เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะ เวลาเราเครียด หรือต้องการการพักผ่อน วิธีชาร์จแบตของเราคือการอยู่เงียบๆ คนเดียว
ตอนอยู่ที่ทำงาน เราใส่หูฟังทำงานไม่คุยกับใครก็จริง แต่สุดท้ายแล้วรอบๆ ตัวเราก็มีคนอยู่ด้วยเต็มไปหมด
กลับมาบ้าน แม่ก็ตามมานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ด้วยในห้องนอนตลอด ซึ่งเราก็ไม่ได้ว่าอะไร เราไปทำงานมาทั้งวัน แม่คิดถึง เราเข้าใจ
ดังนั้นจันทร์-ศุกร์ เราให้เวลากับแม่เต็มที่ ตอนเย็นอยากไปไหน ทำอะไร กินอะไร เราพาไปหมด นอกเวลางานก็อยู่ด้วยกันตลอด
แต่เราขอแค่ คืนวันเสาร์ตั้งแต่เที่ยงคืน-เที่ยงวันวันอาทิตย์ แค่ 12 ชม.เท่านั้น ที่เราขอพื้นที่ส่วนตัว ที่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว
ทุกคืนวันเสาร์เราจะไม่นอน ทำนู่นทำนี่คนเดียวเงียบๆ แล้วนอนช่วงเช้าจนถึงเที่ยง เราชอบใช้ชีวิตตอนกลางคืนค่ะ มันสงบดี
ตอนยังเรียนอยู่เราทำแบบนี้บ่อยๆ ได้ เพราะเราอัดตารางเรียนให้วันเรียนน้อยๆ วันหยุดเยอะๆ ทำให้เราไม่ซีเรียสกับเวลาส่วนตัวเท่าไหร่
แต่ตั้งแต่ทำงานเราก็เหลือแค่คืนวันเสาร์นี่แหละ ที่จะได้พักผ่อน จากทั้งความเหนื่อยล้า ความเครียดที่สะสมมาทั้งอาทิตย์
แต่แม่เราก็คอยจะมาเนียนๆ อยู่ด้วย มานอนดูหนัง เล่นไอแพด จนบางครั้งก็อยู่ห้องเรายันตีสามตีสี่ มันทำให้เรารู้สึกว่า
สมองเราไมไ่ด้พักเต็มที่น่ะค่ะ เพราะถึงแม่จะบอกว่า แม่อยู่เงียบๆ ทำเป็นว่าแม่ไม่อยู่ตรงนี้ แต่คือมันก็ไม่เหมือนอยู่คนเดียวอยู่ดี
เราเครียดจนบางครั้งเราก็ออกปากขอพื้นที่ส่วนตัวคืน จนสุดท้ายก็ลงเอยที่การทะเลาะกัน และแม่ก็งอนประชดหนีกลับห้องทุกครั้ง
แล้วสุดท้ายไม่เกิน 1-2 สัปดาห์เหตุการณ์เดิมๆ ก็จะวนลูปกลับมาอีก
เราเบื่อที่จะต้องมาทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องแบบนี้แล้วค่ะ จะทำยังไงให้แม่เข้าใจดี
ว่าการที่ทำเป็นเหมือนว่าเราอยู่คนเดียว กับการที่เราได้อยู่คนเดียวจริงๆ มันไม่เหมือนกัน
เราเคยลองปล่อยเลยตามเลยแล้วนะคะ พักผ่อนไม่สุดก็ไม่เป็นไร จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับแม่ แต่กลายเป็นว่าเราเครียดสะสม
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดที่สะสมมากขึ้นเรื่อย แม้จะยังอยู่ในระดับที่ทนไหว แต่ถ้าทนต่อไปเรากลัวมันจะระเบิดออกมาในสักวันนึง
เรารู้ว่าแม่รักเรา และอยากอยู่กับเรามากแค่ไหน
เรารู้ว่าตอนเรายังเล็ก แม่ต้องอดทนและเหนื่อยยากแค่ไหนเพื่อเลี้ยงดูเรามา
เรื่องแค่นี้เรายอมแม่ได้เราเคยลองแล้ว แต่สุขภาพจิตเราย่ำแย่ เราเครียด จนบางครั้งเราก็หงุดหงิดใส่แม่ แล้วก็ต้องมาเสียใจทุกครั้ง
เรารักแม่เรานะ เราก็อยากอยู่กับแม่เหมือนกัน แต่เราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
เราควรหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไงดีคะ หรือว่าเราควรไปพบจิตแพทย์ดี
โลกส่วนตัวสูง กับ โรคส่วนตัวสูง เราเริ่มไม่แน่ใจว่าเราเป็นอย่างไหนกันแน่แล้วค่ะ
