4wd  ขับตามแกขึ้นไปด้วย สรุป ขบวนคาราวาน เรา เลยมีรถกำนันต๋อย นำทาง และมี 4WD   ตามมาอีก 3 คันค่ะ




แค่เส้นทางเริ่มต้น ก็น่าหวาดเสียวแล้วค่ะ มันไม่ใช่ถนน มันเป็น ทางป่า เดินเท้า งงว่าลุงขับมาได้อย่างไร จริงๆ เส้นทางแบบนี้ปั่นจักรยานน่าจะดีกว่า นั่งท้ายกระบะ น่ากลัวมาก รถโยนไปโยน มา ตัวลอย เลยค่ะ



ทุกคนต้องเกาะยึดรถไว้แน่น ๆเพราะมีสิทธิกระเด็น ออกจากรถได้เลยค่ะ ตอนนี้ ปุ้ม ยึดรถ ซะเมื่อยแขนเลยค่ะเป็นการเดินทางที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิต ครั้งนึงเลยค่ะ



ไม่มีถนนแล้วค่ะ อยากไปทางไหน ไป เลือกไลน์กันเอาเอง วิวสวย แต่แทบไม่ได้มองอะไรเลย ตอนนี้ ก้มหน้า มุด ให้ต่ำ ไว้ กลัว ต้นไม้ เกี่ยว หน้าค่ะ



ถึงตอนนี้ เริ่มอยากกลับ คิดถึงจักรยาน น่าจะปั่นตามมา แทนที่จะโดดขึ้นรถ น่ากลัวจริง ๆ  ขับรถไป ถนนไม่เรียบ ลุง ลุยเละ ไม่สนใจช่วงล่างรถที่ขูดไปมา กับพื้นเลย หนู กลัวจะแย่แล้วลุง



หลุดจากตรงนี้ เริ่มไม่มีถนน เป็นป่า ทึบถ่ายรูปไม่ได้แล้ว เพราะต้องนั่งพื้น กระบะ ก้มหน้า เพื่อหลบ ต้นไม้ต้นไผ่ ที่ เกี่ยว เข้ามาในรถ ลุง ขับรถผ่าป่า ต้องเรียกอย่างนั้นเลยนะคะ มันมีทางแค่ทางคนเดิน แค่ 1 ฟุต ลุงเอารถ ขับดันเข้าไป ป่าราบเลยค่ะ



สุดทางรถ เป็นทางเท้าต่อ ลุงบอกไปไม่ได้แล้วต้องเดินไป ทางเดินไป เป็นทางเบี่ยงขวา ทางเล็ก ๆ เดินผ่านป่าเข้าไปค่ะ
เอ้า ลงเดินกันต่อ ตอนนี้ เพิ่งนึกถึงลูกขึ้นมาได้ เมื่อกี๊ตื่นเต้นจนลืมทุกอย่างเลยค่ะ เอ้ามาถึงนี่ แล้ว ยังไงก็ถอยไม่ได้ เลยตามเลยแล้วกัน คิดว่า ป่านี้ลูกคงไม่รอแล้ว หล่ะ เกือบ 3 โมงแล้วนี่



ทางเดินไปน้ำตกผาแปรค่ะ ประมาณ กิโลกว่า ๆ เห็นลุงว่าอย่างนั้นนะคะ เราก็เดินตัดป่าน กันมาเรื่อยๆ  แบบงง อยู่ ๆ ก็ออกมานอกป่า ทึบ แบบที่เห็นค่ะ ได้ยินเสียงน้ำดังมาก ๆ แสดงว่าใกล้ถึงน้ำตกแล้วค่ะ



น้ำตกสูงมาก ๆ เลยค่ะ ขนาดยืนไกล ๆ ยังเห็นว่าสูงมาก ๆ ลุงกำนัน บอกว่า ความสูงของน้ำตก ประมาณ 60 เมตร ค่ะ แกบอกว่าเดินลงไปดูได้