คือเรารู้สึกผิดมากเลยค่ะ คือว่าเราเป็นคนไข้ ทุกครั้งที่เจอ หมอกับเราก็ใส่หน้ากากทั้งคู่ตอนอยู่ห้องตรวจ ก็เห็นแค่ครึ่งหน้านั่นแหละ แล้วทีนี้เราว่าหมอน่ารักดี เราไปหาหมอมาสามครั้ง ครั้งสุดท้ายที่ต้องเจอคือเราเขินมาก แล้วเราเก็บอาการไม่อยู่ อาจจะเพราะเราคิดว่าเราใส่หน้ากากเราก็เลยยิ้มกว้างๆ ได้เต็มที่ แต่พอเรามองหมออธิบายอะไรเราหลุดทุกทีเลย และก็คิดว่าหมอคงไม่รู้ก็เลยปล่อยเขินไปแบบนั้น แต่ปรากฏว่าเรายิ่งเขินมันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ สุดท้ายเหมือนหมอจะรู้ว่าเราเขิน

กลับบ้านมารู้สึกแย่มากๆ ที่ไม่เก็บอาการและไม่สามารถเก็บได้ หมอก็คงรู้แหละว่าเราเขิน แต่เราก็ไม่ได้คุยนอกเรื่องอะไรเลยนอกจากเรื่องการรักษากับหมอ แต่หมอก็คุยดี หมอเป็นหมอที่น่ารักมากๆ อธิบายอะไรดีทุกอย่าง ใจดีมากก ไม่เหวี่ยง แถมชอบมีมุกด้วย

อีกเรื่องที่รู้สึกแย่คือ เรามีแฟนแล้วแต่เราก็แอบไปกรี๊ดหมอซะได้ แถมหมอก็มีแฟนแล้ว แฟนหมอก็น่ารักมากๆๆ (รู้เพราะหมอดันเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิท เพื่อนบอกว่าจะไปฟ้องหมอแล้วก็ฟ้องแฟนเราด้วย) แต่เราก็แค่ชอบแบบอารมณ์กรี๊ดดดด หมอน่าร๊ากกก จะเป็นลมมมมมมม อะไรประมาณนี้

ก็รู้สึกแย่อ่ะ เฮ้ออ ไม่สบายใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราคงไม่ทำเขินอะไรแบบนั้น ใจนึงก็อยากชื่นชมหมอนะ ว่าหมอน่ารัก เป็นหมอที่ดีมากๆ อีกใจก็รู้สึกอย่าดีกว่า สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป (ก็ดีแล้วล่ะ) ดีที่ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอหมอล่ะ เราไม่ได้อยากจะชอบหมอหรอกนะ เพราะเรารักแฟนเรามากๆ แต่เราห้ามเขินไม่ได้จริงๆ

หมอต้องมาเจออะไรแบบนี้บ่อยมั้ยเนี่ย