ขออภัยนะครับ ถ้ากระทู้ส่วนมากจะออกแนวระบาย
ก็นั้นแหละครับ ผมมักรู้สึกแย่กับสิ่งต่างๆในชีวิต แต่จะให้ผมไปชี้หน้าด่าคนอื่นหรอ มันไม่มีใครทำได้หรอก ยอมถูกทำร้ายดีกว่าทำร้ายคนอื่น แล้วเวลาผมรู้สึกเศร้า เหงา เครียด ก็จะมีคนมาพูดว่า"อย่าโทษตัวเองดิ ไม่ได้ทำอะไรผิด พวกเราผิดเอง" แล้วจะให้ผมพูดยังไง
จะให้พูดกับแม่หรอว่า"แม่นั้นแหละผิด ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กๆไม่เคยมาหา พอเกษียณกลับมาก็เอาแต่พูดว่าลูกคนอื่นดีอย่างงั้นอย่างงี้ ทั้งที่ตัวเองไม่เคยมาดูด้วยซ้ำ"
จะให้ผมพูดกับเพื่อนหรอว่า "พวกมิงอ่ะผิด พวกมิงเอาแต่ไปมุดหัวอยู่กับแฟน เพื่อนกันผ่านชีวิตมาด้วยกันเป็นสิบๆปี แต่มิงเลือกจะไปอยู่กับผู้หญิงที่เจอไม่กี่เดือน แล้วก็มีหน้ามาพูดว่าเพื่อนกันไม่ทิ้ง แล้วพวกมิงอยู่ไหนกันวะ"
หรือจะให้พูดกับแฟนว่า "เธอนั้นแหละผิด เธอไม่รักษาคำพูด ผิดที่คบกันแอบๆเพราะอายคนอื่น ผิดที่ไม่เคยสนใจใยดีฉันเลย เอาแต่ถามว่าเป็นอะไรๆ แล้วคือเป็นอะไรทำไมต้องให้บอกทุกวี่ทุกวัน ไม่เคยคิดเลยว่าฐานะแฟนมันต้องทำยังไง ผิดที่เธอเปลี่ยนไป เมื่อก่อนคุยทั้งวัน ทุกวันนี้ได้ยินเสียงก็บุญแล้ว"
เห็นไหมล่ะ ก็ผมพูดไม่ได้ไง เพราะผมเปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย ผมเลยได้แต่โทษตัวเอง "เออ! กุมันผิดเองแหละ ผิดที่เลือกเกิดไม่ได้ ผิดที่เกิดมาในครอบครัวแตกแยก ผิดที่มีเพื่อนมีแฟนก็ทิ้งกุอยู่คนเดียวเสมอ กุผิดที่เป็นเหมือนลูกข้างบ้านไม่ได้ กุผิดเองที่เรียกร้องหาความรัก กุผิดเองที่กุอ่อนแอและอยู่คนเดียวไม่ได้ ทั้งหมดกุผิดเองที่กุเรียกร้องในสิ่งที่กุสมควรได้รับ กุผิดเองที่พยายามเป็นคนดีไม่เที่ยวไม่กินไม่ดื่มอยู่แต่บ้านทำแต่งาน กุมันผิดเองที่ชื่อสัตย์กับแฟนเพื่อหวังให้มันชัดเจน เพื่อหวังให้เปิดตัว เพื่อหวังให้พ่อแม่รู้กุมันผิดเองที่หวังมากไป กุมันสมควรแล้วที่ต้องอยู่กับคำว่าไม่เป็นไร แต่ในคำว่าไม่เป็นไรของกุคือ เออ!ไม่เป็นไร เดี๋ยวกุเจ็บเอง"
ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมรู้สึกแย่จนไม่เอาหน้าที่ตัวเอง ผมยังตั้งใจทำงานเลี้ยงดูแม่เพื่อให้แม่มาโวยวายทวงบุญคุญขอเงินไปเล่นหวย ผมยังนั่งรอเพื่อนทุกเทศกาลว่ามันจะว่างนัดเจอกันบ้างไหม และผมยังโง่ซื่อสัตย์กับแฟน ฝืนยิ้มต่อหน้าแฟนเพื่อไม่ให้ทะเลาะกัน และยังคงเก็บความรู้สึกไว้ทุกวันไม่ให้เธอท้าเลิก ผมยังคงทำทุกหน้าที่เป็นอย่างดีแต่ภายใต้หัวโขนมันมีความรู้สึกมากมายที่ไม่อยากพูด เพราะไม่อยากได้ยินคำว่า "ใครๆเขาก็..."
