คือเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากหรอกครับ นานๆจะโทรมาที แต่พอโทรมาทีก็คุยกันยาวมากๆ นามเป็นชัวโมงๆ ชอบทำเป็นคุยเสียงเบาๆคุยในห้องน้ำมั้ง ห้องนอนมั้ง เรียกกัน พี่จ๋าๆ หมูจ๋าๆ บอกตรงๆครับรับไม่ได้ถึงก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้วว่าเขาคุยเป็นเพื่อนกันผมยอมรับได้ แต่พอถึงเวลาจริงๆมันรับไม่ได้เลยครับแฟนผมชอบเอาข้อนี้มาอ้างว่า พ่อแม่เขามีบุญคุณกับเขามาก แล้วก่อนเลิกกับแฟนเก่า เขาทำไม่ดีไว้เยอะ ซึ่งแรกๆผมก็ยอมรับได้ครับแต่พอเขาโทรมาจริงๆเหมือนผมอยู่คนละโลกกับเขาเลยดูเขามีความสุขคุยกันสนุกสนานเราก็ได้แต่นั้งมองตาปริบๆ
                     เมื่อวาน ผมก็ไปคุยกับเขาครับว่าเลิกคุยกับมันได้มั้ย เขาบอกว่า เขาเคยขอแล้วนิ เราก็ยอมตกลงกันแล้วว่าคุยเป็นเพื่อนกัน และพ่อแม่เขาก็มีบุญคุณกับเขามาก ผมเลยตอบกลับไปว่า "แล้วกุต้องสำนึกบุญคุณพ่อแม่เขาด้วยเหรอ" เขาโมโหครับแล้วก็แถโน้นนี่ ผมเลยบอกเลิกเขา เขาก็บอกว่า "ก็แล้วแต่" ผมอึ้งครับ ผมเลยเงียบครู่นึ่ง แล้วไปบอกกับเขาว่า "กุจะไม่คุยกับมิง จนกว่ามืงจะเขาใจความรู้สึกกุ" แล้วถึงตอนนี้ ผ่านมา 1 วันแล้ว ผมไม่คุยกับเขาสักคำ เขาก็ไม่คุยกับผม ลืมบอกไป ผมทำงานที่เดียวกับเขาครับ ไปทำงานด้วยกัน
                      ที่ผมมาโพสในวันนี้ แค่อยากจะระบายครับ เบื่อมาก อิแฟนเก่านี่ก็นะปัยหามันนี้แก้เองไม่ได้เลยเหรอต้องมาให้คนอื่นแก้

ถ้าเพื่อนๆเป็นผมเพื่อนๆจะทำหรือบอกแฟนยังไงให้เขาเลิกคุยกันครับ