แม่ติดลูกกับลูกสาวโลกส่วนตัวสูง ขอคำปรึกษา กลุ้มใจทะเลาะกับแม่ได้แทบทุกอาทิตย์เลยค่ะ
ตอนอยู่ที่ทำงาน เราใส่หูฟังทำงานไม่คุยกับใครก็จริง แต่สุดท้ายแล้วรอบๆ ตัวเราก็มีคนอยู่ด้วยเต็มไปหมด
กลับมาบ้าน แม่ก็ตามมานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ด้วยในห้องนอนตลอด ซึ่งเราก็ไม่ได้ว่าอะไร เราไปทำงานมาทั้งวัน แม่คิดถึง เราเข้าใจ
ดังนั้นจันทร์-ศุกร์ เราให้เวลากับแม่เต็มที่ ตอนเย็นอยากไปไหน ทำอะไร กินอะไร เราพาไปหมด นอกเวลางานก็อยู่ด้วยกันตลอด
แต่เราขอแค่ คืนวันเสาร์ตั้งแต่เที่ยงคืน-เที่ยงวันวันอาทิตย์ แค่ 12 ชม.เท่านั้น ที่เราขอพื้นที่ส่วนตัว ที่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว
ทุกคืนวันเสาร์เราจะไม่นอน ทำนู่นทำนี่คนเดียวเงียบๆ แล้วนอนช่วงเช้าจนถึงเที่ยง เราชอบใช้ชีวิตตอนกลางคืนค่ะ มันสงบดี
ตอนยังเรียนอยู่เราทำแบบนี้บ่อยๆ ได้ เพราะเราอัดตารางเรียนให้วันเรียนน้อยๆ วันหยุดเยอะๆ ทำให้เราไม่ซีเรียสกับเวลาส่วนตัวเท่าไหร่
แต่ตั้งแต่ทำงานเราก็เหลือแค่คืนวันเสาร์นี่แหละ ที่จะได้พักผ่อน จากทั้งความเหนื่อยล้า ความเครียดที่สะสมมาทั้งอาทิตย์
แต่แม่เราก็คอยจะมาเนียนๆ อยู่ด้วย มานอนดูหนัง เล่นไอแพด จนบางครั้งก็อยู่ห้องเรายันตีสามตีสี่ มันทำให้เรารู้สึกว่า
สมองเราไมไ่ด้พักเต็มที่น่ะค่ะ เพราะถึงแม่จะบอกว่า แม่อยู่เงียบๆ ทำเป็นว่าแม่ไม่อยู่ตรงนี้ แต่คือมันก็ไม่เหมือนอยู่คนเดียวอยู่ดี
เราเครียดจนบางครั้งเราก็ออกปากขอพื้นที่ส่วนตัวคืน จนสุดท้ายก็ลงเอยที่การทะเลาะกัน และแม่ก็งอนประชดหนีกลับห้องทุกครั้ง
แล้วสุดท้ายไม่เกิน 1-2 สัปดาห์เหตุการณ์เดิมๆ ก็จะวนลูปกลับมาอีก
เราเบื่อที่จะต้องมาทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องแบบนี้แล้วค่ะ จะทำยังไงให้แม่เข้าใจดี
ว่าการที่ทำเป็นเหมือนว่าเราอยู่คนเดียว กับการที่เราได้อยู่คนเดียวจริงๆ มันไม่เหมือนกัน
เราเคยลองปล่อยเลยตามเลยแล้วนะคะ พักผ่อนไม่สุดก็ไม่เป็นไร จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับแม่ แต่กลายเป็นว่าเราเครียดสะสม
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดที่สะสมมากขึ้นเรื่อย แม้จะยังอยู่ในระดับที่ทนไหว แต่ถ้าทนต่อไปเรากลัวมันจะระเบิดออกมาในสักวันนึง
เรารู้ว่าแม่รักเรา และอยากอยู่กับเรามากแค่ไหน
เรารู้ว่าตอนเรายังเล็ก แม่ต้องอดทนและเหนื่อยยากแค่ไหนเพื่อเลี้ยงดูเรามา
เรื่องแค่นี้เรายอมแม่ได้เราเคยลองแล้ว แต่สุขภาพจิตเราย่ำแย่ เราเครียด จนบางครั้งเราก็หงุดหงิดใส่แม่ แล้วก็ต้องมาเสียใจทุกครั้ง
เรารักแม่เรานะ เราก็อยากอยู่กับแม่เหมือนกัน แต่เราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
เราควรหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไงดีคะ หรือว่าเราควรไปพบจิตแพทย์ดี
โลกส่วนตัวสูง กับ โรคส่วนตัวสูง เราเริ่มไม่แน่ใจว่าเราเป็นอย่างไหนกันแน่แล้วค่ะ