* *ไม่ว่า หากจะมีดราม่า แต่เราขอมาพูดในมุมที่เราเจอ แล้วย้ำนะคะ ว่า เราไม่ได้หมายถึงทุกคน เราหมายถึง กับบางคนที่เจอแบบเรา**
คือเราอ่ะ อยู่กับครอบครัว ที่เจอแต่เรื่องทำร้ายร่างกายกันมา ตั้งแต่เล็กๆ แต่ส่วนใหญ่ จะเป็นพ่อ ที่มีนิสัยใจร้อน สุดๆ (เราไม่ได้จะมาประจานพ่อ แต่อยากให้ทุกคนเข้าใจว่า เรา เหนื่อยมาก) คือ จะทำร้ายร่างกาย เรากับแม่ ไม่ใครสักคน ด้วยเรื่องเล็กๆน้อย มาตลอด ไม่พอใจก็เขวี้ยงจาน ชาม แก้วน้ำ แตกหมด บางทีโมโหที่อื่นมา ก็ไม่กล้าทำอะไรคนอื่น แต่มาหาเรื่องเรากับแม่แทน จนต้องหนีไปนอนที่อื่น อยู่บ่อยครั้ง เป็นแบบนี้ มาเรื่อยๆจน เราโต ย่างเข้าเลข 2 เราถามว่า แม่กล้าเลิกกับพ่อไหม? ทำไมแม่ไม่เลิกกันเลย จะได้จบปัญหาแบบนี้สักที คำตอบคือ แม่ไม่เลิก บอกแค่ว่า หมดเวรหมดกรรม ตอนไหนเดี๋ยวก็จากกันเอง เราแบบว่า ท้อเลย ท้อสุดๆ จนเราอดทน แล้วก็ขี่รถหาสมัคงาน (ขอบอกก่อนว่า เราอยู่ในพื้นที่อำเภอเล็กๆกันดารซึ่งงานหายากมาก ยากสุดๆ จะมีแต่งานคาราโอเกะ งาน ร้านเหล้าเล็กๆ ซึ่งงานดีๆ ก็ไม่มีคนออก ) จนเรามาได้งานขายของ ร้านเล็กๆ ตอนเราทำเราก็ ให้แม่เก็บ เราก็มีเก็บของเราบ้าง แต่แม่ไม่เคยเก็บ เอาไปช่วยใช้หนี้พ่อจนหมด พอไม่มีตังก็มาโวยวาย ว่ากุหงุดหงิดตัง ไม่มีใช้ เราเลยถามว่า ที่ให้ไปละ แม่ก็บอก กุจะใช้ะรัย กุช่วยพ่อมึ. ใช้หนี้จน ไม่เหลือล้ะ มันก็เอาแต่มายืมกุ เราก็เลยให้ไป เป็นแบบนี้ ตลอดการทำงาน จนเราไม่มีเงินเก็บ เหมือนทำงานไปวันๆ จนวันนึงร้านขายของ เรา เถ้าแก่จะย้ายเข้าเมือง เพราะขายที่นี่ไม่ดี เราก็เลยต้อง ออกงานมา อยู่แบบเดิมอีก เราอยากไปทำงานในเมือง ก็ไม่ให้เราไป ทั้งพ่อทั้งแม่ ขัดขวาง จะให้ทำงานแต่ใกล้ๆบ้าน บางทีเราก็อิจฉา น้องสาวเรา ที่เป็นญาติกัน เขาก็เจอเหตุการณ์แบบนี้ คล้ายๆกัน ต้องหนีหัวซุกหัวซุน แต่ท้ายสุดแม่ของนางก็สามารถเลิกได้ อยู่กันมา 40 ปี น้องสาวมีอิสระ ไปทำงานในเมือง มีเงินส่งกลับมาบ้าน มีอิสระ พอมาย้อนกลับตัวเรา ไม่มี ความสุข ความสงบอะไรเลย บางทีก็ภาวนาเหอะ ให้รถเหยียบตาย สักทีเถอะ แล้วไปอยู่ในนรก คงไม่ต่างกับนรกบนดินที่เราเจอ อ่ะพอถึงตอนนี้ ทุกคน คง งง ใช่ไหมว่าเกี่ยวอะไรกับ บุญคุณ คือเวลาที่เรากับพ่อแม่มีเถียงกัน เขาจะชอบใช้คำว่า ต้องตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงเรา โตมา ขนาดนี้ เรารู้ แต่ถ้ามองกลับกัน คุณเป็นคนทำให้เราเกิด คุณก็ต้อง เลี้ยงดู ทำเป็นหน้าที่อยู่แล้วไหม? แล้วจะให้ เรา ตอบแทนบุญคุณอะไร ทำกันขนาดนี้ ที่เล่ามามันก็แค่น้ำจิ้ม เท่านั้นค่ะ ถ้าให้บรรยายจริงๆคงเยอะ จนทุกคนขี้เกียจจะอ่าน เราควรจะทำยังไงดีคะ? เราเหนื่อย ทรมานไม่ไหวแล้วอ่ะ เพราะเราต้องเจอทุกๆวัน ไม่คำด่า ดูถูก ก็พูดแซะ เหน็บ มากหน่อยก็ โยนของเสียงดัง มากขึ้นมาอีก เขวี้ยงของใส่ มากขึ้นอีก ก็จุดระเบิดปิงปองเขวี้ยงใส่(แต่หลบทัน) แค่พิมยังรู้สึกเสียใจเลยค่ะฮ่าๆๆ มันรู้สึกเหนื่อย จุกๆที่อก (เราไม่ได้เรียนนะ จบแค่ ม.3 กศน) เพราะพ่อแม่ไม่ส่งเรียน ทำให้การหาทำงานยากขึ้น อีกหน่อย ส่วนตัวก็มีแค่ตอนนี้ พยายามขายสบู่อยู่ เราคิดว่า เราใช้ดี คนรอบข้างก็ดี อยากหารายได้ เข้ามา แต่ก็อยู่ในยุคแข่งขันขายของ แม่ค้าออนไลน์ ไปสู้ใครไม่ได้หรอก เพราะเขาขายกันเยอะมาก ก็จะคร่าวๆนี้ค่ะ ใครพอแนะนำทางออกให้ได้เราขอขอบคุณนะคะ
ทำไมเราต้องสำนึกบุญคุณพ่อแม่ ทั้งๆที่บางทีท่านเป็นคนทำให้เราทุกข์?
คือเราอ่ะ อยู่กับครอบครัว ที่เจอแต่เรื่องทำร้ายร่างกายกันมา ตั้งแต่เล็กๆ แต่ส่วนใหญ่ จะเป็นพ่อ ที่มีนิสัยใจร้อน สุดๆ (เราไม่ได้จะมาประจานพ่อ แต่อยากให้ทุกคนเข้าใจว่า เรา เหนื่อยมาก) คือ จะทำร้ายร่างกาย เรากับแม่ ไม่ใครสักคน ด้วยเรื่องเล็กๆน้อย มาตลอด ไม่พอใจก็เขวี้ยงจาน ชาม แก้วน้ำ แตกหมด บางทีโมโหที่อื่นมา ก็ไม่กล้าทำอะไรคนอื่น แต่มาหาเรื่องเรากับแม่แทน จนต้องหนีไปนอนที่อื่น อยู่บ่อยครั้ง เป็นแบบนี้ มาเรื่อยๆจน เราโต ย่างเข้าเลข 2 เราถามว่า แม่กล้าเลิกกับพ่อไหม? ทำไมแม่ไม่เลิกกันเลย จะได้จบปัญหาแบบนี้สักที คำตอบคือ แม่ไม่เลิก บอกแค่ว่า หมดเวรหมดกรรม ตอนไหนเดี๋ยวก็จากกันเอง เราแบบว่า ท้อเลย ท้อสุดๆ จนเราอดทน แล้วก็ขี่รถหาสมัคงาน (ขอบอกก่อนว่า เราอยู่ในพื้นที่อำเภอเล็กๆกันดารซึ่งงานหายากมาก ยากสุดๆ จะมีแต่งานคาราโอเกะ งาน ร้านเหล้าเล็กๆ ซึ่งงานดีๆ ก็ไม่มีคนออก ) จนเรามาได้งานขายของ ร้านเล็กๆ ตอนเราทำเราก็ ให้แม่เก็บ เราก็มีเก็บของเราบ้าง แต่แม่ไม่เคยเก็บ เอาไปช่วยใช้หนี้พ่อจนหมด พอไม่มีตังก็มาโวยวาย ว่ากุหงุดหงิดตัง ไม่มีใช้ เราเลยถามว่า ที่ให้ไปละ แม่ก็บอก กุจะใช้ะรัย กุช่วยพ่อมึ. ใช้หนี้จน ไม่เหลือล้ะ มันก็เอาแต่มายืมกุ เราก็เลยให้ไป เป็นแบบนี้ ตลอดการทำงาน จนเราไม่มีเงินเก็บ เหมือนทำงานไปวันๆ จนวันนึงร้านขายของ เรา เถ้าแก่จะย้ายเข้าเมือง เพราะขายที่นี่ไม่ดี เราก็เลยต้อง ออกงานมา อยู่แบบเดิมอีก เราอยากไปทำงานในเมือง ก็ไม่ให้เราไป ทั้งพ่อทั้งแม่ ขัดขวาง จะให้ทำงานแต่ใกล้ๆบ้าน บางทีเราก็อิจฉา น้องสาวเรา ที่เป็นญาติกัน เขาก็เจอเหตุการณ์แบบนี้ คล้ายๆกัน ต้องหนีหัวซุกหัวซุน แต่ท้ายสุดแม่ของนางก็สามารถเลิกได้ อยู่กันมา 40 ปี น้องสาวมีอิสระ ไปทำงานในเมือง มีเงินส่งกลับมาบ้าน มีอิสระ พอมาย้อนกลับตัวเรา ไม่มี ความสุข ความสงบอะไรเลย บางทีก็ภาวนาเหอะ ให้รถเหยียบตาย สักทีเถอะ แล้วไปอยู่ในนรก คงไม่ต่างกับนรกบนดินที่เราเจอ อ่ะพอถึงตอนนี้ ทุกคน คง งง ใช่ไหมว่าเกี่ยวอะไรกับ บุญคุณ คือเวลาที่เรากับพ่อแม่มีเถียงกัน เขาจะชอบใช้คำว่า ต้องตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงเรา โตมา ขนาดนี้ เรารู้ แต่ถ้ามองกลับกัน คุณเป็นคนทำให้เราเกิด คุณก็ต้อง เลี้ยงดู ทำเป็นหน้าที่อยู่แล้วไหม? แล้วจะให้ เรา ตอบแทนบุญคุณอะไร ทำกันขนาดนี้ ที่เล่ามามันก็แค่น้ำจิ้ม เท่านั้นค่ะ ถ้าให้บรรยายจริงๆคงเยอะ จนทุกคนขี้เกียจจะอ่าน เราควรจะทำยังไงดีคะ? เราเหนื่อย ทรมานไม่ไหวแล้วอ่ะ เพราะเราต้องเจอทุกๆวัน ไม่คำด่า ดูถูก ก็พูดแซะ เหน็บ มากหน่อยก็ โยนของเสียงดัง มากขึ้นมาอีก เขวี้ยงของใส่ มากขึ้นอีก ก็จุดระเบิดปิงปองเขวี้ยงใส่(แต่หลบทัน) แค่พิมยังรู้สึกเสียใจเลยค่ะฮ่าๆๆ มันรู้สึกเหนื่อย จุกๆที่อก (เราไม่ได้เรียนนะ จบแค่ ม.3 กศน) เพราะพ่อแม่ไม่ส่งเรียน ทำให้การหาทำงานยากขึ้น อีกหน่อย ส่วนตัวก็มีแค่ตอนนี้ พยายามขายสบู่อยู่ เราคิดว่า เราใช้ดี คนรอบข้างก็ดี อยากหารายได้ เข้ามา แต่ก็อยู่ในยุคแข่งขันขายของ แม่ค้าออนไลน์ ไปสู้ใครไม่ได้หรอก เพราะเขาขายกันเยอะมาก ก็จะคร่าวๆนี้ค่ะ ใครพอแนะนำทางออกให้ได้เราขอขอบคุณนะคะ