ไม่ให้ผมโทษตัวเองแล้วผมจะโทษใคร?
ก็นั้นแหละครับ ผมมักรู้สึกแย่กับสิ่งต่างๆในชีวิต แต่จะให้ผมไปชี้หน้าด่าคนอื่นหรอ มันไม่มีใครทำได้หรอก ยอมถูกทำร้ายดีกว่าทำร้ายคนอื่น แล้วเวลาผมรู้สึกเศร้า เหงา เครียด ก็จะมีคนมาพูดว่า"อย่าโทษตัวเองดิ ไม่ได้ทำอะไรผิด พวกเราผิดเอง" แล้วจะให้ผมพูดยังไง
จะให้พูดกับแม่หรอว่า"แม่นั้นแหละผิด ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กๆไม่เคยมาหา พอเกษียณกลับมาก็เอาแต่พูดว่าลูกคนอื่นดีอย่างงั้นอย่างงี้ ทั้งที่ตัวเองไม่เคยมาดูด้วยซ้ำ"
จะให้ผมพูดกับเพื่อนหรอว่า "พวกมิงอ่ะผิด พวกมิงเอาแต่ไปมุดหัวอยู่กับแฟน เพื่อนกันผ่านชีวิตมาด้วยกันเป็นสิบๆปี แต่มิงเลือกจะไปอยู่กับผู้หญิงที่เจอไม่กี่เดือน แล้วก็มีหน้ามาพูดว่าเพื่อนกันไม่ทิ้ง แล้วพวกมิงอยู่ไหนกันวะ"
หรือจะให้พูดกับแฟนว่า "เธอนั้นแหละผิด เธอไม่รักษาคำพูด ผิดที่คบกันแอบๆเพราะอายคนอื่น ผิดที่ไม่เคยสนใจใยดีฉันเลย เอาแต่ถามว่าเป็นอะไรๆ แล้วคือเป็นอะไรทำไมต้องให้บอกทุกวี่ทุกวัน ไม่เคยคิดเลยว่าฐานะแฟนมันต้องทำยังไง ผิดที่เธอเปลี่ยนไป เมื่อก่อนคุยทั้งวัน ทุกวันนี้ได้ยินเสียงก็บุญแล้ว"
เห็นไหมล่ะ ก็ผมพูดไม่ได้ไง เพราะผมเปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย ผมเลยได้แต่โทษตัวเอง "เออ! กุมันผิดเองแหละ ผิดที่เลือกเกิดไม่ได้ ผิดที่เกิดมาในครอบครัวแตกแยก ผิดที่มีเพื่อนมีแฟนก็ทิ้งกุอยู่คนเดียวเสมอ กุผิดที่เป็นเหมือนลูกข้างบ้านไม่ได้ กุผิดเองที่เรียกร้องหาความรัก กุผิดเองที่กุอ่อนแอและอยู่คนเดียวไม่ได้ ทั้งหมดกุผิดเองที่กุเรียกร้องในสิ่งที่กุสมควรได้รับ กุผิดเองที่พยายามเป็นคนดีไม่เที่ยวไม่กินไม่ดื่มอยู่แต่บ้านทำแต่งาน กุมันผิดเองที่ชื่อสัตย์กับแฟนเพื่อหวังให้มันชัดเจน เพื่อหวังให้เปิดตัว เพื่อหวังให้พ่อแม่รู้กุมันผิดเองที่หวังมากไป กุมันสมควรแล้วที่ต้องอยู่กับคำว่าไม่เป็นไร แต่ในคำว่าไม่เป็นไรของกุคือ เออ!ไม่เป็นไร เดี๋ยวกุเจ็บเอง"
ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมรู้สึกแย่จนไม่เอาหน้าที่ตัวเอง ผมยังตั้งใจทำงานเลี้ยงดูแม่เพื่อให้แม่มาโวยวายทวงบุญคุญขอเงินไปเล่นหวย ผมยังนั่งรอเพื่อนทุกเทศกาลว่ามันจะว่างนัดเจอกันบ้างไหม และผมยังโง่ซื่อสัตย์กับแฟน ฝืนยิ้มต่อหน้าแฟนเพื่อไม่ให้ทะเลาะกัน และยังคงเก็บความรู้สึกไว้ทุกวันไม่ให้เธอท้าเลิก ผมยังคงทำทุกหน้าที่เป็นอย่างดีแต่ภายใต้หัวโขนมันมีความรู้สึกมากมายที่ไม่อยากพูด เพราะไม่อยากได้ยินคำว่า "ใครๆเขาก็..."